Third-Person's Point of View
"Nakikita n'yo na ba ang apo ko?" tanong ng di mapakaling si Janet Villareal-Lee kaniyang kasamang driver si Herman at mayordoma nilang si Mercedes. Pitumpu't lima na ang edad ng kanilang Señora ngunit mukha pa ring bata dahil palangiti at masayahin ang ginang. Malakas pa rin ang pangangatawan dahil sa hilig nitong mag-zumba. Bukod sa ehersisyo, mayroon din itong sariling beauty salon na siyang nag-aalaga ng kaniyang balat at buhok na itinatago ng mga pampakulay ang puting hibla nito. "Hindi pa ho, madam," sagot ng driver na gaya ng kanilang amo ay hindi rin mapakali sa kinatatayuan. Isama pa na panay-panay ang hampas at palipat-lipat itong pagtatanong sa kaniyang mga kasama dahil nag-aalala na sa kaniyang apo na si Keith na kay tagal ding nawala sa Pilipinas dahil nag-aral ito sa Europa ng sampung taon. Sampu dahil dalawang kurso ang kaniyang kinuha, Engineering at Law na mabilis niyang natapos dahil sa talino't walang inaaksayang oras gaya kaniyang mga kasabayan. "Ikaw Mercedes? Tingnan mong maigi sa paligid at baka nakalabas na at hindi lang natin napansin," tanong at utos niya sa mayordoma na halos kasing-edad lamang niya. Gaya ni Janet, hindi na rin ito mapalagay. Nais nang makita ang batang kaniyang inalagaan mula pa noong isilang hanggang tumungtong ng labing-walo. Ang araw nga na iyon ay ang ika-dalawampu't walong kaarawan nito at may inihanda silang surpresa para sa binata sa kanilang tahanan sa Pampanga. Imbitado ang lahat ng kanilang mga kaibigan at business partners sa loob at labas ng bansa. Iyon din ang araw na may malaking anunsyo ang ginang kaya naman marami siyang inimbitahan. "Ano na, Mercedes? Herman?" ulit niya sa dalawa "Hindi ko pa ho nakikita, Madam, kaya tiyak na nariyan pa 'yon sa loob," sagot ni Mercedes. "Naku! Siguruhin n'yo lang at matagal-tagal nawala sa Pilipinas si Keith. Marami ng nagbago rito at baka mamaya nakalabas na at akala walang susundo sa kaniya." Pag-aalala nito. "Ewan ko na lang po, Madam. Sa laki po ng tarpaulin na pinagawa mo kahit nasa loob pa siya ng eroplano ay makikita na po niya ito," natatawang saad ng driver habang hawak ang kabilang dulo ng tarpaulin na tinutukoy nito. Halos kasingtaas niya ang tarpaulin habang ang mayordoma na kasama nila na di hamak na mas maliit sa driver ay natatakpan na ang buo nitong katawan. Tumitingkayad na upang maitaas ng husto ang tarpaulin na hawak habang pasilip-silip sa gilid upang hanapin si Keith. Habang abala ang tatlo, sa kabilang gilid naman ay hindi mapakali ang mag-ina Merrill at Teresa. Nasa sampung metro lamang ang layo ng mga ito sa tatlo. Hinihintay nila ang haligi ng kanilang tahanan na galing naman sa Saudi Arabia na si Samuel na limampung taon ding namalagi roon bilang welder. Kung hindi pa nagkasakit ay hindi pa sana ito uuwi. In-advice ng doctor ang operation dahil sa nakitang bato sa kaniyang kidney. Hindi pumayag si Teresa na roon sa Saudi ito maoperahan dahil walang mag-aalaga sa kaniyang asawa roon. Kaya naman pinauwi na lamang niya ito upang makakuha na rin sila ng second opinion sa mga doktor sa Pilipinas. "Sabi ng Tatay mo nasa Immigration na raw siya. Maya-maya lang nariyan na 'yon, anak," wika ni Teresa sa anak na si Merrill na sa iba nakatingin dahil may nasumpungan ang kaniyang mga mata na pamilyar na mukha di kalayuan sa kanila. Ibinaling ni Merrill muli ang kaniyang tingin sa exit door at ilang minuto pa ay natanaw na niya ang kaniyang ama. May nakasabay itong lalaki na maputla ang balat. Bahagyang malayo pa sila kaya hindi niya gaanong pansin ang itsura nito, ngunit masasabi na niyang hawig nito ang isang Koreano. "Mauna na ho kayo." Atras ni Keith palayo sa pinto nang di inaasahang magkasabay sila sa paglabas ni Samuel. Bahagyang nagulat nang marinig ang diretsong pananagalog ng binata na mukhang hindi Filipino. "Salamat," sagot ni Samuel at mabilis na itinulak ang kaniyang cart na punong-puno ng mga gamit na kaniyang inuwi mula sa Saudi. "Wala pong anuman!" magiliw na ganti ni Keith at nang makalabas na si Samuel ay nagmadali na rin itong sumunod. Mula sa kinatatayuan ni Merrill ay nakita niyang pamilyar ang mukha ng binata. Sinundan niya ito ng tingin at nang lumapit ito sa mga taong nag-aabang din sa labas, bumilis ang tibok ng kaniyang puso nang mapagtanto kung sino ang kaniyang nasumpungan doon. "Sa lahat ng lugar, dito pa talaga," sambit ni Merrill sa isip. Nakita niya sa labas ng nakaparadang van si Madam Janet Lee. Nakapag-asawa ng bilyonaryong negosyante at kasalukuyang nagmamay-ari ng isa sa pinakamalaking kompanya sa Pilipinas at kilala rin sa iba't-ibang mga bansa sa Asya. "Samuel!" Nabaling ang atensyon ni Merrill sa kaniyang ina nang bigla itong sumigaw. Sandaling nawala sa isip ng dalaga na naroon sila upang sunduin ang kaniyang ama. Natuon na ang kaniyang atensyon sa kaniyang Papa at di namalayan na nakaalis na ang mga Lee sa airport. "Sino'ng hinahanap mo anak? May iba pa ba kayong kasama?" Paalis na sila nang lingunin niyang muli ang direksyon kung saan niya nakita ang kaniyang kinasusuklaman na pamilya. "W-wala po, Papa. Parang may nakita po kasi akong kakilala kanina. Nakaalis na po yata sila," pagsisinungaling ni Merrill sa kaniyang ama. "Tara na, Papa," yaya maluha-luha ring si Merrill sa kaniyang ama. Batid nito kung saan ito nakatanaw. Bakas sa kaniyang mukha na siyang naguguluhan ngunit ang pagkakaiba nilang dalawa, kilala ni Merrill ang mga taong kaalis lamang. "At sino naman?" Usisa ng kaniyang ina. "Hindi ko na po matandaan ang pangalan." Napakamot na lang ng ulo si Merrill at niyaya na silang umalis nang hindi gabihin masyado sa daan dahil malayo pa ang kanilang uuwian. 'Magkikita ulit tayo, Madam,' bulong ni Merrill. Tumanaw na lamang sa malayo dahil ayaw niyang ipaalam sa kaniyang mga magulang kung sino talaga ang kaniyang nakita sa airport.Merrill's Point of View Malayo-layo ang aming biyahe mula sa Clark Airport kung saan namin sinundo si Papa. Sa Sta Cruz, Zambales pa kami umuwi na inabot nang humigit-kumulang pitong oras na biyahe dahil kinailangang huminto sa mga gasolinahan para makigamit ng palikuran si Papa. Masama ang kaniyang pakiramdam ng araw na 'yon. Bagay na naiintindihan naman namin dahil iyon din ang dahilan kung bakit siya biglaang napauwi sa Pilipinas—ang magpagamot. Buong biyahe, isang bagay lang ang nasa isip ko. Ito ay kung paano ko magagawa ang mga plano ko nang hindi nalalaman ng mga magulang ko. Matagal ko ring pinag-isipan iyon at nang makita ko ang mga Lee sa airport kanina, tila ba nakakuha ako ng kasagutan sa kung paano ko sisimulan ang lahat ng ito. Malalim na ang gabi nang makarating kami sa bahay. Kinuha ko agad ang laptop ko at binuksan ang mga email ng iba't-ibang mga kompanya at hinanap ang ipinadala ng J.O. Group. Isang linggo na nang makatanggap ako ng offer sa kumpanya nila m
Third-Person's Point of View Paghinto ng sasakyan sa garahe ng mansion ng mga Lee, natanaw agad ni Keith ang mga taong abala sa pag-aayos ng hardin para sa birthday party ng binata na gaganapin sa gabing iyon. "Lola?" pukaw ni Keith sa kaniyang abuela habang inaalalayan ito sa pagbaba sa van. "Yes?" tanong nito sa apo at nang mapansin ni Madam kung saan ito nakatingin, nabasa na niya kung ang nais nitong sabihin. "Simpleng party lang 'yan, apo. Don't worry," turan niya at niyaya na itong pumasok ng kanilang bahay upang makapagpahinga. Sumunod naman si Keith. Sa kaniyang paghakbang sa loob ng mansion, isa-isang bumalik ang mga alaala sa kaniyang isip. Kay tagal niyang hindi nakauwi dahil abala sa pag-aaral. Bukod pa rito, hindi siya pinayagan ng doktor na siyang gumagamot sa kaniya matapos ma-trauma sa kalunos-lunos na sinapit ng kaniyang mga magulang. Suhestiyon din ng doktor na huwag muna siyang bumalik sa Pilipinas. Sang-ayon naman ang kaniyang lola at ito ma lamang ang
Third-Person's Point of View Habang nasa loob ng banyo si Keith ay pumasok sa kaniyang silid si Madam kasama ang dalawang mga kasambahay na dala ang sapatos at damit na isusuot ni Keith sa kaniyang party. "Keith, apo?" tawag ni Madam nang di siya makita nang sila'y pumasok. Mabilis ipinihit ni Keith ang knob ng shower upang patayin ito nang kaniyang narinig ang pagtawag ni Madam. "I'm here, lola!" pasigaw niyang sagot mula sa loob. "We have your clothes here outside. Iiwan na lang namin dito sa kama with your shoes. Ito ang gamitin mo for tonight, ha! Binili ko pa sa Paris ang mga 'to noong fashion week. Alam kong babagay sa'yo!" pasigaw na tugon ni Madam. "Okay, lola. Thank you!" "Anything for my apo," malambing ng turan ni Madam bago niya niyaya ang mga kasambahay na ilapag na sa kama ang kanilang mga dala. Nang lumabas si Keith, wala na sa silid ang mga ito. Tanging tuwalya lamang ang tumatabing sa ibabang parte ng katawan ng binata. Tumutulo pa ang tubig mula sa kaniyang u
Hindi mapakali si Keith habang nasa party. Humahaba ng ang kaniyang leeg kahahanap sa kaniyang lola na hindi pa rin nagpapakita kahit hiniling na ng MC na samahan niya si Keith sa harapan.Nang hindi na makatiis, he excused himself sa MC at idinahilan na kailangan niyang magbanyo sandali. Nagmadali siya paglalakad na halos patakbo na para hagilapin si Madam. Nagkasalubong sila Mercedes, ang kanilang mayordoma sa mansyon. "Have you seen, lola?" tanong niya rito at kunot-noong umiling si Mercedes. "Ang sabi niya kanina aakyat lang siya sandali. Akala ko nakababa na, iho," ani Mercedes nang kaniyang maalala. Akmang tatakbuhin na sana ni Keith ang hagdan upang tingnan sa kaniyang silid ang abuela ngunit nakita na niya itong pababa."Oh, God, lola! I thought something happened to you!" bulalas nito na alalang-alala. "Nasa taas lang ako. Nagpalit ng damit dahil naiinitan ako sa suot ko kanina," sagot ni Madam. Pilit itinatago ang nararamdaman di maganda. Uminom na siya ng gamot kaya kam
Keith's Point of View After grandma's operation, nanatili siyang walang malay. They transferred her to the most comfortable room they had at kinabitan ng kung ano-anong mga equipment to make sure she's doing fine while she sleeps. Nakausap ko ang doctor niya. He told me Grandma will take time to recover. I couldn't help but watch her all through the night. Nakaidlip lang ng ilang minuto pero dahil oras-oras ay may pumapasok ng nurse to check Grandma, napakahirap makakuha ng tulog. I was sitting on a chair close to my grandmother's bed. Hawak ko ang kamay niya at doon nakaidlip ako. Hindi ko alam kung gaano katagal, but I knew I slept. Nagising ako sa pagkatok sa pinto. Nang imulat ko ang aking mga mata ay maliwanag na sa labas. Hinayaan ko lang ang kumatok na 'yon sa pag-aakalang isa sa mga nurse. I went to the restroom to wash my face at nang matapos, I heard someone was knocking again. Dumiretso ako sa pinto after magpunas ng mukha using the clean towel na nakarolyo sa cabi
Third-person's Point of ViewSa pagpasok nina Keith sa assembly hall, isang masamang tingin ang ipinukol sa kaniya ng kaniyang tiyuhin. Habang ang lahat ng naroon ay nakangiti siyang binati sa kaniyang pagdating at nakikisimpatiya sa biglaang pagkaka-ospital ng kaniyang lola, si Frank naman ay walang pagsidlan ang inis na nararamdaman para sa kaniyang pamangkin.Sinadya nitong hindi ipaalam kay Keith ang meeting at hindi niya akalain na magagawa nitong makarating gayong isi-net niya nang ganoon kaaga para hindi ito makahabol sakaliman na makarating kay Keith ang balita. Dahil sa naging reaksyon ng mga tao sa loob, napilitan si Frank na umarte na masaya rin siyang nakarating ito sa tamang oras. "Salamat naman at nakarating ka, Keith. We're about to start!" Palihim na napangisi si Keith. "I'm sorry that I came a little late. Huli ko na po kasing nalaman na may meeting pala and surprisingly, everyone are here," untag nito. Lahat ng nakarinig ng sinabi niya ay nagulat. Napalingon sila
Merrill's Point of ViewAraw ng Huwebes at naka-schedule ang check-up ni Papa sa Baypointe Hospital sa Subic. Maaga pa lamang ay bumiyahe na kami upang hindi maipit sa traffic ngunit habang nasa daan ay panay ang reklamo niya na masakit daw ang kaniyang tiyan paikot sa kaniyang balakang at likod. "Aray...ang sakit talaga, mahal." Nakakaawa ang itsura ni Papa habang namimilipit sa sakit."Mawawala rin 'yan, mahal, kapag umipekto na ang gamot," wika ni Mama habang inaalo ito. Ang hirap niyang tingnan nang mga oras na 'yon. Pinagpapawisan siya nang butil-butil. Agad pinupunasan ni Mama ang mga pawis niya dahil pati ang suot nitong damit ay basa na kahit may aircon naman sa likod ng L300. Nang tumalab na ang gamot ay ilang oras na tahimik lang Papa. Parang walang nangyari at nakatulog siya habang nakahiga sa mahabang upuan at ang hita ni Mama ang kaniyang unan.Nasa Cabangan na kami nang magising siya. Napapahiyaw sa sobrang sakit na nararamdaman at kahit ang
Merrill's Point of ViewNanatiling nakatakip ang kamay niya sa bibig ko hanggang sa tumango ako. Unti-unti niyang inalis ang kamay niya. Kumakabog na ang dibdib ko habang papalapit ang mga kalalakihan sa labas sa pag-check sa lahat ng mga cubicle. Nasa bandang dulo kami at nang makita ko ang anino ng isa sa kanila sa tapat ng pinto ng cubicle kung nasaan kami ay agad akong sumigaw."Hoy! Ano'ng ginagawa ninyo? Mga manyakis ba kayo ay dito n'yo pa naisip sa ospital maghanap ng mamanyakin?!""Boss, may tao!" pasigaw na anunsyo ng isa sa kanila. "Buksan mo!" Nataranta ako sa naging sagot nito. Sinubukang buksan ng lalaki ang pinto ngunit hinawakan ko ang mismong lock sa loob upang hindi basta-basta mabuksan pero bigla nitong sinipa ang pinto dahilan para mabitawan ko ang lock nang bigla itong kumalabog."Siraulo ka ba?! Saklolo! Tulong! May mga manyak po rito! Tumawag po kayo ng pulis!" Pilit ko nilakasan ang pagsigaw ko upang maalarma ang mga ito. "Tulong!!" "Bakit kayo nandito?" May