Epilogue

"I can see the past... while Damien can see the future..."

Nagimbal ako sa katotohanang sinabi niya sa akin. Hindi ko alam kung tatanggapin ko ba iyon o tatanggihan.

Sa likod ng mga asul na mga mata ko pala mahahanap ang mga taong hinahanap ko... pero masaya ba ako na silang dalawa iyon?

Sa halip na magdiwang ay parang nalungkot ako sa likod ng nalaman ko mula kay Dearil.

Bakit sa dinami-dami ng tao ay silang dalawa pa ang hinahanap ko?

Ito na ba ang papel ng dalawang Ravides sa buhay ko rito sa El Kanjar?

"H-How come?" utal na tanong ko.

"Remember our first phone call?" Tumango ako sa kaniya dahil naalala ko iyon. "I've mentioned your brother... I saw him on your past as long as what happened to your family..." sambit niya.

"Paano?" mahinang tanong ko.

"That day when we saw you on the forest. Ito ang katauhan namin noong mga oras na 'yon, nakasuot lang kami ng facemask kung sakaling may makakita sa amin," paliwanag niya.

"Paano sa village?" tanong ko pa.

"Si Manong Berno ang nagbabantay noong gabing ihatid ka namin doon. Humingi na rin kami ng sticker badge ng village na 'yon para sa susunod ay dire-diretso na ang pagpasok namin," sagot niya.

Tumango ako roon. Kaya pala noong gamit ni Damien ang isa niyang sasakyan ay hindi na siya nagbukas ng bintana nang nasa village kami kasi may sticker badge pala iyon.

"Paano mo nakikita ang n-nakaraan?" kabadong tanong ko.

Hindi ko maiwasan na ma-guilty dahil iniisip kong malaki ang maitutulong niya sa akin para malaman ko kung ano ang nangyari matapos ang party.

"Kapag hahawakan ang noo, ganoon din si Kuya," sagot niya.

"Pero nahawakan na ako ni Damien sa noo," naguguluhang sabi ko.

"May suot siyang contact lense. Kapag hindi lang naman 'to suot ay saka kami nakakakita ng nakaraan at hinaharap," paliwanag niya kaya tumango ako.

Gusto kong sabihin sa kaniya na kailangan ko ang tulong niya. Gusto kong sabihin na tingnan niya ang nakaraan ko, sa mga panahong naganap ang party na pinuntahan naming magkakaibigan.

"Ate..." pagtawag niya sa akin.

Kita ko ang pag-aalanganin sa mukha niya. Napakunot naman ang noo ko dahil mukhang may sasabihin siya pero itinikom niya ulit ang kaniyang bibig.

"Spill it," utos ko.

Naging sunod-sunod ang paglunok niya habang nakatitig sa akin.

"Maniniwala ka ba kung..." pambibitin niya.

"Kung?" kuryuso na tanong ko.

Kung hindi lang seryoso ay binatukan ko na siya dahil sa mga pambibitin niya.

"Ilusyon lang ang lahat ng 'to?" diretsong tanong niya.

"What?" naguguluhang tanong ko.

"Paano kung ilusyon lang ang lahat ng nangyayari sa 'yo ngayon, maniniwala ka ba?" pag-ulit niya.

Napahinto ako sa sinabi niya. Paanong ilusyon ang sinasabi niya?

Nahihibang na ba siya?

"I can't understand you, Dearil. Are you on drugs? O gutom ka na?" natatawang tanong ko pero pilit na itinatago ang kaba dahil seryoso pa rin ang mukha niya.

"You want to know what happened to you, right?" Napahinto ako sa tanong niya.

Lumakas ang kabog ng dibdib ko at iniwas ko ang paningin ko sa kaniya. Gustong-gusto kong malaman kung ano talaga ang nangyari pero hindi ko alam na parang may kung ano sa sarili na parang umaayaw dahil sa kaniya ko kakailanganin ang tulong na iyon.

I feel like I was just gonna use him. His powers that he was hiding for a long a time. Then, here I am? A mere stranger have the guts to console that to him?

"I'll help, Ate..." sabi niya pa.

Mariin akong napalunok at nakaiwas pa rin ang paningin sa kaniya. Hindi ko siya kayang titigan dahil alam kong nasa kaniya ang lubos na kailangan ko at hindi ko matanggap na sa kaniya pa iyon.

Bakit hindi na lang sa ibang tao para hindi ako nahihirapan ng ganito?

"Don't think something else, I'm just gonna help you... even if you're leaving..." mahinang sabi niya kaya napalingon ulit ako sa kaniya.

"Dearil..." tanging nasabi ko.

"I will leave here too... hindi rin magtatagal ay mawawala na rin ako rito, even Damien. We're all gonna leave here," sambit niya na nagpagulo sa akin.

"Paano mo nasabi 'yan? Why would Damien leave this place? And why are you leaving too?" naguguluhang tanong.

"That's why let me help you to reminisce your past, the answers are there," sagot niya.

"Dearil, hindi ko alam kung tama ba 'to pero bakit pakiramdam ko ay mali? Ito ba ang papel mo sa 'kin?" tanong ko.

He smiled. "Maybe, Ate. Let me help you for the last time..."

"Do you have a connection with me?"

He chuckled. "We don't have interactions but Kuya Vanmer did."

Nayanig ang mundo sa binanggit niyang pangalan. Bakit niya kilala si Vanmer? Para nang sasabog ang utak ko ngayon!

"V-Vanmer Casiope? You know him?" kinakabahan na tanong ko.

"Of course! He's my twin!" He winked at me.

My jaw dropped. I can't believe he was saying this lightly! How the hell would that happen in the first place?

"Don't you dare to have a fucking joke with me, Dearil," banta ko.

Tumawa naman siya. "I am not joking. Let me introduce myself, I'm Vansen Casiope, Vanmer's twin."

Napakurap-kurap na lang ako sa kaniya. Hindi ko alam kung paniniwalaan ko iyon dahil gaya ng sabi niya wala kaming naging mga interaksyon sa isa't isa.

"But... I don't have any details about you. Wala ring nabanggit si Sir Vanmer sa 'kin!" Sobrang gulo na ng utak ko. Ano ba talaga 'to?

Kung palabas lang 'to ni Dearil ay bibigwasan ko talaga siya!

"I was kidnapped a year ago..." panimula niya.

"Hindi pa ako nakakapagtrabaho sa Casiope Empire?" tanong ko at tumango naman siya.

Pero bakit wala naman akong narinig na balita tungkol doon?

Malaking kompanya ang Casiope Empire pero bakit wala man lang narinig na tungkol doon?

"I was kidnapped by a syndicate. A syndicate who's inventing a rare drug. A rare drug that was used to cause deep hallucinations that you'll think you really belong to that world," kwento niya.

"How did you go out?" tanong ko.

Malungkot siyang umiling sa akin. "I died first before going out that's why I am stucked here."

Napasapo ako sa aking bibig dahil sa sobrang gulat. Naramdaman ko rin ang pagtulo ng luha mula sa aking mata pero hinayaan ko lang iyon.

"Y-You died for real?" Hindi ako makapaniwala.

Malungkot na tumango naman siya sa akin. Bumuntonghininga siya bago ulit nagsalita.

"Does Vanmer knows?"

"Hindi pa... hindi pa nahahanap ang bangkay ko, Ate..." Mapait siyang ngumiti.

Hindi ko napigilan ang sunod-sunod na pagbagsak ng mga luha ko. Bakit niya sinapit 'yon? Sa pagkakakilala ko kay Sir Vanmer ay napakabuti niyang tao. Siya man si Vansen na ngayon ay si Dearil, nakikitaan ko rin ng kabutihan ang pagkatao niya kaya paanong nangyari 'yon?

"I know where my body is... nasa gitna 'yon ng kagubatan. I saw myself running away from the syndicate. Nakatakas ako pero nabaril nila ako habang tumatakbo paalis."

Nakita ko ang pagpatak ng luha ni Dearil sa kaniyang mga mata kaya agad akong tumabi sa kinauupuan niya at niyakap siya ng mahigpit.

"I'm sorry..." umiiyak na sabi ko habang nakayakap sa kaniya.

Rinig ko rin ang kaniyang mahihinang paghikbi, pinipigilan niya na maging malakas iyon. Nasasaktan ako dahil parang ngayon niya lang nailabas ang lahat ng ito, matagal niya kinimkim ang pangyayari na ito at alam niyang sa sarili niyang hindi na mabibigyan ng hustisya ang nangyari sa kaniya.

"Why the fuck you didn't tell me that?!" Napagitla kami sa umalingawngaw na sigaw. Tumingala ako at nakita ko si Damien na nakadungaw sa amin mula sa second floor ng penthouse niya.

Agad siyang bumaba papunta sa kinaroroonan namin. Kumalas naman sa pagkakayakap sa akin si Dearil at inayos ang sarili. Ganoon din ako pero nanatili ako sa tabi ni Dearil.

"What the fuck is this? Dearil? Tell me you're joking, right?" nag-aalalang tanong ni Damien.

"I hope I am, Kuya..." nakayukong sagot ni Dearil.

"Damn..." mura ni Damien.

Natuon naman sa akin ang atensyon ni Damien nang maramdaman niya ang paninitig ko sa kaniya. He was now wearing his contact lense.

"You already knew..." sambit niya kaya tumango ako. Walang alinlangan niya na tinanggal ang contact lense na suot niya.

Bahagya akong napanganga sa pagkakalitaw ng kulay asul niyang mga mata. He looks so gorgeous. Nakakamangha ang mga mata nila.

"I'm sorry for the lies, baby... puro na lang kasinungalingan ang ambag namin sa 'yo." Mapait siyang ngumiti at umiling.

"No, it's okay. I understand. Don't blame yourselves," sabi ko at bumaling kay Dearil. "May sasabihin ka pa?" Tumango naman siya at hinintay namin na magsalita ulit siya.

"I don't know if you were drugged, Ate." Mariin siyang nakatingin sa akin pero nag-igting ang mga panga niya. "Tapos sa 'yo Kuya, lahat ng 'to ay panaginip lang sa 'yo..."

My forehead creased. What the hell?

"P-Panaginip?" kabadong tanong ko.

Tumango naman siya. "He's Kuya Vanmer and this is just a dream for him?"

Tahimik lang si Damien na nakaupo sa harap namin na para bang wala siyang narinig na nakakayanig sa pandinig.

"Paano?" naguguluhang tanong ko at para na naman akong maiiyak.

"I linked this illusion to his dreams," simpleng sagot niya.

Napanganga ako dahil sa sagot niya. Is that even possible?

"Damien..." pagtawag ko sa kaniya.

Bumaling naman sa akin ang paningin niya at ngumiti ng marahan.

"Don't worry, I still feel the same way wherever I am..." malambing na sabi niya.

Nagtraydor na naman ang mga pisngi ko dahil naramdaman ko ang pag-init ng mga ito. Natawa naman si Dearil na nasa tabi ko.

"He's right. Kuya Vanmer's smitten to you," panggagatong pa ni Dearil.

"Huwag ka nga!" asik ko sa kaniya.

"Hindi pa ba obvious na maging dito ay patay na patay sa sa 'yo!" Sabay halakhak niya.

Mas lalo naman uminit ang mga pisngi ko dahil sa pang-aasar niya. Ngayon niya pa talaga kumuhang bumanat?

"Kuya, when you're awake. Take care of Ate, I won't be there with you anymore..." malungkot na sabi niya.

"I will fucking kill those idiots, Samien," madilim na sabi ni Damien.

Malungkot na ngumiti si Dearil. "You know where to find my body... when you found it, my soul will now disappear here... I won't be stuck anymore."

Yumuko si Damien at nag-umpisang manginig ang mga balikat niya.

"I'm sorry that I failed to protect you... I'm sorry that I failed as your brother... I'm sorry... I'm really sorry, Vansen..." umiiyak na sambit ni Damien.

Hindi ko na rin napigilan ang pagbuhos ng mga luha ko dahil sa pangalawang pagkakataon sa mundong ito ay nakita ko siyang luhaan. Pero sa pagkakataong ito ay alam kong nagsasalita na siya bilang ang totoong siya. Bilang ang Vanmer Casiope na kilala namin.

Agad naman na dumalo si Dearil sa kapatid niya at niyakap ito. Hinayaan ko silang dalawa na lasapin ang init ng isa't isa dahil alam kong hanggang dito na lang nila mararamdaman ang yakap ng isa't isa.

I want to stay here. I don't want to see them suffering. I can't accept the fact that we're all leaving this place but Dearil will leave us permanently.

"Wala kang kasalanan, Kuya. You're the best brother to me, hinding-hindi mapapalitan ng kung sino. You've been good to me ever since our parents left. Wala ka nang ibang ginawa kung 'di ang intindihin ako and I am always grateful to that, Kuya. I won't ever forget you but your secret crush on Ate Anveshika was now revealed, I have nothing to worry about leaving you alone," mahabang sabi ni Dearil pero tagos sa puso ang bawat katagang binibigkas niya.

Tumango-tango naman si Damien at mas hinigpitan ang yakal sa kapatid. "I love you, brother. Take care of yourself. You will see our parents soon, ikumusta mo 'ko sa kanila, okay?"

"Mahal din kita, Kuya. Gagabayan ka namin, kayo ni Ate Anveshika..." sinserong sabi ni Dearil.

Napangiti ako. Pero seryoso ba siya? Sir Vanmer had a secret crush on me? Naalala ko na naman iyong dare sa akin na halikan si Sir Vanmer noon sa club, gumanti siya pero hindi ko na lang binigyan ng malisya dahil alam kong imposible na magkagusto sa akin si Sir Vanmer.

"Alright, enough. How Anveshika will fucking get out of here?" tanong ni Damien nang kumalas sa pagkakayakap nilang magkapatid.

Agad naman na ginapangan ng kaba ang dibdib ko.

"You want to see what happened?" tanong ulit sa akin ni Dearil.

Tumagal pa ang pagtitig ko sa kaniya bago ako tuluyang tumango. Lumipat ulit siya ng pwesto at umupo sa tabi ko.

"Just close your eyes," sambit niya at tumango naman ako.

Huminga muna ng malalim bago ko ipikit ang mga mata ko. Maya-maya ay naramdaman ko na ang paglapat ng kaniyang palad sa noo ko.

Sumalubong sa pandinig ko ang maingay na musika. Pamilyar sa akin ang tunog at napagtanto ko rin na ito iyong party na pinuntahan namin ng mga kaibigan ko.

Wala ako sa mismong pangyayari pero nakikita ko ang mga tao. Nakita ko pa ang sarili ko na tahimik na nakatayo sa isang table habang may hawak na isang baso ng inumin at nagmamasid-masid sa paligid.

Inilibot ko pa ang paningin ko para mahanap ang mga kaibigan ko na hiwa-hiwalay dahil sa pag-e-enjoy ng party hanggang sa huminto ang tugtog sa bulwagan. Kitang-kita ko na hindi man lang nag-panic ang mga taong naroon sa bulwagan maliban sa aming magkakaibigan na nalilito ang mga ekspresyon sa mukha.

Dumilim ang paligid at ang sunod na nasilayan ko ay iyon wala ng tao ang buong bulwagan at sarado ang lahat ng mga pintuan at bintana na sinusubukan naming buksan hanggang sa may lumitaw na usok sa paligid.

Umusbong ang galit sa dibdib ko nang masaksihan ang unti-unti naming pagbagsak pero tumagal ang titig ko sa isang tao na huling bumagsak sa aming magkakaibigan. Kinilabutan ako nang makita ang pagngisi niya bago siya tuluyang nawalan ng malay. Napansin ko rin na medyo malayo ang pwesto niya mula sa amin na tuluyang natutupok ng usok.

Paano niya nagawa 'to?

Sunod na nasilayan ko ay may mga taong nakasuot ng purong itim, maging ang ang mukha nila ay nababalot, tanging mga mata lang ang nakikita. Isa-isa kaming binuhat ng mga 'yon at hindi na naipakita kung saan kami dinala.

Ang sumunod na nakita ko ay ang sarili ko na nakasalampak sa isang malamig na sahig. Hindi ko alam kung ano ang hitsura ng silid dahil madilim ang paligid. Tanginang ang sarili ko lang na nakahiga sa sahig ang nakikita ko.

Nakarinig ako ng pag-uusap mula sa labas ng silid. Tungkol iyon sa rare drug na nakahalo sa usok na inihagis sa amin kanina kaya nagresulta ng pagkawala namin ng malay at kung saan-saang dimensyon na kami napunta tulad ng deskripsyon ni Dearil sa rare drug na iyon.

"Hanggang kailan kaya ako maghihintay na magising ang mga 'to? Sana ay nag-e-enjoy kayo kung nasa'n mang kayong dimensyon!" Sabay halakhak niya umalingawngaw sa tahimik na paligid.

Gusto ko siya sigawan at suntok-suntukin! Ano ba itong ginagawa niya? Bakit nagawa niya ito sa amin? Kaibigan namin siya pero bakit ganito siya?

"Pagbabayaran n'yo ang ginawa n'yo sa mga magulang ko," madiing sabi niya.

Kitang-kita ko ang madilim na titig niya sa silid na kinalalagyan ko. Nag-uumapaw na ngayon ang galit ko sa kaniya. Hindi ako makapaniwala na kaibigan ko siya!

"Kumusta ang tulog, Anveshika? Nagkita ba kayo ng magaling mong, Kuya?" puno ng poot na sambit niya.

Napakunot ang noo ko dahil sa kalituhan pero sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko.

"I begged for your brother's help. I begged, but what did he do? Tinalikuran niya ako kahit alam niyang kaibigan mo ako para sa isang malaking kaso! Hindi sana nabalewala ang kaso ng mga magulang ko kung 'di dahil sa nagmamagaling mong Kuya!" nanggagalaiti na sigaw niya sa labas ng silid. Siya lang ang tao roon kaya nakakasigaw siya ng ganiyan.

"But karma is a bitch. Tingnan mo ang nangyari, namatay siya!" Sabay halakhak niya ulit. "Karma ang pagkakamatay niya, Anveshika. Alam ko namang duda ka na hindi suicide ang nangyari sa kaniya, pero may nagawa ka ba? Wala ring nagawa, hindi ba? Masyadong nagmamagaling kaya ayun! Maagang kinuha!"

Umaalingawngaw pa rin ang mga halakhak niya sa pandinig ko kahit wala na akong sunod na nakita. Hindi ko namalayan na umiiyak na pala ako dahil sa lahat ng nalaman ko.

Bakit ganito ang tadhana?

Half of me was blaming myself. Wala akong kaalam-alam sa lahat ng nalaman ko ngayon lang!

Is it really true?

Parang sinaksak ng libo-libong punyal ang dibdib ko sa kaisipang nagawa iyon ni Kuya. Malalim ang prinsipyo ni Kuya sa trabaho niya kaya hindi ako naniniwala na basta-basta niya ginawa iyon!

"Anveshika! Anveshika!" Napabalik ang ulirat ko dahil sa paulit-ulit na pagyugyog sa akin ni Damien na nag-aalalang nakatingin sa akin.

Agad akong yumakap ng mahigpit sa kaniya at mas umiyak sa dibdib niya.

"Hindi magagawa 'yon ni Kuya. He won't do that... he has his reasons! Hindi ako naniniwala!" paghihisterya ko.

Patuloy lang ako pag-iyak habang paulit-ulit na hinahalikan ni Damien ang buhok ko para kumalma ako.

I felt guilty... but why does it need to come to this point?

Bakit niya ginawa ito?

Mas sumakit ang dibdib ko nang maalala na naman na isa sa mga kaibigan ko ang gumawa nito sa amin. Mas hindi ko matanggap iyon. Lahat sila ay mahalaga sa akin pero ang sakit na isa sa kanila ay may poot pala sa amin.

Pero ano ba talaga ang nangyari?

Bakit lahat kami?

May nakakalimutan ba ako?

"Dearil..." pagtawag ko sa kaniya nang kumalma ako. "Can you see other's past without using their physical body?" tanong ko sa kaniya, nagbabaka-sakali.

Tipid siyang tumango. "Pero ang pwedeng makikita ko lang ay dapat kadugo mo rin."

"My brother." Natahimik silang dalawa sa sinabi ko. "I want to see some part of his past, is it really possible?" puno ng pag-asang tanong ko.

Malaki ang paninindigan ko na hindi gagawin iyon ni Kuya nang wala siyang matinding dahilan. He really loved his work! He was passionated and dedicated way back then! Kaya imposible talaga ang nalaman ko!

"Alright, write his name on right palm," utos niya.

Si Damien na ang kumuha ng panulat at ibinigay sa akin. Buong puso kong isinulat ang buong pangalan ni Kuya.

Gignesh Ferolinoz

Inilahad ko iyon kay Dearil na agad naman niyang hinawakan. Inutusan niya ulit ako na pumikit at bigkasin ang parte ng nakaraan na gusto kong makita.

"Detective Gig, I want you to handle my case." Isang matipunong lalaki ang pumasok sa opisina ni Kuya. Kung pagbabasehan ang panlabas na anyo ay masasabi kong may narating na iyon sa buhay.

"I am handling a case right now, Lino," malumanay na sabi ni Kuya.

Hindi ko makita ang ekspresyon ng lalaking nakatayo sa harapan niya dahil nakatalikod iyon sa akin.

"I'll give you options. Drop it or risk your sister's life?" madiing sabi ng lalaki.

Kumalabog ng malakas ang dibdib ko dahil sa narinig. Hindi ako makapaniwala na may mga ganitong tao talaga na nabubuhay sa mundo!

Is this his way to use his power over my brother? Hindi nararapat sa estado na mayroon siya!

"Lino!" Tumaas ang boses ni Kuya na may halong pagbabanta rin at kumuyom ang kaniyang mga kamao na nakapatong sa kaniyang lamesa.

"I gave you the options, Gig. You have my contact with you, I'll leave it to you."

Hindi na ako nagulat nang makita ang mukha ng lalaking iyon nang talikuran niya si Kuya. Hindi nga ako nagkamali na mukha ni Manong Liher ang nakita ko!

Nakangisi na umalis siya sa opisina ni Kuya habang napahilamos si Kuya sa mukha niya at sinuntok ang lamesang nasa harap niya.

He was torn... he did it because of me.

Ang sumunod na nakita ko ay ang pag-uusap nila ng kaibigan ko.

"I'll drop your case, I'm sorry..." mahinang sabi ni Kuya at nakakuyom ang mga kamao.

"W-Why? May ginawa ba akong mali?" Naiiyak ako sa paraan ng pagtanong ng kaibigan ko.

Umiling si Kuya bilang sagot at tumalikod sa kaniya. "I'm sorry..." tanging sambit niya at umalis roon at tahimik na pumasok sa opisina niya.

Natulala si Kuya sa kawalan ng mga ilang minuto hanggang sa umalis siya sa kinatatayuan niya at lumapit sa kaniyang lamesa. Umigting ang kaniyang mga panga habang nakatitig doon sa mga papel na nasa harap niya. Huminga siyang malalim bago inilabas ang kaniyang cellphone at mukhang may tinawagan.

"Lino..." panimula niya. Kumuyom ang mga kamao niya bago buong tapang nagsalita. "I won't accept your case and don't you dare to lay your hands on my sister," matapang na pagbabanta niya at binaba ang tawag.

Hindi ko alam kung matutuwa ba ako sa mga sandaling iyon dahil sa naging desisyon niya. He still stand by his principles but he already damaged my friend. Hinanap niya ang kaibigan ko sa labas ng opisina niya maging sa labas ng building nila pero wala na siyang nadatnan.

He was about to call someone when I heard a gunshot. Napahinto si Kuya sa kaniyang ginagawa at nabitawan ang hawak na cellphone. Dahan-dahan siyang napaluhod kasabay ng pagtingin niya sa kaniyang dibdib na unti-unting kumakalat ang dugo.

Napatingin ako sa lalaking agad na tumakbo sa kung saan pero bago siya tumalikod ay nakita ko ang kaniyang mukha, ang mukha ni Manong Liher.

Tinapos ko na ang gusto kong makita. Nanikip ang dibdib dahil sa mga pangyayari. Bakit humantong sa kamatayan?

Gano'n ba talaga na kapag mabuti ang hangarin ay madaling dapuan ng kamatayan?

Wala akong masisi sa mga nangyari. Naiintindihan ko ang bawat parte nila. May isa na gustong protektahan at may isa na naghahangad ng hustisya pero naipagkait sa kaniya at nalamon ng galit.

"Anveshika..." malumanay na tawag sa akin ni Damien.

Mapait akong ngumiti. "I'm fine. I fucking understand now..."

"We will seek justice for your brother's death, Anveshika. I will help you. I will look for you after this..." sinserong dagdag niya pa.

"How will I fucking get out of here?" tanong ko.

"I actually don't know..." bigong sagot ni Dearil.

"Do you want to see it from me? Baka makita natin..." malambing na usal ni Damien.

Hinawakan ko ang kamay niya at pinakatitigan siya. I know this will be the last time that I will saw him. Hindi rin ako sigurado kung makakaligtas din ba ako sa totoong sitwasyon ko kapag nakaalis na ako rito.

"I already unraveled the puzzle but... you're my every pieces that I am willing to unravel, you're my very own mystery, Damien or Vanmer... I was the one who needs to unravel this fucking mystery puzzle but you unraveled me first... you made me whole again... you picked every shattered pieces of me... you solved me perfectly, how did you do that?" I emotionally uttered as I stared intently at his deep blue eyes.

"I love you..." he softly said.

Wala pa ring pinagbago. Ang lakas pa rin ng tibok ng puso ko at iikaw lang ang isisigaw nito kahit kailan.

"Mahal na mahal din kita..." buong puso kong sabi at niyakap siya ng mahigpit sa huling.

Long live, my Vanmer...

Kumalas ako sa pagkakayakap sa kaniya at napahinto ako sa paggalaw nang may maramdamang kung anong init na pumasok sa katawan ko. Napakurap-kural ako nang magbuga ako ng dugo.

Napanood ko kung paano nanlaki ang mga mata ni Damien o Vanmer na napuno ng takot. May mga sinasabi siya pero hindi ko marinig dahil nabibingi ako sa mga oras na 'to. Bumagsak ang tingin ko sa dibdib ko nang unti-unting may kumalat na dugo mula roon. Muli na naman akong nagbuga ng dugo.

Naramdaman ko ang pagbuhat sa akin ni Damien pero nanatiling mulat ang mga mata ko at walang naririnig sa paligid.

Ito ba ang daan para makaalis sa ilusyon na 'to?

"V-Vanmer... mahal na mahal kita..." Unti-unting sumara ang talukap ng mga mata ko hanggang sa wala na akong maramdaman.

Namulat ako at nagtatakang inilibot ang paningin sa paligid ko. Nasaan ako? Hindi pa ba ako nakakabalik? Nasa ibang lugar na naman ako?

Napahawak ako sa dibdib ko kung saan nakita kong may tama ng baril kanina. Wala akong naramdaman doon at nakita kong malinis ang suot kong black tank top at black leather skirt. Ito ang suot ko noon pumunta kami sa party!

Bumangon ako sa pagkakasalampak ko sa sahig. Nasaan ako?

Napahinto ako sa paggalaw nang may makita akong isang babae na nakatalikod sa akin. Nangilid ang mga luha ko dahil nakikilala ko siya.

"L-Lacheska?" nanginginig na tanog ko.

Humarap siya at malumanay na ngumiti sa akin. Parang ilog na rumagasa ang mga luha ko at patakbo na lumapit sa kaniya para mayakap siya ng mahigpit.

"Ikaw nga!" masayang sabi ko habang nakayakap sa kaniya na agad naman niyang sinuklian.

"Ako nga, Anve. Huwag ka mag-alala, ligtas ka rito..." sambit niya.

"Nasaan tayo?" tanong ko at inilibot ulit ang paningin sa paligid. Mukhang hindi lang din ito basta na lugar, parang mahiwaga ang lugar na ito.

"Lost City. Makakabalik tayo, Anve. Don't worry too much..."

Tumango ako sa sinabi niya. "We're going back and we will end this game..."

The game isn't over yet...