Lucas watched as I adjusted the headband. Hindi ako makakuha ng tapang ng loob upang maghubad sa harapan niya. Even though he was trying to make me wear the undies but the fact that it was transparent, para lang din akong nakahubad sa harapan niya.Ano pa ang pinagkaiba noon? He could just said na maghubad na lang ako sa harapan niya. Hindi ko tinanggal ang mga mata ko sa kaniya habang dahan-dahan na tinanggal ang aking mga saplot. I was waiting for him na bawiin niya ang kaniyang gusto but instead of doing it, I saw the expression of his eyes, softening slightly, as if he had momentarily forgotten the tense atmosphere. I could see a hint of curiosity in his eyes, which, strangely, made me feel even more vulnerable.I swallowed hard na para bang kasabay noon ay ang paglunok ko sa aking dignidad. As I completed my transformation into the absurd bunny costume with this fucking transparent undies, I couldn't help but feel a mix of embarrassment, resentment, and, most surprisingly, a spa
"Pauwi na ako, My," sagot ko sa tawag niya.I was barely had rest. Hindi ako tinigilan ni Lucas matapos ang nangyari kanina. Putok na ang araw ay hindi pa rin ubos ang enerhiya niya and here I am, drained.Bawal akong magpuyat pero wala rin akong nagawa pa."Bakit ba bumalik ka pa riyan sa condo mo? Ayaw mo ba rito sa bahay?" tanong niya.Mabilis akong umiling. "No, My. May hinahanap lang ako. Pabalik na rin naman po ako," pagsisinungaling ko habang nakatingin kay Lucas na mahimbing ang tulog sa tabi ko."Is that so? Then magse-set na lang ako ng family dinner later. Are you okay with that?""Yeah, sure, My. That's great, ilang araw ko na rin po kayong hindi nakakasabay kumain."Tinanggal ko ang braso ni Lucas na nakapatong sa baywang ko bago ako umalis sa kama. Halos mapamura pa ako nang makita sa salamin ang hitsura ko.Gulo-gulo ang buhok, medyo nangingitim ang ilalim ng mga mata, at antok na antok ang pagmumukha.Nagpaalam na rin si Mommy matapos ang ilang sandali. Magkasama sila
Nanginginig ang aking mga kamay. Hindi ako mapakali habang tinatahak ko ang daan patungo sa Gazila highway. Walang sinabi kung saan ang eksaktong hospital kung saan dinala sila Mommy but I searched for hospitals that was around that highway.Hanggang ngayon ay parang hindi pa rin nagsi-sink in sa akin ang lahat. Kanina ko lang din napagtanto na hindi pa pala umuuwi sila Mommy but the thing is that... hindi ko alam na may malaki na naman silang kaso na hinahawakan. Ganoon na ba ako kawalang kwenta na anak?Ito na ang kinatatakutan ko. Matagal ko nang pinapaalalahan sila Daddy na magbawas na ng mga kliyente na sobrang bibigat ang pangalan na kinakabangga dahil sa huli ay sila ang mapapahamak.Muli ako napabuga ng hangin. Tanging ang mga magulang ko lang ngayon ang nasa isipan ko. Hindi ko alam kung may balita na ulit tungkol sa insidente dahil matapos maibalita iyon ay agad na rin akong umalis upang puntahan ang hospital na sinasabi sa balita.Kung saan pinakamalapit na hospital na nasa
Mugto ang aking mga mata na tulala akong nakatingin sa dalawang kabaong na nasa harapan ko.Napakabilis ng mga pangyayari. Para akong tinanggalan ng isang paa nang dahil sa nangyari. Para akong nilisan ng sarili kong kaluluwa at higit sa lahat ay parang inalisan ako ng motibasyon para ipagpatuloy pa ang buhay ko.Muli kong pinunasan ang luha na lumandas sa aking mga pisngi. Ramdam ko ang presensiya ni Bernadette sa aking tabi. I don't know if I should be thankful dahil sinasamahan nila ako lalo na sa mga oras na ito dahil maging ako sa sarili ko ay gusto ko muna mapag-isa.Although, hindi naman nila ako pinipilit na kausapin sila ni Noah ay mas gusto ko na wala muna akong nakasasalamuha. I felt so tired with all the events that I faced.Up until now I cannot still accept the fact that I lost my parents. The parents where I depend myself. How come that being dependent to parents will be this hard. Pakiramdam ko ay pinatay rin ako matapos kuhanin ang buhay ng mga magulang ko.I can't ev
"Hindi ako manggugulo, Noah. I— I just want to know who did this to my parents. They deserve justice," pagkausap ko sa kaniya sa telepono nang tawagan niya ako."Come on, Aurora. You know na mas mabuti kung nasa bahay ka na lang muna. You need to rest, mentally and physically. Huwag mo kalimutan na may bata ka na dinadala sa sinapupunan mo—""I know— just after this one. Hindi ko naman pababayaan ang anak ko. Gusto ko lang makuha ang hustisya sa pagkamatay nila Mommy lalo na at alam nating lahat na hindi naman aksidente ang lahat.""Even so, dapat hayaan mo na lang sila—"Pinatay ko na lang ang tawag at tahimik na pinagmasdan ang highway na tinatahak namin. Paikot-ikot na lang ang usapan naming dalawa at nakakairita na."Hindi pa rin ba sapat ang ebidensiya na nakalap?" pagkausap ko kay Sergeant Torre.Busy ang isa pa namin kasama na pulis. Kasama rin namin ang imbestigador ng attorney na maglalaban sa kaso na ito.I don't know, parang may nagsasabi sa akin... May nag-uudyok sa akin n
"Can you play it?" utos ko.I want the answer because there's a part of me na umaasang walang kinalaman si Lucas kahit na kitang-kita na sa footage.Para akong tinakasan ng lakas ko nang ilang segundo lang nang sunod-sunod na magpaulan ng bala si Lucas at ang sunod ko na lang nakita ay ang pagkabasag lalo ng bintana ng sasakyan nila Daddy.Dinig ko ang pag-uusap nila Geneva ngunit wala akong maintindihan. Para akong hangin na nakatayo na lang doon na maging ang utak ko ay hindi makaproseso nang maayos.Nakatingin pa rin ako sa monitor kung saan hindi tumitigil si Lucas na iputok nang iputok ang hawak na baril. Nakatagilid man siya ay kitang-kita ko ang dilim ng kaniyang mga mata.Para siyang walang nakikita at hindi pa nakuntento nang muli siyang maglabas ng isa pang baril matapos maubusan ng bala ang hawak niya kanina.Para akong kinakapos sa hangin na humawak sa pulis na katabi ko, na agad din akong inalalayan."Ayos ka lang?" tanong niya."Hindi puwede na ihain natin sa court ang a
Nanginginig ako habang paalis sa unit ni Lucas. My hands were covered by his blood. I sensed that the attention of the people was on me but no one dare na lapitan ako dahil sa hawak ko na kutsilyo. I feel nauseous as I call Noah. hindi ko na alam ang gagawin ko. I was so scared after what happened. Hindi nila ako masisisi, I was just fighting for my life, to save myself from him. If there's someone who should blame for, it's Lucas. "Can you pick me up, please," halos pagmamakaawa ko nang sagutin ni Noah ang tawag."What happened? Where are you?""Please, make it fast," sambit ko.Nasusuka na itinapon ko ang kutsilyo at napasabunot na lang sa aking buhok. Napatakip ako sa aking mga tainga habang tinitingnan ang paligid.Hanggang ngayon ay naririnig ko si Lucas kahit na wala siya rito. Ang mas nagpapatakot sa akin ay ang naririnig kong tawa ni Iris na animo'y nakadikit lang sa aking mga tainga ang bibig niya upang tuluyan akong mabaliw sa nangyayari.Nakapikit na umiling ako upang maw
"Upon checking the van, nakita itong cellphone. We call you to ask you if this phone owned by your parents."Inabot ko ang pamilyar na cellphone ni Daddy nang iabot niya iyon sa akin. There were blood stains sa likod ng case."Cellphone... ito ni Daddy," nanghihinang sagot ko.Ramdam ko ang bahagyang paghaplos ni Noah sa aking likod habang sinisipat ko ang cellphone na hawak ko."Alright. Although, we cannot give it to you yet. We are formally asking now your permission to have that for the mean time... habang patuloy pa rin ang imbestigasyon. We just want to make sure if there's possible evidence inside of it that could help to solve this case even faster," aniya.Bahagya ko na tiningala si Noah na nakatayo. Gumuhit ang maliit na ngiti sa kaniyang labi na animo'y hinahayaan na akong magdesisyon.Nagpakawala ako ng maliit na ngiti. "Can I check it by myself, first?" tanong ko na mukhang inaasahan na rin nila."Yeah, sure. I'll leave you here for now," aniya at saka tumayo upang umalis