ทำไมต้องทำให้หงุดหงิด

Blue part

ผมกลับมาถึงบ้านด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยวแล้วเดินขึ้นห้องนอนของตัวเอง จากนั้นก็ทิ้งตัวลงนอนพร้อมกับเอามือก่ายหน้าผาก “เห้ออออออออ” วันนี้มันผิดแผนไปหมดผมอุตส่าห์รีบออกไปเร็วกว่าทุกทีเพื่อที่จะได้ไม่ต้องไปเจอกับไอม่อน แต่เหมือนผมจะคิดผิดเพราะพอผมไปถึงโรงเรียนก็ดันไปเจอมันขับรถซ้อนน้องมิ้นเข้ามาพอดี อยู่ดีๆหัวใจผมมันรู้สึกก็กระตุกนิดๆผมไม่รู้จะทำตัวยังไงก็เลยเดินผ่านมันมาโดยที่ไม่สนใจมันเลย ผมเห็นว่ามันทำท่าเหมือนจะเอ่ยทักผมแต่ตอนนั้นผมไม่มีอารมณ์จะคุยกับมันสักนิด

เหตุการณ์เมื่อตอนเช้า

“อ้าวมึง มาแล้วหรอไอม่อนไปไหนอ่ะ” ไอเพลงทักผมแล้วถามถึงไอคนที่ทำให้ผมอารมณ์เสียแต่เช้า

“ไม่รู้” ผมตอบมันไปแบบไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่นัก

“เอ้า อะไรวะ” แล้วพวกมันก็ไม่ได้ถามอะไรผมอีกเพราะไอม่อนมันเดินเข้ามาพร้อมกับน้องมิ้นแล้วเข้ามาทักพวกผม ผมเห็นไอเพลงมันแอบมองผมด้วยความเป็นห่วงจากนั้นแชทผมก็เด้งขึ้น

Pleng : มึงโอเคป่าววะบลู

Blue : ไม่โอเคเลยว่ะเพลง แต่กูไม่รู้จะทำไงว่ะ

Pleng : ไม่เป็นไรนะมึง ใจเย็นๆพวกแม่งกลัวกันหมดละเนี่ย

Blue: ให้ทำไงวะกูไม่มีอารมณ์จะคุยกับใครเลย

Pleng: เออๆ มึงไปสงบสติอารมณ์ก่อน

พอม่อนมันกลับมาที่โต๊ะของพวกเรามันก็ยื่นแซนด์วิชมาให้ผม วันนี้ผมยังไม่ได้กินอะไรเลยเพราะไม่มีอารมณ์จะกิน ผมไม่ได้สนใจจะหยิบมันขึ้นมากินแล้วก็ตัดสินใจลุกออกมาแล้วบอกพวกมันว่าจะไปเข้าห้องน้ำเพราะผมไม่อยากทะเลาะกับมัน พอออกมาได้สักพักมันก็ทักมาบอกในไลน์กลุ่มบอกว่าพวกมันขึ้นเรียนแล้ว ผมตอบกลับไปสั้นๆแล้วเดินขึ้นห้องเรียนหลังจากที่สงบอารมณ์ลงได้แล้ว

วันทั้งวันผมแทบจะไม่เปิดปากคุยกับใครเลยจนถึงตอนเลิกเรียนผมก็รีบปลีกตัวออกมาเพราะไม่อยากเห็นมันกับมิ้นอีก ผมขับรถกลับมาบ้านทันทีโดยไม่ได้บอกลาเพื่อนๆสักคำจนตอนนี้พวกมันก็พากันทักมาถามว่าผมเป็นอะไร

Faii : บลูมึงเป็นไรป่าว

Pong(พอง) : วันนี้มึงเป็นไรวะ

Bass : ไอบลูทำไมวันนี้มึงตึงๆ

Mike : บลูเพื่อนใครทำอะไรมึง

M : ไอเชี่ยบลูมึงเป็นอะไรของมึงเนี่ยย

ผมยิ้มนิดๆให้กับความเป็นห่วงเป็นใยของพวกมัน พวกมันจะเป็นแบบนี้เสมอมันจะไม่ปล่อยให้เพื่ินคนไหนมีเรื่องไม่สบายใจ แต่แล้วผมก็ตอบพวกมันกลับไปด้วยคำตอบเดียวกันว่าผมไม่ได้เป็นอะไรแค่ไม่ค่อยสบาย พวกมันเลยไม่ได้ถามอะไรต่ออีก จากนั้นผมเลยกดเข้าไปในแชทไอเพลงแล้วถามมัน

Blue : เพลง เมื่อเย็นมันกลับกับใคร

Pleng : กลับคนเดียวมึง พอมึงเดินออกไปไม่คุยกับใครมันก็หงอยเลย

Blue: หรอวะ มันจะหงอยทำไม

Pleng : ก็มึงไม่เคยเป็นแบบนี้แล้ววันนี้มึงตึงชิบหาย รู้ตัวป่ะ

Blue : ไม่รู้อ่ะ กูแค่ไม่มีอารมณ์จะพูดอะไร

Pleng: เออนั่นแหละ แม่งกลัวกันหัวหดหมดละถ้ากูไม่รู้ว่ามึงเป็นไรกูก็กลัวไอห่า

Blue : เอออออๆ ก็กูไม่ได้เตรียมใจว่าจะไปเห็นอ่ะ แม่งง โคตรเซ็งว่ะ

Pleng : แต่กูว่าดีนะมึง มึงจะได้รู้ว่ามันจะสนใจมึงมั้ย

Blue : กูกลัวใจตัวเองว่ะ กลัวจะทนไม่ไหวแล้วไปลงที่มัน

Pleng : เออมึงก็ใจเย็นๆ รอดูมัน

Blue : ขอบใจนะมึง เจอกันพรุ่งนี้

คุยกับไอเพลงจบผมก็ลุกไปอาบน้ำเพื่อขับไล่อารมณ์ขุ่นมัวของตัวเอง หลังจากอาบน้ำเสร็จก็รู้สึกดีขึ้นนิดหน่อยหยิบมือถือขึ้นมาดูก็เห็นว่าในแชท กลุ่มมีคนแท็กผมมาเลยกดเข้าไปดู

My friend (group chat)

Pong(พอง) : วันนี้บวกมั้ยครับเพื่อนๆ

Mike : บวกๆกูพร้อมละ @Mon @Blue

Mon : เออๆ กูก็พร้อมแล้ว

Blue : วันนี้กูขอผ่านว่ะ ให้เอ็ม มาเล่นแทนละกัน @M

M : อ้าว เออๆเดะกูเล่นด้วย

Pong(พอง) : เข้ากันได้ละครับบบ

พอตอบพวกมันเสร็จผมก็กดออกจากไลน์แล้วกดเข้ายูทูปเพื่อไปหาอะดูแก้เซ็ง อยู่ๆก็มีแชทไลน์เด้งขึ้นมาอีก

Mon : พรุ่งนี้กูไปเรียนด้วยนะ

Blue : อืมม

ผมดูอะไรเรื่อยเปื่อยจนเผลอหลับไป ตื่นมาอีกทีก็เป็นเวลาหกโมงเช้าแล้วผมเลยลุกขึ้นไปอาบน้ำเตรียมตัวไปเรียน พอแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยผมก็ขับรถออกมาหน้าบ้านเห็นไอม่อนมันยืนรออยู่เลยจอดรับมันขึ้นมาแต่ก็ไม่ได้คุยอะไรกับมัน

Mon part

นี่มันสถานการณ์อะไรวะเนี่ยวันนี้ผมขอไอบลูมาเรียนพร้อมมัน แต่ตั้งแต่ที่ผมซ้อนท้ายมันมามันก็ไม่พูดอะไรกับผมสักคำ

“มึงเป็นไรอะบลู มีไรไม่สบายใจบอกกูได้นะมึงไม่เคยเป็นแบบนี้เลย” ผมตัดสินใจถามออกไปเพราะทนกับความอึดอัดไม่ไหว

“ป่าว กูไม่ได้เป็นไร” มันตอบแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว

“มึงแน่ใจนะ” ผมถามย้ำเพื่อความมั่นใจ

“เออ ไม่มีไรหรอก” เมื่อมันตอบมาแบบนั้นผมก็ไม่ถามอะไรอีก พอมาถึงที่หมายผมกับมันก็ตรงไปที่โต๊ะประจำของพวกเราทันที วันนี้ดีหน่อยที่มันไม่ตึงเท่าเมื่อวานแต่มันก็ยังไม่ค่อนพูดอยู่ดี พอมาถึงโต๊ะมันก็นั่งฟุบหน้าลงไปกับกระเป๋านักเรียนไม่ได้ชวนผมไปหาอะไรกินเหมือนทุกที ผมเลยวางกระเป๋าแล้วเดินไปซื้อชาเขียวมา 2 แก้วแล้วเดินกลับมานั่งที่โต๊ะจากนั้นก็ยื่นชาเขียวแก้วนึงไปให้มัน

“อ่ะมึงกินหน่อยดิ” ผมสะกิดมันเบาๆมันก็เงยหน้าขึ้นมาแล้วรับแก้วชาเขียวจากผมไป

“ขอบใจ” มันบอกก่อนจะก้มหน้าไปเล่นมือถือ ทำไมผมรู้สึกว่าช่วงนี้มันติดมือถือมากผิดปกติมันมีคนคุยหรอ? แล้วทำไมผมถึงไม่รู้ล่ะปกติมันบอกผมทุกเรื่องนี่นา

พอคิดเรื่องของมันไปได้สักพักก็มีเสียงผู้หญิงคนนึงดังขึ้นจากข้างหลังไอบลู “พี่บลู ขอคุยด้วยหน่อยได้มั้ยคะ” รู้สึกเหมือนจะเป็นรุ่นน้องม.4 นะ แล้วทำไมถึงรู้จักกับไอบลูด้วยล่ะหรือว่าเป็นคนที่ทำให้ช่วงนี้มันติดมือถือหรอ ไม่ทันได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ก็มีเสียงแซวจากเพื่อนในโต๊ะดังขึ้น

“เห้ยยย เด็กมึงหรอไอบลู” เป็นไอเพลงที่ทักขึ้นมา ไอบลูมันไม่ได้ตอบอะไรแค่ยกยิ้มมุมปากแล้วลุกขึ้นเดินตามน้องคนนั้นไป อ่า ทำไมผมถึงรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมานิดๆล่ะ เพราะประโยคที่ว่านั่นคือเด็กมันหรอนี่ผมหงุดหงิดที่มันไม่ยอมบอกผมว่ามันมีคนคุยรึเปล่า

“มันแอบไปซุกเด็กตั้งแต่ตอนไหนวะ โคตรร้ายเลยไอเหี้ย” ไอไมค์พูดขึ้นมาบ้าง

“มึงก็รู้ว่ามีรุ่นน้องเข้าหามันเยอะจะตายห่า แต่ก็พึ่งเห็นว่ามีคนนี้แหละที่มันยอมคุยด้วย” ไอฝ้ายพูดบอกไอไมค์

“แล้วคุยตรงนี้ไม่ได้หรอวะ ทำไมต้องเรียกออกไปคุยที่อื่น” คราวนี้เป็นผมที่พูดขึ้นมาบ้าง พอจบประโยคพวกมันก็หันมามองผมด้วยสายตาแปลกๆ

“เอ่อ มึงใจเย็นนะม่อนมึงจะเหวี่ยงทำเหี้ยไร” ไอเพลงถามผมแล้วคนอื่นๆก็พยักหน้าตาม ห้ะ ผมว่าผมพูดปกตินะเหวี่ยงอะไรของมันวะ

“ใครเหวี่ยงวะกูก็ถามปกติป่ะ กูเหวี่ยงหรอพวกมึง” ผมตอบมันกลับไปพลางนับ 1-10 ในใจให้ตัวเองสงบสติอารมณ์ได้ แล้วหันไปถามไอพวกที่เหลือเพื่อหาคนช่วย

“เออ!!” แล้วพวกมันก็ตอบกลับมาแบบพร้อมเพรียง ผมไม่ได้เถียงอะไรกลับไปพอผ่านไปสักพักไอบลูมันก็เดินกลับมาที่โต๊ะด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ยิ้ม? ก่อนหน้านี้ยังหน้าบึ้งอยู่เลยไม่ใช่หรอวะ มันไปคุยอะไรกันวะยิ่งคิดผมก็ยิ่งหงุดหงิดขึ้นกว่าเดิม ผมเลยคว้ากระเป๋านักเรียนแล้วเดินไปขึ้นห้องเรียนโดยไม่บอกไม่กล่าวใครสักคน

“เอ้า อะไรของมันวะ” เพลงมองตามม่อนไปแล้วหันไปสบตากับบลูยิ้มๆก่อนพวกเขาจะพากันเดินตามมันขึ้นห้องเรียนไป

แล้วการเรียนการสอนของวันนี้ก็ดำเนินไปตามปกติเฉกเช่นทุกๆวัน เมื่อถึงเวลาเลิกเรียนพวกเราก็พากันเดินไปยังโรงรถ

“เออบาส วันนี้ฝากไปส่งไอม่อนหน่อยดิ” ไอบลูมันหยุดเดินแล้วหันไปคุยกับไอบาสซึ่งผมก็ได้แต่ยืนมองมันงงๆว่าทำไมต้องให้ผมไปกับไอบาส

“ได้ดิ ไปไอม่อนเดี๋ยวกูไปส่ง” บาสบอกแล้วเดินเข้าไปเอารถในโรงรถ

“เอ้า ทำไมไม่ให้กูกลับกับมึงอ่ะ” ผมเลยถามมันออกไปด้วยความสงสัย

“กูต้องพาน้องส้มไปส่งอ่ะ มึงกลับกับไอบาสไปนะ” น้องส้ม? คนเมื่อเช้าหรอ นี่มันถึงกับยอมทิ้งผมเพื่อไปส่งน้องคนนั้นเลยหรอ

“เออแม่ง” ผมตอบแล้วเดินชนไหล่มันไปขึ้นคร่อมรถบาสแล้วออกไปทันที

พอกลับถึงบ้านผมก็เอาแต่นั่งหัวเสีย แม่งหงุดหงิดไปหมดนี่สรุปที่มันทำตัวตึงๆมา2-3 วันเพราะมันทะเลาะกับน้องคนนั้นหรอ พอเขามาง้อก็เลยอารมณ์ดีแล้วว่างั้นแถมยังทิ้งผมให้กลับกับคนอื่นส่วนมันก็พาน้องเขาไปส่งอีก ฟู่วววว! ผมเป่าลมออกจากปากเพื่อระบายอารมณ์หงุดหงิด

“แล้วกูจะไปหงุดหงิดมันทำไมวะ” ผมพูดกับตัวเองแล้วยกมือขยี้หัวแรงๆก่อนจะลุกไปอาบน้ำ “ช่างแม่ง”

~ติ๊งง~

Blue : พรุ่งนี้มึงไปเองนะ กูต้องไปรับน้องส้ม

Mon : อืม

พออาบน้ำเสร็จก็มีเสียงแจ้งเตือนจากแชทดังขึ้นผมเลยหยิบมือถือขึ้นมากดดู แต่แล้วข้อความที่เปิดเจอก็ทำเอาอารมณ์หงุดหงิดของผมพุ่งขึ้นมาอีก เอาจริงดิ! นี่ผมโดนมันทิ้งหรอวะ มันเห็นหญิงดีกว่าผมจริงดิ