The truth is, pagkatapos ng unang pagkikita nila ni Frederick, inakala ni Trisha na tapos na ang lahat—na iyon na ang huling beses na makikita niya ang lalaki at makakawala na siya sa kasunduang matagal ng bumabalot sa kanyang buhay. Ngunit nagkamali siya.Isang gabi, habang tahimik siyang nakahiga sa kama, biglang tumunog ang kanyang cellphone. Pagtingin niya ay may natanggap siyang text mula sa isang hindi kilalang numero. Nang basahin niya ito, agad siyang nanginig.Maybe you should prepare. I want the wedding to happen as soon as possible.Napatayo siya mula sa pagkakahiga, hawak-hawak ang kanyang cellphone na para bang nanigas ang kanyang buong katawan. Alam niya kung sino ang nagpadala ng mensahe. Hindi na niya kailangang hulaan. Agad niya itong tinawagan.“What the heck are you talking about?!” galit niyang bungad nang sagutin ni Frederick ang tawag. “Napag-usapan na natin na hindi itutuloy ang kasal! Ano ka ba?!”Sa kabilang linya ay narinig niya ang pamilyar na halakhak—mabab
“Darling, everything is okay. You don’t need to worry,” malambing ngunit may bahid ng pag-aalala ang tinig ng kanyang ina habang hinahaplos ang buhok ni Trisha. “Dahil nakansela na ang kasal, ang importante ngayon ay makalayo ka muna. This Sunday, pupunta ka na sa Japan. I already contacted your Tita Mariko to accompany you.”Tahimik lang si Trisha, habang pinipilit intindihin ang bigat ng mga pangyayaring naganap. Sa dami ng emosyon na sabay-sabay na dumadaloy sa kanyang sistema—galit, takot, pagkalito—hindi niya alam kung alin ang uunahin.Biglang umalingawngaw ang boses ng kanyang ama mula sa second floor ng mansyon. “Litezia!”Nagulat si Trisha at agad na napalingon paitaas. Kita niya sa hagdanan ang ama niyang nakatingin nang masama sa kanilang direksyon.“Leave that bitch over there! You, come here!” ma-awtoridad at galit na sigaw nito. Ang bawat salita ay parang palasong tumama sa dibdib ni Trisha.Parang biglang lumiit ang mundo niya. Hindi siya sigurado kung para sa kanya ang
Tumigas ang panga ni Trisha sa narinig.“Manahimik?”Parang kumulo ang dugo niya sa utos ng ina. Ilang beses na ba siyang pinatahimik? Ilang beses na ba siyang pinagtabuyan sa sariling kwento para lang mapanatili ang kapangyarihan at pangalan ng pamilya?Dahan-dahang lumapit siya sa kanyang ina, halos magkalapit na ang kanilang mukha, ngunit malamig ang titig ni Trisha—wala na ang batang dating sumusunod lang.“Alam mo kung ano ang mas masahol sa kasinungalingan, Ma?” aniyang mababa ang boses, ngunit puno ng matinding poot. “’Yung sinasadya mong ipamana ang sakit sa susunod na henerasyon… dahil mas mahalaga sa’yo ang imahe kaysa sa katotohanan.”Nanatiling tahimik ang kanyang ina, ngunit bakas sa mga mata nito ang pag-aalalang pilit itinatago.“Kung hindi mo kayang protektahan si Sebastian, ako ang gagawa. Hindi ko hahayaang gamitin mo siya tulad ng ginawa ninyo sa akin.”At sa unang pagkakataon sa mahabang panahon, nakita ni Trisha ang takot sa mga mata ng kanyang ina—hindi takot dah
“Sebastian, how’s your daughter?” tanong ni Jude, maingat ang boses habang dahan-dahang lumapit sa kapatid na nakaupo sa isang waiting chair, balot ng katahimikan at lungkot ang paligid.Nakita niyang tila walang buhay ang mga mata ni Sebastian habang nakatingin lamang ito sa sahig, ang mga kamay nito'y magkakahawak sa pagitan ng kanyang mga tuhod, tila pilit kinakalmang sarili sa gitna ng bagyong kinahaharap.“Nasa ICU si Chantal…” mahinang tugon ni Sebastian, halos bulong, ngunit ramdam ang bigat ng bawat salita. Sa likod ng kanyang tinig ay ang desperasyon at pagod na dulot ng mga nangyayari. Hindi na niya kayang itago ang takot, at lalong hindi ang sakit ng makitang nahihirapan ang anak.Saglit na natahimik si Jude, bago muling nagsalita, maingat pa rin ang tono.“I should contact Seraphina—” aniya, akmang kukunin ang kanyang cellphone.“No, don’t contact her.” Agad at mariin ang tugon ni Sebastian, dahilan para mapatigil si Jude sa kanyang kilos.Napatingin si Jude sa kanya, baha
“Umalis na si Diane. May lalakarin daw siya.” diretsong sagot ni Jude, walang pag-aalinlangan sa tono ng kanyang boses.Bahagyang napalingon si Sebastian, sinipat si Jude ng saglit ngunit hindi na nagsalita pa. Agad naman niyang napansin ang ekspresyon ni Trisha—ngayon ay kitang-kita ang galit sa kanyang mga mata habang nakatingin sa kanilang kuya.Ramdam ni Jude ang tensyon ngunit nanatili siyang kalmado. Hindi siya umurong sa titig ng kapatid. Alam niyang ginawa niya ang tama, at hindi siya magpapaapekto sa emosyon ng iba.“Is she?” tanong ni Sebastian muli, tila nais makasigurado.Tumango si Jude, at sumunod na rin si Trisha—bagamat halatang napipilitan. Sa kabila ng katahimikan, dama ang alingawngaw ng mga hindi sinasabi. Parang may mga tanong na ayaw banggitin, at may mga sagot na hindi na kailangang ipilit.Saglit silang natahimik. Tanging ang tunog ng mga dumadaang nurse at ang mahinang hum ng ospital ang pumupuno sa paligid.“Anong sabi ng doktor?” tanong ni Trisha, pilit inaa
“You seem in a hurry. Next year pa ang uwi mo sa Pilipinas, you said that to me just last week?” wika ng kapatid ni Seraphina na si Frederick, habang nakasandal sa pintuan ng kanyang kwarto. Kita sa mukha nito ang pagtataka—at ang bahagyang pagkabahala.Sa totoo lang, matagal nang ayaw ni Seraphina bumalik sa Pilipinas. The days turned to weeks, and the weeks quietly morphed into months. Italy had become her sanctuary, her new beginning. She had no intention of returning... until now.“I just need to go home, kuya. I have an emergency,” sagot ni Seraphina habang walang tigil sa pagbabalot ng kanyang mga damit. Mabilis ang kilos niya, parang bawat segundo ay napakahalaga.“Emergency? Seraphina, you can’t just get a ticket on the spot—”“Critical si Chantal,” singit niya agad, halos pasigaw. “Kaya please, not now. Kung kailangan kong magbayad ng malaking halaga just to buy a last-minute ticket, I’ll do it.”Matigas ang boses niya, puno ng emosyon—takot, pagkabigla, at matinding guilt na
Pagkalipas ng ilang minutong paglalakbay ay narating din nila Seraphina at Jude ang ospital. Sa kabila ng pagod at bigat ng katawan mula sa mahabang biyahe, hindi alintana ni Seraphina ang jet lag na pilit nang nagpapabigat sa kanyang mga talukap. Ang tanging nasa isip niya ay ang kalagayan ng kanyang anak. Wala nang mas mahalaga pa sa kasalukuyan kundi ang masilayan si Chantal at malaman ang tunay na lagay nito.“How’s my daughter? Siguro pwede na natin pag-usapan ang tungkol diyan kasi we’re here at the hospital,” wika ni Seraphina habang papasok na sila sa loob ng gusali, ang bawat hakbang ay tila may kasabay na dagok sa kanyang dibdib.“She’s still in critical situation. Nagka-tetanus infection si Chantal,” sagot ni Jude, mariing binigkas ang bawat salita, tila nagdadalawang-isip pa kung paano ito sasabihin nang hindi lalong makapanlumo.“What! How come? She’s with her father as always, how come?” Halos sumigaw si Seraphina, hindi makapaniwala sa narinig. Ang kanyang tinig ay puno
Nasa business trip si Seraphina kasama ang company manager ng Cavite branch na si Klea. Huling araw na nila ngayon, kaya masaya siyang naglalakad pabalik sa hotel room para kunin ang kaniyang maleta. Alas dose pa lang ng tanghali, kaya alam niyang makakahabol pa siya sa dinner date na ni-reserve niya para sa kaniyang mag-ama.“Happy birthday, Ms. Faye!” bati ni Klea habang nakangiti.Napangiti si Seraphina at bahagyang tumango. “Salamat, Klea.”"Sayang at hindi mo na kami makakasama mamaya," sabi ni Klea. "May pa-surprise sana kami sa 'yo.""Naku, okay lang! Next time na lang. Ang importante, makauwi ako para sa pamilya ko." Napahagikhik si Seraphina.“Sweet! May plano na ba kayo?” tanong ni Klea habang binubuksan ang pinto ng sariling kwarto.“Hmm, simple lang. Dinner lang kaming tatlo. Gusto ko lang silang makasama sa espesyal na araw na ’to.”Ngumiti si Klea. “Ang swerte naman nila sa ’yo. Sige, enjoy your date, Ms. Faye!”“Salamat! See you sa office!” sagot ni Seraphina bago pumas
Pagkalipas ng ilang minutong paglalakbay ay narating din nila Seraphina at Jude ang ospital. Sa kabila ng pagod at bigat ng katawan mula sa mahabang biyahe, hindi alintana ni Seraphina ang jet lag na pilit nang nagpapabigat sa kanyang mga talukap. Ang tanging nasa isip niya ay ang kalagayan ng kanyang anak. Wala nang mas mahalaga pa sa kasalukuyan kundi ang masilayan si Chantal at malaman ang tunay na lagay nito.“How’s my daughter? Siguro pwede na natin pag-usapan ang tungkol diyan kasi we’re here at the hospital,” wika ni Seraphina habang papasok na sila sa loob ng gusali, ang bawat hakbang ay tila may kasabay na dagok sa kanyang dibdib.“She’s still in critical situation. Nagka-tetanus infection si Chantal,” sagot ni Jude, mariing binigkas ang bawat salita, tila nagdadalawang-isip pa kung paano ito sasabihin nang hindi lalong makapanlumo.“What! How come? She’s with her father as always, how come?” Halos sumigaw si Seraphina, hindi makapaniwala sa narinig. Ang kanyang tinig ay puno
“You seem in a hurry. Next year pa ang uwi mo sa Pilipinas, you said that to me just last week?” wika ng kapatid ni Seraphina na si Frederick, habang nakasandal sa pintuan ng kanyang kwarto. Kita sa mukha nito ang pagtataka—at ang bahagyang pagkabahala.Sa totoo lang, matagal nang ayaw ni Seraphina bumalik sa Pilipinas. The days turned to weeks, and the weeks quietly morphed into months. Italy had become her sanctuary, her new beginning. She had no intention of returning... until now.“I just need to go home, kuya. I have an emergency,” sagot ni Seraphina habang walang tigil sa pagbabalot ng kanyang mga damit. Mabilis ang kilos niya, parang bawat segundo ay napakahalaga.“Emergency? Seraphina, you can’t just get a ticket on the spot—”“Critical si Chantal,” singit niya agad, halos pasigaw. “Kaya please, not now. Kung kailangan kong magbayad ng malaking halaga just to buy a last-minute ticket, I’ll do it.”Matigas ang boses niya, puno ng emosyon—takot, pagkabigla, at matinding guilt na
“Umalis na si Diane. May lalakarin daw siya.” diretsong sagot ni Jude, walang pag-aalinlangan sa tono ng kanyang boses.Bahagyang napalingon si Sebastian, sinipat si Jude ng saglit ngunit hindi na nagsalita pa. Agad naman niyang napansin ang ekspresyon ni Trisha—ngayon ay kitang-kita ang galit sa kanyang mga mata habang nakatingin sa kanilang kuya.Ramdam ni Jude ang tensyon ngunit nanatili siyang kalmado. Hindi siya umurong sa titig ng kapatid. Alam niyang ginawa niya ang tama, at hindi siya magpapaapekto sa emosyon ng iba.“Is she?” tanong ni Sebastian muli, tila nais makasigurado.Tumango si Jude, at sumunod na rin si Trisha—bagamat halatang napipilitan. Sa kabila ng katahimikan, dama ang alingawngaw ng mga hindi sinasabi. Parang may mga tanong na ayaw banggitin, at may mga sagot na hindi na kailangang ipilit.Saglit silang natahimik. Tanging ang tunog ng mga dumadaang nurse at ang mahinang hum ng ospital ang pumupuno sa paligid.“Anong sabi ng doktor?” tanong ni Trisha, pilit inaa
“Sebastian, how’s your daughter?” tanong ni Jude, maingat ang boses habang dahan-dahang lumapit sa kapatid na nakaupo sa isang waiting chair, balot ng katahimikan at lungkot ang paligid.Nakita niyang tila walang buhay ang mga mata ni Sebastian habang nakatingin lamang ito sa sahig, ang mga kamay nito'y magkakahawak sa pagitan ng kanyang mga tuhod, tila pilit kinakalmang sarili sa gitna ng bagyong kinahaharap.“Nasa ICU si Chantal…” mahinang tugon ni Sebastian, halos bulong, ngunit ramdam ang bigat ng bawat salita. Sa likod ng kanyang tinig ay ang desperasyon at pagod na dulot ng mga nangyayari. Hindi na niya kayang itago ang takot, at lalong hindi ang sakit ng makitang nahihirapan ang anak.Saglit na natahimik si Jude, bago muling nagsalita, maingat pa rin ang tono.“I should contact Seraphina—” aniya, akmang kukunin ang kanyang cellphone.“No, don’t contact her.” Agad at mariin ang tugon ni Sebastian, dahilan para mapatigil si Jude sa kanyang kilos.Napatingin si Jude sa kanya, baha
Tumigas ang panga ni Trisha sa narinig.“Manahimik?”Parang kumulo ang dugo niya sa utos ng ina. Ilang beses na ba siyang pinatahimik? Ilang beses na ba siyang pinagtabuyan sa sariling kwento para lang mapanatili ang kapangyarihan at pangalan ng pamilya?Dahan-dahang lumapit siya sa kanyang ina, halos magkalapit na ang kanilang mukha, ngunit malamig ang titig ni Trisha—wala na ang batang dating sumusunod lang.“Alam mo kung ano ang mas masahol sa kasinungalingan, Ma?” aniyang mababa ang boses, ngunit puno ng matinding poot. “’Yung sinasadya mong ipamana ang sakit sa susunod na henerasyon… dahil mas mahalaga sa’yo ang imahe kaysa sa katotohanan.”Nanatiling tahimik ang kanyang ina, ngunit bakas sa mga mata nito ang pag-aalalang pilit itinatago.“Kung hindi mo kayang protektahan si Sebastian, ako ang gagawa. Hindi ko hahayaang gamitin mo siya tulad ng ginawa ninyo sa akin.”At sa unang pagkakataon sa mahabang panahon, nakita ni Trisha ang takot sa mga mata ng kanyang ina—hindi takot dah
“Darling, everything is okay. You don’t need to worry,” malambing ngunit may bahid ng pag-aalala ang tinig ng kanyang ina habang hinahaplos ang buhok ni Trisha. “Dahil nakansela na ang kasal, ang importante ngayon ay makalayo ka muna. This Sunday, pupunta ka na sa Japan. I already contacted your Tita Mariko to accompany you.”Tahimik lang si Trisha, habang pinipilit intindihin ang bigat ng mga pangyayaring naganap. Sa dami ng emosyon na sabay-sabay na dumadaloy sa kanyang sistema—galit, takot, pagkalito—hindi niya alam kung alin ang uunahin.Biglang umalingawngaw ang boses ng kanyang ama mula sa second floor ng mansyon. “Litezia!”Nagulat si Trisha at agad na napalingon paitaas. Kita niya sa hagdanan ang ama niyang nakatingin nang masama sa kanilang direksyon.“Leave that bitch over there! You, come here!” ma-awtoridad at galit na sigaw nito. Ang bawat salita ay parang palasong tumama sa dibdib ni Trisha.Parang biglang lumiit ang mundo niya. Hindi siya sigurado kung para sa kanya ang
The truth is, pagkatapos ng unang pagkikita nila ni Frederick, inakala ni Trisha na tapos na ang lahat—na iyon na ang huling beses na makikita niya ang lalaki at makakawala na siya sa kasunduang matagal ng bumabalot sa kanyang buhay. Ngunit nagkamali siya.Isang gabi, habang tahimik siyang nakahiga sa kama, biglang tumunog ang kanyang cellphone. Pagtingin niya ay may natanggap siyang text mula sa isang hindi kilalang numero. Nang basahin niya ito, agad siyang nanginig.Maybe you should prepare. I want the wedding to happen as soon as possible.Napatayo siya mula sa pagkakahiga, hawak-hawak ang kanyang cellphone na para bang nanigas ang kanyang buong katawan. Alam niya kung sino ang nagpadala ng mensahe. Hindi na niya kailangang hulaan. Agad niya itong tinawagan.“What the heck are you talking about?!” galit niyang bungad nang sagutin ni Frederick ang tawag. “Napag-usapan na natin na hindi itutuloy ang kasal! Ano ka ba?!”Sa kabilang linya ay narinig niya ang pamilyar na halakhak—mabab
Pagkalabas ni Trisha sa study room, agad siyang tumakbo palabas ng mansion, hindi alintana ang mabilis na paghinga at ang mabilis na pagbugso ng kanyang dibdib dahil sa kaba. Pagkarating niya sa labas, agad niyang napansin ang isang kotse na nakaparada sa driveway. Sa sobrang pagmamadali, hindi na siya nagdalawang-isip at agad siyang sumakay doon, iniisip na isa ito sa kanilang mga sasakyan.“Alis na tayo, please,” pakiusap ni Trisha habang hinihingal, hindi man lang nag-abalang tingnan kung sino ang nagmamaneho. Sa isip niya, malamang isa lang ito sa kanilang mga driver, kaya wala na siyang pakialam pa.Habang nakaupo siya sa loob ng sasakyan, rinig na rinig pa rin niya ang sigaw ng kanyang ama at ina mula sa loob ng mansion. Tumindi ang kaba sa kanyang dibdib, ngunit hindi na niya piniling lumingon pa. Hindi niya na kayang marinig pa ang anumang sasabihin ng kanyang mga magulang. Gusto na niyang makalayo sa lugar na iyon.Ngunit nang mapansin niyang hindi pa rin umaandar ang sasakya
Natahimik ang buong study room, ang tanging maririnig na tunog ay ang humuhuni ng aircon sa isang sulok ng kwarto, ang mga mata ni Sebastian at Trisha ay nagkakatitigan, ang bawat isa'y tila may gustong iparating sa hindi masabi-sabi. Sa kabila ng katahimikan, ang tensyon sa pagitan nilang dalawa ay matinding nararamdaman, na parang may kuryenteng dumadaloy sa kanilang pagitan.“For what? Hindi ko naman kailangang ipaalam sa iyo ang pinagdaanan ko-” sagot ni Trisha, ang tinig niya ay puno ng galit, ngunit ang mga mata niya ay puno ng lungkot at sama ng loob. Nais niyang magsalita ng mas mahinahon, ngunit hindi na kayang pigilin ang sakit na nararamdaman.“So gusto niyo intindihin ko kayo, without knowing the reason? Siguro nga tama si Seraphina na ‘I'm such a pity’ na nagpabilog lang sa mga babae, like you and mom.” putol ni Sebastian, ang boses niya ay puno ng pagkapuno at pagka-frustrated. Hindi pa rin niya lubos na nauunawaan ang buong sitwasyon, at natatabunan ng mga galit na sali