Marahan ko na hinampas ang gilid ng hita ni Lucas na siyang hawak ko nang isagad niya sa aking bibig ang kahabaan niya.Kumurap ako nang mamasa ang aking mga mata. Naghabol ako ng hininga nang pakawalan niya iyon. Kulang na lang ay sumuka ako."Put it in your mouth," utos niya at pilit na kinakatok ang ang nakasarang labi ko ng kaniyang pagkalalaki.Nang hindi nakuntento ay hinampas niya iyon sa mukha ko dahilan upang mapahawak ako sa aking pisngi at ilong kung saan iyon tumama."Damn it! Can't you hear me? I said put it in your mouth!" galit na utos niya.Wala akong nagawa kung hindi ang sundin ang nais niya. I was out of words nang maramdaman ang pabilis na pabilis na pagpasok niya ng kaniyang pagkalalaki sa aking bibig. Gusto ko na sumuko nang isagad niya iyon nang isagad.Ramdam ko ang animo'y pagkabanat ng aking lalamunan sa tuwing isasagad niya iyon. Kahit na nahihirapan na ay hindi ko na lang inireklamo pa. Nagsimula rin siyang dumaing at mapaungol sa sensasiyon na hatid noon.
It was around three in the morning when I received a call from Lucas na hindi na nagparamdam pa matapos ang ginawa niyang pagtataboy sa akin noong gabing iyon. Wala sa sarili na sinagot ko iyon kahit na antok na antok pa."Lucas," ani ko."Pumunta ka rito sa condo ko," utos niya.Nagsalubong ang mga kilay ko at bahagyang iminulat ang aking mga mata. Kinusot ko pa iyon dahil medyo malabo. Katutulog-tulog ko lang dahil na rin sa abala ako sa pag-asikaso kila Daddy na sobrang busy these past few weeks.Hindi ko alam kung ano ang pinagkakaabalahan nila but I am sure that it was a hundred percent related to the case that they are handling. Nothings new about it but the difference was that, they are too busy in this certain case. Ni wala akong chance na makausap sila dahil minsan ay gigising ako na wala na sila, uuwi sila ng tulog na ako at minsan ay sumasaglit na lang sila halos dito sa bahay na para bang wala na silang panahon para magpahinga.I can see and sense that they were tired but
Lucas watched as I adjusted the headband. Hindi ako makakuha ng tapang ng loob upang maghubad sa harapan niya. Even though he was trying to make me wear the undies but the fact that it was transparent, para lang din akong nakahubad sa harapan niya.Ano pa ang pinagkaiba noon? He could just said na maghubad na lang ako sa harapan niya. Hindi ko tinanggal ang mga mata ko sa kaniya habang dahan-dahan na tinanggal ang aking mga saplot. I was waiting for him na bawiin niya ang kaniyang gusto but instead of doing it, I saw the expression of his eyes, softening slightly, as if he had momentarily forgotten the tense atmosphere. I could see a hint of curiosity in his eyes, which, strangely, made me feel even more vulnerable.I swallowed hard na para bang kasabay noon ay ang paglunok ko sa aking dignidad. As I completed my transformation into the absurd bunny costume with this fucking transparent undies, I couldn't help but feel a mix of embarrassment, resentment, and, most surprisingly, a spa
"Pauwi na ako, My," sagot ko sa tawag niya.I was barely had rest. Hindi ako tinigilan ni Lucas matapos ang nangyari kanina. Putok na ang araw ay hindi pa rin ubos ang enerhiya niya and here I am, drained.Bawal akong magpuyat pero wala rin akong nagawa pa."Bakit ba bumalik ka pa riyan sa condo mo? Ayaw mo ba rito sa bahay?" tanong niya.Mabilis akong umiling. "No, My. May hinahanap lang ako. Pabalik na rin naman po ako," pagsisinungaling ko habang nakatingin kay Lucas na mahimbing ang tulog sa tabi ko."Is that so? Then magse-set na lang ako ng family dinner later. Are you okay with that?""Yeah, sure, My. That's great, ilang araw ko na rin po kayong hindi nakakasabay kumain."Tinanggal ko ang braso ni Lucas na nakapatong sa baywang ko bago ako umalis sa kama. Halos mapamura pa ako nang makita sa salamin ang hitsura ko.Gulo-gulo ang buhok, medyo nangingitim ang ilalim ng mga mata, at antok na antok ang pagmumukha.Nagpaalam na rin si Mommy matapos ang ilang sandali. Magkasama sila
Nanginginig ang aking mga kamay. Hindi ako mapakali habang tinatahak ko ang daan patungo sa Gazila highway. Walang sinabi kung saan ang eksaktong hospital kung saan dinala sila Mommy but I searched for hospitals that was around that highway.Hanggang ngayon ay parang hindi pa rin nagsi-sink in sa akin ang lahat. Kanina ko lang din napagtanto na hindi pa pala umuuwi sila Mommy but the thing is that... hindi ko alam na may malaki na naman silang kaso na hinahawakan. Ganoon na ba ako kawalang kwenta na anak?Ito na ang kinatatakutan ko. Matagal ko nang pinapaalalahan sila Daddy na magbawas na ng mga kliyente na sobrang bibigat ang pangalan na kinakabangga dahil sa huli ay sila ang mapapahamak.Muli ako napabuga ng hangin. Tanging ang mga magulang ko lang ngayon ang nasa isipan ko. Hindi ko alam kung may balita na ulit tungkol sa insidente dahil matapos maibalita iyon ay agad na rin akong umalis upang puntahan ang hospital na sinasabi sa balita.Kung saan pinakamalapit na hospital na nasa
Mugto ang aking mga mata na tulala akong nakatingin sa dalawang kabaong na nasa harapan ko.Napakabilis ng mga pangyayari. Para akong tinanggalan ng isang paa nang dahil sa nangyari. Para akong nilisan ng sarili kong kaluluwa at higit sa lahat ay parang inalisan ako ng motibasyon para ipagpatuloy pa ang buhay ko.Muli kong pinunasan ang luha na lumandas sa aking mga pisngi. Ramdam ko ang presensiya ni Bernadette sa aking tabi. I don't know if I should be thankful dahil sinasamahan nila ako lalo na sa mga oras na ito dahil maging ako sa sarili ko ay gusto ko muna mapag-isa.Although, hindi naman nila ako pinipilit na kausapin sila ni Noah ay mas gusto ko na wala muna akong nakasasalamuha. I felt so tired with all the events that I faced.Up until now I cannot still accept the fact that I lost my parents. The parents where I depend myself. How come that being dependent to parents will be this hard. Pakiramdam ko ay pinatay rin ako matapos kuhanin ang buhay ng mga magulang ko.I can't ev
"Hindi ako manggugulo, Noah. I— I just want to know who did this to my parents. They deserve justice," pagkausap ko sa kaniya sa telepono nang tawagan niya ako."Come on, Aurora. You know na mas mabuti kung nasa bahay ka na lang muna. You need to rest, mentally and physically. Huwag mo kalimutan na may bata ka na dinadala sa sinapupunan mo—""I know— just after this one. Hindi ko naman pababayaan ang anak ko. Gusto ko lang makuha ang hustisya sa pagkamatay nila Mommy lalo na at alam nating lahat na hindi naman aksidente ang lahat.""Even so, dapat hayaan mo na lang sila—"Pinatay ko na lang ang tawag at tahimik na pinagmasdan ang highway na tinatahak namin. Paikot-ikot na lang ang usapan naming dalawa at nakakairita na."Hindi pa rin ba sapat ang ebidensiya na nakalap?" pagkausap ko kay Sergeant Torre.Busy ang isa pa namin kasama na pulis. Kasama rin namin ang imbestigador ng attorney na maglalaban sa kaso na ito.I don't know, parang may nagsasabi sa akin... May nag-uudyok sa akin n
"Can you play it?" utos ko.I want the answer because there's a part of me na umaasang walang kinalaman si Lucas kahit na kitang-kita na sa footage.Para akong tinakasan ng lakas ko nang ilang segundo lang nang sunod-sunod na magpaulan ng bala si Lucas at ang sunod ko na lang nakita ay ang pagkabasag lalo ng bintana ng sasakyan nila Daddy.Dinig ko ang pag-uusap nila Geneva ngunit wala akong maintindihan. Para akong hangin na nakatayo na lang doon na maging ang utak ko ay hindi makaproseso nang maayos.Nakatingin pa rin ako sa monitor kung saan hindi tumitigil si Lucas na iputok nang iputok ang hawak na baril. Nakatagilid man siya ay kitang-kita ko ang dilim ng kaniyang mga mata.Para siyang walang nakikita at hindi pa nakuntento nang muli siyang maglabas ng isa pang baril matapos maubusan ng bala ang hawak niya kanina.Para akong kinakapos sa hangin na humawak sa pulis na katabi ko, na agad din akong inalalayan."Ayos ka lang?" tanong niya."Hindi puwede na ihain natin sa court ang a
AURORA'S POVI was sore down there. Nang gumising ako ay mahimbing pa rin ang tulog ni Lucas.Nangialam na lang ako sa lagayan niya nga mga damit upang iyon ang isuot at ipantakip sa katawan ko. Nasira ang suot ko mula sa panlabas hanggang sa underwear ko. He was a beast!Kahit na halos hindi na makalakad nang maayos ay wala naman akong pagsisisi na nararamdaman. Ginusto ko iyon at hindi ko ipagkakaila.Hindi niya ako tinigilan hangga't hindi nagmamakaawa na tumigil na siya. Nakapagpahinga lang ako nang makaidlip pero nagising din na niroromansa na naman niya ang katawan ko.Dumiretso ako sa kusina at kumuha ng tubig. Naubusan yata ako ng tubig sa katawan dahil sa pianggagawa niya. Pinipigilan pa niya sarili niya kanina pero nang ibaba naman niya ako sa kama niya ay kulang na lang wasakin na ako.Napaubo ako nang maramdaman ang pagpulupot ng braso sa aking baywang at pagsiksik ni Lucas ng kaniyang mukha sa aking leeg."One more?" tanong niya at bahagya pa na hinila ako, dahilan upang
"Gusto mo pa?" Nilapit ko sa kaniya ang pasta na hindi ko naman nagalaw.I was busy watching her enjoying the food that I cooked. Nagdadalawang-isip niya iyon na tiningnan."Ayaw mo ba?" tanong niya.Umiling ako. "Hindi ako gutom," sagot ko."Nagsasayang ka ng pagkain. Dapat hindi ka nagluto nang marami," pagbubunganga niya kahit na nakangiti nuyang kinukuha ang plato ko."Hinay-hinay sa wine. You have low alcohol tolerance," paalala ko sa kaniya.Ngumiti lang siya sa akin at binigay ang kaniyang buong atensiyon sa pasta na kinakain."Alam ba ng mapapangasawa mo na ako ang pupuntahan mo rito? Do he even know me? Kung sino ako sa buhay mo?"Matagal siyang napatitig sa akin habang mabagal na ngumunguya. Animo'y nag-iisip."Of course," sagot niya kalaunan."Do I know him?""You do," tumatangong sambit niya."Magpapalit lang muna ako ng damit," paalam ko at iniwan siya roon.How I envy her for being able to moved on and healed her heart that fast while here I am, still stuck on the day wh
"Ibaba mo ako!" reklamo niya nang buhatin ko siya na para bang isang sako ng bigas."Huwag ka nga malikot!" nagsisimula na rin na mainis na sambit ko.Nang mabuksan ko ang sasakyan ko ay saka ko siya pinasok sa loob. Kulang na lang ay patayin na niya ako sa sama ng kaniyang mga mata."Subukan mo lumabas. Hindi na ako natutuwa sa'yo," seryosong sambit ko."Bakit ba kasi pinipilit mo ako na sumama sa'yo? Sinabi na gusto ko na umuwi—""Ako ang maghahatid sa'yo. Mag-uusap muna tayo.""Wala tayong dapat na pag-usapan, Lucas."Umikot ako papunta sa driver seat."Yes, mayroon. Hindi mo pa sinasabi sa akin kung bakit ka pa pumunta rito? Was it too important at lumipad ka pa patungo kahit na puwede mo naman ako tawagan—"Tumawa siya na naging dahilan upang balingan ko siya. "Tawagan para ano? Para hindi ko makita 'yung girlfriend mo?""She's not my girlfriend," pagtatama ko."Naghalikan kayo tapos ngayon hindi mo siya girlfriend? Tangina, ano? Pati girlfriend mo ipagtatabuyan mo?""That was an
I gasped a breath before facing her. Tahimik lang siya sa harapan ko habang nakatingin sa akin. Pinaghalong kaba at takot ang kumain sa sistema ko pero hindi ko iyon ipinahalata."Aurora," banggit ko sa pangalan niya."Lucas," tawag niya sa akin. Kita ang gulat sa kaniyang mga mata na animo'y hindi ako inaasahan na makita sa harapan niya ngayon.Tumagos ang mga mata niya mula sa akin patungo sa likod. Kahit hindi ko tingnan ay alam kong si Justine ang tinitingnan niya."Naiwan mo 'yung girl friend mo," aniya na ngayon ay hindi makatingin ng diretso sa mga mata ko."What are you doing here?" tanong ko sa kaniya.After four years, here she is... in front of me. I don't know how to act dahil masiyado akong nagulat sa mga pangyayari at sa hindi pa magandang sitwasyon niya ako nakita. If... If I can just hug her tight, I would.Nalipat ang atensiyon ko sa kaniyang labi nang kagatin niya iyon, bagay na ginagawa niya tuwing pinipigilan niya ang sarili niya na may masabi na kung ano. Hinabol
Matagal ko na tinitigan ang mukha niya. I was controlling myself to make a move just not to scare her.Iyak siya nang iyak sa harapan ko and God knows kung gaano ko pinigilan ang sarili ko na hatakin siya at kulungin sa bisig ko. Seeing her crying in front of me makes me want to cry my heart too.As much as I don't want to see her crying in front of me, wala akong magawa. Hindi ko siya masisisi dahil alam kong sobrang bigat din ang dinadala niya sa kaniyang puso.Umalis siya ng Pilipinas nang walang kalinawan sa mga nangyari noon. Nagtanim siya ng galit at hanggang ngayon ay tila hindi naman iyon nawala.I am not asking her to forgive me anytime soon now. I just want to apologize for what I did. Alam ko rin na hindi ganoon madali magpatawad.Wala sa plano ko ang magpaalam sa kaniya. It was never on my list to talk to her before I go pero wala akong pagpipilian dahil sadyang mukhang ito ang nakatadhana na mangyari."Goodbye," I love you.Hindi ko na napigilan pa ang mga luha na lumadas
"Aurora left her kids here. Hindi ko maiwanan," bungad ni Chris nang sagutin niya ang tawag ko."Where did she go?" salubong ang mga kilay na tanong ko.Hindi pa rin siya nadala sa nangyari noon. She still left anywhere our kids."I told you hindi ko maiwanan ang mga bata. I am here in front of Aurora parents house. The kids where playing outside," balita niya."Diyan na ako didiretso," sagot ko at pinatay na ang tawag.Niliko ko ang manibela upang bumalik. Nagpaalam na may pupuntahan si Christian at hindi ko rin naman kayang iwan ang mga anak ko na walang bantay ang mga iyon. Hindi ko mapapatawad ang sarili ko kapag may nangyaring hindi maganda sa kanila.This is the only way, I can do for them. To secure their safety. Matagal akong nawala sa tabi, though not literally since there are times that I visited in Seattle even they weren't aware."Thanks," pagpapasalamat ko aky Chris nang magpaalam na siyang aalis na."Superman!" sigaw ng isang pamilyar na boses ng bata na naging dahilan n
"What are you doing here?" tanong ni Noah.He is in front of me. If eyes could kill baka kanina pa ako nakahilata at pinaglalamayan.May mga pulis lang sa paligid namin and I know how does it feels like. Ang pinagkaiba lang ay nakulong ako dahil sa kagustuhan ni Aurora na makulong ako at itong nasa harapan ko ay dahil sinubukan na pumatay ng isang tao."Did Aurora visited you?" tanong ko kahit alam ko naman na ang sagot.Nakararating sa akin ang mga nangyayari kay Aurora. Chris was helping me to keep an eye with Aurora. It's not that I want to invade her privacy but I need to. The last time that I decided to stop checking on her, in just a span of fucking second nasa panganib na naman ang buhay niya."Nakalabas na siya ng hospital for your information. It seems your mother didn't tell you nor give any update about Aurora yet," dagdag ko.Napangisi ako nang makita na mukhang naging interesado siya sa pinagsasasabi ko. Awang-awa na ako rito sa kaibigan na ito ni Aurora. Noon pa ay pinap
Naiwan ako na nakaupo rito sa labas ng bahay. Ilang oras na ang nakalilipas at hanggang ngayon ay wala pa rin bumabalik na Lucas at mga anak ko.Ilang beses na akong panay ang silip sa mga sasakyan na dumaraan. Umaasa na isa sa mga sasakyan noon ay sakay sina Luna at Liam.Gusto ko na magpahinga pero hindi ko magawa. Hihintayin ko na makabalik sila rito. Hindi ko kakayanin kung maging ang mga anak ko ay mawawala pa sa akin. Sila na lang ang tanging pamilya na mayroon ako.Lucas cannot just stole my kids away and hide it from me. Ako ang mas may karapatan sa aming dalawa sa mga bata pero ano rin ang magagawa ko kung tuluyan na niyang inilayo sa akin ang mga anak ko.Pinunasan ko ang luha na tumulo mula sa aking mga mata. Napapagod na ako umiyak. Kung alam ko na ganito ang mangyayari ay nanatili na lang kami sa loob ng bahay.Kung alam ko lang na ang pag-iwan ko na iyon sa mga anak ko para lang makausap ang ama nila ay kapalit naman ng pagkawalay ko sa mga anak ko ay hindi ko na sana si
Kulang na lang ay paliparin ko ang sasakyan ko. Ang problema ko pa ay nang dahil na rin sa rush hour ay nahihirapan akong sumingit-singit.Kanina pa ako binubusinahan ng mga sasakyan na ino-overtake-an ko pero mas nanaig sa akin ang kagustuhan na maabutan si Lucas.Hindi ko rin maipaliwanag kung bakit may kaba akong nararamadaman. Kasasabi ko lang kanina na ilalayo ko ang mga anak ko sa kaniya pero heto ako at halos ibangga na ang sinasakyan makarating lang sa condo building niya.Bakit hindi niya sinabi sa akin na aalis siya? Kung hindi pa sasabihin sa akin ni Noah ay wala akong kaalam-alam.Pagkatapos ng lahat ay aalis siya? Iiwan niya at ibabaon na lang ang lahat? Gusto na niya magbagong buhay at mamuhay nang mas tahimik?Labas sa ilong ang pagbuga ko ng hangin. Napasabunot na lang din ako sa buhok ko habang nakatingin sa sasakyan na nasa harapan ko. Ang ilang segundo na iyon ay parang ilang minuto na."Damn you, Lucas," inis na bulong ko.Panay ang sulyap ko sa cellphone. Hindi ak