ตอนที่ 2

Boom~ Boom ~

เสียงเพลงในผับเริ่มเปลี่ยนจังหวะ จากฟังสบายๆเป็นบีทหนักๆ เหล่านักท่องราตรีเริ่มเดินออกไปวาดลวดลายให้เข้ากับเสียงดนตรี สองสาวสวยที่นั่งดื่มอยู่บริเวณบาร์เดินไปแจมกับคนอื่นๆบ้าง แต่เพียงไม่นานหญิงสาวที่ดูอ่อนต่อโลก ก็กลับมานั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเดิม

ดวงตาสีดำสนิทจ้องมองร่างขาวเนียน ที่กำลังโน้มลงไปวางใบหน้าบนเคาน์เตอร์บาร์ ท่าทางของเธอเหมือนคนเมาหนัก ทั้งที่เขาเห็นเธอดื่มไปแค่ไม่กี่แก้ว ทุกการเคลื่อนไหวของเธออยู่ในสายตาเขาเสมอ มันดูอ่อนหวาน ทว่ากลับดูเย้ายวนแปลกๆ เหมือนเชิญชวนให้วิ่งเข้าหาด้วยท่าทางที่ดูอ่อนต่อโลก

เธอเป็นผู้หญิงที่ทำให้ผู้ชายในนี้รู้สึกตื่นตัว นักล่าในนี้ ย่อมอยากได้เหยื่อที่ล่าได้ง่ายๆ ติดมือกลับไปด้วยอยู่แล้ว

ชายหนุ่มที่ครอบครองความสูงถึงหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตร ลุกขึ้นจากโซฟาอย่างรวดเร็ว ซีฮันได้แต่มองตามแผ่นหลังเพื่อนไป เหยียดยิ้มมุมปากเมื่อเห็นว่าเพื่อนหย่อนสะโพกลงบนเก้าอี้ตัวยาว ข้างๆกับสาวน้อยท่าทางใสซื่อ หญิงสาวที่กำลังตกเป็นเป้าสายตาของเหล่านักล่าอยู่ในตอนนี้

“ไปให้พ้นนะ! ที่ตรงนี้เป็นของเพื่อนฉัน

เสียงไล่อู้อี้  จนคนฟังแทบไม่รู้ว่าเธอพูดอะไร คนที่รู้สึกตัวว่ามีคนมานั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งขวามือ พยายามยกเปลือกตาขึ้นมอง เพราะเอ่ยปากไล่แล้ว แต่คนที่ถือวิสาสะนั่งลงข้างๆ โดยไม่ขออนุญาต ไม่ยอมลุกออกไปจากที่นั่งของเพื่อนเธอสักที

“…”

คนถูกไล่ไม่สนใจ วางแก้วเหล้าในมือลงบนเคาน์เตอร์ช้าๆ มองสบดวงตาแวววาวพราวเสน่ห์ ยิ้มกว้างขึ้นเมื่อใบหน้าสวยตึงขึ้นกว่าเดิม

 เมาแล้วน่ารักแฮะ!

“ไม่ได้ยินที่พูดเหรอ? ฉันบอกว่าตรงนี้มันเป็นที่นั่งของเพื่อนฉันไง!”

ใบหน้าสวยเชิ่ดขึ้นเล็กน้อย สีแดงระเรื่อบนพวงแก้มบอกระดับแอลกอฮอล์ในร่างกาย ท่าทางอวดดีของเธอนั้น ทำให้เฟยหลงกระตุกยิ้มออกมา ความโกรธแปรเปลี่ยนเป็นความถูกใจ และมันกำลังทำให้เขารู้สึกสนุก  

เธอไม่ใช่ผู้หญิงซื่อๆแฮะ ดูเหมือนง่าย แต่ก็ไม่ง่าย พยศเหมือนม้าพันธุ์ดี และควรค่าอย่างยิ่งกับการถูกครอบครอง

“ฉันสนใจเธอนะ”

“แต่ฉันไม่!”

ร่างเพรียวบางขยับลงจากเก้าอี้ หมุนตัวเดินหนีไปตามป้ายบอกเส้นทาง ทางเดินทอดยาวมุ่งตรงไปยังโซนห้องน้ำ ร่างสองร่างเดินไล่ตามกัน ราวกับตำรวจกำลังจะตามไปจับผู้ร้าย  เท้าเล็กๆก้าวให้เร็วขึ้น แต่สุดท้ายก็หนีไม่พ้น โดนรวบข้อมือไปกำ ทั้งที่อีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงห้องน้ำหญิงแล้ว

หมับ!

“กรี๊ด! ปล่อยนะ!”

“เล่นตัวจัง”

 เฟยหลงพูดพลางเบ้หน้า กำรอบข้อมือคนตัวเล็กที่พยายามจะเดินหนีไว้แน่น ไม่รู้จะเล่นตัวทำไมนักหนา ดูก็รู้ว่าเธอเองก็สนใจเขา

ทำไมถึงรู้นะเหรอ เพราะเขาเห็นนะสิ ว่าเธอแอบมองเขาอยู่บ่อยๆ และเบนสายตาหนีทุกครั้งที่สบตากัน

“จะทำอะไร ปล่อยนะ!”

แววตาคู่สวยฉายความตื่นตระหนก เมื่อใบหน้าหล่อเหลาโน้มต่ำลงมาใกล้ ก่อนจะชกชิงจูบของเธอไปอย่างหน้าไม่อาย ซ้ำยังใช้ลิ้นวนบนกลีบปากหอมกรุ่น ไล่ต้อนหนักๆ ให้เธอเปิดรับลิ้นของเขาเข้าไป

“อึก!”

ริมฝีปากสีชมพูอ่อน กดเม้มเข้าหากันแน่นขึ้น เพื่อไม่ให้ริมฝีปากถูกล้วงล้ำมากไปกว่านั้น แต่เขามีประสบการณ์โชกโชน รู้วิธีที่จะทำให้มันคลายออกจากกัน หยอกล้อแผ่วเบาจนปากนุ่มเคลิ้มตาม เมื่อสบโอกาสลิ้นใหญ่ก็รีบแทรกเข้าไปสำรวจด้านใน เก็บเกี่ยวชิมรสชาติหวานละมุน แอบยิ้มอยู่ในใจ เมื่อสามารถเอาชนะคนอย่างเธอได้ในจูบเดียว

หมับ!

มือใหญ่ทั้งสองเลื่อนลงประคองร่างอ่อนระทวยไว้ ดึงรั้งบั้นท้ายกลมกลึงให้แนบชิดสนิทกันมากขึ้น เมื่อความอ่อนนุ่มบริเวณนั้นเล่นงานร่างกาย ก็เลื่อนมือสูงขึ้น ลูบไล้วนเวียนบนผิวเนียนนุ่มไร้เนื้อผ้า นึกอิจฉาเธอแทนผู้หญิงหลายๆคน ที่มีส่วนเว้าส่วนโค้งชัดเจน และที่สำคัญคือหน้าอกที่ใหญ่กว่าตัวนั้น  เป็นของแท้ไม่ได้ใหญ่เพราะศัลยกรรมเหมือนผู้หญิงบางคน

“อืม”

เฟยหลงครางต่ำในลำคอ เพียงแค่จูบเดียว ร่างกายของเขาก็ตื่นตัวเต็มที่เธอเป็นผู้หญิงไร้ประสบการณ์ แต่หอมหวานน่าหลงใหลสุดๆ

พรึ่บ!

ร่างสูงผละออกนิดหน่อย แต่ไม่คิดจะปล่อยเธอไปไหน ดึงรั้งข้อมือเล็กเบาๆ ให้เดินตามขึ้นไปชั้นบน ทุกย่างก้าวของเขามีแต่ความตื่นเต้น ไม่คิดเลยว่าเพียงแค่จูบ จะทำให้เธออ่อนระทวยได้ขนาดนี้ ซ้ำยังเดินตามเขามาง่ายๆ อีก

ผู้หญิงหัวอ่อนก็ง่ายแบบนี้แหละ!

10 นาทีต่อมา

เมื่อเดินมาถึงห้องพักส่วนตัวที่อยู่ชั้นบนสุดของอาคาร ก็ล้วงมือเข้าไปหยิบคีย์การ์ดห้องพักในกระเป๋ากางเกงออกมา มือสั่นนิดๆเพราะความตื่นเต้น  ประตูไม้เนื้อดีถูกดันออกหลังจากปลดล็อกเสร็จ ออกแรงดึงรั้งคนเมาให้เข้าไปในห้อง เดินเลยไปหยุดข้างเตียงสีน้ำเงินเข้ม ผลักร่างบอบบางลงบนเตียงเบาๆ

ตุบ!

คนตัวเล็กบนเตียงมีสีหน้าสับสน สบตากับคนที่ยืนอยู่ข้างเตียงด้วยแววแปลกๆ ดวงตากลมโตดูหวาดกลัว แต่กลับไม่มีท่าทีลนลานให้เห็น แม้จะแปลกใจอยู่มาก แต่เฟยหลงเลือกที่จะมองข้ามไป ไหนๆเธอก็มานอนให้เขาเชือดแล้ว จะมาคิดมากกับท่าทางของเธอไปทำไมกัน

“ฉัน ไม่ได้เมานะ”

 น้ำเสียงหวานแหบพร่านิดหน่อย แต่ใบหน้ากลับแดงปรั่ง ไม่ต่างจากคนเมาทั่วไป

“ฮ่าๆ แน่ใจ?”

เฟยหลงหลุดเสียงหัวเราะ ขยับตัวขึ้นไปบนเตียง คร่อมทับคนเมาให้อยู่ใต้ร่าง มือหนาไล้วนเบาๆตามกรอบหน้าสวยหวาน คิดอยู่ในใจ ว่าคงเป็นเพราะความสวยนั่นแหละ เขาถึงได้รู้สึกสนใจเธอมากขนาดนี้

แต่คงให้ได้แค่ความสนใจ และความสัมพันธ์แค่ครั้งคราวเท่านั้น เขาไม่คิดจะคบหากับใคร

“ฉัน หิวน้ำ ขอดื่มน้ำหน่อยได้ไหมคะ”

น้ำเสียงอ้อนวอนทำให้เฟยหลงกระตุกยิ้ม แค่น้ำสักขวดทำไมเขาจะให้เธอดื่มไม่ได้ ร่างสูงขยับลงจากเตียงอย่างรวดเร็ว เดินไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำออกมาหนึ่งขวด  เดินกลับมายื่นมันไปให้คนที่กำลังขยับตัวลุกขึ้นนั่ง

“คุณคงไม่ได้คิดจะทำอะไรไม่ดีกับฉันใช่ไหมคะ?”

ใบหน้าคนถามเอียงเล็กน้อย ท่าทางใสซื่อและคำถาม ทำเอาเฟยหลงถึงกับอยากจะหลุดเสียงหัวเราะออกมาดังๆ  เดินตามเขามาในห้องนอนขนาดนี้ ไม่รู้ว่าโง่จริงหรือแกล้งโง่ แต่เขาจะให้เธอล่วงรู้ความคิดเขาไม่ได้ไง เขาแค่อยากได้ แค่มีอะไรกัน จบแล้วก็ต่างคนต่างแยกย้าย

“คิดว่าไงล่ะ?”

“ก็คุณบอกว่าอยากรู้จัก ฉันเลยนึกว่าคุณ … อยากจะลองคบกับฉัน”

เฟยหลงเกือบจะซ่อนสีหน้าไว้ไม่ได้ เขาเกือบจะหลุดขำออกมาจริงๆ เพราะคำพูดของเธอ โชคดีที่ยกมือปิดปากไว้ได้ทัน พยายามก้มหน้าลงต่ำ เพื่อปิดซ่อนรอยยิ้มชั่วร้าย

เขาไม่มีความคิดจะคบกับใคร ไม่ว่าผู้หญิงคนนั้นจะสวยถูกใจมากแค่ไหน สถานะที่ให้ได้มากสุด มีแค่คนคุย หรือไม่ก็แค่  one night stand!

“เธอตีความไปแบบนั้นเหรอ?”

เมื่อควบคุมอารมณ์ได้แล้วใบหน้าหล่อเหลาก็เงยขึ้น เอ่ยถามคนตัวเล็กเสียงเรียบ หัวใจกระตุกแปลกๆ เมื่อรอยยิ้มบนริมฝีปากหวาน ทำให้ขนอ่อนลุกซู่ขึ้นบางส่วน

รอยยิ้มนั่นมันอะไร … ?