Chapter 6

"Putangina! Sino ka ba?! Ano ba'ng kailangan mo?!" Hindi ko na napigilan na pagtaasan ng boses ang kausap ko.

He deserves it!

Pinaglalaruan niya ako!

Maaaring hindi lang ako!

Baka pati ang mga kaibigan ko rin!

Tanging halakhak lang niya ang narinig ko sa kabilang linya. Halatang tuwang-tuwa sa mga naririnig niya sa akin.

This shouldn't be this way. I should be calm. I shouldn't be affected. But this shit, just mentioned my beloved brother and my whole system fucked up.

"Nasaan sila? Ano'ng ginawa mo sa mga kaibigan ko! Papatayin talaga kita kapag nagkita tayo, tandaan mo 'yan! Fuck you!" sigaw ko pa pero gaya kanina ay tinawanan lang ako nito.

"Calm down, Anveshika. Hindi ko alam kung ano‘ng sinasabi mo."

"Do you fucking hear yourself? Bakit mo ba kami ginaganito? Tangina, magpakita ka! Hindi 'yong nagtatago ka! Ano duwag ka? Ang lakas ng loob mo na gawin 'to tapos ayaw mo magpakita?" sunod-sunod na asik ko.

The other line chuckled. "In time, Anveshika. Just wait and see. One thing's for sure, I am not your enemy."

Ako pa ang pinaghintay?

Ano ba ang kailangan nito sa amin?

May atraso ba kami?

Kung mayroon man, bakit kailangan niyang gawin ito imbes na pag-usapan?

At ano raw?

Hindi siya ang kaaway?

Nanggagago ba siya?

Kanina ko pa siya nasapak kung nasa harap ko lang talaga siya.

Hindi na ako nagsalita dahil wala namang patutunguhan ang inis ko sa kaniya dahil wala siya rito sa harapan ko.

"May I remind you about your work at the Ravides Holdings tomorrow. We're not your real enemy, if you have one. Bye."

The line ended.

"What the hell is happening?!" sigaw ko at inihagis ang cellphone sa kama.

Sa sobrang galit na nararamdaman ay kinuyom ko ang isa kong kamao at mas lalong humigpit ang paghawak ko sa kutsilyo.

Pero bakit sinabi niya na hindi siya ang kaaway?

Paano?

Asa namang maniwala ako sa kaniya!

My Kuya Gignesh was once sa detective. He taught me about codes. I was curious back then. Everytime he was handling a case, he didn't failed to answer me everytime I had a question or curious about.

Ang pagtuturo niya sa akin ng iba't ibang codes ang nagiging katuwaan namin kapag maluwag siya sa trabaho niya. Nakakalungkot lang dahil namatay siya. He was shot directly to his heart. His nature of work was complicated, kaya ang hinala ko ay sinadya iyon pero iba ang lumabas sa imbestigasyon at agad itong isinara para hindi na maungkat pa. They said that he committed suicide but I am not believing that bullshit. I was just in my first year college when that tragedy happened.

I strived to live all by myself. I was at my greatest downfall that time. My Kuya Gignesh was my only family and yet, he was also bound to leave me.

Maybe I was bound to live alone?

I heaved a deep sigh. I composed myself as I glanced straight at the laptop. The message was still there.

Did I deserve this, kuya?

Deserved ko ba talaga na maiwang mag-isa?

My mother died after she gave birth to me. My father died when I was just eight years old. Kuya Gignesh stood as both my mother and father. Lahat ay ginawa niya para mapaayos ang buhay namin kahit wala na ang mga magulang namin. Nagsumikap pa rin si kuya kahit na may naiwan pa rin na pera para sa amin. Aniya ay hindi pa rin daw sapat iyon, lalo na't nag-aaral siya pati ako.

I shrugged the thought as I felt the heat at the corner of my eyes. Tumingala muna ako para mapigilan ang bugso ng damdamin.

It was still painful remembering that I am all alone...

But right now, I still have my friends. They gave me a purpose to continue living again.

Ang gusto ko lang ay nasa maayos na kalagayan sila. Hindi ko alam kung ano ang mangyayari sa akin kapag may nangyari talagang masama sa kanila.

I am praying for their safety...

We will be back home... together again.

Nang kumalma ay determinado akong humarap sa laptop. Umupo ako shivel chair na nasa tapat ng study table. Hindi ko alam kung matutuwa ba ako o maiinis dahil sa pangyayaring ito.

How will I fucking enjoy here?  I don't even know a single person here.

Kahit pa sabihin na may bahay ako, hindi ko naman alam kung ano na ba ang mga nangyari na rito.

May trabaho nga akong papasukan, pero hindi ko rin alam kung ano ang naghihintay sa akin roon.

Ilang segundo pa ang lumipas na nakatitig lang ako sa screen. Nagbabaka sakali na may lalabas man lang na impormasyon pero tanging GOOD LUCK na lang ang lumabas doon.

I groaned in frustration as I crawled in my bed. Tanghali na pero wala akong gana na kumain dahil sa mga nangyayari ngayon.

Naalala kong hindi pala maayos ang itsura ko ngayon. Napailing na naman ako.

Walang kwenta naman ‘yong kidnapper na ‘yon? Binigyan nga ako ng bahay pero hindi man lang ako nilinisan?

Pinilit ko ang sarili ko na pumasok sa banyo para makapaglinis ng katawan. I let myself soaked under the shower as thoughts conquered my mind.

Sino ba ang nasa likod nito?

Iyon bang tumawag sa ‘kin?

Ano ang motibo niya para gawin ito?

At bakit lahat kaming magkakaibigan?

Did we do something that we are not aware?

Ano naman iyon kung sakali?

May kaniya-kaniya naman kaming buhay at kung magkasama-sama naman kami ay nagkakatuwaan lang kami. Katulad na lang ng pagkain sa mga restaurants at ang pagpunta sa clubs.

At iyong tumawag?

Totoo ba na hindi siya ang may pakana nito?

Paano kung nagpapakitang tao lang siya para magawa niya ang binabalak niya?

My mind won’t be at ease. Kahit ipilit niya na hindi siya ang may pakana ng lahat ng nangyari sa amin ay hindi pa rin ako maniniwala.

Nakapagtataka na lang din dahil kilala niya ako at pati ang tungkol sa pamilya ko, kaya imposibleng hindi siya ang may gawa nito.

He’s on the primary list.

At iyong sinasabi naman ni manong guard na dalawang tao.

Makakatulong kaya sila sa akin?

Totoo ba na nakikita nila ang hinaharap at ang nakaraan?

Kung sakaling mahanap ko sila, mas gugustuhin kong unang mahanap at makausap ang taong nakakakita ng nakaraan.

Gusto kong malaman kung ano ang nangyari sa akin matapos ang party at kung paano ako napadpad sa lugar na ito.

Gusto ko rin malaman kung bakit nagkahiwa-hiwalay kami ng mga kaibigan ko.

Gagawin ko ang lahat para malaman ko kung sino ang totoong nasa likod nito. At kapag dumating ang oras na malaman ko kung sino siya, magkakamatayan kami.

Para akong naglalaro ng isang puzzle pero hindi ko mabuo dahil kulang-kulang ang piraso...

As I opened my eyes, determined, I swear to myself that I will unravel this mystery puzzle just to find who was behind of the shit that was happening.

Nang matapos akong maligo ay agad akong nakaramdamdam ng pagod. Pagod sa ginawang paglakad takbo sa labas ng bahay at pagod sa pag-iisip kung ano ba talaga ang nangyayari.

Hindi ko namalayan na nakatulugan ko na pala ang pag-iisip. Ngayong paggising ko ay madilim na ang kalangitan at siya ring pagkulo ng sikmura ko.

Naalala ko na nalipasan pala ako ngayong araw dahil gulong-gulo ako sa nangyayari. Agad na akong nagtungo sa kusina para makapagluto ng hapunan.

Buti na lang at naisipan ng taong ‘yon na kailangan ko ng mga pagkain para mabuhay. May kwenta naman kahit papaano.

Hindi na yata pa maaalis sa isipan ko kung nasaan ako. Akala ko, kapag gumising ako ay panaginip lang pala ang lahat pero narito pa rin ako. Ang kailangan ko lang gawin ay malaman kung sino ang nasa likod nito.

May nagawa ba kaming kasalanan ng mga kaibigan ko?

Malalaman ko rin kung sino ang nasa likod nito...

Not now, but I will know who that person is, soon...

But who's this mystery caller who called me?

Mabuti ba talaga ang intensiyon niya o hindi?

Argh!

Paulit-ulit ang mga tanong pero hindi ko masagot-sagot!