Natahimik ang buong study room, ang tanging maririnig na tunog ay ang humuhuni ng aircon sa isang sulok ng kwarto, ang mga mata ni Sebastian at Trisha ay nagkakatitigan, ang bawat isa'y tila may gustong iparating sa hindi masabi-sabi. Sa kabila ng katahimikan, ang tensyon sa pagitan nilang dalawa ay matinding nararamdaman, na parang may kuryenteng dumadaloy sa kanilang pagitan.“For what? Hindi ko naman kailangang ipaalam sa iyo ang pinagdaanan ko-” sagot ni Trisha, ang tinig niya ay puno ng galit, ngunit ang mga mata niya ay puno ng lungkot at sama ng loob. Nais niyang magsalita ng mas mahinahon, ngunit hindi na kayang pigilin ang sakit na nararamdaman.“So gusto niyo intindihin ko kayo, without knowing the reason? Siguro nga tama si Seraphina na ‘I'm such a pity’ na nagpabilog lang sa mga babae, like you and mom.” putol ni Sebastian, ang boses niya ay puno ng pagkapuno at pagka-frustrated. Hindi pa rin niya lubos na nauunawaan ang buong sitwasyon, at natatabunan ng mga galit na sali
Pagkalabas ni Trisha sa study room, agad siyang tumakbo palabas ng mansion, hindi alintana ang mabilis na paghinga at ang mabilis na pagbugso ng kanyang dibdib dahil sa kaba. Pagkarating niya sa labas, agad niyang napansin ang isang kotse na nakaparada sa driveway. Sa sobrang pagmamadali, hindi na siya nagdalawang-isip at agad siyang sumakay doon, iniisip na isa ito sa kanilang mga sasakyan.“Alis na tayo, please,” pakiusap ni Trisha habang hinihingal, hindi man lang nag-abalang tingnan kung sino ang nagmamaneho. Sa isip niya, malamang isa lang ito sa kanilang mga driver, kaya wala na siyang pakialam pa.Habang nakaupo siya sa loob ng sasakyan, rinig na rinig pa rin niya ang sigaw ng kanyang ama at ina mula sa loob ng mansion. Tumindi ang kaba sa kanyang dibdib, ngunit hindi na niya piniling lumingon pa. Hindi niya na kayang marinig pa ang anumang sasabihin ng kanyang mga magulang. Gusto na niyang makalayo sa lugar na iyon.Ngunit nang mapansin niyang hindi pa rin umaandar ang sasakya
The truth is, pagkatapos ng unang pagkikita nila ni Frederick, inakala ni Trisha na tapos na ang lahat—na iyon na ang huling beses na makikita niya ang lalaki at makakawala na siya sa kasunduang matagal ng bumabalot sa kanyang buhay. Ngunit nagkamali siya.Isang gabi, habang tahimik siyang nakahiga sa kama, biglang tumunog ang kanyang cellphone. Pagtingin niya ay may natanggap siyang text mula sa isang hindi kilalang numero. Nang basahin niya ito, agad siyang nanginig.Maybe you should prepare. I want the wedding to happen as soon as possible.Napatayo siya mula sa pagkakahiga, hawak-hawak ang kanyang cellphone na para bang nanigas ang kanyang buong katawan. Alam niya kung sino ang nagpadala ng mensahe. Hindi na niya kailangang hulaan. Agad niya itong tinawagan.“What the heck are you talking about?!” galit niyang bungad nang sagutin ni Frederick ang tawag. “Napag-usapan na natin na hindi itutuloy ang kasal! Ano ka ba?!”Sa kabilang linya ay narinig niya ang pamilyar na halakhak—mabab
“Darling, everything is okay. You don’t need to worry,” malambing ngunit may bahid ng pag-aalala ang tinig ng kanyang ina habang hinahaplos ang buhok ni Trisha. “Dahil nakansela na ang kasal, ang importante ngayon ay makalayo ka muna. This Sunday, pupunta ka na sa Japan. I already contacted your Tita Mariko to accompany you.”Tahimik lang si Trisha, habang pinipilit intindihin ang bigat ng mga pangyayaring naganap. Sa dami ng emosyon na sabay-sabay na dumadaloy sa kanyang sistema—galit, takot, pagkalito—hindi niya alam kung alin ang uunahin.Biglang umalingawngaw ang boses ng kanyang ama mula sa second floor ng mansyon. “Litezia!”Nagulat si Trisha at agad na napalingon paitaas. Kita niya sa hagdanan ang ama niyang nakatingin nang masama sa kanilang direksyon.“Leave that bitch over there! You, come here!” ma-awtoridad at galit na sigaw nito. Ang bawat salita ay parang palasong tumama sa dibdib ni Trisha.Parang biglang lumiit ang mundo niya. Hindi siya sigurado kung para sa kanya ang
Tumigas ang panga ni Trisha sa narinig.“Manahimik?”Parang kumulo ang dugo niya sa utos ng ina. Ilang beses na ba siyang pinatahimik? Ilang beses na ba siyang pinagtabuyan sa sariling kwento para lang mapanatili ang kapangyarihan at pangalan ng pamilya?Dahan-dahang lumapit siya sa kanyang ina, halos magkalapit na ang kanilang mukha, ngunit malamig ang titig ni Trisha—wala na ang batang dating sumusunod lang.“Alam mo kung ano ang mas masahol sa kasinungalingan, Ma?” aniyang mababa ang boses, ngunit puno ng matinding poot. “’Yung sinasadya mong ipamana ang sakit sa susunod na henerasyon… dahil mas mahalaga sa’yo ang imahe kaysa sa katotohanan.”Nanatiling tahimik ang kanyang ina, ngunit bakas sa mga mata nito ang pag-aalalang pilit itinatago.“Kung hindi mo kayang protektahan si Sebastian, ako ang gagawa. Hindi ko hahayaang gamitin mo siya tulad ng ginawa ninyo sa akin.”At sa unang pagkakataon sa mahabang panahon, nakita ni Trisha ang takot sa mga mata ng kanyang ina—hindi takot dah
“Sebastian, how’s your daughter?” tanong ni Jude, maingat ang boses habang dahan-dahang lumapit sa kapatid na nakaupo sa isang waiting chair, balot ng katahimikan at lungkot ang paligid.Nakita niyang tila walang buhay ang mga mata ni Sebastian habang nakatingin lamang ito sa sahig, ang mga kamay nito'y magkakahawak sa pagitan ng kanyang mga tuhod, tila pilit kinakalmang sarili sa gitna ng bagyong kinahaharap.“Nasa ICU si Chantal…” mahinang tugon ni Sebastian, halos bulong, ngunit ramdam ang bigat ng bawat salita. Sa likod ng kanyang tinig ay ang desperasyon at pagod na dulot ng mga nangyayari. Hindi na niya kayang itago ang takot, at lalong hindi ang sakit ng makitang nahihirapan ang anak.Saglit na natahimik si Jude, bago muling nagsalita, maingat pa rin ang tono.“I should contact Seraphina—” aniya, akmang kukunin ang kanyang cellphone.“No, don’t contact her.” Agad at mariin ang tugon ni Sebastian, dahilan para mapatigil si Jude sa kanyang kilos.Napatingin si Jude sa kanya, baha
“Umalis na si Diane. May lalakarin daw siya.” diretsong sagot ni Jude, walang pag-aalinlangan sa tono ng kanyang boses.Bahagyang napalingon si Sebastian, sinipat si Jude ng saglit ngunit hindi na nagsalita pa. Agad naman niyang napansin ang ekspresyon ni Trisha—ngayon ay kitang-kita ang galit sa kanyang mga mata habang nakatingin sa kanilang kuya.Ramdam ni Jude ang tensyon ngunit nanatili siyang kalmado. Hindi siya umurong sa titig ng kapatid. Alam niyang ginawa niya ang tama, at hindi siya magpapaapekto sa emosyon ng iba.“Is she?” tanong ni Sebastian muli, tila nais makasigurado.Tumango si Jude, at sumunod na rin si Trisha—bagamat halatang napipilitan. Sa kabila ng katahimikan, dama ang alingawngaw ng mga hindi sinasabi. Parang may mga tanong na ayaw banggitin, at may mga sagot na hindi na kailangang ipilit.Saglit silang natahimik. Tanging ang tunog ng mga dumadaang nurse at ang mahinang hum ng ospital ang pumupuno sa paligid.“Anong sabi ng doktor?” tanong ni Trisha, pilit inaa
“You seem in a hurry. Next year pa ang uwi mo sa Pilipinas, you said that to me just last week?” wika ng kapatid ni Seraphina na si Frederick, habang nakasandal sa pintuan ng kanyang kwarto. Kita sa mukha nito ang pagtataka—at ang bahagyang pagkabahala.Sa totoo lang, matagal nang ayaw ni Seraphina bumalik sa Pilipinas. The days turned to weeks, and the weeks quietly morphed into months. Italy had become her sanctuary, her new beginning. She had no intention of returning... until now.“I just need to go home, kuya. I have an emergency,” sagot ni Seraphina habang walang tigil sa pagbabalot ng kanyang mga damit. Mabilis ang kilos niya, parang bawat segundo ay napakahalaga.“Emergency? Seraphina, you can’t just get a ticket on the spot—”“Critical si Chantal,” singit niya agad, halos pasigaw. “Kaya please, not now. Kung kailangan kong magbayad ng malaking halaga just to buy a last-minute ticket, I’ll do it.”Matigas ang boses niya, puno ng emosyon—takot, pagkabigla, at matinding guilt na
Isang babae ang nakaupo nang maayos sa isang makinis at mamahaling swivel chair, habang malamig na nagtanong, “Come here. How’s the progress of the plan?” Mariin at pantay ang pagtapik ng kanyang mga daliri sa armrest, nagpapahiwatig ng isang katahimikan at awtoridad na lalong nagpabigat sa tensyon sa loob ng silid.Biglang sumingit ang boses ng isang lalaki, puno ng inis at pagod. “You know, Mom, I’m tired of this! You just want the main house position, and I’m out of it!” Habang nagsasalita siya, mariin ang pagkakakuyom ng kanyang mga kamao, at ang pait sa kanyang tono ay hindi maikakaila. Sa isang sulok ng kwarto, isang dalagang tila naaaliw ang tumawa nang may panlilibak, kitang-kita ang tuwang nararamdaman niya sa umiinit na pagtatalo.Ngumiti ang babaeng nasa upuan, may kunwaring lambing sa kanyang ekspresyon. “Are you sure about that?” aniya habang bahagyang nakapaling ang ulo. “It’s a win-win situation if you’d only see the bigger picture. You get her—your precious little obse
"How are you, my dear brother? Did you enjoy my gift last week? The wine?"Nanlamig si Sebastian. Tila nanigas siya sa kinatatayuan niya, hindi makapaniwala sa narinig. Hindi niya inaasahan ang tawag na iyon — hindi sa araw na ito, hindi pagkatapos ng lahat ng nangyari.Ang simpleng pagbati ng tinig sa kabilang linya ay nagdala ng alon ng hindi maipaliwanag na kaba sa kanyang katawan. Ang tono ng boses ay hindi ordinaryo — may halong panunukso at mapanganib na lambing, parang isang ahas na handang manila ng biktima, humahabi ng bitag na hindi mo namamalayan hanggang huli na ang lahat.Hawak pa rin ang cellphone sa tainga, si Sebastian ay napapikit, pilit pinipigilan ang pagbilis ng tibok ng kanyang puso.Gift? Wine?Biglang bumalik sa kanyang isipan ang isang bote ng mamahaling alak na dumating sa hotel room niya noong nakaraang linggo — walang pangalan kung kanino galing, walang kahit anong indikasyon kung sino ang nagpadala. Akala niya noon ay simpleng corporate gesture lang ito mul
"You hard-headed bastard! Mahirap bang makinig sa akin? Just once, please, makinig ka naman," naiinis na wika ni Trisha kay Sebastian, ang kanyang tono ay puno ng pagod at frustration habang nakatingin sa kapatid niyang tila hindi nadadala sa mga payo niya."’Hindi mahirap makinig, but it’s not about listening," sagot ni Sebastian, hindi nagpapatalo, ramdam ang bigat ng kanyang loob. "You did it already, nagbigay ka na ng payo, but I need to do what I think is right. Sana noon ko pa ito nagawa," dagdag pa niya, habang pinipilit ipaintindi sa kapatid ang bigat ng kanyang desisyon. "After my daughter almost lost her life, I realized I can’t waste another moment. I don’t want that to happen again. I want to give her a complete family. I don’t want to be like Father. I don’t want to be him."Sa mga salitang iyon ay natahimik si Trisha. Tumigil siya sa paglalakad at napalunok, ramdam niya ang kirot sa dibdib. Alam niya kung gaano kalalim ang sugat na iniwan ng kanilang ama — isang babaeron
Isinuot na niya ang kanyang tuxedo, maingat na inayos ang kwelyo at siniguradong maayos ang bawat tiklop ng damit. Wala siyang inaksayang oras—pagkatapos magbihis ay agad na siyang lumabas ng kwarto, hindi man lang lumingon kay Diane na naiwan doon. She don’t want to talk to her, not on this night. Hindi niya kayang makipag-usap o makipagtalo, lalo na ngayon na masyado ng magulo ang lahat.Dumiretso siya sa villa, sakay ng kanyang itim na kotse. Habang nasa biyahe, tahimik ang paligid ngunit sa kanyang isipan ay parang may isang kaguluhang hindi matahimik. Ginugulo siya ng mga pangyayari—ang hindi inaasahang sitwasyon sa pagitan ng kanyang asawa at si Diane. Hindi niya alam kung ano ang dapat isipin o maramdaman. He doesn’t know what to think. Tila ba kahit anong pilit niyang magpakatatag, ay may pumipigil sa kanya na makapagdesisyon ng maayos.Dahil abala siya sa malalim na pag-iisip at panandaliang nakalimot sa daan, hindi niya namalayang palapit na pala siya sa isang konkretong pos
Pagkalipas ng isang buwan matapos ang gabing iyon, ay hindi na pinatahimik si Sebastian ng kanyang pag-iisip. Araw at gabi, walang humpay ang pag-ikot ng mga tanong at alaala sa kanyang isipan—at ang nakapagtataka pa, si Seraphina ang laman nito. Hindi niya maintindihan kung bakit bigla siyang naging abala sa pag-iisip tungkol sa kanyang asawa, isang bagay na hindi niya kailanman nagawa sa buong sampung taon nilang pagsasama. Parang isang panibagong emosyon ang unti-unting umuusbong sa kanyang dibdib—hindi kilala, hindi pamilyar, at lalo’t higit, hindi niya inaasahan.Napabuntong-hininga siya habang naupo sa kanyang swivel chair, napasandal at muling napapikit. Sa kanyang pag-idlip, tila muling nabuhay ang alaala ng gabing iyon—isang gabing hindi niya malilimutan, isang gabing paulit-ulit bumabalik sa kanyang isipan na parang isang bangungot na ayaw siyang tantanan.Gising siya ng gabing iyon—hindi siya dinalaw ng antok, at parang may kung anong kaba sa kanyang dibdib. Hindi nagtagal,
Pagkatapos ng nangyari noong gabi ng salu-salo, nanatiling nakakulong sa loob ng apat na sulok ng kwartong iyon ang lahat ng sumunod. Dalawang buwang buong-buo na ang lumipas mula noon, at dahil sa sunod-sunod na abalang iskedyul, parang isang iglap lang ang lumipas na panahon. Para kay Seraphina, wala nang dahilan para ungkatin pa iyon. Wala siyang intensyong pag-usapan ito, ni banggitin man kahit bahagya. Sa isip niya, isa lamang iyong sandaling bunga ng kalasingan—dulot ng alak na, sa hindi nila nalalaman noon, ay may halong droga. Walang kahulugan. Isang pagkakamali lamang na nangyari sa ilalim ng impluwensiya ng lasing na isipan.Simula noon, nalunod si Seraphina sa sunod-sunod na responsibilidad. Araw-araw ay punô ng mga miting, legal na papeles, at walang katapusang tawag. Bawat oras na siya’y gising ay inuukol niya sa pagtugis sa kaniyang malapit nang maging dating asawa—pilit siyang humahanap ng katarungan, o baka isang pagsasara ng kabanata, para sa nangyaring hindi niya kay
Warning: SPGAng pakiramdam na nararamdaman ni Seraphina ay bago sa kanya—isang kakaibang halo ng sakit, hiya, at isang bagay na hindi niya mabigyan ng pangalan. Habang unti-unting pinapasok ng kanyang asawa ang kanyang daliri sa maselang bahagi ng kanyang katawan, naramdaman niya ang pag-igting ng kanyang kalamnan, ang pagkabog ng dibdib na tila lalabas sa kanyang balat.“Please… Ahh, masakit,” daing niya, bahagyang nanginginig ang boses, at ang mga mata’y nakapikit habang ang kanyang mga daliri ay mahigpit na kumakapit sa sapin ng kama. Ngunit sa kabila ng pakiusap, hindi huminto si Sebastian. Hindi dahil sa kawalan ng malasakit—kundi marahil dahil sa alam niyang may kailangang ilabas, may kailangang wakasan, may kailangang simulan.At sa di inaasahang sandali, ang kirot ay unti-unting napalitan ng kakaibang sarap. Para bang ang hapdi ay naging hudyat ng isang damdaming matagal nang kinulong. Ramdam niya ang bawat paglabas-masok ng daliri ni Sebastian—paulit-ulit, mas malalim, mas de
Warning: SPG [Droga, Sexual]“Ang init… masakit ang aking puson,” dagdag ni Seraphina, halos paungol na ang boses, punong-puno ng kaba at tila may halong desperasyon. Napapikit siya habang pilit kinakalmang ang sarili, pero ramdam niyang parang may humihigop ng lakas niya mula sa loob.Napakuyom ng kamao si Sebastian. Gusto niyang lapitan si Seraphina, gusto niyang alalayan ito, yakapin man lang. Ngunit kahit siya ay halos hindi na makalakad ng maayos—nilalagnat ang katawan, nanlalambot ang tuhod, at parang umiikot ang paligid.Pinagmasdan niya ang asawa—pawisan, namumungay ang mata, at bahagyang napapahawak sa tiyan. Sa kabila ng pagkalito, hindi maitatanggi ni Sebastian ang pagkabog ng kanyang dibdib. Ang kanyang asawa… sa ganitong estado… at pareho silang biktima ng kung anuman ang inilagay sa inumin nila.Hindi niya magawang makalapit. Hindi dahil ayaw niya, kundi dahil takot siya sa pwedeng mangyari—takot na baka mawalan siya ng kontrol, takot na masaktan lalo si Seraphina, lalo n
Habang nasa jacuzzi si Sebastian, nakapikit siya’t sinisikap kalmahin ang sarili. Ang init ng tubig ay bahagyang nagpapagaan sa tensyong nararamdaman niya, pero hindi pa rin iyon sapat upang tuluyang mawala ang inis sa kanyang dibdib. Maya-maya, isang pamilyar na tunog ang umalingawngaw—ang pagsara ng pintuan. Napadilat siya, ngunit hindi siya gumalaw.Siguro si Diane lang iyon… o baka cleaning service, bulong niya sa sarili, pilit ipinagsasawalang-bahala ang tunog. Ayaw na niyang mag-isip. Gusto lang niyang magpahinga. Ngunit habang patuloy siyang nagbababad, unti-unti niyang naririnig ang mahinang tinig ng isang babae mula sa loob ng kwarto. Hindi iyon ang boses ni Diane.At habang lalong lumalakas ang bawat hinaing ng babae, mas malinaw na niyang naririnig ang bawat salita.“What if I never gave birth to Chantal?”Nanlaki ang mga mata ni Sebastian. Bigla siyang napatigil sa paggalaw. Ang malamig na pakiramdam ng gulat ay tila kumalaban sa init ng tubig na bumabalot sa kanyang kataw