ขณะที่เขตรัฐกำลังขับรถเข้ากรุงเทพฯ หลังจากไปตรวจเยี่ยมโรงงานที่อยุธยา ก็มีเสียงเรียกเข้าจากสายโทรศัพท์ที่ไม่ปรากฏชื่อ ทำให้เขาค่อนข้างแปลกใจ ไม่บ่อยนักที่จะมีสายปริศนา หรือคนไม่รู้จักโทรหาเขาในเวลาพลบค่ำเช่นนี้
“ฉันเองมานัส”
“ว่าไงเพื่อน มีอะไรให้ผมรับใช้”
น้ำเสียงตอบรับของเขตรัฐเต็มเปี่ยมไปด้วยความดีใจ เพราะเขาไม่เจอกับมานัสมาร่วมสิบปีแล้ว หลังจากเรียนจบ และแยกย้ายกันไปต่างคนต่างทำงาน ล่าสุดที่ติดต่อกัน ก็ตอนที่มานัสช่วยตามหาณัฐการ ตอนที่นายปรารณ จับณัฐการไป
“ไม่เจอกันนานคิดถึงตอนนี้ตอนอยู่กับไอ้วาทิตที่ออกัส ผับ เจอกันหน่อยไหม”
“ได้เพื่อน แต่สักพักนะฉันเพิ่งกลับจากโรงงานที่อยุธยา เพิ่งเข้าเขตกรุงเทพฯ รถอาจจะติด”
“ไม่มีปัญหา คืนนี้อีกยาวไป เจอกันเพื่อน”
มานัสนั่งอยู่ที่บาร์ เขาเป็นเพื่อนกับเขตรัฐและวาทิตตั้งแต่สมัยเรียนด้วยกันที่มหาวิทยาลัย และเขาเองที่เป็นคนชักชวนเพื่อทั้งสองเข้า
เมื่อเห็นว่าอัญชิสาและครอบครัวคลายกังวลลงมาก ชนแดนจึงปลีกตัวออกไป หาซื้อเครื่องดื่มมาให้เพราะตั้งแต่มาถึง พวกท่านคงจะมัวแต่เป็นห่วงอาการของลูกจนไม่ได้คิดถึงตัวเองการแต่งกายสบายๆ ของชนแดน เป็นที่สะดุดตาของเจ้าหน้าที่หมอและพยาบาลเวรดึกเป็นอย่างมาก เพราะไม่เคยเห็นเขาในเสื้อผ้าเครื่องกายเช่นนี้มาก่อน นอกจากชุดกีฬา และชุดทำงานปกติ ทุกคนต่างยิ้มทักทายเขา ชนแดนออกจะเขินสักเล็กน้อยที่เขาอยู่ในสภาพนี้ไม่นานชนแดนก็กลับมาพร้อมกับน้ำดื่ม กาแฟร้อน นมอุ่นๆ และของว่างทานรองท้องแก้หิว เพราะร่างกายที่ตื่นขึ้นมากลางดึกทั้งที่เป็นเวลานอนพักผ่อน มักจะแสดงอาการหิวที่มากกว่าอาการหิวในเวลาปกติ“เครื่องดื่มครับกับของว่างรองท้อง ผมไม่ทราบว่าพวกท่านชอบดื่มแบบไหน ก็เลยเลือกเป็นกาแฟร้อนกับนมอุ่นมาให้ ส่วนของคุณกาแฟร้อนนี่แก้แฮงค์”ชนแดนวางเครื่องดื่มและของว่างในกล่องที่บรรจุถุงกระดาษรักษ์โลกไว้ที่เก้าอี้ที่ว่างอยู่ ก่อนจะยื่นกาแฟร้อนแก้วหนึ่งให้อัญชิสา อัญชิสาส่งสายตาตำหนิเขาที่ บ
อังคณาร้องเสียงหลง ด้วยความตกใจ ที่คงทรัพย์ลุกขึ้น แต่เขากลับตรงไปเปิดประตูและออกไปจากห้อง โดยไม่พูดอะไร ทำให้อังคณาปล่อยลมหายใจอย่างรวดเร็ว ก่อนจะล้มตัวลงนอนเพราะเริ่มรู้สึกปวดที่แขนและหน้าอก ทั้งที่หมอนยังหล่นอยู่บนพื้น เมื่อนึกถึงดวงตาของคงทรัพย์ที่จ้องมองเธอ ก็รู้สึกหวั่นใจขึ้นมา เธอไม่เคยกลัวใคร แต่สำหรับคงทรัพย์เธอพยายามที่จะไม่กลัวเขา แต่ทุกครั้งที่เห็นสายตาเย็นชาที่จ้องมองมา มันกลับทำให้ใจสั่น และหนาวยะเยือกขึ้นมาทันที“จ้องยังกับอาฆาตกันมาแต่ชาติปางก่อน”อังคณาบ่นพึมพร่ำกับตัวเอง พยายามข่มตาให้หลับ แต่ก็ไม่อาจลืมหน้าของเขาได้ คงทรัพย์เป็นใครกัน เธอรู้แค่ว่าเขาเป็นเพื่อนของธนญ พี่ชายของธนัญญา แต่ดูจากบุคลิกของเขา คงไม่ใช่เพื่อนธรรมดาอย่างแน่นอน และดูออกจะไปทางน่ากลัวเกินไปเสียด้วยซ้ำมินตรากับตรีวิทย์หลังจากหลบอังคณามาได้ มินตรารีบพาตรีวิทย์ไปทำแผล เนื่องจากการยื้อยุดฉุกกระชาก ทำให้แผลที
ชนแดนมองหน้าอัญชิสาในความมืด เขาเริ่มรู้สึกแปลกใจ ที่เธอเริ่มกลัวคนแปลกหน้า แต่เมื่อรู้ว่าเป็นเขา เธอกลับผ่อนคลายลงง่ายๆ เมื่อนึกถึงครั้งแรกที่ได้พบกัน ทั้งที่เขามากับผู้หญิงคนอื่น เธอยังกล้าที่จะแย่งเขาไปจากผู้หญิงคนนั้นอย่างหน้าตาเฉย แสดงความต้องการเขา โดยไม่ได้รู้สึกกลัวหรือต่อต้านเลยสักนิด“ปกติไม่กลัวคนแปลกหน้าไม่ใช่หรือ ทำไมวันนี้ถึงตื่นเต้นนักล่ะ”อัญชิสาได้แต่เงียบ คำพูดของเขากำลังค่อนแคะเธออยู่ แม้จะมองไม่เห็นใบหน้าที่ชัดเจน แต่ประกายสะท้อนในแววตา มันวาววับอยู่ตรงหน้า เสียงลมหายใจแผ่วเบา และเสียงหัวใจตึกตัก อาการวิงเวียนเหมือนจะเป็นลม“ปล่อย ฉันหายใจไม่ออก”“จะให้ผ่ายปอดให้หรือ”ชนแดนเหยียดยิ้มในความมืด แม้จะมองไม่เห็นแต่ก็รู้สึกได้ อัญชิสาถูกเขาล้อเลียนครั้งแล้วครั้งเล่า เธอรู้สึกเจ็บจี๊ดอยู่ภายใน และพยายามจะพลิกกาย แต่ชนแดนไม่ยอม เพราะร่างกายที่แข็งแกร่ง ทำให้แรงหญิงสาวไม่อาจสู้
ธนัญญาที่ทราบข่าวจากตรีวิทย์ว่าอังคณาเพื่อนของเธอ อาละวาดและผลักมินตราจนเกือบล้มที่โรงพยาบาล จึงเดินทางมาเยี่ยมและขอโทษเธอที่ไม่สามารถช่วยเธอเรื่องตรีวิทย์ได้ และที่หลบเลี่ยงไม่ได้โทรหาเธอ เพื่ออธิบายเรื่องทั้งหมด ทำให้เธอเสียใจดื่มจนเมา และเกิดอุบัติเหตุขึ้น“เธอมาทำไม”“ฉันมาเยี่ยมเธอ เป็นยังไงบ้าง”“ฉันนอนโรงพยาบาลตั้งหลายวันแล้ว เพิ่งจะมาเหรอ ไหนว่าเป็นเพื่อนรักกัน”ธนัญญาเมื่อได้ยินดังนั้น ถึงกับหน้าเจื่อน เธอไม่รู้ว่าจะวางสีหน้าเช่นไรดี เธอผิดที่ไม่ได้มาเยี่ยมเธอตั้งแต่วันแรก แต่เมื่อทราบข่าวก็รีบมาทันที การที่ตรีวิทย์ไม่รับรักเธอ มันไม่เกี่ยวกับความเป็นเพื่อนของพวกเธอสักหน่อย ทำไมอังคณาต้องนำมันมาเป็นข้อเรียกร้องจากเรื่องนี้ด้วย“ฉันขอโทษ ฉันเพิ่งเห็นจากข่าว และนายวิทย์เพิ่งบอก”“นั่นเพราะเธอไม่ยอมรับโทรศัพท์ฉันน่ะสิ”“ฉันรู้ว่าเธอโกรธ เลยคิดจะรอให้ใจเย็นลงก่อน แต่ไม่คิดว่าเ
ร่างที่โก้งโค้งบนโต๊ะอาหารของพรีมอ่อนแรง สะโพกกลมกลึงเปล่าเปลือยแดงเป็นรูปนิ้วห้าแฉก พรีมหายใจติดขัด ก่อนจะดันตัวขึ้นท้าวแขนลงบนโต๊ะ ก่อนจะค่อยๆหันกลับไปหาสามีอย่างเชื่องช้า“ถึงกับตกใจเลยเหรอ”“มันคืออะไรวี”“ไม่มีอะไร ก็แค่ของสะสม วีดีโอสะสมของวีเอง”“วีทำแบบนี้กับผู้หญิงทุกคนเลยเหรอ”ดวงตาแข็งกร้าวจ้องมองพัศวีอย่างรังเกียจและสับสน พรีมเองก็แทบจะไม่รู้จักพัศวีเลย เธอเริ่มสับสนว่าตัวเองตัดสินใจถูกหรือผิดกันแน่ที่จดทะเบียนสมรสกับเขา เธอรู้ดีว่าเขาเป็นคนเจ้าชู้มีผู้หญิงมากหน้าหลายตาตั้งแต่สมัยเรียน แต่เธอไม่เคยรู้เรื่องเกี่ยวกับรสนิยมทางเพศของเขาแบบนี้ภายนอกที่เป็นหนุ่มหล่อ พูดจาอ่อนหวาน สุภาพอ่อนน้อมถ่อมตน และเป็นกันเองกับผู้คน แต่เบื้องหลังรสนิยมหลังบ้านกลับไม่ต่างกลุ่มคนบ้าตัณหา มักมาก และป่าเถื่อน“ก็ไม่ใช่ทุกคนหรอก”พัศวีนึกถึงเนื้อน้อง เธอเป็นคนที่เคยร้องขออยากเห็นเขาร่วมรักกับคนอ
พัศวีประคองพรีมให้ดูดน้ำในแก้ว พรีมต้องนอนโรงพยาบาลอีกหนึ่งคืน เพราะไข้ยังสูง พัศวีดูแลอยู่ไม่ห่าง ดวงตาของพรีมที่เฝ้ามองความห่วงใยของเขา เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกอบอุ่นหัวใจ ถึงแม้จะยังสับสนต่อความรู้สึกของตัวเอง และสับสนในการกระทำบางอย่างของเขา“นอนพักเถอะ ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนไม่ไปไหนหรอก”พรีมหลับตา นอนหลับไปเพราะพิษไข้ พัศวีเลื่อนสายตาจากโทรศัพท์ มองภรรยาตัวเองที่กำลังหลับไหล ใบหน้าที่ผ่านการศัลยกรรมจมูกเพียงเล็กน้อย แต่ดูเป็นสันคมโด่งขึ้น เปลือกตาที่เคยมีชั้นเดียว กลับเป็นสองชั้น ทำให้ดวงตากลมโตขึ้น เพียงแค่สองอย่างที่ถูกแก้ไข แต่กลับทำให้หญิงสาวสวยงามและเปลี่ยนไปเป็นคนละคนได้เลย ทั้งที่เดิมทีพรีมเองก็สวยอยู่แล้ว พัศวีกำลังสงสัยสิ่งที่ทำให้เขาเลือกจดทะเบียนสมรสกับพรีมง่ายๆ ทั้งที่แทบจะไม่รู้จักกันเลยสักนิดตอนที่เขาคบหากับเนื้อน้อง เขารู้จักเธอทุกมุม และเธอก็รู้จักเขาดี สำหรับเกศิตา เธอมีรสนิยมในเรื่องบนเตียงท
คงทรัพย์สะบักสะบอมหนักเป็นครั้งแรก แม้ผล ที่ซีแสกน ของเขาไม่มีผลร้ายแรงต่อสมอง แต่ร่างกายก็บอบช้ำ กระดูกแขนร้าว ไม่ถึงกับหัก เพราะเขามีพื้นฐานการต่อสู้และป้องกันตัวเองได้ถูกวิธี ร่างกายแข็งแรงผ่านการฝึกฝนร่างกายมาเป็นอย่างดี ความแข็งแกร่งของกล้ามเนื้อช่วยป้องกันอวัยวสำคัญของร่างกายไว้ได้หางคิ้วที่แตกยาวถึงข้างขมับ ถูกเย็บกว่าสี่สิบเข็ม เปลือกตาบวมช้ำจนปิดสนิท ศีรษะถูกพันโดยรอบ ห้องพักฟื้นของคงทรัพย์มีบอร์ดีการ์ดเฝ้าอารักษ์ขาหน้าห้องถึงสองคน“พรุ่งนี้ฉันออกจากโรงฑยาบาล แต่วันนี้ไอ้คงเข้าแทน ตกลงพวกเราต้องวนเวียนอยู่ในโรงพยาบาลนี่ต่อไปใช่ไหม”สืบสาย เต็มไปด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่อ่อนล้า เคร่งเครียด เพื่อนที่อยู่เคียงข้างเขามาตลอดอย่างคงทรัพย์ที่ไม่เคยแพ้ใคร ในเรื่องบู้ คนที่ไม่เคยทิ้งเพื่อนและตายแทนเขาได้เสมอ ในตอนที่เขาถูกทำร้ายกลับไม่มีเพื่อนคนไหนอยู่เคียงข้างเขาสักคน มันทำให้สืบสายรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจเป็นอย่างมากคงทรัพย์เพื่อนที่ถูกคนอื่นมองเป็นคนชั่ว ธุรกิจ
ชนแดนตบข้างแก้มอัญชิสาเบาๆ เพื่อให้เธอรู้สึกตัว หากแต่ยังคงนิ่งสงบไม่ไหวติง เขาจับมือที่ตกลงข้างเบาะขึ้นมา มือเรียวเล็กนั้นเย็นเฉียบ เขาบีบนวดเคล้าคลึงเบาๆ ให้เลือดลมไหลเวียน พร้อมกับเรียกชื่อเธอไปพร้อมกันเสื้อผ้าถูกคลายออก เพื่อช่วยการหายใจ กระโปรงสอบรัดรูปถูกรูดซิปด้านหลังลงจนสุด ชายเสื้อที่สอดไว้ถูกดึงออก กระดุมทุกเม็ดถูกปลด เผยให้เห็นเนินอกที่ห่อหุ้มด้วยบาร์เนื้อบาง ไล่ไปจนถึงหน้าท้องราบชนแดนใช้ผ้าชุบน้ำบิดหมาดมาเช็ดหน้าเช็ดตาและตามเนื้อตัว เนินอก หน้าท้อง แขนและข้อพับต่างๆ นวดตามฝ่ามือและเท้าให้เธอได้ผ่อนคลาย จนอัญชิสาได้สติกลับมาอีกครั้ง ดวงตาที่ค่อยๆ ลืมขึ้น พยายามปรับแสงและมองภาพตรงหน้า ใบหน้าของชนแดนที่เรียบเฉย ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ และมือใหญ่ที่กำลังนวดเท้าให้เธอ โดยเขานั่งอยู่ที่ปลายเท้า วางขาทั้งสองของเธอไว้บนตัก ปลายนิ้วไล่ไปตามฝ่าเท้าไล่ไปตามปลายนิ้วเล็กๆ ทำให้อัญชิสารู้สึกสบายและผ่อนคลายเมื่อสายตาปรับชัดขึ้น