Chapter 3

"Uyy dhai bakit parang nangangayayat ka yata. Naku ha baka pinapabayaan ka nang asawa mo" nangingibabaw ang tinig nang kaibigan ni Azariah na si Paolo.

Kasalukuyan silang nasa isang karenderya ngayon nang kaibigang bakla.

Sa coffee shop sana sila ngayon pero napag pasyahan niyang sa karenderya na lamang sila kumain para mas maka tipid. Nag mumukmok siya sa kwarto nang biglang tumawag itong kaibigan niya at nag aya nang biglaang gala.

Hindi na siya nag dalawang isip pa kundi mag ayos kaagad at puntahan ito.

Lihim pa nga siyang natuwa nang ayain siya nitong gumala dahil na buburyo narin siya sa loob nang bahay at dumadagdag pa sa stress niya tuwing nakikita ang kabit nang kaniyang asawa.

"Wala naman talagang pakialam sakin yun Pao" malungkot niyang ani rito na halos ibulong nalang ang mga salitang iyon.

"Naku ha hindi maganda yan, asawa ka niya at may dinadala kang sanggol dapat lang alagaan ka niya anu ba naman yang asawa mo friend ha"

Ngumiti lang si Azariah pero hindi iyon umabot sa mga mata niya.

Nalulungkot siya sa isipin na mas pinapahalagahan pa nito ang ibang babae kaysa sa kanila nang anak niya. Wala itong pakialam sa kung ano ang nararamdaman niya.

Siguro nga talaga ginagawa nalang iyon nang lalake para kusa na siyang bumitaw. Pero hanggat kaya niya pang mag tiis, mag titiis siya alang alang sa batang nasa sinapupunan niya.

She'll do everything just to give her child a complete family. That's what she dreamed of ang magkaroon nang buo at masayang pamilya.

Ngunit magiging masaya naman kaya sila ulit kong sakaling iluwal niya na ang bata. She wiped away her tears na hindi niya namalayan na namamalisbis na pala sa kaniyang mga pisngi.

"Sinasaktan kaba nang asawa mo friend? naku ha kung may problema ka sabihin mo lang susugorin ko talaga yang lalaking yan makikita niya" nang gigigil na sambit nito kaya hindi maiwasang ma tawa ni Azariah sa reaksiyon nang kaibigan.

"He's not hurting me physically naman, but emotionaly yes" pumatak na naman ang mga luha niya pag kasabi niyon kaya naaawa siyang binigyan nang tissue nang kaibigan na kaagad naman niyang tinanggap at pinunasan ang kaniyang luha.

"Oh my God! Azariah?" Napalingon silang dalawa nang marinig na binanggit ang pangalan niya, there, she saw Ciara together with her friends.

Napahawak pa sa bibig ang babae na animo'y hindi ito makapaniwala na makikita siya roon.

"What are you doing here? eating in this kind of place? ang cheap ha" ma arteng sambit nito hindi naman nakaligtas sa paningin nila ang nang iinsultong ngiti nang dalawang babaeng kasama nito.

"Hindi ka siguro binibigyan nang pera ni Damon kawawa ka naman"

"At sino naman tong kasama mo? friend mo o baka isa sa mga la__" hindi na nito natapos ang sasabihin nang tumayo nang mabilis si Paolo mula sa kinauupoan.

Hindi niya na kaya pang makita ang mga pang iinsulto nito sa kaibigan niya.

"Excuse me lang ha, sino ka ba at bakit mo hinaharas ang kaibigan ko?" Naka pamaywang na saad ni Paolo dito pilit naman siyang inaawat ni Azariah baka kung saan pa umabot iyon at marami na rin ang napapalingon sa gawi nila.

"Ow, so magkaibigan pala kayong dalawa? parehong cheap" nag tawanan naman ang mga kaibigan ni Ciara sa sinabi nito.

"Ahh, cheap pala ha, halika ditong babaeta ka" Hindi na nakapag pigil pa si Paolo kaya sinabunutan niya na ito nang buhok.

Doon na napatayo si Azariah para awatin ang kaibigan umawat na din ang dalawa pang kasama ni Ciara.

"Ano? ang tapang mo ha kala mo siguro di kita papalagan" Singhal pa ni Paolo nang padaskil nitong bitawan si Ciara.

"Walang hiya ka!" Akmang susugod si Ciara ay kaagad na inambahan nang suntok ito ni Paolo na napa tigil naman kaagad sa pag lapit.

"Oh sige lumapit ka at nang tumama tong kamao ko sa mukha. Subukan mo!"

"Pao, tama na yan" awat ni Azariah dahil lahat nang atensyon nang mga kumakain doon ay na roon na sa kanila.

"Anong nangyayare dito?" boses iyon nang may ari nang kinakainan nila.

"Bakit kayo nag kakagulo rito? nabubulabog niyo ang mga customer ko!" reklamo nito.

"Yang mga yan kasi ang naunang sumugod dito at nang gulo. Ipadampot niyo nga po sa barangay tanod. May barangay tanod ba kayo rito?" Bulalas pa ni Paolo na binalingan ang may ari nang karenderyang kinakainan nila.

Bago pa makapag salita ang may ari nang karenderya ay kusa nang umalis si Ciara at ang mga kasama nito.

"Tara na girls hindi tayo bagay dito" ani pa ni Ciara bago sila tuloyang umalis.

"Talagang hindi kayo bagay dito! pa sabugin ko mukha mo e" gigil na sigaw pa ni Paolo habang hinahabol nang tingin ang papalayong bulto nang tatlong babae.

"Tama na yan pinag titinginan na tayo oh" awat pang muli ni Azariah.

"Ka imbyerna kasi ang babaeng yun e"

"Tara na nga" mabilis itong hinila ni Azariah paalis sa kainan.

Naroon parin ang pang gigigil ni Paolo kay Ciara. "Kilala mo ba yung babaeng yun? Ang kapal nang mukha e, kung hindi lang talaga dumating yung may ari nang kainan naku! baka inuntog ko na yun sa braso ko" mahabang litanya nito habang nag lalakad sila.

"Kabit nang asawa ko lang naman yun e" mahinang sambit ni Azariah pero rinig parin iyon ni Paolo.

"Ano?! kabit nang asawa mo?" Nag hehestiryang ani nito na napahinto na sa pag lalakad.

"Abay dapat talaga na suntok ko kanina yun e. Makita ko lang talaga yang asawa mo friend ha naku, naku."

sandaling napatahimik si Azariah at napilitan na siyang ikwento dito ang lahat pati na rin ang pag papatira nang asawa niya sa kabit nito sa sarili nilang pamamahay.

"Walang hiya naman pala talaga iyang asawa mo e, kung ako sayo iiwanan ko na yan kaysa naman nag titiis ka sa di magandang trato niya sayo"

"Wala naman kasi akong choice Pao kaya tinitiis ko nalang lahat" nagsi laglagan namang muli ang mga luha ni Azariah.

"Diyos ko Azariah wag ka ngang mag paka martir riyan maawa ka sa sarili mo. Marami kapang makikilalang mas hihigit sa asawa mo yung mamahalin kayo nang anak mo gumising ka nga naku ha"

Wala nalang nagawa si Azariah kundi ang umiyak pilit naman siyang pinapatahan nang kaibigan.

Tumambay pa sila sandali sa isang park bago niya napag pasyahan na umowi na. Balak pa sana siyang ihatid ni Paolo sa bahay nila pero tinanggihan niya ito baka magka gulo lang ulit kapag nag pang abot ang dalawa.

Medyo madilim na nang makarating siya sa bahay. Pagka bukas niya palang nang front door ay kaagad na bumungad sa harap niya ang seryosong mukha nang asawa.

Salubong ang kilay nito at mababakas ang galit sa mukha nito. Sa likod nang asawa ay naroon si Ciara na naka crossed arms pa habang salubong ang kilay na nakatingin sa kaniya.

'anong meron?' takang tanong niya sa sarili. Bakit mukhang galit yata sa kaniya ang asawa niya wala naman siyang nagawang masama rito.

"Saan ka nang galing?" ma tigas ang boses na tanong nito habang nag iigting pa ang panga. Kumunot naman ang noo ni Azariah kung bakit ito nag tatanong kong saan siya galing.

May pakialam naba sa kaniya ngayon ang asawa?.

Sa isiping iyon ay hindi niya namalayan ang pag silay nang ngiti sa kaniyang mga labi. She felt happy knowing na may pakialam pa pala sa kaniya ang asawa niya.

"Stop giving me that smile, answer my question, saan ka nang galing? bakit mo sinaktan si Ciara?!" Napa maang naman si Azariah sa sinabi nang kaniyang asawa kapag kuwan ay nagugulohang napatingin siyang muli kay Ciara na ngayon ay may mapag laro nang ngisi sa mga labi nito.

Napa igik si Azariah nang pwersahan haklitin nang asawa ang kaniyang braso. Sa higpit nang pagkaka hawak nito ay paniguradong mag mamarka roon ang kamay nito.

"Answer my damn question!" um-echo sa buong sala ang sigaw nito.

"A-ano bang sinasabi mo? hindi kita maintindihan" nalilito niyang tugon pero madilim parin ang mukha nang asawa at hindi parin nito binibitawan ang braso niya.

"Why do you have to hurt Ciara?" tiim bagang nitong tanong habang nanlilisik ang mga mata.

"Bakit ko naman siya sasaktan?" kunot noo at puno nang pag tatakang ani niya sa asawa.

"Ano na naman bang sinasabi mo sa asawa ko ha?" galit niyang binalingan si Ciara.

"Don't you ever lie to me Azariah! kung hindi mo siya sinaktan bakit may mga pasa siya? she told me what you've done to her, sinaktan mo siya" doon ay muling tinitigan ni Azariah si Ciara at kita niya ang iilang pasa sa mukha nito at sa kanang balikat. She just smirked at her.

Hindi makapaniwalang napapa iling na lamang si Azariah.

"I-I didn't hurt her in fact she was the one__"

"Oh, come on, Azariah! alam nating dalawa na galit ka kay Ciara dahil pinatira ko siya sa bahay ko" putol nito sa mga sasabihin pa sana ni Azariah.

Inis na tinabig ni Azariah ang kamay nang asawa na naka kapit sa kaniya.

"Oo inaamin kong galit ako sa babaeng yan dahil kumakapit siya sa asawa nang may asawa pero hindi ko siya sinaktan.

She's just lying to you! binibilog lang niya ang ulo mo nag papabilog ka naman" napabaling sa kaliwa ang pisngi ni Azariah nang sa hindi niya inaasahan na sasampalin siya nang asawa.

Hinawakan niya ang pisngi dahil pakiramdam niya tila'y namanhid iyon. Hindi makapaniwalang tinitigan niya ang asawa habang nag sisimula na namang manubig ang gilid nang kaniyang mga mata.

"Don't you dare shout at me! at sa susunod na saktan mo pang muli si Ciara. Hindi ako mangingiming palayasin ka sa pamamahay na 'to keep that in mind" banta nito bago siya tinalikuran.

Nakita niya naman ang pag silay nang ngiti sa mga labi ni Ciara.

"Ikaw..."

Tinaasan lamang siya nang kilay nito habang na roon parin ang mapag larong ngisi nito na nakaka insulto para kay Azariah.

"Dapat talaga pinalayas kana lang ni Damon ngayon e, pero okay lang.

Gagawin ko parin ang lahat para mapatalsik ka sa bahay na to. Nang sa ganon ma solo ko siya at ako na ang mag re reyna sa bahay na ito" naka ngiting sambit nito bago tumalikod at umalis.

Napakuyom na lamang nang kamao si Azariah habang namamalisbis ang masagana niyang mga luha sa kaniyang pisngi.

Bakit ba palagi nalang siyang umiiyak kahit na anong pigil niyang huwag ma iyak ay tila may sarili namang buhay ang kaniyang mga mata.

Dahil patuloy sa pag patak ang mga luhang kahit anong pigil niyang huwag dumaloy ay kusang nag lalag lagan ang mga iyon.

Hanggang kailan ba siya mag titiis sa hindi magandang pag trato sa kaniya nang asawa niya. Hanggang kailan ba siya aasa na mag babago pa ito.

Umiyak nalang siya nang umiyak dahil sa awa na nararamdaman para sa sarili.

Pinunasan niya ang pisngi niyang hilam nang kaniyang mga luha pagkatapos ay para siyang na lantang gulay habang nag lalakad nang dahan dahan papunta sa kaniyang kwarto.

Tahimik siyang na upo sa malambot na kama habang nag uunahan na naman sa pag tulo ang kaniyang mga luha na hindi niya kayang pigilan.

Napahawak siya sa kaniyang bibig para hindi mag likha nang ingay ang pag iyak niya. Naninikip ang kaniyang dibdib, subra subrang sakit na ang nararamdaman niya sa ginagawa ng kaniyang asawa sa kaniya.

Napatigil siya sa kaniyang pag iyak nang biglang tumunog ang kaniyang telepono na naka silid sa kaniyang bulsa.

Dinukot niya iyon at nang makita na ang inay niya ang tumatawag ay kaagad niyang sinagot iyon habang pilit na pinapa kalma ang sarili.

"H-hello inay?"

"Ate..." boses iyon nang kapatid niyang si Nico. Napaayos sa pagkaka upo si Azariah nang marinig ang boses ng kapatid.

"Oh, Nico napa tawag ka kamusta kayo riyan? si inay at itay kamusta?"

"Ate! ang itay..." tarantang sambit nito sa kabilang linya.

"Bakit anong nangyare kay itay?" kinakabahan niyang tanong sa kapatid. Maya maya pa ay na rinig niya ang sigaw ni Nica.

"Nico! tara na kailangan nang madala sa hospital si itay" Lalong nadagdagan ang kaba ni Azariah nang marinig ang sinabi nang isa sa kambal niyang kapatid.

Hindi niya alam kung ano ba ang nangyayare. Napano ba ang itay niya at bakit kailangan itong dalhin sa hospital.

"Nico! anong nangyare kay itay bakit siya dadalhin sa hospital? ayos lang ba siya?" Napatayo na siya dahil sa halo halong emosyong nararamdaman niya.

Takot at kaba para sa kaniyang itay.

"Na taga si itay ate" sa sinambit na iyon ng kaniyang kapatid ay parang nawala sa ulirat si Azariah. Animoy na bingi siya sa narinig.

'Na taga si itay?'

"Bakit na taga ang itay? ano ba kasing nangyare bat nagka ganon? may naka away ba siya?" Sunod sunod niyang tanong habang nag papabalik balik ng lakad sa loob nang kaniyang silid.

"Sige na ate tatawag na lang ako mamaya kapag nasa hospital na kami" nag mamadaling sambit nito na kaagad pinatay ang tawag.

Nang hihinang ibinaba ni Azariah ang hawak na telepono, nangangatog ang mga tuhod na naupo siyang muli sa kaniyang malambot na kama.

Ngayon ay nag sisimula na namang mag laglagan ang mga masagana niyang luha dahil sa nalamang sinapit ng kaniyang itay. Hindi niya lubos ma isip kung papaanong na taga ito.

Sa pagkaka alam niya ay mabait ang ama niyang iyon at wala itong kaaway ni isa sa lugar nila.

'diyos ko h'wag niyo ho sanang hayaang may masamang mangyare sa itay ko' usal niya habang tahimik na umiiyak. Mahirap para sa kaniya ang sitwasyon nilang ito dahil malayo siya sa kaniyang pamilya.

Kinabukasan

Kaagad na bumangon si Azariah mula sa pagkaka higa. Hindi niya namalayan na nakatulog pala siya sa kakaiyak kagabi. Ni hindi na nga siya naka kain dahil sa samot saring isipin.

Mabilis niyang dinampot ang kaniyang telepono na nasa kama. Nakita niya ang ilang missed calls at text na galing lahat sa numero nang kaniyang ina.

Nanginginig ang kamay na binuksan niya ang kaniyang inbox at isa isang binasa ang mga texts na galing sa kaniyang ina.

"Anak kritikal ang kalagayan ng iyong itay nandito kami ngayon sa hospital"

"kinakailangan daw siyang ma salinan ng dugo dahil maraming dugo ang nawala sa kaniya"

"Ayuko na sanang ipaalam sayo ito dahil alam kung nag dadalan tao ka at baka maka sama sa iyo. Pero kailangan mo paring ma laman ang lagay ni Joselito"

Na tutup ni Azariah ang kaniyang bibig dahil sa nabasa. Kaya naman dali dali siyang nag tungo sa banyo para maligo, ilang minuto lang yata ay kaagad na siyang natapos.

Kapag kuwan ay kumuha siya ng ilang pares ng damit at saka isinilid iyon sa kaniyang maleta. Gusto niyang umowi sa probinsya nila dahil sa kalagayan ng kaniyang itay.

Hindi siya mapapakali kung naroon lamang siya habang nasa kritikal ang lagay ng ama. She needs to see his father. Nang matapos sa pag aayos ay lumabas siya ng silid bitbit ang kaniyang maleta.

Sakto namang pa akyat si Ciara at nagka salubong sila, agad na bumaba ang tingin nito sa bitbit niyang maleta. Gumuhit ang ngiti sa mga labi nito nang mag angat ito nang tingin sa kaniya.

"Ano 'yan? aalis kana ba sa bahay na ito? that's a good choice__"

"Kung inaakala mo na basta akong aalis sa bahay na to nag kakamali ka. May kailangan lang akong asikasuhin kaya kailangan kung umalis.

Pero babalik ako kaagad." ma tigas na ani niya sa kaharap na tinaasan lang siya ng kilay.

Humigpit ang hawak ni Azariah sa kaniyang dalang maleta na animo'y pinipigilan ang sarili na huwag patulan ang babae at baka baliktarin na naman siya nito.

"Okay, kahit wag kanang bumalik. Damon will be happy kapag nawala kana sa paningin niya." Sambit nito at nag tuloy tuloy sa pag akyat sa hagdan.

Sinadya pa nitong tabigin si Azariah sa braso pagkatapos ay nakaka insulto niya itong nginitian.

"Ah, yung gate ha wag mong kalimutang isara pag umalis ka" isang nang aasar na ngiti pa ang ibinigay nito bago ito tuloyang pumasok sa loob nang silid.

Nag puyos sa galit ang puso ni Azariah. Kakaiba talaga umasta ang mga kabit hindi niya kinakaya ang kakapalan nang mukha ng isang iyon.

Kasalukuyan na siyang nasa terminal bus ngayon para mag antay ng masasakyan niya papunta sa probinsya nila.

Saktong dumating ang isang sasakyan na ba byahe papunta sa probinsya nila. Nang magsi babaan ang mga sakay nito ay umakyat na siya sa bus maging ang mga iba pang pasahero na kasabayan niya.

Pinili niyang maupo sa malapit sa bintana para nakakalanghap siya ng hangin at ma kita rin ang ganda ng tanawin. Ano na kaya ang hitsura ng probinsya nila ngayon.

Kahit na tatlong buwan mahigit pa lamang siyang na walay sa kinalakihang probinsya ay nananabik siyang muling ma kita ang kagandahan ng lugar nilang iyon.

Pero hindi naman iyon ang rason kung bakit siya uuwi ng probinsya nila.

Nasa hospital ang kaniyang ama at hindi niya alam kung ano na ang kalagayan nito ngayon.

Hindi na rin naman nag text ang ina niya sa kaniya. Wala na rin siyang load kaya hindi niya ito ma tawagan pa pero nasabi niyang uuwi siya.

Dahil mahaba haba pa ang byahe ay isinandal niya ang kaniyang ulo at hinayaang pumikit ang kaniyang mga mata hanggang sa makatulog siya.

Nagising na lamang siya nang may marahang tumatapik sa kaniyang braso.

Pupungas pungas siyang nag angat ng tingin dito. Kaagad na sumalubong sa kaniya ang isang pamilyar na mukha.

Nakangiti ito sa kaniya, kinusot kusot pa muna ni Azariah ang kaniyang mga mata kung totoo ba ang nakikita niya.

Tumingin siyang muli sa kaniyang tabi at na roon parin ang lalaki na malaki ang pagkaka ngiti sa kaniya.

"Laurence?" usal niya sa pangalan nang lalaki. Paanong na punta roon ang lalaki hindi bat nasa manila ito?. Puno ng pag tataka na tinitigan niya ito.

"Nandito na tayo sa terminal mahimbing kasi ang tulog mo eh"

"Anong ginagawa mo rito?" wala sa sariling tanong niya rito habang inaabot naman nito ang isang bag pack na nakalagay sa itaas.

Nakita niya na naman ang mga ngiti nito, bakit ba palagi itong naka smiling face?.

At hindi rin maiwasang hindi mapaisip si Azariah kung bakit ito na roon sa bus samantalang pwede naman itong mag eroplano.

Sa yaman ba naman nito bakit ito nag ta tyagang sumakay sa bus na mainit at siksikan.

"Na sira kasi ang sasakyan ko at hindi rin ako nakapagpa book ng flight since fully book nga kaya naisipan kung mag bus na lang" Paliwanag naman nito habang hawak ang maletang dala ni Azariah.

"Ako na mag dadala nito sa baba" he insisted nang akmang babawiin ito ni Azariah sa kaniya.

"Bakit ka naman nag punta dito sa probinsya?" takang tanong pa niya habang nag lalakad sila pababa ng bus.

Tumigil sa pag lalakad ang lalaki para lingunin si Azariah na takang taka parin base sa naka kunot nitong noo.

"Bawal na ba akong pumunta sa lugar na ito?" naka ngising tanong nito. Inirapan naman ito ni Azariah.

"Wala akong sinabing ganyan ah, n-nag tataka lang kasi ako, kasi diba nasa manila na ang buhay mo and besides wala na rin naman dito sa probinsya ang parents mo. So, ano at naparito ka?" Sumilay ang isang ngiti sa mga labi nang lalaki bago mag salita.

"Napaka talkative mo naman masyado gasyang" nag salubong naman ang mga kilay ni Azariah nang marinig ang huling salitang binanggit nito.

Papaanong na aalala parin nito ang palayaw niya?, yes, her hated nickname.

Iyon parati ang ipinang aasar nito sa kaniya noong elementarya pa sila. Hindi parin pala ito nag babago hanggang ngayon.

Gustong gusto parin siya nitong asarin gamit ang kinaiinisan niyang palayaw. bakit naman kasi sa dinami rami ng pwedeng ibigay na palayaw sa kaniya ay iyon pa ang naisipan ng kaniyang mga magulang.

"H'wag mo nga akong tawaging gasyang" sikmat niya rito.

"oh, bakit? e yun naman ang palayaw mo hindi ba?" pang aasar pa ni Laurence dito habang na sisiyahan ito sa nakikitang itsura ni Azariah.

"Tawagin mo akong Zari or Ariah wag sa palayaw ko okay? hindi maganda sa pandinig" humalakhak ng malakas si Laurence kaya yung ibang mga tao ay napapatingin sa gawi nila.

"Whatever, tatawagin parin kita sa palayaw mo" inirapan siya ni Azariah sabay hablot sa maleta niyang hawak hawak parin nito.

"Akin na nga 'yan" nag martsa siya pa talikod rito.

"Uuwi kana ba? sabay na tayo sa Santa Monica rin ang punta ko e" habol pa nito sa kaniya. Kinunutan niya ito ng noo nang pumihit siya patalikod para mag tama ang mga mata nila.

"Ano namang gagawin mo sa bayan namin?" ang santa Monica ay ang bayan kung saan nakatira ang mga magulang niya. Ang lupang kinalakihan niya.

"Iyon kasi ang dahilan ng ipinunta ko rito, I have project to do there" sambit nito na ikinakunot na naman ng noo ni Azariah.

"Hindi ako dederetso sa bahay, pupunta akong hospital"

"Ano namang gagawin mo roon? pupunta ka ng dala dala iyang bagahe mo?" tanong pa nito.

Napayuko naman si Azariah para tignan ang bitbit na maleta hindi naman iyon kalakihan kaya okay lang siguro na dalhin niya ito hindi naman siguro ma iintriga ang mga tao roon.

Gusto niya nang makita ang lagay ng kaniyang ama.

"Nasa hospital si itay ang sabi, na taga raw kaya napasugod ako ka agad dito" wika niya sa lalaki.

"Oh, siya samahan na kita papunta roon" na gulat siya sa sinabi nito at hindi maka paniwala na sasamahan pa talaga siya nito.

Ano naman kaya ang nakain ng isang ito kanina lang ay inaasar siya tapos ngayon ay gusto siya nitong samahan sa hospital. Baka ma abala niya lamang ito sa dapat na gagawin nitong project kuno sa kanilang bayan.

"Hindi na salamat nalang tsaka diba may kailangan kapang gawin sa bayan ng santa Monica?"

"It could wait though"

Nang makarating sila sa hospital ay patakbong lumapit si Azariah sa information desk para ipag tanong kung anong room na roon ang kaniyang itay.

Nang sabihin kung saang kwarto ay patakbo siyang nag tungo roon. Kaagad namang sumalubong ang kambal sa kaniya nang makita siyang sumilip sa may pinto.

"Ate..." sinalubong siya ng yakap ng dalawang kambal. Dumiretso naman ang tingin niya sa amang nakaratay sa hospital bed nito at wala pa itong malay.

Nasa tabi naman ang kaniyang ina na napatayo nang makita siyang na roon.

"Anak, narito ka, kasama mo ba ang asawa mo?" kaagad na umiling iling si Azariah at naluluha habang pinag mamasdan ang kalagayan ng ama.

"K-kamusta na ho ang itay?" tanong niya habang nakatuon parin ang tingin sa amang mahimbing na natutulog.

"Mabuti narin naman na, nasalinan na siya ng dugo kanina mabuti na lamang at may nag bulontaryo na mag bigay sa kaniya ng dugo na sakto sa blood type niya" masayang sambit ng ina nito.

Na laglag ang isang butil ng luha sa kanang pisngi ni Azariah kaya pinahid niya ito habang dahan-dahang nilalapitan ang ama.

"Away sa kalabaw ang dahilan kung bakit ganyan ang sinapit ni Joselito. Napag alaman niya kasing ibinenta ang alagang kalabaw ng kaniyang ate ng wala man lang paalam. Kaya sinugod siya ng ama mo ang kaso yung asawa ang nandon, nagka sagutan sila at bigla na lamang itong kumuha ng itak mabuti at kaagad din silang na awat ng mga kapit bahay"

Napa tiim bagang si Azariah nang marinig ang sinabi nang ina.

Ang kaniyang tiya Melba, sadya talagang makapal ang mukha nito at nagawa pang pag diskitahan ang alagang kalabaw ng kaniyang ama na siyang pinag kukunan nila ng kabuhayan.

Kilala niya ang tiyahin ganon na talaga ang ugali nito kaya nga hindi sila malapit rito dahil sa ugali nito.

Paniguradong ginamit lamang nito sa sugal ang perang nakuha sa pag bebenta nito ng kalabaw ng kaniyang ama.

Walang trabaho at tambay ang asawa nito puros pag iinom lamang ang inaatupag nito ang sabi-sabi pa nga ng iba ay humihithit ito ng ipinag babawal na gamot.

Kaya madalas ay marami rin itong mga nakaka away. Pero hindi niya lubos ma isip kung bakit napag diskitahan pa nito ang alagang kalabaw ng ama na siyang pinag kukunan ng kabuhayan ng kaniyang pamilya.

"Ang sama talaga ni tiya Melba ate sana talaga ay kunin na siya ng nasa itaas" si Nica iyon.

Kaagad naman siyang siniko ni Nico dahil sa sinabi nito.

"Tumigil ka nga Nica tiyahin parin natin iyon kahit na may sa demonyo ang ugali"

"Kumain ka naba anak? paniguradong na pagod ka sa byahe mo" Sambit pa ng ina ni Azariah ng lumabas sila ng silid ng kaniyang ama ang kambal naman ay na roon sa loob para mag bantay.

"Heto po bumili na ako ng pagkain diyan sa may kanto" si Laurence na kadarating lamang bitbit ang iilang mga supot ng pagkain.

Hindi na napigilan pa ni Azariah ang lalaki ng mag pumilit itong sumama sa kaniya sa hospital at ngayon ay nagawa pa nitong bilhan sila ng pagkain.

"T-teka si Laurence naba ito anak?" tanong nang ina ni Azariah.

"Opo inay, si Laurence na nga ho iyan"

Ngumiti si Laurence at saka inabot ang kamay ng ginang para mag mano.

"Naku, ang laki mo na hijo ah, binatang binata kana" Kilala ng ina niya si Laurence dahil mensan na itong nag trabaho sa bahay ng pamilya ng lalaki noong mga bata pa sila.

Naging labandera ito doon na siyang tumutustos sa pag aaral ni Azariah hanggang sa nakatapos siya ng elementarya.

Pa extra extra lang sa pag lalabada ang kaniyang ina. Kapag may gustong mag palaba ay nanay niya ka agad ang hinahanap.

Ngumiti si Laurence sa ginang.

"Kamusta na po kayo tita?" magiliw nitong tanong. dati pa man ay tita na talaga ang tawag nito sa ina ni Azariah.

"Ayos naman, hindi ako makapaniwala na makita kang muli hijo. Kamusta ang mga magulang mo?"

"Nasa abroad po ang parents ko, may negosyo po kasi silang pinamamahalaan roon"

Tumango tango naman si Melba. Marami pa silang napag kwentuhan hanggang sa napag pasyahan na nilang kumain.

"Salamat nga pala sa araw na ito Laurence ha. Mukhang na abala pa tuloy kita" sambit ni Azariah habang nag lalakad sila papalabas ng hospital pagkatapos nilang kumain ay sinabihan siya ng ina na umowi na muna para makapag pahinga.

Wala kasing extra bed dahil occupied iyon ng mga pasyente. Kaya pinapa uwi na lamang siya ng ina para sa bahay nila makapag pahinga.

"Ano kaba ayos lang iyon, walang problema sa akin yun"

"Mabuti ka pa nandiyan para sakin" hindi ma iwasang ma lungkot ni Azariah.

Buti pa ang ibang tao nariyan at handa siyang damayan. Samantala ang asawa niya na inaasahan niyang magiging karamay sa lahat ng problema niya ay hindi man lang siya nito magawang tratuhin bilang asawa.

"Yung asawa mo pala hindi ko nakita na kasama mo"

"Busy sa trabaho yun" at busy din ito sa kabit nito. Gustong idugtong ni Azariah pero hindi niya na tinuloy pa.

Hindi na rin naman kumibo si Laurence hanggang sa narating na nila ang bayan ng santa Monica.

Nag paalam na si Azariah kay Laurence nang ibaba sila ng trycicle driver sa isang kanto. Ilang lakad nalang din naman mula roon ang kanilang bahay.

Si Laurence ay nag lakad sa ibang deriksyon kung saan ito pupunta ay ipinag kibit balikat na lamang ni Azariah.

May mahalagang bagay itong ipinunta doon sa lugar. Nang makarating sa bahay ay kaagad binuksan ni Azariah ang pinto ng kanilang bahay.

Agad sumalubong sa kaniya ang tahimik nilang maliit na sala. Halata ang kalumaan ng bahay.

Makikita iyon sa upoang kawayan nila na mayroon ng butas bagamat ma liit lamang na siyang pinatungan na lamang ng manipis na flywood.