ตอนที่ 1

@Hight bar

ผู้หญิงรูปร่างเล็กเดินผ่านการ์ดของผับชื่อดังเข้าไปด้านใน ผ้าชิ้นเล็กอย่างเกาะอกสีดำ ขับให้หน้าอกของคนใส่ดูใหญ่กว่าตัว ถุงน่องสีดำสนิทขับให้ท่อนขาเรียวสวยดูเซ็กซี่ขึ้น การมาถึงของเธอ ดึงดูดสายตาของผู้ชายเกือบทุกคน ที่ดื่มกินอยู่ในโซนวีไอพี แต่สิ่งที่ทำให้เธอดึงดูดผู้คนมากที่สุด กลับไม่ใช่การแต่งกายด้วยเสื้อผ้าน้อยชิ้น หรือรูปหน้าสวยหวาน แต่มันเป็นท่าทางอ่อนต่อโลกของเธอมากกว่า ที่ดึงดูดความสนใจของเหล่านักล่า ผู้ชายที่หิวกระหายเหยื่อสาวบริสุทธิ์ ง่ายต่อการล่อลวง

“มู่เฟยหลง”  ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของสถานที่แห่งนี้เองก็เช่นกัน เขาสนใจเธอตั้งแต่แรกเห็น ไม่อาจละสายตาไปที่ไหน หิวกระหายในการล่า จนเพื่อนสนิทที่นั่งดื่มอยู่ด้วยกัน เริ่มสังเกตเห็นความผิดปกติ

“มีอะไรหรือเปล่าอามู่?” ซีฮันยกมือขึ้นสะกิดไหล่เพื่อนที่นั่งอยู่บนโซฟาข้างๆกัน 

“…”

“…?”

เมื่อเพื่อนสนิทไม่ยอมเปิดปากตอบคำถาม ซีฮันจึงมองตามดวงตาสีดำลึกลับคู่นั้นไป ดวงตาสีเทาอ่อนลุกวาว เผลอยกมือลูบริมฝีปากด้วยความเคยตัว  

ห่างออกไปจากจุดที่เขากับเพื่อนนั่งอยู่ราวๆห้าเมตร ในส่วนของบาร์เหล้านั้น มีสาวเจ้าท่าทางไม่ต่างจากกระต่ายน้อยนั่งอยู่ แม้จะเห็นเพียงด้านข้าง เพราะเธอนั่งกระสับกระส่ายหันใบหน้าไปมา แต่ก็เห็นเค้าความสวยงามบนใบหน้านั้ชัดเจน แสงไฟจากแชนเดอเรียกระทบดวงตาคู่หวานจนมันแวววาว จมูกโด่งเชิ่ดรั้นขึ้นเล็กน้อย ยิ่งได้แสงไฟจากด้านบนสาดส่องลงมา ยิ่งขับให้สันจมูกดูโด่งคมมากยิ่งขึ้น ไหนจะริมฝีปากจิ้มลิ้มน่าบดริมฝีปากลงไปนั่นอีก

ว้าว !! เธอคนนั้นเป็นเหยื่อชั้นเลิศ สำหรับเหล่านักล่าที่อยู่บริเวณนี้เลยนี่นา

“คนนี้ฉันจอง!”

มู่เฟยหลงบอกเพื่อนเสียงเรียบ ท่าทางของเพื่อนสนิทที่คบหากันมายาวนานบอกได้ชัดเจน ซีฮันเองก็สนใจผู้หญิงคนนั้นเหมือนกันกับเขา แต่เขาเห็นเธอก่อนที่เพื่อนจะเห็น และสนใจเธอมาก จนไม่อยากให้เธอถูกผู้ชายคนไหนชิงตัดหน้าไปก่อน เพื่อนสนิทก็สละให้กันไม่ได้

เขาต้องได้ลิ้มรสชาติเธอเป็นคนแรก  

“ก็ … สวยแหละ”  ซีฮันพิจารณาหญิงสาวคนนั้นอีกครั้ง ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ เมื่อเธอห่างไกลจากสเปกตัวเอง ซึ่งเพื่อนไม่เคยรู้ เพราะส่วนใหญ่เขาก็ได้หมดขอแค่สวย  “… แต่ผู้หญิงตัวเล็ก ไม่ใช่สเปกฉัน แล้วก็ … แกช้าไปหนึ่งก้าวว่ะเฟยหลง หึๆ”

ซีฮันหัวเราะในลำคอ เมื่อคำพูดของตัวเองเรียกสายตาไม่พอใจจากเพื่อนสนิท ดวงตาสีเทาอ่อนเบนไปทางสาวสวยท่าทางอ่อนต่อโลก  หัวเราะในลำคออีกครั้ง เมื่อเห็นรูปลักษณ์ภายนอกของผู้ชายใจกล้า ที่กำลังเดินปรี่เข้าไปทำคะแนนกับสาวสวยคนนั้นก่อนเพื่อนของตัวเอง

รูปลักษณ์อ้วนท้วนไม่น่าขำเท่าไหร่ แต่สีหน้ากระลิ่มกระเหลี่ยเหมือนได้กินเหยื่อแล้วของหมอนั่นนะสิ ที่ทำให้ซีฮันปิดปากขำจนปอดแทบโยก  

ให้ตาย! ไอ้นั่นมันไปเอาความมั่นใจมาจากไหนเยอะแยะขนาดนั้นวะ

“ฉันดูดีกว่าไอ้นั่นเยอะเลย”

มุมปากหยักสีแดงคล้ำของคนชอบดูดบุหรี่ เหยียดออกเป็นเส้นตรงหลังจากพูดจบ ยกมือพับแขนเสื้อเชิ้ตสีดำขึ้นลวกๆ เพื่อโชว์นาฬิกาแบรนด์ดังบนข้อมือ แกะกระดุมเสื้อออกจากรังดุมทั้งหมดสามเม็ด ตั้งใจอวดแผ่นอกแน่นหนันสีขาวเนียน ซึ่งเป็นผลลัพธ์จากการเสียเวลาเข้าฟิตเนสราคาแพงลิ่ว

เมื่อมั่นใจว่าตัวเองดูดีกว่าผู้ชายทุกคนที่อยู่ที่นี่ ชายเจ้าของสถานที่ก็ยืดตัวลุกขึ้นจากโซฟา ก้าวเดินช้าๆไปหาเป้าหมาย หญิงสาวที่กำลังตกเป็นเหยื่อให้เหล่านักล่าหมายหัว นั่งมองซ้ายขวาราวกับคนที่เพิ่งจะรู้สึกตัว ว่าตัวเองเดินหลงเข้ามาอยู่กลางวงนักล่า

“ให้ผมเป็นเจ้ามือคุณเถอะนะคนสวย”

“ขอโทษที่ขัดจังหวะนะ  แต่ … เธอมากับฉัน”

เสียงนุ่มทุ้มแต่แฝงไปด้วยอำนาจ ส่งผลให้ผู้ชายที่กำลังคุยจ้อบางอย่างอยู่เพียงฝ่ายเดียว หยุดการสนทนาทั้งหมดลง มุมปากสีคล้ำของคนพูดเหยียดออกกว้างกว่าเดิม หลังจากประเมินคู่ต่อสู้เสร็จ ย่อตัวลงนั่งบนแผ่นหนังบุนวมของเก้าอี้ตัวยาว ยกมือขึ้นโอบบนไหล่ขาวเนียน ไม่เพียงแค่แสดงกิริยาเหมือนเป็นเจ้าของเธอ เขายังส่งสายตาดุดันไปไล่ ผู้ชายที่รู้สึกคุ้นหน้าเหมือนเคยเห็นผ่านสายตาในแวดวงธุรกิจอะไหล่รถยนต์

“เอ่อ! จริงเหรอครับ?”

ชายเจ้าของธุรกิจอะไหร่รถยนต์ มองหน้าชายหนุ่มที่ดูภูมิฐานกว่าตัวเอง  ด้วยสีหน้าที่บ่งบอกชัดเจน ว่าไม่เชื่อในสิ่งที่เขาคนนี้พูดออกมาเลยแม้แต่น้อย

มันก็เชื่อยากอยู่นะ เพราะเขาเห็นเธอตั้งแต่เดินอยู่หน้าบาร์ และเป็นฝ่ายเดินตามเธอมาจนถึงที่นี่ เห็นชัดว่าเธอมาคนเดียว ส่วนคนที่อ้างว่ามากับเธอ เห็นนั่งอยู่กับเพื่อนๆ ในบริเวณที่ห่างจากจุดนี้ไปหลายเมตร ซึ่งเดาว่าเขาน่าจะอยู่ที่นี่นานพอสมควรแล้ว

“อ๊ะ! ทางนี้ๆ! ขอโทษนะคะ ช่วยหลีกทางให้เพื่อนฉันหน่อยได้ไหม ทั้งคู่เลยค่ะ”

ดวงตาคู่หวานฉายความไม่พอใจออกมาจางๆ พยายามขืนร่างกายหนีจนท่อนแขนใหญ่ที่วางพาดอยู่บนไหล่ขาวเนียน ร่วงหล่นกลับไปอยู่ข้างๆร่างกายกำยำของคนขี้ตู่ เอ่ยปากไล่คนหน้าด้านกับคนหน้ามึนที่ยืนทำหน้างงๆอยู่ เพื่อขอทางให้เพื่อนสาวรูปลักษณ์โดดเด่นเดินผ่านเข้ามานั่ง

“ขอโทษที่ฉันมาช้านะ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”

“อื้อ! ไม่มีหรอก นี่! ช่วยหลบออกไปหน่อยได้ไหมค่ะ ที่นั่งตรงนี้เป็นของเพื่อนฉัน”

ใบหน้าสวยหวานแต่งแต้มเครื่องสำอางบางเบา ดูโดดเด่นและอ่อนหวานสุดๆ หันไปขอร้องคนข้างๆอีกครั้งด้วยท่าทางซื่อๆ การกระทำนั้นทำให้คนมองใจอ่อน  สิ่งที่เธอทำอยู่ มันดูออดอ้อนซะจนหัวใจของเพลย์บอยหนุ่มกระตุกไปครู่หนึ่ง

ช่างเป็นเหยื่อตัวน้อย ที่ควรค่าแก่การล่าจริงๆ

“เสียดายนะ ฉันนึกว่าเรารู้จักกันซะอีก”

 มู่เฟยหลงหยักยิ้มเจ้าเล่ห์ ยอมลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวยาว ก้าวไปยืนอยู่ข้างๆเพื่อนสาวคนสวยของเธอ ค้อมร่างสูงใหญ่ลงนิดๆ เพื่อเชิญให้เธอคนนั้นนั่งลงบนเก้าอี้ว่าง ที่ตัวเองเสียสละให้ด้วยความรู้สึกเสียดาย

แต่ความรู้สึกเสียหน้ากลับมีมากกว่า ไม่เคยถูกใครเมินเลยสักครั้ง ผู้หญิงสองคนนี้เป็นครั้งแรก ที่ผู้ชายอย่างมู่เฟยหลงคนนี้ถูกเมินอย่างชัดเจน

“อย่ามายุ่งกับเธอ!”

หญิงสาวใบหน้าสวยคม รูปร่างสูงโปร่ง และมีสัดส่วนลงตัว เขย่งปลายเท้าขึ้นไปเล็กน้อย เพื่อเอ่ยคำเตือนผู้ชายที่ดูอันตรายกับผู้หญิงมากที่สุด ไม่ให้เข้ามาใกล้หญิงสาวท่าทางตื่นกลัว เตือนเสร็จก็ใช้ไหล่กระแทกไหล่หนาเบาๆ เพื่อดันให้เขาออกห่างจากทางเดิน ย่อนสะโพกนั่งลงข้างเพื่อนสาว ทั้งยังโอบแขนเรียวยาว พาดไปบนลาดไหล่เปลือยเปล่า  เพื่อปิดกั้นทุกสายตาของพวกนักล่าที่กำลังมองอยู่

เฟยหลงจำต้องล่าถอย ความเสียหน้าทำให้เกิดความรู้สึกท้าทาย อยากจะเอาชนะ แม้จะกลับไปนั่งรวมกลุ่มอยู่กับเพื่อนแล้ว สายตาของเขาก็ยังหยุดนิ่งอยู่ในจุดเดิม

ผู้หญิงทั้งสองคน น่าสนใจทั้งคู่เลย แต่เฟยหลงกลับเทความสนใจไปที่ผู้หญิงคนแรกมากกว่า เพราะเธอดูอ่อนต่อโลกและไร้ประสบการณ์ น่าจะเป็นเป้าหมายที่ล่าได้ง่ายกว่าผู้หญิงอีกคนที่ดูกร้านโลกกว่า  เมื่อเลือกเป้าหมายได้แล้ว เขาก็คิดหาวิธีหลอกล่ออยู่ในใจ จนไม่สนใจเพื่อนที่ดื่มอยู่ด้วยกันอีกเลย