Chapter 11

Nang makarating sa entrance ng El Kanjar village ay huminto muna ako sa tapat ng silid ni manong guard. I rolled down the car's window. Bumusina pa ako para makuha ang atensyon ni manong.

"Hija!" masiglang bati niya.

Napangiti naman ako at binati siya.

"Magandang hapon po," bati ko.

"Buti naman at hindi ka masyado ginabi. Delikado na ang mga oras na 'yon," paalala niya.

Napakunot naman ang noo ko dahil sa sinabi niya. Ganoon din ang sinabi sa akin ni Sir Dearil pero ipinagwalang-bahala ko lang iyon.

Normal lang naman siguro ang paalala na iyon, 'di ba?

"Gaano po ba ka-delikado, manong?" kuryosong tanong ko.

Hindi naman nila paulit-ulit na ibilin sa akin na huwag magpagabi kung hindi talaga delikado, ‘di ba?

"Nako, hija! Hindi mo kakayanin!" he exclaimed and he was shaking his head.

Napakunot naman ang noo sa tinuran niya.

Paanong hindi ko kakayanin?

"Bakit naman po?" tanong ko pa rin.

I want to know what is it about. Kahit sa company ay may narinig akong usapan kanina ng mga empleyado na huwag nga raw magpapagabi sa daan lalo na kapag malapit sa kagubatan.

When you set your foot on that forest, danger is waving.

"Gusto mo ba talagang malaman, hija?" seryosong tanong niya sa akin.

Agad naman na nilukob ng kaba ang puso ko. Ilang segundo pa ang lumipas bago ako tumango ng dalawang beses sa kaniya. Napalunok ako dahil wala nang bakas ng masiglang awra si manong guard.

He took a deep breath. "May pakalat-kalat na mamamatay tao sa loob ng kagubatan, hija. Marahil ay nakatira lang din siya sa El Kanjar, pero ang mga nabibiktima niya ay sa kagubatan natatagpuan. Wala nang buhay."

I felt chills went down on my spine. Nagsitayuan ang mga balahibo sa aking braso at maging sa batok ko. Nanuyo naman ang lalamunan ko dahil sa kalulunok.

"Ma-Mamamatay tao?" utal na tanong ko.

"Oo, hija. Paniguradong may biktima na naman ngayong gabi," siguradong sambit niya pa.

Is this for real?

A killer?

Dagdag na naman sa problema ‘to. I thought that I was just going to think how will I escape this province. Hindi ko in-expect na ganito pala kakomplikado ang sitwasyon na kinaroroonan ko.

"P-Paano n'yo naman po nasabi?" kabadong tanong ko.

He chuckled. "Halos gabi-gabi iyon nangyayari, hija. Abangan mo bukas at totoo ang sinabi ko ngayon."

Hindi ko alam kung paniniwalaan ko ba si manong. Sinabi niyang halos gabi-gabi iyon nangyayari pero wala namang naibalitang biktima ngayong umaga, 'di ba?

I think he was just joking me. It's not true until I proved it. I won't believe it until I saw it with my own eyes.

Killer in El Kanjar?

Really?

Should I scared?

Is he or she going to be a hindrance of my plans here in El Kanjar?

Nang makarating sa bahay ay dumiretso muna ako sa kwarto para makaligo at makapagbihis. Simpleng oversized shirt at maong shorts lang ang suot ko. Kumportable ako sa pagtulog kapag ganito ang suot ko.

Pagkatapos magbihis ay dumiretso naman ako sa kusina para ihanda ang pagkaing binili ko kanina sa drive thru. Habang kumakain ay parang bumibigat ang pakiramdam ko. Huminga ako nang malalim.

Magkakasakit pa yata ako?

Nang matapos kumain ay naghanap ako kung may gamot ba rito sa bahay. Bumagsak ang mga balikat ko nang wala akong nakita na stock ng gamot dito.

Argh!

Bakit wala man lang gamot?

Kahit mabigat ang pakiramdam ko ay kinuha ko ang susi ng sasakyan. May napansin akong drug store kanina sa malapit lang. Bibili na lang muna ako ng gamot para hindi na lumala pa 'tong nararamdaman ko.

Bakit biglaan naman yata ‘tong pagsama ng pakiramdam ko?

Hindi naman siguro epekto ‘to tungkol sa sinabi sa akin ni manong guard, ‘di ba? That would be a shame!

Bumusina ako nang makarating sa pwesto ng guwardiya. Kumunot ang noo ko dahil wala man lang sumilip mula sa silid.

Bahagya naman akong nagulat dahil iba na  pala ang nakabantay roon nang lumabas siya ng silid. May kapalitan pala si manong guard?

“Ma’am?” tanong niya. Mukhang nasa late 20s na yata ang edad niya base sa hitsura niya.

“Ah, wala po. Lalabas lang po ako saglit, kuya,” paalam ko at pilit na ngumiti sa kaniya.

Napakamot siya sa kaniyang batok. “Sige po, ma’am. Bilisan n’yo na lang po at mag-iingat kayo. Gabi na kasi at baka matiyempuhan n’yo po ‘yong killer.”

“Salamat,” tanging sabi ko at nagmaneho ulit paalis sa entrance ng village.

Akala ko si manong guard pa rin ang nagbabantay. Sabagay, imposible naman na 24 hours na si manong guard ang magbantay rito. Wala na siyang pahinga kapag ganoon. Natural lang na may kapalitan siya sa shift.

I just shrugged.

Nagpatuloy lang ako sa pagmamaneho. Napahinto pa ako sa pag-drive dahil may isang sasakyan sa harap na mag-u-u-turn yata base sa signal light ng kaniyang sasakyan na liliko sa kaliwang kalsada.

Hinintay ko munang makaalis siya sa harapan ng sasakyan at saka ako nagmaneho ulit. Napasulyap pa ako sa sasakyan na ‘yon dahil huminto iyon sa bungad ng kagubatan.

Bakit naman doon siya huminto?

‘Di ba, delikado ro’n?

Were they just spitting nonsense about the forest thingy?

Baka wala naman talagang peligro na nababalot sa kagubatan na ‘yon at wala naman talagang mamamatay tao sa El Kanjar?

Agad lang din ako nakabili ng gamot sa drug store na nakita kanina. Bago pa ako tumulak pauwi ay tumunog ang cellphone ko. Buti na lang at hindi pa ako nakakapagmaneho. Kunot noo ko naman iyong kinuha mula sa dashboard at sinagot ang tawag ni gago.

"What?" asik ko agad.

"What the hell are you doing, Anveshika?" asik din niya.

Mas lalong kumunot ang noo ko.

Bakit naman galit 'to?

"Wait nga! Bakit ka ba nagagalit d'yan?!" I yelled.

I heard him sigh. "Just go home, Anveshika! It isn't safe to go out at this hour!"

I rolled my eyes. "Pauwi na ako, tumawag ka lang! At saka, bumili lang ako ng gamot kaya pwede ba?! Kung may stock ka ng gamot sa bahay, e, 'di sana hindi ako lalabas!" sunod-sunod na asik ko sa kaniya at pinatay ang tawag.

Mas lalo lang sumakit ang ulo ko sa kaniya!

Nakakainis talaga siya!

Napahilot muna ako sa sentido ko nang makaramdam ng pagkahilo. Hinayaan ko munang kumalma ang sarili bago nagmaneho paalis sa drug store.

Sa daan pauwi ay nahagip ulit ng paningin ko ang sasakyang nakita ko kanina. Nakahinto pa rin iyon sa bungad ng kagubatan.

Baka may emergency call?

Bakit ko pa ba iniisip ‘yon?

Ipinagkibit-balikat ko na lang iyon at dumiretso na sa village para makauwi at makainom na rin ng gamot.