บทที่ 1

"ฮ่าฮ่า"

"นิทานอะไร"

"รุ่นพี่จะบ้าระบบกฎบ้าบออะไรของรุ่นพี่" 

"เราต้องจัดให้มีการรวมตัวกัน"

"รุ่นพี่คะรุ่นพี่รับบทเป็นพระเอกละครเวทีเยอะไปไหม" 

"เธออย่าทำเป็นเล่นสิ"

"ก็ได้ค่ะห้ามรักก็ห้ามรักอยู่แล้วอย่ามาหลงรักเค้าแล้วกัน" สโนว์หรือสโนไวท์เธอเป็นบุตรคนที่สองในพลโทกองทัพหรือเธอยังคงเป็นของผู้นำไทนั่นเอง 

และกว่าที่ทุกวันนี้ก็ผ่านมาที่สำคัญที่สุดแล้วนักรบผู้พันกองทัพเลื่อนขั้นเป็นพลโทกองทัพ 

ที่พูดถึงเรื่องการรวมเข้าด้วยกันเพราะคุณปู่ของเลื่องไปแล้วและเขาคือหลานชายคนโตเป้าหมายที่จะรับช่วงต่อ 

แต่ด้วยวุฒิภาวะของเขายังไม่เหมาะสมกับตำแหน่งนี้จักรพรรดิอย่างมากรับตอนนี้เหลือบไรต้องเล่นงานเขาแน่เรตินจึงคิดแผนนี้โดยรู้กันกับสโนไวท์แค่ประสิทธิภาพเพราะเหตุที่บุตรสาวของพลโทกองทัพซึ่งกองทัพก็มีอยู่แล้วที่บริษัทด้วยและเป็นรุ่นน้องในคณะของเขา 

เฟินมีปัญหาเรื่องเรียนตั้งแต่อนุบาลจะต้องเป็นไปตามที่ติดตามคุณปู่จับตัวมาเลยเรียนเลยช้ากว่าเพื่อนรุ่นเดียวกัน

ส่วนสโนไวท์เป็นเด็กที่หัวดีและหัวไวมากเธอสามารถสอบเทียบเข้ามหาวิทยาลัยได้ร้านอาหารเพื่อนรุ่นเดียวกันหมายถึงว่าตอนนี้เธอเรียนปีเดียวกับพี่ชายตัวเองเป็นผู้นำไทไม่เชื่อไม่ได้บอกใครๆ โดยตรงเรียนคนละคณะก็เลยได้โดยตรงได้...

และที่สโนไวท์ยอมจดทะเบียนกับเทวินเพราะเธอชอบการบริหารที่บ่งบอกถึงความสามารถในการบริหารบริษัทที่พ่อมีต่ออยู่ด้วย 

"อนาคตข้างหน้าถ้าเธอมีแฟนฉันจะค่อยๆ ให้" หมายถึงสาเหตุว่าทำไมเขาคงทราบเรื่องนี้แล้ว

"เรื่องของฉันไม่ใช่ปัญหาหรอกค่ะ แต่รุ่นพี่บอกแฟนตัวเองหรือยังอาจจะเป็นเรื่องปกติในคณะบริหารธุรกิจและเทินหนุ่มหล่อประจำคณะบริหารมีแฟนอยู่แล้ว"

"เรื่องนั้นเราจะทำกันแบบเงียบๆยังไงถึงบริษัทของเราในกรุงเทพฯ" ตรวจสอบแล้วช่วงแรกๆอาจจะเหนื่อยหน่อยเพราะเรียนจบยังไม่เดินทางเข้าบริษัทให้บ่อยที่สุด

หลังจากที่คุยกันเสร็จทั้งสองก็แยกย้าย

"บ้าไปแล้ว ใครจะไปรัก ชิ! กฎบ้าอะไร" สโนไวท์คิดถึงตอนที่เทวินพูด ..กฎเดียวที่มีอยู่ก็คือห้ามรักอีกฝ่าย เพราะเราแค่ร่วมมือกัน

เธอกับเขารู้จักกันมาตั้งแต่เกิดเลยก็ว่าได้ แต่ก็ไม่ได้คบค้าสมาคมกัน จนเข้าเรียนมหาวิทยาลัยอีกทีถึงได้โคจรมาพบกัน

ตอนเด็กๆ ผู้ใหญ่ก็พาเจอกันอยู่เป็นครั้งคราว เพราะพวกท่านเป็นเพื่อนสนิทกัน แต่มาถึงรุ่นลูกไม่ใช่ว่าจะสนิทเหมือนพ่อแม่ เพราะทุกคนต่างก็มีสังคมเป็นของตัวเอง

สโนไวท์มีใบหน้าที่งดงามคล้ายคลึงกับแม่ และเธอก็เป็นคนที่ชอบแต่งเนื้อแต่งตัว ด้วยครอบครัวของเธอเป็นคนมีฐานะ สโนไวท์ก็เลยชอบใช้แต่ของแบรนด์เนม ถึงไม่ชอบก็มีคนจัดหามาให้

วันต่อมา..

"บ้านเราก็มีรถ ทำไมถึงอยากไปพักที่หอล่ะลูก" มโนราห์ไม่สบายใจมากเมื่อสโนไวท์ขอไปอยู่ที่หอพัก

"แม่คะลูกโตแล้วนะ แม่คิดว่าลูกจะทำตัวเหลวไหลหรือไง"

"แม่เชื่อใจลูก แต่แม่ว่ามันยังอันตรายอยู่ดี" ลูกสาวของเธอถือว่ายังเด็กมาก จะเรียกว่าเด็กกว่าทุกคนในมหาวิทยาลัยก็ได้ เพราะสโนไวท์สอบเทียบเข้าได้

"ทีพี่ทัพไทยังให้ไปพักกับเพื่อนได้เลย"

"มันไม่เหมือนกันนะลูก พี่เขาเป็นผู้ชาย"

"แม่ก็คิดว่าสโนว์เป็นผู้ชายได้นี่คะ"

"มันคิดแบบนั้นกันได้ด้วยเหรอ"

"ยังตกลงกันไม่ได้อีกเหรอแม่กับลูก" คนเป็นพ่อได้ยินคุยกันตั้งแต่เช้าแล้ว จนแต่งตัวจะออกไปทำงาน แม่กับลูกก็ยังคงคุยเรื่องเดิม

"คุณหาลูกน้องไปเฝ้าลูกหน่อยได้ไหมคะ" รู้แล้วว่าตัวเองคงห้ามลูกสาวไม่ได้

"ลูกน้องงั้นเหรอ" พลโทกองทัพใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็เลยนึกถึงใครบางคนขึ้นมาได้ "เราเรียนคณะเดียวกับพี่เทวินไม่ใช่เหรอ"

"ใช่ค่ะ"

"พี่เขาก็พักอยู่หอนี่"

"แต่เทวินเป็นผู้ชายนะคะ"

"พูดเหมือนลูกน้องผมไม่ใช่ผู้ชาย และอีกอย่างตาเทวินก็เป็นเด็กดี" กองทัพยังเคยพูดเปรยๆ ไว้เลย ว่าอยากจะได้เทวินมาเป็นลูกเขย

"นะคะแม่ ขนาดพ่อยังไม่ว่าอะไรเลย"

"หึ.. ก็แล้วแต่ดุลยพินิจของคุณนะ" พอพูดไปแล้วก็กลัวภรรยาจะงอนเอา ก็เลยรีบออกตัว

"คุณก็เลี้ยงลูกเสียแบบนี้ ลูกเป็นผู้หญิงนะคะ" คนเป็นแม่เริ่มใจอ่อน เพราะลูกของเธอไม่เคยนอกลู่นอกทาง แถมตั้งใจเรียน หาได้น้อยมากที่จะสอบเทียบเข้ามหาวิทยาลัยได้ก่อนวัย เพราะมันยากยิ่งกว่าเอนทรานซ์เสียอีก

"เดี๋ยวผมจะโทรไปหาเจ้าเทวิน ฝากให้ดูแลน้อง" กองทัพคิดว่าดีเหมือนกันทั้งสองจะได้สนิทสนมกันไว้ เผื่ออนาคตข้างหน้าได้ดองกับเพื่อนจริงๆ คงสนุกน่าดู

มโนราห์เคยถูกแม่ทอดทิ้ง พ่อไม่สนใจ เธอก็เลยคิดว่าจะทุ่มเทเวลาให้กับลูกๆ แต่มันไม่ใช่แบบที่คิดเลย เพราะลูกๆ ต้องการอิสระมากกว่า

หลายวันต่อมา..

ตั้งแต่เล็กจนโต สโนไวท์ไม่ค่อยมีอิสระ เพราะแม่หวงมาก แต่พอได้ออกมาใช้ชีวิตนอกกรอบ ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปหมด แต่เธอชอบแบบนี้นะ

"แม่?" ก่อนถึงคณะก็เห็นว่าแม่ยืนรออยู่หน้าคณะ "แม่มาทำไมคะ"

"เป็นไงบ้างจ๊ะ อยากกลับบ้านเราหรือยัง"

"แม่คะ สโนว์เพิ่งออกมาได้สองวันเอง"

"ถ้าวันไหนลูกเหงาก็โทรหาแม่นะ เดี๋ยวแม่มาอยู่เป็นเพื่อน" จริงๆ แล้วไม่ใช่ลูกเหงาหรอกแม่ต่างหากที่เหงา

"ค่ะแม่" ทำไมสโนไวท์จะไม่รู้ แต่ถ้าเธอไม่ออกมาแบบนี้ ก็คงไม่ได้เดินตามฝันที่อยากเป็นนักธุรกิจ เพราะแม่คงไม่ให้ทำ

"แม่กลับเถอะค่ะ สโนว์มีเรียนเช้า"

"แม่ยังไม่กลับหรอก แม่ว่าจะไปหาพี่ชายเราก่อน"

"ถ้างั้นสโนว์ไปนะคะ บายค่ะ" สโนไวท์สดใสร่าเริงด้วยวัยของเธอ ที่ไม่เป็นห่วงแม่มากมาย เพราะที่บ้านก็มีแม่บ้านที่จะเป็นเพื่อนแม่อยู่อีกเป็นสิบ ถ้าคุณปู่กับคุณย่ากลับมาจากไปเที่ยวรอบโลกก็คงจะดี แม่จะได้ไม่ต้องเหงาแบบนี้ ตั้งแต่ปลดเกษียณพลเอกเกษมราษฎร์ก็พาภรรยารักเที่ยวไปทุกที่ที่เคยคุยกันว่าอยากจะไป

"อีกสามวันจะมีการประชุม ที่บริษัท"

"อุ๊ย รุ่นพี่ทำไมโผล่มาแบบนี้ล่ะคะ" พอแยกจากแม่แล้ว เดินมายังไม่ถึงไหน เทวินที่หลบอยู่มุมหนึ่งของตึกก็ได้พูดขึ้นมา

"เพราะฉะนั้นเรื่องจดทะเบียนสมรสเราต้องทำให้จบภายในสองวัน"

"รุ่นพี่ก็พูดเป็นการ์ตูนไปได้ ฉันเพิ่งจะ 18 รู้ไหมว่าการจดทะเบียนสมรสกับเด็กต่ำกว่า 20 ต้องมีผู้ปกครองเซ็นยินยอม"

ความฉลาดของเธอทำให้เขาเพิ่งคิดขึ้นมาได้ แล้วจะให้ใครเซ็นดีล่ะ เพราะผู้ปกครองของเธอก็คงมีแต่พ่อกับแม่ พูดถึงแม่แล้วคงเป็นไปไม่ได้ หวงลูกสาวยิ่งกว่าอะไรดี

"เราต้องเล่นละครกันแล้วล่ะ"

"เล่นละครยังไงคะ"

"เย็นนี้เจอกัน เรามาพักที่หอแล้วไม่ใช่เหรอ"

สโนไวท์ไม่ได้ถามหรอกว่าเขารู้ได้ยังไง คงรู้จากพ่อของเธอนั่นแหละ "ค่ะ"

"เทวิน?" พอได้ยินเสียงนี้เรียกทั้งสองก็รีบแยกกัน แต่คนที่มาใหม่ก็เห็นมาแต่ไกลแล้วว่าพวกเขากำลังคุยกันอยู่