ตอนที่ 6

วันรุ่งขึ้น

ถิงลี่หมิงยังคงใช้ชีวิตตามปกติ แม้จะมีนัดหมายกับใครบางคนก็ตาม ตั้งใจปล่อยเวลาให้ล่วงเลยไปจนดึก ไม่คิดจะเดินทางไปสถานที่นัดหมายเร็วกว่านั้น ตั้งใจยื้อเวลาออกไปให้นานที่สุด เพื่อให้เขาคนนั้น ลิ้มรสชาติของคนที่เป็นฝ่ายรอ

รถยนต์คันหรูจอดลงในลานจอดรถของผับที่ดังที่สุด และหรูหราที่สุดในย่านนั้น ร่างสมส่วนถูกปิดทับด้วยเสื้อผ้าสวมใส่สบายๆ อย่างเสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ขาสั้น ปล่อยท่อนขาเรียวสวยโดนลมอุ่นของต้นฤดูร้อนรินรด  ลี่หมิงสาวเท้าเข้าไปในผับช้าๆ ไม่ได้รีบร้อนเลยแม้เวลาจะใกล้เข้าวันใหม่ไปทุกที เลือกที่นั่งในมุมเงียบๆของร้าน  เพื่อดูปฏิกิริยาของคนรอ

ห่างออกไปไม่มาก มู่เฟยหลงกำลังเสียสติ เพราะเธอที่นัดกับเขา ไม่ยอมปรากฏตัวสักที ใบหน้าบึ้งตึงของชายหนุ่มที่นั่งถัดออกไปห้าโต๊ะ ทำให้ใบหน้าสวยหวานไร้เครื่องสำอางแต่งแต้ม เผยรอยยิ้มเหยียดหยัน เขาควรได้ลิ้มรสชาติแบบนี้บ้าง จะได้เลิกอวดดี เลิกคิดว่าผู้หญิงเป็นเพียงแค่ของเล่น เขาชอบเล่นกับความรู้สึกของคนอื่น เธอก็จะเล่นกับความรู้สึกของเขาเช่นกัน

“ยัยบ้าเอ้ย! กล้าหลอกฉันงั้นเหรอ”

พรึ่บ! อึก อึก!

แก้วรูปทรงแปลกตา ถูกมือเรียวสวยยกขึ้นดื่มอย่างสบายใจ น้ำสีอำพันไหลออกจากแก้วลงไปที่ริมฝีปากสีชมพูอ่อน รสชาติของมันถูกใจเธอมาก แต่สิ่งที่ทำให้ถูกใจที่สุด กลับเป็นใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังบึ้งตึงของมู่เฟยหลง ยิ่งสีหน้าเขาดูแย่ลงเท่าไหร่ เธอยิ่งยกแก้วขึ้นดื่มบ่อยเท่านั้น

เพล้ง!

เสียงแก้วหล่นกระทบพื้นดังไปทั่วบริเวณ หลายคนหยุดชะงักการเคลื่อนไหวเพราะความตกใจ หลายสายตามองไปยังจุดที่เกิดเสียง  เมื่อเห็นว่าคนที่กำลังทำลายข้าวของคือชายหนุ่มเจ้าของสถานที่ ผู้คนก็เลิกให้ความสนใจหันกลับไปใช้ชีวิตของตัวเองตามปกติ มีเพียงถิงลี่หมิงที่ยังสนใจเขา และหลุดเสียงหัวเราะเยาะเย้ยออกมา

 ผู้ชายที่โอ้อวดตัวเองว่าเป็นเสือผู้หญิง กำลังทำตัวน่าสมเพช เพราะเหยื่อที่ตัวเองไม่ได้แอ้มเลยสักครั้ง น่าสมเพชจริงๆ

พรึ่บ!

ร่างสมส่วนน่ามองลุกขึ้นจากเก้าอี้ เยื้องย่างผ่านเหล่านักท่องราตรีไปช้าๆ หยุดยืนอยู่ตรงหน้าคนเมาที่กำลังอาละวาด สายตาคู่คมกำลังมองหาสิ่งของมาเขวี้ยงเพิ่ม เท้าเล็กห่อหุ้มด้วยรองเท้าผ้าใบเขี่ยเศษแก้วออกไปให้พ้นจากจุดที่จะยืน ยื่นมือไปหยุดข้อมือที่กำลังจะเขวี่ยงแก้วใบใหม่ลงพื้นไว้  

“ขอโทษที่มาช้าค่ะคุณมู่”

 ริมฝีปากกระจับสวยคลี่ยิ้มออกมา รอยยิ้มใสซื่อที่เจ้าตัวรู้ดีกว่าใคร ว่าทั้งหมดนั้น มันก็แค่การแสดง

“เธอ!”

เฟยหลงตวาดลั่น คว้าข้อมือคนตัวเล็กมากำไว้  เขานั่งรอเธอตั้งแต่หนึ่งทุ่ม ตอนนี้ดึกมากจนเกือบจะข้ามเข้าวันใหม่แล้ว ยัยตัวเล็กนี่เพิ่งจะโผล่หน้ามา แล้วยังมีหน้ามาทำสีหน้าใสซื่อใส่เขาอีก

“คะ?”

ใบหน้าสวยหวานยื่นเข้าไปใกล้ ตั้งใจทำแบบนั้นเพื่อสำรวจระดับความเมาของคนตัวโต  แต่ทันทีที่ยื่นหน้าไป เธอก็โดนมือใหญ่คว้าเข้าลำคอ ริมฝีปากหนากดจูบลงบนกลีบนุ่ม ทั้งรวดเร็วและรุนแรงจนเธอต้านไว้ไม่ทัน

“อะ! อือ”

แม้จะปฎิเสธในคราแรก แต่เพื่อแผนการที่แยบยล ลี่หมิงยอมเปิดริมฝีปากขึ้น ให้ลิ้นร้อนของผู้ชายที่เธอเกลียดสอดแทรกเข้ามาด้านใน เธอไม่เคยยอมให้ใครจูบแบบนี้เลยสักครั้ง เขาได้ในสิ่งที่เธอไม่เคยให้ใคร และเพราะแบบนั้น เธอถึงรู้สึกเกลียดเขามากกว่าที่เคยเกลียด

“อึก!”

ลิ้นเล็กขยับหนีการไล่ต้อนจากลิ้นใหญ่ด้วยความรังเกียจ แต่คนเมากลับคิดว่านั้นคือความอ่อนประสบการณ์ หัวใจพาลกระชุ่มกระชวยขึ้นมานิดๆ ไล่ต้อนลิ้นเล็กไปทั่วโพลงปาก ใช้ชั้นเชิงเหนือกว่าทำให้คนตัวเล็กจำนน

เจ็บใจ! ลี่หมิงยกมือทุบไหล่หนาแรงๆ อย่างคับแค้นใจ เพราะไร้ประสบการณ์นั่นแหละ เธอถึงแพ้ให้เขาทั้งที่ไม่ควร

“พะ พอ! พอก่อน ฉัน หายใจ ไม่ทัน!” 

“ลงโทษที่เธอปล่อยให้ฉันรอ”

ริมฝีปากร้ายเหยียดออก ใบหน้าบ่งบอกระดับความหงุดหงิดได้ดีเช่นเดิม อารมณ์ของเขายังไม่ดีขึ้นเลย แม้จะได้ครอบครองกลีบปากหอมหวานไปแล้ว เขารอเธอตั้งหลายชั่วโมง ถ้าหากเธอมาเร็วกว่านี้ ป่านนี้เธอกับเขา ต่างก็ได้มีความสุขด้วยกันทั้งคู่

“ฉันขอโทษ”

 ลี่หมิงส่งรอยยิ้มหวานไปให้ ทั้งที่ในใจของเธอนั้นเดือดปุดๆ ขโมยจูบเธอไปไม่พอ ยังปล่อยให้เธอยืนคว้างไม่ขยับที่นั่งให้ พื้นรอบกายก็มีแต่เศษแก้ว ขยับตัวยาก ให้ยืนนานกว่านี้ขาจะไม่ไหวแล้วนะ

“อยากนั่ง? มานั่งบนนี้สิ”

เฟยหลงมองตามสายตาคู่หวาน เหยียดยิ้มกว้างเมื่อเห็นความต้องการของเธอ ตบมือลงบนตักเบาๆ ตั้งใจเลือกที่นั่งดื่มที่มีเพียงโซฟาตัวเล็ก ก็เพื่อจะให้เธอได้นั่งลงบนตักของตัวเอง ได้สัมผัสร่างกายเนียนนุ่ม ได้รื้อฟื้นความรู้สึกในค่ำคืนนั้น

แต่ …

“ให้คนของคุณหาเก้าอี้มาให้ฉันด้วยค่ะ หรือจะให้ฉันกลับก็ได้นะ ถ้าที่นั่งไม่มี”  คนตัวเล็กต่อรองด้วยท่าทีไม่เกรงกลัว ทำให้คนหงุดหงิดรีบยกมือเรียกพนักงานของตัวเอง เมื่อพนักงานที่ทำงานอยู่ใกล้บริเวณนั้นเดินมาใกล้ ก็ออกคำสั่งเสียงเรียบ

“ไปหาเก้าอี้มาให้เธอ”

 พนักงานรีบร้อนเดินไปหาเก้าอี้ตามคำสั่งของเจ้านาย เฟยหลงมองหญิงสาวใสซื่อพลางคิดในใจ

ยัยเด็กคนนี้ร้ายกว่าที่คิดไว้ ท่าทางของเธอตอนนี้ ต่างจากคืนนั้นนิดหน่อย เหมือนจะซื่อ แต่ก็ดูมีเล่ห์เหลี่ยม

“นั่งสิ”

“ขอบคุณค่ะ”

ลี่หมิงหันไปกล่าวขอบคุณพนักงาน จากนั้นก็เลื่อนมันออกห่างจากเจ้าของผับ เพราะไม่อยากสร้างโอกาสใกล้ชิดกับเขาอีก ดวงตาคู่คมมองดูการกระทำของเธออยู่ตลอด ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มเงียบๆ พลางสังเกตการณ์กระทำของยัยตัวเล็กไปด้วย

“เธอชื่ออะไร?”  ในข้อมูลที่เขาได้มาจากเพื่อน บอกชื่อเธอไว้ชัดเจน แต่ก็ต้องถามเอง เพื่อให้ดูแนบเนียนขึ้น

“คุณอยากรู้จักฉันจริงๆเหรอคะ?” ลี่หมิงถามกลับ ตั้งใจยียวนเขาเต็มที่ เพื่อดึงเขาเข้าสู่แผนการของตัวเอง

“หึ! เริ่มไม่อยากรู้แล้ว”  คนความอดทนต่ำตอบกลับทันที เขาไม่ชอบผู้หญิงเล่นตัว เพราะมันทำให้เสียเวลาด้วยกันทั้งคู่

“ก็ดีค่ะ ฉันก็หวังให้มันเป็นแบบนั้น”

มือเล็กยกแก้วเหล้าที่พนักงานชงไว้ให้ขึ้นดื่ม คำพูดของเขาทำให้เธอรู้สึกผิดหวังแปลกๆ แต่คิดว่าแบบนี้มันก็ดีแล้ว เพราะเธอเองก็ไม่อยากรู้จักเขานักหรอก ถ้าไม่ติดว่าเขาเคยทำให้เธอเสียใจ เธอไม่เฉียดกายเข้าใกล้เขาแน่ ที่เธอทำมาจนถึงตอนนี้ เพื่อการแก้แค้นทั้งนั้น

เวลาล่วงเลยไปนานหลายนาที และความเงียบก็อยู่กับเธอและเขามาตลอด ถิงลี่หมิงใช้เวลาเหล่านั้น สังเกตใบหน้าหล่อเหลาของผู้ชายที่เธอรู้จักเป็นอย่างดี มู่เฟยหลงดูดีมาก ไม่เพียงแค่มีโครงหน้าราวกับลูกรักของพระเจ้า สรีระของเขายังดูดียิ่งกว่านายแบบบางคน ฐานะก็ดี มันสมองก็ดีด้วย เขาเป็นผู้ชายที่เพอร์เฟค แต่กลับเห็นผู้หญิงเป็นเพียงแค่ของเล่น และข้อเสียสุดท้ายนั้น ทำให้เขากลายเป็นผู้ชายที่ไม่มีใครอยากได้

หมายความว่า ไม่มีใครอยากได้ไปเป็นสามีอะนะ ถ้าอยากได้เฉยๆ บอกได้เลยว่ามีคนต้องการเขาเยอะเลยแหละ เขาเป็นแหล่งเงิน และตัวสร้างความสุขทางกายให้ผู้หญิงเลย เป็นผู้ชายสำส่อน! ใช้ผู้หญิงเปลืองยิ่งกว่าอะไรซะอีก!