Chapter 5

"Nakikita mo ba ang malawak na lupaing iyan Laurence? diyan ko sana balak na mag patayo nang bagong clinic. Nakikita ko kasing nahihirapan ang ilan naming mga ka baryo dahil sa layo nang hospital rito sa'min"

Itinuro pa nito ang malawak na lupain na binili nito ilang buwan na din ang nakakaraan.

Sinadya pa talaga nitong kontakin ang binata na nasa maynila na para ito ang humawak nang project na gusto nitong ipatayo para sa mga tao sa bayan nang Santa Monica.

Bilang mayor ay isa ito sa kaniyang ipinangako sa mga na roon na pauunlarin ang munting bayan na tinitirhan.

Kaya naman marami ang nakukuha niyang simpatya sa mga tao dahil mayroon siyang pag mamalasakit sa mga nakatira doon.

"Kailan niyo ho, bang balak na ma simulan ang pag papatayo nang clinic?" Tanong naman ni Laurence.

"Gusto kong masimulan na ito sa lalong madaling panahon. Nakahanda narin naman ang ilang mga materyales na gagamitin" napa tango tango naman si Laurence habang tinitignan ang malawak na lupain sa hindi nila kalayuan.

Maliban sa pagiging negosyante nang binatang si Laurence ay isa rin itong kilalang engineer. Ang kompanya niya sa manila ay nasa pangangalaga naman nang pinag kakatiwalaan niyang empliyado.

Kaya kahit na humilata lamang siya sa bahay ay tuloy-tuloy parin ang pasok nang salapi.

Ang pagiging engineer niya naman ay kumbaga part time lamang sa kaniya. Pero dahil isa siya sa magagaling na engineer ay parating may kumukuha sa kaniya.

Kagaya na lamang nang mayor nang Santa Monica, na pinaunlakan niya na lamang ang alok nito dahil naging parte rin naman nang pagkatao niya ang nasabing bayan.

Ipinaliwanag pa nang mayor kong anong desinyo ang gusto nitong gawin at kong gaano ba kalawak ang nais nitong ipatayong clinic. Marami pa silang napag usapan nito bago napag desisyunan na bumalik sa bahay nang mayor.

Kung saan ay doon muna siya pansamantalang pinamalagi nito dahil mayroon naman itong bakanteng bahay na nasa tapat lamang nang tirahan ni Mayor.

Naka reserve ang bahay na iyon kapag may mga ka anak na dumadalaw sa bahay ni Mayor ay doon tumutuloy ang mga ito na ngayon ay pansamantala munang pinag lalagian ni Laurence habang na roon siya.

Kasalukuyan siyang nag papalit ng damit nang makarinig nang tatlong mahihinang katok mula sa labas. Nang matapos ay kaagad niyang tinungo ang pinto para pag buksan iyon.

Agad na tumambad sa kaniyang harapan ang nakangiting mukha nang anak ni Mayor na si Ellen. May bitbit pa itong ilang piraso nang sandwich at isang baso nang orange juice na naka lagay sa tray na hawak nito.

"Ikaw pala Ellen"

"Pwede bang pumasok?" Nakangiting tanong nito. Tumango naman si Laurence at nilakihan ang pagkaka bukas nang pintoan.

Tuloy-tuloy namang nag lakad papasok ang dalaga bitbit ang dala nitong meryenda na kaagad nitong ipinatong sa round table.

"I brought some meryenda for you ako pa ang nag prepare niyan" magiliw na wika nito habang malapad parin ang pagkaka ngiti sa binata.

Nahihiya namang naupo si Laurence sa harapan nito.

"Thank you, nag abala ka pa"

"Don't mention it, syempre bisita ka namin"

Hindi na lamang nag salita pa si Laurence at kaagad na dumampot nang isang pirasong sandwich at iniumang iyon sa bibig niya.

Inalok niya pa nga ang dalaga dahil marami rami naman ang dinala nito at hindi niya iyon mauubos lahat.

Pero umiling iling lamang ito at sinabi na para talaga iyon sa kaniya habang ngiting ngiti parin ito sa kaniyang harapan na animo'y nag papa cute.

"I heard from dad na dati daw kayong naka tira dito sa bayan nang Santa Monica" panimula nito para basagin ang katahimikan sa pagitan nilang dalawa.

"Yeah, noong bata pa ako ay tumira nga kami dito. Pero nang mag high school na ay lumipat kami sa manila at doon na naisipang mamalagi" sagot niya matapos uminom nang juice, bahagya pa nga siyang napa ngiwi dahil sa subrang tamis nang lasa niyon. Hindi niya na lamang ipina halata iyon sa dalaga.

"Sayang naman at hindi tayo nagka kilala noong mga bata palang tayo, I was in states, living with my grandparents there. Actually last year nga lang ako naka uwi rito e" pagku kwento pa nito.

Marami pa silang napag kwentuhan na dalawa, paminsan-minsan ay tumatawa siya sa mga sinasabi nang dalaga na alam niyang iba roon ay wala namang katotohanan.

Masayahin at palabiro ang dalaga kaya napa sarap ang kwentuhan nila at hindi na namalayan ang oras.

Bahagya pang nailang si Laurence nang lumipat ito nang pwesto sa kina uupoan niya.

Napa usog siya nang kaunti dahil sa subrang pag didikit nang mga katawan nila. Pero parang wala lamang iyon kay Ellen dahil sa bawat ginagawang pag usog ni Laurence ay mas lalo naman itong lumalapit sa kaniya.

"Bakit ba panay ang usog mo riyan? don't tell me hindi ka sanay na may katabing babae?" nangingiti pang wika nito habang naka tunghay ang mukha sa kaniya.

"Hindi naman sa ganon, it's just that___"

"Wait, may girlfriend ka na ba?"

Pagtatanong nito na ikina iling naman ni Laurence. Nakita niya pang sumilay ang matamis na ngiti sa mga labi nang dalaga nang marinig ang sagot niya dito.

"Oh, that's good to hear then, alam mo bang wala din akong bf? Though naka ilang bf na din ako when I was in states. Pero walang nag tatagal sa'kin, siguro dahil hindi nila makuha kuha ang gusto nila"

Nag iwas nang tingin si Laurence dito dahil parang nagiging clingy and touchy na masyado ang dalaga. Hindi naman ito naka inom para umakto nang ganon.

"A-ano bang gusto nila?" Wala sa sariling tanong niya sa dalaga. Napa buga naman sa hangin si Ellen bago sumagot.

"H'wag ka nang mag tanong, I know, you know what I mean" mapang akit na turan nito habang pa simpleng idinidikit ang malulusog na dibdib sa braso ni Laurence. Kaya mas lalong na ilang ang binata.

He let out a fake smile to lighten the atmosphere. Akala niya pa naman mahinhin lamang ito noong unang ipakilala ito sa kaniya ni Mayor.

"Kung ikaw 'yun, baka bumigay na ako agad. Do you know how much I like you since the first time we saw each other?"

Bahagya pa nitong inaabot ang mukha ni Laurence para halikan pero kaagad na napatayo mula sa pagkaka upo ang binata. Pinunasan nito ang mga pawis sa noo na kanina pa namumuo dahil sa pag pipigil.

Kunot noo siyang tinitigan ni Ellen.

"I think, you have to go now. Hindi magandang tignan na dadalawa lamang tayong nandito" halos natataranta niyang ani sa dalaga na komportable paring naka upo habang puno nang pag tataka ang mukha na naka tingala sa kaniya.

"What's wrong? wala naman si Dad, umalis kasama si Mommy may importante yatang lakad. It's just you and me here. Kung ayaw mong may maka kita sa'tin, then you can close the door naman"

Aniya na dahan-dahang tumayo mula sa kinauupoan habang may mapag larong ngiti sa mga labi.

Akma pa sana nitong hahaplusin ang dibdib ni Laurence nang maka lapit dito subalit pinigil nito iyon. Bahagyang nangunot ang noo nang dalaga.

"Please, stop doing this. I have a huge respect to your father and I can't do it with you, I'm sorry. May respeto ako sa isang babae kaya sana irespeto mo din ang sarili mo" mahinahon niyang ani rito trying not to offend her.

Kaagad naman niyang nakita ang pag babago sa reaksiyon nang mukha nito.

"Bakla ka ba ?" Bulalas na tanong nang dalaga habang napahalukipkip at halos hindi maipenta ang mukha dahil sa pagka irita.

"Palay na nga itong lumalapit sa'yo ayaw mo pa. Tsk! maka alis na nga lang" Inirapan pa siya nito bago ito lumabas nang kaniyang tinitirhan nang nag dadabog.

Napapailing na lamang si Laurence dahil sa iniakto nang dalaga.

"Nay, kamusta na daw ang itay? Kailan ho siya makaka labas?" Tanong ni Azariah nang muli siyang dumalaw sa hospital.

Halos mag da dalawang linggo narin na naroon sa hospital ang kaniyang ama. Mensan ay nagsasalitan sila nang ina sa pag babantay rito pero kadalasan ay ang kaniyang ina at dalawang kambal ang bantay.

Ayaw din kasi nang mga magulang na pag bantayin siya doon nang matagal lalo pa't buntis siya at kinakailangan niya rin nang pahinga.

"Medyo maayos na din naman ang lagay nang ama mo, at bukas na bukas nga daw ay pwede na siyang ma discharge. Ang kaso wala pa naman tayong pang bayad sa hospital bills halos nasa kwarenta mil din ang magagastos at hindi pa kasama roon ang mga gamot na iniresita nang doctor"

Halos manlumo naman si Azariah dahil sa na rinig.

Saan sila kukuha nang ganoon kalaking pera para sa hospital bills nang kaniyang ama.

"Naisip ko na ding ilapit ito kay mayor at sa iba pang opisyales sa ating barangay. Baka sakaling ma tulongan tayo sa mga bayarin dito sa hospital" dagdag pa nang kaniyang ina.

Hindi na maisip pa ni Azariah kong kanino pa nga ba siya lalapit para maka hingi nang tulong pinansyal.

Lalo pa't baon din sa utang ang kaniyang pamilya at halos wala nang nag papahiram sa kanila nang cash.

"Sige lang ho inay, titignan ko po kong may magagawa ako" ma lungkot niyang sambit sa ina.

"Maraming salamat anak, sana makaraos na tayo sa mga problemang ito" naiiyak na lamang na turan nang kaniyang ina.

Naaawa na rin siya para dito at wala man lamang siyang magawa para sa mga ito. Dahil maski siya ay marami ding pinoproblema na hindi alam nang kaniyang pamilya. Dahil sinasarili niya lamang iyon.

Ngumiti siya nang mapait. Sadya bang ganito na lamang ang kapalaran nilang mag-anak?. Napaka unfair naman nang buhay.

Kasalukuyang nag lalakad lakad sa labas nang hospital si Azariah nang magulat siya sa biglaang pag lapit ni Laurence dahil hindi niya ito napansin ka agad.

Lutang ang kaniyang utak dahil sa dami nang mga iniisip niya na tila ba'y nag sasabay sabay lamang ang mga problemang dumarating.

"Bakit ka nandito?" takang tanong niya sa binata nang lapitan siya nito. Kung hindi pa siya nito tinapik ay hindi niya mamamalayan na nasa tabi niya na pala ito.

"Wala naman napa daan lang sakto nakita kita rito sa labas. Bakit parang ang lalim naman yata nang iniisip mo, may problema ba? Kamusta na nga pala si tito?"

May bahid nang pag aalala sa boses nito nang tanongin ang kalagayan nang kaniyang ama.

Napa buga nang hangin si Azariah. Yumuko siya sandali kapag kuwan ay nag angat nang tingin at binalingan si Laurence.

"Medyo okay naman na daw si itay, bukas nga daw ay pwede na siyang makalabas. Ang kaso pino problema namin yung malaking bill nang hospital tapos yung ibang gamot pa ni itay. Hindi ko na alam kong saan kami kukuha nang perang pang gastos"

Sambit niya sa binata na tahimik lamang na naka sunod sa kaniya habang marahan silang nag lalakad.

Kapag kuwan ay biglang kumuha nang pera sa bulsa ang lalaki at iniabot iyon kay Azariah na ngayon ay nanlalaki pa ang mga mata at hindi makapaniwala.

Subrang laki nang perang ibinibigay nito sa kaniya.

"Heto, gamitin niyo na muna ito para makabayad sa bill ni tito at sa mga gamot na kailangan niya" nakangiting anito. Sunod-sunod naman ang pag iling ni Azariah at pilit na ibinabalik ang pera sa binata.

"Ano kaba, nakakahiya, masyadong malaki na ang naitutulong mo sa pamilya ko Laurence. H-hindi ko 'to matatanggap" Saad niya habang pilit paring ibinabalik ang pera kay Laurence.

"H'wag mo na munang isipin iyan, sa ngayon kinakailangan na mabayaran ang hospital bills ni tito nang sa ganon ay maka labas na siya at mabili niyo rin ang gamot na kailangan niya" nakangiting turan nito.

Nataranta pa nga ito nang makitang bigla na lamang umiyak si Azariah.

"Huy, bakit ka naman umiiyak diyan? tahan na baka isipin pa nang mga tao na may ginagawa akong masama sa'yo" pang aalo nito kay Azariah na hindi parin mapigil ang pag iyak.

"Nakakahiya man pero tatanggapin ko muna ito, malaking tulong to para sa pamilya ko. Salamat Laurence, salamat kasi lagi kang nariyan" humihikbi niyang ani rito.

Napa tawa na lamang si Laurence. Kahit kailan talaga ay napaka iyakin parin nang babae.

"Tulong ko iyan sa inyo ni tita, okay? Tumahan kana riyan. Pinag titinginan na tayo oh" Saad niya rito habang sinusulyapan ang ilang tao na dumaraan at napapa tingin sa kanila.

"Ikaw kasi e...salamat nang marami dito Laurence ha? hayaan mo at makaka bawi rin ako sa'yo sa susunod" aniya rito habang pinapalis ang mga luhang namamalisbis sa kaniyang pisngi.

"Wag mo na munang isipin pa iyon ang importante maka labas na si tito" napa tango na lamang si Azariah sa sinabi ni Laurence.

Subrang saya niya dahil ngayon ay hindi niya na po problemahin kong saan nga ba siya kukuha nang pambayad nila sa hospital dahil sinulusyonan na iyon nang binata.

Labis labis ang pasasalamat niya dahil sa perang ibinigay nito ay kahit papano gumaan ang problema nila. Hindi na sasakit ang ulo niya kakaisip kong sino ang pwede niyang lapitan para humiram nang salapi.

Nag kwentohan pa sila sandali nang binata sa labas bago ito nag paalam sa kaniya na aalis na.

"Teka hindi ka ba muna papasok sa loob?" Tanong niya pa rito. "Hindi na, napadaan lang talaga ako. Isa pa mayroon pa akong mahalagang gagawin dahil mag sisimula nang ipatayo ang ipinapa gawang clinic ni Mayor" mahabang litanya naman nito na ikinatango na lamang ni Azariah.

"Sige, dumalaw ka na lamang bukas sa bahay. Salamat ulit dito sa ipinahiram mong pera" aniya pa.

Ngumiti pa sa kaniya ang lalaki at kumaway bago ito nag lakad paalis roon.

Masaya namang ibinalita ni Azariah sa kaniyang ina na hindi na nila kailangan pang mamroblema sa pang bayad nang hospital dahil sinagot na iyon ni Laurence kasama pa ang mga gamot na kailangang bilhin para sa kaniyang ama.

Labis naman na natuwa ang ilaw nang tahanan sa ibinalitang iyon ni Azariah. Medyo gumaan na din ang pakiramdam nito dahil makakalabas na sila nang hospital bukas.

Wala na silang iba pang po problemahin. Sadyang hulog talaga nang langit para sa kanila ang binatang si Laurence.

Sana ay marami pang tao ang katulad nito, subrang bait at napaka matulongin.

A/N: What can you say about this chapter my dearest reader? Please do vote, comment and follow. It will motivate me to update more often.

Enjoy reading!