Chapter 42

"Ay, tangina! Live porn na naman!"

Napalingon kami sa may pintuan nang marinig ang sigaw ni Detective France. Natawa naman kami ni Damien at dahan-dahan niya akong ibinaba mula sa pagbuhat niya.

Hindi ka siya nangalay?

Ang bigat-bigat ko na kaya!

Halos pakainin ba naman niya ako segu-segundo!

Tingnan na lang natin kung hindi madagdagan ang timbang ko dahil doon!

Pero siyempre, nasa tamang pangangalaga kasi ako kaya wala dapat reklamo, 'di ba?

Argh! I'm crazy.

"Ang landi n'yo talagang dalawa!" akusa pa ni Detective France at pumasok na siya dahil nanatili pa rin siya pintuan kanina.

"Inggit ka, Detective France?" pang-aasar ko sa kaniya.

"Bakit naman ako maiinggit?" ganti niya.

"Okay lang 'yan, asawahin mo na lang ang mga kasong hawak mo." Sabay hagikgik ko.

"Corny!" Sabay irap niya.

Natawa na lang ako at hinayaan siyang makaupo sa isang couch. Sumunod naman kami ni Damien at magkatabi na umupo.

"Where's Dearil?" tanong ni Detective France nang mapansin kami lang ang nandito.

"He's busy," sagot ni Damien at sabay sulyap sa akin ng makahulugan.

Alam ko ang ibig sabihin noon kaya ngumisi na lang ako. Hindi ko alam kung ano na ang estado nila Rhianne at Dearil, pero sa nakikita kong effort ni Dearil kay Rhianne, ay napapangiti na lang ako para sa kanila.

They deserve each other, anyway. After all the hardships they have faced, they deserved on each other's arms after the storm.

Wala na rin akong ibang hiling kung 'di ang kasiyahan nila bago ako umalis sa lugar na 'to. Gusto ko, bago ako umalis sa lugar na 'to ay matagpuan nila ang kasiyahang nararapat para sa kanila, kahit hindi na sa akin.

"About the last victims of Heart Forest Crime..." Detective France trailed off.

Kumalabog ang dibdib ko dahil alam ko kung sino ang mga tinutukoy ni Detective France. Iyon 'yong pitong magkakaibigan na huling biktima ng Heart Forest Crime pero duda ako roon dahil hindi tama ng baril sa puso ang pagkamatay nila.

"They're not Heart Forest Crime's victim," dugtong niya.

Parang tumigil sa pagtibok ang puso ko dahil doon.

Sino ang gumawa no'n sa kanila?

Another criminal?

May koneksyon din kaya 'yon sa akin?

Sino na naman siya?

Ano ang motibo niya sa krimen?

"Nakausap ko si Liher Jimenez at sinabing ang huling biktima niya ay 'yong lalaki," mariing sabi pa ni Detective France.

Napahugot ako ng malalim na hininga nang rumihestro sa utak ko ang picture ni Kuya Gignesh na nakita ko sa screen ng TV, bilang pangalawang lalaki na biktima ng Heart Forest Crime.

Ramdam ko naman ang paghawak ni Damien sa kamay ko at marahan niya iyong pinisil.

"Ibig sabihin ay may ibang gumawa no'n?" tanong ko kahit alam ko na ang sagot doon.

"Yes." He nodded.

Sino?

"Ano talaga ang ikinamatay nila?" kabadong tanong ko.

"They were drugged first and then a gunshot on their foreheads," he answered.

Napasinghap ako sa sinabi niya. Nangilid ang mga luha ko pero pingilan ko na maglaglagan iyon.

Bakit?

"Any leads?" tanong ni Damien.

Nanatili na lang akong tahimik at nakikinig sa usapan nila dahil hindi ko kinakaya ang mga detalye.

Masyadong brutal!

Hindi mangyayari 'yon sa amin!

Hinding-hindi mangyayari 'yon sa amin ng mga kaibigan ko!

Walang gano'n na mangyayari!

Tangina!

Bigong umiling si Detective France at humingang malalim bago ulit sinalubong ang mga titig namin.

"But we're doing our very best with this. I do hope that it's not another serial killings..." mahinang sambit ni Detective France, bakas ang pagod sa kaniyang boses.

"I do hope so..." tugon ni Damien at mas humigpit ang pagkakahawak niya sa akin kamay.

Naging usap-usapan ang balitang iyon ni Detective France. Ngayon lang opisyal na inilahad ng kapulisan ang tungkol sa kasong iyon kaya hindi na naman naiwasan ang pagkatakot at pagkabahala ng mga tao ng El Kanjar.

Sino ang tao sa likod no'n?

Hindi kaya siya rin ang tao sa likod ng party at pagkawatak-watak naming magkakaibigan?

Siya ba taong iyon?

Kung ganoon ay bakit hindi siya magpakita sa akin?

Ano ba talaga ang kailangan niya sa amin at ginaganito niya kami?

Gustong-gusto ko na siyang makaharap para magkaalaman na!

Naduduwag ba siya kaya idinaan niya sa ganito?

Malakas ang kutob na ang taong iyon ay siyang nagpasimula ng lahat ng ito.

He's manipulating my mind again to hit my weakness spot but I won't be scared!

I will fight on my will!

I will rot that jerk on hell!

Magbabayad siya sa lahat ng ginawa niya sa aming magkakaibigan!

"You can't sleep?" Napagitla ako nang marinig ang boses ni Damien sa likuran ko.

Natulala na pala ako rito sa kusina matapos kong uminom ng tubig. Hindi ako makatulog kaya bumaba muna ako para makainom pero nilamon ako ng mga iniisip ko.

I sighed. "Can I sleep with you?"

He was stunned. His lips parted as he swallowed hard. I chuckled with his reaction.

"We'll just sleep, Damien..." natatawang sabi ko.

"Damn..." bulong niya sa sarili pero narinig ko pa rin kaya tumawa ulit ako.

"Can I?" malambing na tanong ko.

Yumapos ako sa baywang niya at tumingala sa kaniya. Ito talaga ang gustong-gusto kong gawin sa kaniya, ang yumakap sa baywang niya, tapos titingalain ko siya dahil sa tangkad niya.

"Of course, you can!" agad na sagot niya at nasundan naman iyon ng sunod-sunod na paglunok.

Inihilig ko na lang ang pisngi ko sa kaniyang dibdib para marinig ang pintig ng puso niya. Agad naman na yumakap sa akin ang mga braso niya. Mabilis ang pintig ng puso niya, katulad nang sa akin na akala mo ay sumasabak sa karera.

"You heart beats fast..." komento ko.

He chuckled. "It's because you're here in my arms right now."

Ako naman ang tumawa. "It's the same with me..."

"Yes, it is," tugon niya.

Humigpit ang pagkakayakap ko sa kaniya kaya ganoon din ang ginawa niya sa akin. Parang ayoko na lang umalis sa mga bisig niya. I've never been felt this way before, feeling safe with just a hug from a man.

Kailan ba ang huling nakaramdam ako ng ganito?

Noong nabubuhay pa si Kuya?

My chest tightened at the thought. I miss my family. I miss my friends. I miss all the people I treasured the most.

And...

I will miss you, Damien...

So damn much...