Panimula

Third-Person's Point of View

"Nakikita n'yo na ba ang apo ko?" tanong ng di mapakaling si Janet Villareal-Lee kaniyang kasamang driver si Herman at mayordoma nilang si Mercedes.

Pitumpu't lima na ang edad ng kanilang Señora ngunit mukha pa ring bata dahil palangiti at masayahin ang ginang. Malakas pa rin ang pangangatawan dahil sa hilig nitong mag-zumba. Bukod sa ehersisyo, mayroon din itong sariling beauty salon na siyang nag-aalaga ng kaniyang balat at buhok na itinatago ng mga pampakulay ang puting hibla nito.

"Hindi pa ho, madam," sagot ng driver na gaya ng kanilang amo ay hindi rin mapakali sa kinatatayuan. Isama pa na panay-panay ang hampas at palipat-lipat itong pagtatanong sa kaniyang mga kasama dahil nag-aalala na sa kaniyang apo na si Keith na kay tagal ding nawala sa Pilipinas dahil nag-aral ito sa Europa ng sampung taon.

Sampu dahil dalawang kurso ang kaniyang kinuha, Engineering at Law na mabilis niyang natapos dahil sa talino't walang inaaksayang oras gaya kaniyang mga kasabayan.

"Ikaw Mercedes? Tingnan mong maigi sa paligid at baka nakalabas na at hindi lang natin napansin," tanong at utos niya sa mayordoma na halos kasing-edad lamang niya.

Gaya ni Janet, hindi na rin ito mapalagay. Nais nang makita ang batang kaniyang inalagaan mula pa noong isilang hanggang tumungtong ng labing-walo.

Ang araw nga na iyon ay ang ika-dalawampu't walong kaarawan nito at may inihanda silang surpresa para sa binata sa kanilang tahanan sa Pampanga. Imbitado ang lahat ng kanilang mga kaibigan at business partners sa loob at labas ng bansa. Iyon din ang araw na may malaking anunsyo ang ginang kaya naman marami siyang inimbitahan.

"Ano na, Mercedes? Herman?" ulit niya sa dalawa

"Hindi ko pa ho nakikita, Madam, kaya tiyak na nariyan pa 'yon sa loob," sagot ni Mercedes.

"Naku! Siguruhin n'yo lang at matagal-tagal nawala sa Pilipinas si Keith. Marami ng nagbago rito at baka mamaya nakalabas na at akala walang susundo sa kaniya." Pag-aalala nito.

"Ewan ko na lang po, Madam. Sa laki po ng tarpaulin na pinagawa mo kahit nasa loob pa siya ng eroplano ay makikita na po niya ito," natatawang saad ng driver habang hawak ang kabilang dulo ng tarpaulin na tinutukoy nito.

Halos kasingtaas niya ang tarpaulin habang ang mayordoma na kasama nila na di hamak na mas maliit sa driver ay natatakpan na ang buo nitong katawan. Tumitingkayad na upang maitaas ng husto ang tarpaulin na hawak habang pasilip-silip sa gilid upang hanapin si Keith.

Habang abala ang tatlo, sa kabilang gilid naman ay hindi mapakali ang mag-ina Merrill at Teresa. Nasa sampung metro lamang ang layo ng mga ito sa tatlo. Hinihintay nila ang haligi ng kanilang tahanan na galing naman sa Saudi Arabia na si Samuel na limampung taon ding namalagi roon bilang welder.

Kung hindi pa nagkasakit ay hindi pa sana ito uuwi. In-advice ng doctor ang operation dahil sa nakitang bato sa kaniyang kidney. Hindi pumayag si Teresa na roon sa Saudi ito maoperahan dahil walang mag-aalaga sa kaniyang asawa roon. Kaya naman pinauwi na lamang niya ito upang makakuha na rin sila ng second opinion sa mga doktor sa Pilipinas.

"Sabi ng Tatay mo nasa Immigration na raw siya. Maya-maya lang nariyan na 'yon, anak," wika ni Teresa sa anak na si Merrill na sa iba nakatingin dahil may nasumpungan ang kaniyang mga mata na pamilyar na mukha di kalayuan sa kanila.

Ibinaling ni Merrill muli ang kaniyang tingin sa exit door at ilang minuto pa ay natanaw na niya ang kaniyang ama. May nakasabay itong lalaki na maputla ang balat.

Bahagyang malayo pa sila kaya hindi niya gaanong pansin ang itsura nito, ngunit masasabi na niyang hawig nito ang isang Koreano.

"Mauna na ho kayo." Atras ni Keith palayo sa pinto nang di inaasahang magkasabay sila sa paglabas ni Samuel. Bahagyang nagulat nang marinig ang diretsong pananagalog ng binata na mukhang hindi Filipino.

"Salamat," sagot ni Samuel at mabilis na itinulak ang kaniyang cart na punong-puno ng mga gamit na kaniyang inuwi mula sa Saudi.

"Wala pong anuman!" magiliw na ganti ni Keith at nang makalabas na si Samuel ay nagmadali na rin itong sumunod.

Mula sa kinatatayuan ni Merrill ay nakita niyang pamilyar ang mukha ng binata. Sinundan niya ito ng tingin at nang lumapit ito sa mga taong nag-aabang din sa labas, bumilis ang tibok ng kaniyang puso nang mapagtanto kung sino ang kaniyang nasumpungan doon.

"Sa lahat ng lugar, dito pa talaga," sambit ni Merrill sa isip.

Nakita niya sa labas ng nakaparadang van si Madam Janet Lee. Nakapag-asawa ng bilyonaryong negosyante at kasalukuyang nagmamay-ari ng isa sa pinakamalaking kompanya sa Pilipinas at kilala rin sa iba't-ibang mga bansa sa Asya.

"Samuel!" Nabaling ang atensyon ni Merrill sa kaniyang ina nang bigla itong sumigaw. Sandaling nawala sa isip ng dalaga na naroon sila upang sunduin ang kaniyang ama.

Natuon na ang kaniyang atensyon sa kaniyang Papa at di namalayan na nakaalis na ang mga Lee sa airport.

"Sino'ng hinahanap mo anak? May iba pa ba kayong kasama?" Paalis na sila nang lingunin niyang muli ang direksyon kung saan niya nakita ang kaniyang kinasusuklaman na pamilya.

"W-wala po, Papa. Parang may nakita po kasi akong kakilala kanina. Nakaalis na po yata sila," pagsisinungaling ni Merrill sa kaniyang ama.

"Tara na, Papa," yaya maluha-luha ring si Merrill sa kaniyang ama. Batid nito kung saan ito nakatanaw. Bakas sa kaniyang mukha na siyang naguguluhan ngunit ang pagkakaiba nilang dalawa, kilala ni Merrill ang mga taong kaalis lamang.

"At sino naman?" Usisa ng kaniyang ina.

"Hindi ko na po matandaan ang pangalan." Napakamot na lang ng ulo si Merrill at niyaya na silang umalis nang hindi gabihin masyado sa daan dahil malayo pa ang kanilang uuwian.

'Magkikita ulit tayo, Madam,' bulong ni Merrill. Tumanaw na lamang sa malayo dahil ayaw niyang ipaalam sa kaniyang mga magulang kung sino talaga ang kaniyang nakita sa airport.