Nagising ako na parang nauubusan na ng hangin. Nagkumawala ako sa mahigpit na pagkakasakal sa akin ni Haze. Nakatali ang aking mga kamay kaya kahit anong gusto ko na alisin ang kaniyang kamay sa leeg ko ay hindi ko gumawa. Maging ang mga paa ko ay nakatali sa upuan.Uubo-ubo ako nang pakawalan niya ang aking leeg."Kanina ka pa ginigising," galit na sambit niya.Matalim ang mga mata na tiningnan ko siya. May mga lalaking armado sa aking paligid. Kung ano ang sitwasyon nang una akong mapasakamay ni Haze ay ganoon din ang sitwasyon ko ngayon. Nakangisi sila sa akin at parang mga demonyo na handa ng pumatay ng isang tao.Napadaing na lang ako sa sakit ng katawan ko nang sipain ni Haze ang inuupuan ko na naging dahilan ng pagkahulog ko sa semento."Kumain ka," utos niya at pasipa na pinunta sa harapan ko ang animo'y pagkain ng baboy. Wala sa ayos ang pagkakalagay noon at maging ang mismong lagayan ay hindi malinis."Mas gugustuhin kong mamatay kaysa kainin ang pagkain na binibigay mo—"Hi
Katulad ko ay nanlalaki rin ang mga mata ng mga anak ko nang masaksihan ako. Tuluyan ko nang hindi mapigilan ang sarili ko sa pag-iyak."Hayop ka talaga, Haze!" sigaw ko.Tumakbo palapit sa akin ang mga anak ko ngunit mabilis din silang hinarang ng mga kalalakihan na nagbabantay rito sa loob.Nakangisi siya na naglakad papalapit sa akin. Gusto kong putulin ang mga kamay niya nang ilapat niya iyon sa balat ko. Hindi pa siya nakuntento nang pisilin niya ang dibdib ko."Nice body. Kaya pala mukhang nag-enjoy ang lahat."Mabigat ang paghinga ko nang taluntunin ng kaniyang kamay ang daan patungo sa aking pinakamaselang parte ng katawan ngunit bago pa niya iyon mahawakan ay mabilis ko nang inipon ang laway ko at saka iyon idinura sa mukha niya.Napabaling ang ulo ko sa kabilang gawi nang mabilis na hinampas ni Haze sa ulo ko ang hawak niya na baril.Naging mabilis ang mga pangyayari at ang sunod ko na lang nakita ay ang madilim niyang mga mata at naghahabol na ako ng hangin dahil sa mahigpi
Nag-aadjust ang mga mata ko nang puting ilaw ang bumungad sa akin. Amoy ng pamilyar na gamot ang siyang sumiksik sa ilong ko. Ang tunog ng mga makina ang pumuno sa mga tainga ko.Pakiramdam ko ay tuyong-tuyo ang lalamunan ko. Sinubukan ko na gumalaw ngunit bigo ako dahil sa kawalan ng lakas.Ramdam ko ang pagkatamlay ng katawan ko. Para akong lanta na gulay na pinabayaan na.Napadaing ako sa sakit nang sinubukan ko na gumalaw kahit papaano. Ang brace na nasa leeg ko ay ang nagpapahirap sa akin upang makita ang kalagayan ko.Matagal akong nakatitig sa malaking orasan na nasa harapan ko bago tuluyan na tumunog ang pinto, hudyat na may papasok.Nakatingin lang ako roon at hinintay na may pumasok. Hindi nagtagal nang tumambad sa akin ang isang nurse. Animo'y nagulat pa siya nang makita ako na gising."Gising ka na po pala, Ms. Aurora," nakangiting bungad niya. Kalmado ang kaniyang aura na nakadagdag dahilan kung bakit kalmado lang din ako."Check ko lang po muna vital niyo," paalam niya.
"Aurora," tawag sa akin ni Auntie Gia nang pumasok sila sa room ko. Akala ko wala nang pupunta ngayong araw dahil gabi na rin nang dumating sila."Mommy!" tawag sa akin ni Luna at nagmamadali na tumabi.Mabilis na humarang si Liam sa kaniyang kapatid at umiling. "Hindi pa tuluyan na magaling si Mommy, Luna. Hindi ka niya mabubuhat," paalala niya.Nagsimangot si Luna ngunit hindi na rin nagpumilit pa. Patuloy sila na nag-uusap sa harapan ko habang tahimik lang ako na nakamasid sa kanila. Namasa ang aking mga mata habang nakatingin sa kanilang dalawa. I don't know how long a year was for them to grew up really fast.Mas matangkad na si Liam kumpara noon, gayundin si Luna."P'wede babg yakapin niyo si Mommy?" halos maiyak na sambit ko.Walang alinlangan na niyakap nila akong dalawa. Pigil ang pag-iyak ko nang mahagkan sila sa aking mga braso.I can clearly remember how they were thrown in that room. They were too young to experience that yet I don't have any choice to save them from th
"Hindi pa rin ba ako puwede ma-discharge?" tanong ko kay Nurse Trina.Two weeks have been passed since I woke up at hanggang ngayon ay hindi ako pinupuntahan ni Noah kasama ang mga anak ko. Mayroon naman akong tinuturing na mga pamilya pero pakiramdam ko ay nag-iisa lang ako.Pagod na pagod na akong maghintay sa wala."You can. Normal na ang lahat sa'yo, fully healed na rin surgical area mo. Gusto mo na ba ma-discharge? Just let me know para ako na lang ang mag-aasikaso noon then I'll update you sa progress," aniya.Tumango ako. "Pakiramdam ko rin ay mas lalo lang ako magkakasakit kung mananatili ako rito. As a mother, I need to go back to my usual routine. Isang taon na akong nawalay sa mga anak ako. Isang taon na hindi ko sila naasikaso at hindi ko na kakayanin pa na tumagal iyon. Miss na miss ko na rin ang mga anak ko."Bahagyang ngumiti si Nurse Trina. "Pansin ko nga na madalang ka talagang dalawin kahit noong nasa ICU ka pa. Mukhang sobrang busy nilang tao.""May kaniya-kaniyang
Ilang minuto na ang lumipas ngunit pareho kami na walang imik.Katulad ko ay tahimik lang din siya at animo'y nakikiramdam sa kaniyang paligid."Huwag mo akong titigan," utos niya.Pansin ko ang mga peklat sa kaniyang braso at binti. Hindi rin ako nakasisiguro kung bakit naka-wheelchair siya. Isang taon... isang taon ako bago nagising. Ibig-sabihin ba noon ay mas malala pa ang nangyari sa kaniya kaya hanggang ngayon ay naririto pa rin siya sa hospital."Gusto ko na muna na magpahinga. Kung p'wede iwan mo na muna ako—""Mukhang ayos ka naman katulad nang sinabi ni Chris," pagpuputol ko sa kaniya.Kahit hindi niya sabihin ay ramdam ko ang pag-iwas niya sa akin. Kung p'wede lang mag-inarte ay ginawa ko na. Ni hindi ko alam kung bakit nila ako iniiwasan.Is it because I heard what they were talking about earlier? Kung hindi ko ba narinig ang lahat ng iyon ay hindi siya ganito umakto sa harapan ko ngayon?Nakakasawa lang sa pakiramdam na parang ayaw kang makita, kausapin, o malaman na nasa
Nagmano ako sa Papa ni Noah nang madatnan ko siya sa kanilang sala. Abala siya sa laptop na kaharap niya.Parehong araw nang makalabas ako. Nagpumilit na rin ako na makalabas ng hospital mabuti na lang at inasikaso na rin ako agad ni Nurse Trina.Ang totoo ay iniisip ko ang bill na babayaran ko dahil paniguradong sobrang laki noon. Sa sobrang tagal ko sa hospital ay hindi naman na bago sa akin na talagang mabubutas ang laman ng bulsa ko pero nang makita ang bill ay fully paid na ang nakalagay.It was already paid by Lucas. Gayunpaman ay ayaw ko na rin magkaroon ng koneksiyon kay Lucas. Ayaw ko rin na madagdagan pa ang utang ng loob ko sa kaniya kaya aasikasuhin ko rin iyon bukas o sa lalong madaling panahon para maibalik sa kaniya ang pera.Ang pera ay nababawi at napag-iipunan. Ang hindi ko lang maaatim ay magkautang sa iba na hindi ko naman hiniling.Mukhang hindi niya ako inaasahan pero kahit ganoon ay nanatili siya na nakaupo."Aurora," banggit niya sa pangalan ko. "Kailan ka pa n
Ramdam ko ang pagod ng katawan ko pero hindi man lang ako dinalaw ng antok. Nakatingin lang ako sa kisame habang pinakikinggan ang ugong ng aircon sa loob ng silid.Hindi ako pinatutulog sa dami nang tumatakbo sa isipan ko. I just don't know how to act lalo na ngayon na parang may kakaiba talaga sa kinikilos ni Auntie Gia.The first thing was she was being distant with me and now, nagsisinungaling siya kay uncle which is super unusual.Although, there are instances that someone can change, naniniwala ako na si Auntie Gia pa rin na kinalakihan ko ang kasama ko ngayon.Pero kilala ko pa nga ba talaga siya? Sa ilang taon namin na nanatili ni Noah sa ibang bansa, I had barely have communication with them. Si Noah lang ang madalas na kausap nila at mga anak ko.At ngayon naman na umuwi kami rito sa Pilipinas ay hindi man lang tumagal ng isang buwan na magkakasama kami dahil ang sana na pag-unwind namin sa resort ay nauwi naman sa hindi inaasahan na pangyayari.Inabot ko ang cellphone nila