ตอนที่ 5

สัปดาห์ต่อมา

เมื่อได้ข้อมูลของผู้หญิงที่เพื่อนสนใจมาจากนักสืบ ซีฮันก็รีบจัดการส่งรูปถ่ายพร้อมกับประวัติของเธอคนนั้นไปให้เพื่อน ผ่านทางโทรศัพท์มือถือ ซึ่งมู่เฟยหลงได้รับมัน ในขณะที่เขากำลังนั่งดื่มกับสาวสวยรายหนึ่งอยู่ในผับของตัวเอง ดวงตาคมกล้าเลื่อนอ่านข้อมูลเงียบๆ แม้จะมีเพียงชื่อกับข้อมูลไม่กี่อย่าง แค่นั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับเขา มือใหญ่วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ หันความสนใจกลับมาที่หญิงสาวข้างกาย

“คนรักทักมาเหรอค่ะ อารมณ์ดีเชียว”

ใบหน้าสวยเผยรอยยิ้ม ยกแก้วเหล้าขึ้นจิบช้าๆ เอนศรีษะซบลงบนไหล่กว้าง จิบเหล้าต่อไปพลางๆ ทำเหมือนไม่อยากรู้คำตอบของคำถามที่เพิ่งถามไป

“เปล่า”

ใบหน้าหล่อเหลาก้มต่ำลง จนริมฝีปากแทบจะแนบชิดติดกลีบปากสีแดงสด ความสนใจถูกหญิงสาวตรงหน้าดึงไปจนสิ้น ใบหน้าจิ้มลิ้มไร้เดียงสาแบบนั้น จะสู้ผู้หญิงสวยมั่นอย่างเธอคนนี้ได้ยังไง

“ให้มันจริงเถอะค่ะ”

“ฉันไม่เคยโกหก คนที่ทักมาไม่ใช่คนรักของฉัน”

น้ำเสียงนุ่มทุ้มเย็นชาขึ้น เมื่อพูดถึงเรื่องคนรัก หญิงสาวที่คุ้นเคยกับผู้ชายมาบ้าง เดาอารมณ์คนข้างๆได้ทันที มุมปากหยักสวยเหยียดออก ขยับตัวออกห่างช้าๆ ภารกิจที่ได้รับมา เสร็จสิ้นเพียงแค่นี้แหละ

“และมัน … คงไม่ใช่ฉันเหมือนกัน เสียใจนะคะที่คุณมู่ให้สถานะคนรักกับใครไม่ได้”

หญิงสาวลุกขึ้นยืน เพลย์บอยหนุ่มจ้องใบหน้าเฉี่ยวคมนิ่งๆ ความคุกรุ่นของอารมณ์ฉายออกมาทางแววตา

“ก็ … เป็นอย่างนั้นแหละมั้ง”

เฟยหลงตอบกลับด้วยน้ำเสียงเฉยชา เขาไม่เคยฝืนใจใครให้มานอนด้วย และไม่เคยบอกด้วยว่าจะคบกันจริงจัง ทุกครั้งก่อนขึ้นเตียง เขาจะคุยตกลงกันให้เรียบร้อย ให้อะไรได้เขาก็ให้ ยกเว้นหัวใจที่ให้ใครไม่ได้จริงๆ แต่ถ้าเป็นเงินทองเขาไม่เคยเกี่ยง ความสุขบนเตียงเขาทำให้ได้เต็มที่ แต่อย่ามาหวังอยากได้เขาเป็นสามี เขาไม่ให้ แม้แต่ฐานะคนรักก็ให้ไม่ได้

“ฉันคงหวังอะไรที่มันเกินตัว ขอตัวนะคะคุณมู่ ขอให้คืนนี้เป็นคืนที่สนุกค่ะ”

ร่างอรชรที่เคยนั่งอยู่อย่างใกล้ชิดเมื่อครู่ เดินจากไปแบบไม่หันกลับมามอง เฟยหลงได้แต่สบทในใจ ‘สนุกกับผีนะสิ’ เขาเสียเวลากับเธอคนนั้นตั้งนาน จูบก็ไม่ได้จูบ ได้จับแค่สะโพกอวบๆของเธอ หงุดหงิดจนไม่อยากดื่มต่อ ร่างสูงกำยำผุดลุกขึ้นจากโซฟา คว้ากุญแจรถที่วางอยู่บนโต๊ะกระจก เดินไปตามเส้นทางออกไปด้านหลังร้าน

สิบนาทีต่อมา

รถยนต์คันหรูขับออกจากผับด้วยความเร็ว เจ้าของรถไม่มีความคิดจะไปที่ไหนต่อ ขับรถตรงกลับบ้านด้วยความเร็วเกินกฎหมายกำหนด ความเร็วลดค่อยๆลดลง เมื่อขับมาถึงโซนที่พักอาศัย ซึ่งบริเวณนี้คนค่อนข้างพลุกพล่าน ดวงตาคมกล้าทอดมองออกไปด้านนอก เห็นใครบางคนที่รูปร่างคุ้นตา เมื่อมองจนเห็นใบหน้านั้นชัดเจน ก็รีบหักรถมองหาที่จอด

ตึก! ตึก!

“เธอ! เธอ!”

น้ำเสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย จนผู้คนในบริเวณนั้นหันไปมองอย่างสนใจ คนที่กำลังเร่งฝีเท้าหยุดชะงัก หันไปมองก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ก้าวขาถอยหลังในขณะที่คนเรียกรีบสาวเท้าเข้ามาใกล้

“มานี่เลย!”

“ปล่อยนะ!”

“ตามมาเงียบๆ!”

“ไม่! ไม่เอา!”

“หรือต้องการให้ฉันพูดธุระตรงนี้?”

เฟยหลงขู่คนตัวเล็กที่ดื้อรั้นจะหนีไปจากเอื้อมมือเขาให้ได้ คนถูกขู่ทำสีหน้าหวาดกลัว กดเม้มริมฝีปากแน่นเพื่อระงับอารมณ์บางอย่างไม่ให้ปะทุ ยอมเดินตามเขาไปในพื้นที่ที่ไม่ค่อยมีผู้คน ดวงตาจดจ่ออยู่กับคนตรงหน้า สมองจดจ่ออยู่กับแผนการ

เธอนึกว่าจะเจอเขาช้ากว่านี้ เพราะเขาดูไม่ค่อยสนใจเธอเท่าไหร่ ผิดคาดแฮะ! แต่เธอไม่ได้เตรียมตัวรับมือกับเขานี่สิ

“ฉันคิดว่าเราไม่มีเรื่องให้ต้องคุยกันนะคะ”

คนตัวเล็กที่ครอบครองความสูงเพียงหนึ่งร้อยหกสิบเศษ ช้อนดวงตากลมโตขึ้นมองใบหน้าคมคาย บีบน้ำตาให้มันคลอรอบหน่วย เหมือนคนกำลังเสียใจกับเรื่องระหว่างเธอกับเขา

“แต่ฉันคิดว่ามี”

“คุณจะคุยอะไรกับฉันคะ … ทั้งที่มันผ่านมาตั้งขนาดนี้แล้ว ปล่อยเถอะคะ คุณคงไม่ได้คิดจะจริงจังอะไรกับฉัน ระหว่างเรา ให้มันเป็นหมือนก่อนหน้านั้นเถอะค่ะ เป็นเพียงแค่คนที่ไม่รู้จักกัน”

 คนตัวเล็กหมุนตัวเดินหนี เพื่อซ่อนสีหน้าไว้ไม่ให้เขาคนนั้นเห็น

“ฉันชื่อเฟยหลง มู่เฟยหลง!”

มู่เฟยหลงเอ่ยแนะนำตัวออกไป ในขณะที่เดินตามหลังคนตัวเล็กไปช้าๆ

“ค่ะ คุณมู่” หญิงสาวตอบรับเสียงเรียบ ก้าวเดินต่อไปไม่หยุด

“นี่เธอ!”  มู่เฟยหลงชักยั่วะ เมื่อคนตัวเล็กไม่สนใจ ซ้ำยังไม่ยอมหยุดคุยกับเขาดีๆ 

“ขอโทษนะคะคุณมู่ คุณช่วยลืมเรื่องในคืนนั้นไปได้ไหม ฉันไม่อยากพูดถึงมัน รวมถึงไม่อยากรู้จักกับคุณด้วย”

ใบหน้าสวยหันกลับมา ยกมุมปากขึ้นยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่ทำให้คนมองรู้สึกผิดขึ้นมา

“แต่ฉันอยากรู้จักเธอ”

 มู่เฟยหลงบอกความต้องการของตัวเองออกไปตรงๆ เขาอยากรู้จักเธอมากขึ้น เรียกว่าสนใจในระดับที่มากกว่าผู้หญิงคนอื่นๆ ส่วนจะจริงจังไหม เรื่องนั้นเขาไม่เคยคิดเลย

“ถ้าคุณอยากจะลองทำความรู้จักกับฉันจริงๆ วันพรุ่งนี้ไปดื่มกันไหมคะ คุณน่าจะชอบอะไรแบบนั้น”

ใช่! เขาชอบแบบนั้นจริงๆ เขาชอบชวนสาวๆไปดื่ม ไม่ต้องถามเลยว่าดื่มแล้วจะทำอะไรต่อ  

“ตกลง พรุ่งนี้เจอกันที่ผับเดิม”  

ทันทีที่พูดจบ ร่างสูงกำยำก็หมุนตัวเดินจากไป เลือกสถานที่นัดหมายเป็นถิ่นของตัวเอง เผื่อไว้ในกรณีที่มีอะไรผิดปกติ คนของเขาจะได้จับตัวเธอไว้ได้ทัน

“หึ!”

เสียงหวานพ่นออกจากลำคอ ท่าทีอ่อนหวานเมื่อสักครู่ ถูกแทนที่ด้วยท่าทางอื่น  ถิงลี่หมิงเดินลิ่วไปขึ้นรถที่จอดห่างจากบริเวณนั้นออกมานิดหน่อย การบังเอิญเจอกันวันนี้  ส่งผลให้เธอดำเนินแผนการได้เร็วขึ้นกว่าที่วางไว้

ลี่หมิงหยิบโทรศัพท์ออกมาต่อสายหาคนรู้จัก ที่รับงานแบบนั้นโดยเฉพาะ เธอเสาะหาและคัดเลือกเอาคนที่ไว้ใจที่สุด และทำงานให้เธอได้ดีที่สุด แม้จะต้องจ่ายเงินทีละมากๆ แต่ถ้ามันช่วยลากผู้ชายอย่างมู่เฟยหลงไปพบกับความเจ็บปวดได้ เธอคิดว่ามันคุ้ม

เมื่อนัดหมายกันเสร็จแล้ว ถิงลี่หมิงก็กดวางสาย ความรู้สึกผิดเกาะกินใจไม่หยุด เธอไม่ได้ตั้งใจส่งผู้หญิงคนอื่นไปนอนกับมู่เฟยหลง แต่เธอเอาตัวเองไปสังเวยให้เขาไม่ได้จริงๆ จึงจำเป็นต้องเสาะหาคนมาทำหน้าที่แทน

รถยนต์คันหรูขับตรงกลับบ้าน ร่างบอบบางเดินปรี่ขึ้นข้างบน เมื่อเดินมาจนถึงห้องส่วนตัวก็เปิดประตูเข้าไป ใบหน้าสวยเครียดขึ้นกว่าเดิม ร่างสมส่วนในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์เดินไปหยุดอยู่หน้าตู้กระจก เลื่อนลิ้นชักตู้ออกมา หยิบสมุดบันทึกขึ้นมาเปิด ดวงตาคู่หวานไล่อ่านตัวอักษร ทบทวนสิ่งที่ตัวเองตั้งใจจะทำอีกครั้ง

 นี่เพิ่งจะเริ่มต้นเอง ทำไมเธอถึงรู้สึกเหนื่อยได้ขนาดนี้ อยากจบเรื่องนี้เร็วๆ กลัวตัวเองจะเผลอใจให้กับผู้ชายมากเสน่ห์อย่างเขาเหลือเกิน