Padarag ko na kinuha sa kaniya ang cell phone ko at saka siya tinalikuran upang makaalis na ngunit mas mabilis siya na hinila ako upang hindi tuluyan na makalabas ng pinto. "Bitawan mo nga ako!" inis na pagpiglas ko nang sa isang iglap ay buhat-buhat na niya ako habang patungo sa silid niya. "No, dito ka lang, Aurora. Don't be too stubborn!" "Ikaw ang makulit! Sinabi ko na nga na uuwi na ako 'di ba? Tanga ka ba at hindi makaintindi?" Napadaing na lang ako sa sakit ng balakang ko nang padarag niya akong ibaba sa kama niya. Wala ng mas tatalim pa sa tingin ko sa kaniya na ngayon ay salubong din ang mga kilay habang nakatingin sa akin. "Ito ba ang mga natututunan mo tuwing kasama mo siya—" "No, ang tanong ko ang sagutin mo, Lucas. Hindi ka pa rin ba tapos? Hindi ka pa ba tapos na saktan ako? Putangina naman," natatawang ani ko. "Hindi ko na alam kung ano na naman ang nasa putanginang utak mo at plano mo sa akin dahil ganiyan ka na naman kung umasta—" Hindi ko na nagawa pa na itulo
Evening came at wala na si Lucas sa tabi ko. Wala siya sa condo at hindi ko alam kung saan siya pumunta. Marahil kay Iris dahil doon naman na siya nagpapahinga mula nang bumalik kami galing isla. Kinuha ko ang cell phone ko sa night stand at tiningnan iyon. Walang message sila Mommy and I was about na magpaalam sa kanila nang makita ang recent text galing kay Daddy. I opened it and my brows unconsciously furrowed as I read the message. "Don't tell, Aurora about it. She's already having a hard time, Lucas." Bahagya pa akong nagulat nang bigla na lang mag-ring ang cell phone ko. Napabuga na lang ako ng hangin habang pinagmamasdan ang pangalan ni Haze roon. "Haze," sambit ko nang sagutin iyon. Naitagilid ko na lang ang ulo ko nang marinig ang animo'y paghikbi niya. "Hello, Haze? Are you there?" tanong ko. "Aurora," tawag niya sa akin. Sinadya ko na hindi sumagot at hinintay ang sasabihin niya ngunit wala siyang sinabi na kung ano pa. "Haze?" tawag ko ulit sa kaniya. "Puwede m
"Aurora," paggising sa akin at marahan akong tinatapik sa pisngi.Hinang-hina ako na nagmulat ng aking mga mata. Sumasakit na ang pisngi ko marahil sa natuyong dugo. Huling natandaan ko na lang ay pinalo ako ng kung ano sa ulo at matapos noon ay sinuot nila sa ulo ko ang isang sako."Kaya mong tumakbo?" pabulong na tanong niya.Umiling ako. "Sinong kasama mo?" tanong ko nang wala akong marinig na ingay sa paligid."Mamaya mo na itanong 'yan," sagot niya habang nagmamadali na tinanggal ang tali sa paa at braso ko.Nakaramdam ako ng taranta nang marinig ang dalawang nag-uusap papalapit sa gawi kung nasaan kami ngayon ni Lucas."May tao," pabulong na sambit ko kahit alam ko na naririnig din niya ang mga iyon.Wala na akong nagawa pa nang hinila ako ni Lucas at magsimula kaming magtatakbo. Kahit nanlalambot ang mga tuhod ay pinilit kong makisabay dahil kung hindi ay baka pareho kaming mamatay."Damn it," bulong niya at saka muli akong hinatak pabalik sa loob.Para akong hangin na sumusuno
"Mukhang bumabagal ka kumilos, Martin," natatawang ani Haze. "Hamakin mo na naunahan pa rin kita bago mo masabi sa asawa mo— Hindi na nga pala kayo kasal kaso mukhang naghahabol ka," tunog insulto na dagdag niya. Tiningnan ko si Lucas nang wala akong marinig na kung ano mula sa kaniya. Ngunit wala rin akong makita na emosiyon sa mukha niya, kabaliktaran sa kung gaano ako ginulat ng mga pangyayari. Nakatingin lang siya kay Iris na nginitian lang siya at animo'y naaawa na hindi magawang makalapit kay Lucas. I was still in dazed while processing what's happening. All this time... Nasa paligid ko lang silang lahat. Paanong napapaligiran lang ako ng mga taong kay tagal naging palaisipan sa akin kung bakit ko nararanasan ang mga bagay na hindi naman dapat. Paano? Binalik ko ang mga mata ko kay Haze na ngayon ay tatawa-tawa na nakatingin sa aming dalawa ni Lucas. Ibang-iba ang hitsura niya kumpara sa haze na nakilala ko. "Ikaw si Red?" hindi makapaniwalang sambit ko. "Yes, I am," pag-a
Gustong-gusto ko balikan si Lucas ngunit hindi ko magawa. Masiyadong malakas si Chris upang hatakin ako palayo roon. Kulang na lang ay madapa na ako sa sobrang pagmamadali. Napasigaw na lang ako sa tuwing naririnig ang palitan na pagputok ng mga baril. "Stay here," utos ni Chris nang bahagya akong itulak sa likod ng mga malalaking balde. Hindi ko na nagawa pa na makapagsalita nang nagtatakbo siya papalayo sa gawi ko habang nagpapaulan ng bala ng baril. Mariin kong tinkpan ang mga tainga ko. Nanlalabo na nang sobra ang aking paningin. Pakiramdam ko ay napakawalang-kwenta ko na tao dahil hindi ako makatulong sa kanila. Umusbong ang galit sa akin nang makita si Iris na nagmamadali sa pag-alis kasama ang iilan nilang tauhan. Mabilis kong kinuha ang baril na hawak ng isang nakabulagta na lalaki sa harapan ko. "Iris!" pag-agaw ko sa atensiyon niya ngunit nilamon lang iyon ng mga putukan. Itinaas ko ang braso ko at itinutok sa kaniya ang baril. Ang hindi ko inaasahan ay ang paghila
Tulala ako na nakatingin sa bintana ng kuwarto ko. Sariwang-sariwa pa ang mga nangyari at kung balikan ko iyon ay parang kahapon lang nangyari ang lahat kahit na isang linggo na matapos ang lahat ng kaganapan.Mapait akong napangiti nang muling sumagi sa aking isipan ang ibinalita ni Mommy. I looked at the stars above. Nagkikiningan iyon at napakagandang tingnan.Marahan kong ipinikit ang aking mga mata at dinama ang malamig na hangin na dumampi sa aking mukha. Muling tumulo ang luha mula sa aking mga mata.Chris and Lucas life was on the brink of death and so do I. Pare-pareho kaming naperwisyo dahil sa paghihiganti ni Haze pero kung hindi rin ako umalis sa condo noong gabi na iyon at makipagkita kay Haze ay hindi mangyayari ang lahat ng ito. There's no one to blame but me, right?I don't really know what the exact reason apart from her younger sister who died and he was blaming Lucas for it. Matagal akong nanatili sa hospital because of the severe head injury and the gunshot that I
"What are you doing here?"Gumilid ako upang makadaan si Lucas. Minuto na rin ang nakalipas magmula nang makarating ako rito aa condo niya habang siya ay heto at kararating lang.Hindi ko siya matingnan sa mukha dahil sa hiya na bumabalot sa akin. Ni hindi ko nga alam kung dapat ba talaga ako makaramdam ng hiya.Nagulat ako nang itulak niya ako nang sumunod ako sa kaniya. Nagsalubong ang mga mata namin na dalawa at doon ako nakaramdam ng awa nang makita ang mga mata niya na sobrang tamlay. Nangingitim din ang palibot noon na para bang wala pa siyang maayos na tulog.Nakaramdam ako ng kirot sa aking puso."Umalis ka na," pagpapalayas niya sa akin.Umiling ako. "Dito lang ako," sambit ko.Sinamaan niya ako ng tingin."Bakit hindi mo sinabi sa akin?" tanong ko. "I was waiting for you na bisitahin mo naman ako—" "Patay ka na ba?" tanong niya pabalik, interrupting what I will going to say."Kung namatay rin ba ako... bibisitahin mo ako? Kami ng anak mo?"Wala akong makitang reaksiyon mula
"Then abort it!" sigaw ni Lucas.Hindi makapaniwala na tiningnan ko siya. "Naririnig mo ba ang sarili mo?" halos manghina na tanong ko. "Lucas, anak mo 'to! Sa'yo galing ito tapos sasabihin mo ipalaglag ko?! Anong klaseng ama ka?" pangunguwestiyon ko sa kaniya."You're asking me if what should I do with that? Fuck that child. Patayin mo kung kaya mo, kung ayaw mo alagaan mo mag-isa mo. Huwag mo na akong idamay pa sa problema mo. I have a lot of important things na mas dapat kong unahin," salubong ang kilay na aniya.Natatawa na tiningnan ko siya. "Mas importanteng bagay? Tangina, Lucas! Mas importante ba sa'yo ang lumaklak ng alak?" tanong ko. "Ayan ba ang importante sa'yo? Anak mo ang pinag-uusapan dito! Anak nating dalawa! I am willing to be by your side especially in your lowest times, right now—""We're already divorced, Aurora. Ano pa ba ang gusto mo? Pinagtatabuyan mo na ako noon 'di ba? Putangina, bumabalik ka na naman sa pagiging linta nakakairita ka na!" sigaw niya dahilan up
AURORA'S POVI was sore down there. Nang gumising ako ay mahimbing pa rin ang tulog ni Lucas.Nangialam na lang ako sa lagayan niya nga mga damit upang iyon ang isuot at ipantakip sa katawan ko. Nasira ang suot ko mula sa panlabas hanggang sa underwear ko. He was a beast!Kahit na halos hindi na makalakad nang maayos ay wala naman akong pagsisisi na nararamdaman. Ginusto ko iyon at hindi ko ipagkakaila.Hindi niya ako tinigilan hangga't hindi nagmamakaawa na tumigil na siya. Nakapagpahinga lang ako nang makaidlip pero nagising din na niroromansa na naman niya ang katawan ko.Dumiretso ako sa kusina at kumuha ng tubig. Naubusan yata ako ng tubig sa katawan dahil sa pianggagawa niya. Pinipigilan pa niya sarili niya kanina pero nang ibaba naman niya ako sa kama niya ay kulang na lang wasakin na ako.Napaubo ako nang maramdaman ang pagpulupot ng braso sa aking baywang at pagsiksik ni Lucas ng kaniyang mukha sa aking leeg."One more?" tanong niya at bahagya pa na hinila ako, dahilan upang
"Gusto mo pa?" Nilapit ko sa kaniya ang pasta na hindi ko naman nagalaw.I was busy watching her enjoying the food that I cooked. Nagdadalawang-isip niya iyon na tiningnan."Ayaw mo ba?" tanong niya.Umiling ako. "Hindi ako gutom," sagot ko."Nagsasayang ka ng pagkain. Dapat hindi ka nagluto nang marami," pagbubunganga niya kahit na nakangiti nuyang kinukuha ang plato ko."Hinay-hinay sa wine. You have low alcohol tolerance," paalala ko sa kaniya.Ngumiti lang siya sa akin at binigay ang kaniyang buong atensiyon sa pasta na kinakain."Alam ba ng mapapangasawa mo na ako ang pupuntahan mo rito? Do he even know me? Kung sino ako sa buhay mo?"Matagal siyang napatitig sa akin habang mabagal na ngumunguya. Animo'y nag-iisip."Of course," sagot niya kalaunan."Do I know him?""You do," tumatangong sambit niya."Magpapalit lang muna ako ng damit," paalam ko at iniwan siya roon.How I envy her for being able to moved on and healed her heart that fast while here I am, still stuck on the day wh
"Ibaba mo ako!" reklamo niya nang buhatin ko siya na para bang isang sako ng bigas."Huwag ka nga malikot!" nagsisimula na rin na mainis na sambit ko.Nang mabuksan ko ang sasakyan ko ay saka ko siya pinasok sa loob. Kulang na lang ay patayin na niya ako sa sama ng kaniyang mga mata."Subukan mo lumabas. Hindi na ako natutuwa sa'yo," seryosong sambit ko."Bakit ba kasi pinipilit mo ako na sumama sa'yo? Sinabi na gusto ko na umuwi—""Ako ang maghahatid sa'yo. Mag-uusap muna tayo.""Wala tayong dapat na pag-usapan, Lucas."Umikot ako papunta sa driver seat."Yes, mayroon. Hindi mo pa sinasabi sa akin kung bakit ka pa pumunta rito? Was it too important at lumipad ka pa patungo kahit na puwede mo naman ako tawagan—"Tumawa siya na naging dahilan upang balingan ko siya. "Tawagan para ano? Para hindi ko makita 'yung girlfriend mo?""She's not my girlfriend," pagtatama ko."Naghalikan kayo tapos ngayon hindi mo siya girlfriend? Tangina, ano? Pati girlfriend mo ipagtatabuyan mo?""That was an
I gasped a breath before facing her. Tahimik lang siya sa harapan ko habang nakatingin sa akin. Pinaghalong kaba at takot ang kumain sa sistema ko pero hindi ko iyon ipinahalata."Aurora," banggit ko sa pangalan niya."Lucas," tawag niya sa akin. Kita ang gulat sa kaniyang mga mata na animo'y hindi ako inaasahan na makita sa harapan niya ngayon.Tumagos ang mga mata niya mula sa akin patungo sa likod. Kahit hindi ko tingnan ay alam kong si Justine ang tinitingnan niya."Naiwan mo 'yung girl friend mo," aniya na ngayon ay hindi makatingin ng diretso sa mga mata ko."What are you doing here?" tanong ko sa kaniya.After four years, here she is... in front of me. I don't know how to act dahil masiyado akong nagulat sa mga pangyayari at sa hindi pa magandang sitwasyon niya ako nakita. If... If I can just hug her tight, I would.Nalipat ang atensiyon ko sa kaniyang labi nang kagatin niya iyon, bagay na ginagawa niya tuwing pinipigilan niya ang sarili niya na may masabi na kung ano. Hinabol
Matagal ko na tinitigan ang mukha niya. I was controlling myself to make a move just not to scare her.Iyak siya nang iyak sa harapan ko and God knows kung gaano ko pinigilan ang sarili ko na hatakin siya at kulungin sa bisig ko. Seeing her crying in front of me makes me want to cry my heart too.As much as I don't want to see her crying in front of me, wala akong magawa. Hindi ko siya masisisi dahil alam kong sobrang bigat din ang dinadala niya sa kaniyang puso.Umalis siya ng Pilipinas nang walang kalinawan sa mga nangyari noon. Nagtanim siya ng galit at hanggang ngayon ay tila hindi naman iyon nawala.I am not asking her to forgive me anytime soon now. I just want to apologize for what I did. Alam ko rin na hindi ganoon madali magpatawad.Wala sa plano ko ang magpaalam sa kaniya. It was never on my list to talk to her before I go pero wala akong pagpipilian dahil sadyang mukhang ito ang nakatadhana na mangyari."Goodbye," I love you.Hindi ko na napigilan pa ang mga luha na lumadas
"Aurora left her kids here. Hindi ko maiwanan," bungad ni Chris nang sagutin niya ang tawag ko."Where did she go?" salubong ang mga kilay na tanong ko.Hindi pa rin siya nadala sa nangyari noon. She still left anywhere our kids."I told you hindi ko maiwanan ang mga bata. I am here in front of Aurora parents house. The kids where playing outside," balita niya."Diyan na ako didiretso," sagot ko at pinatay na ang tawag.Niliko ko ang manibela upang bumalik. Nagpaalam na may pupuntahan si Christian at hindi ko rin naman kayang iwan ang mga anak ko na walang bantay ang mga iyon. Hindi ko mapapatawad ang sarili ko kapag may nangyaring hindi maganda sa kanila.This is the only way, I can do for them. To secure their safety. Matagal akong nawala sa tabi, though not literally since there are times that I visited in Seattle even they weren't aware."Thanks," pagpapasalamat ko aky Chris nang magpaalam na siyang aalis na."Superman!" sigaw ng isang pamilyar na boses ng bata na naging dahilan n
"What are you doing here?" tanong ni Noah.He is in front of me. If eyes could kill baka kanina pa ako nakahilata at pinaglalamayan.May mga pulis lang sa paligid namin and I know how does it feels like. Ang pinagkaiba lang ay nakulong ako dahil sa kagustuhan ni Aurora na makulong ako at itong nasa harapan ko ay dahil sinubukan na pumatay ng isang tao."Did Aurora visited you?" tanong ko kahit alam ko naman na ang sagot.Nakararating sa akin ang mga nangyayari kay Aurora. Chris was helping me to keep an eye with Aurora. It's not that I want to invade her privacy but I need to. The last time that I decided to stop checking on her, in just a span of fucking second nasa panganib na naman ang buhay niya."Nakalabas na siya ng hospital for your information. It seems your mother didn't tell you nor give any update about Aurora yet," dagdag ko.Napangisi ako nang makita na mukhang naging interesado siya sa pinagsasasabi ko. Awang-awa na ako rito sa kaibigan na ito ni Aurora. Noon pa ay pinap
Naiwan ako na nakaupo rito sa labas ng bahay. Ilang oras na ang nakalilipas at hanggang ngayon ay wala pa rin bumabalik na Lucas at mga anak ko.Ilang beses na akong panay ang silip sa mga sasakyan na dumaraan. Umaasa na isa sa mga sasakyan noon ay sakay sina Luna at Liam.Gusto ko na magpahinga pero hindi ko magawa. Hihintayin ko na makabalik sila rito. Hindi ko kakayanin kung maging ang mga anak ko ay mawawala pa sa akin. Sila na lang ang tanging pamilya na mayroon ako.Lucas cannot just stole my kids away and hide it from me. Ako ang mas may karapatan sa aming dalawa sa mga bata pero ano rin ang magagawa ko kung tuluyan na niyang inilayo sa akin ang mga anak ko.Pinunasan ko ang luha na tumulo mula sa aking mga mata. Napapagod na ako umiyak. Kung alam ko na ganito ang mangyayari ay nanatili na lang kami sa loob ng bahay.Kung alam ko lang na ang pag-iwan ko na iyon sa mga anak ko para lang makausap ang ama nila ay kapalit naman ng pagkawalay ko sa mga anak ko ay hindi ko na sana si
Kulang na lang ay paliparin ko ang sasakyan ko. Ang problema ko pa ay nang dahil na rin sa rush hour ay nahihirapan akong sumingit-singit.Kanina pa ako binubusinahan ng mga sasakyan na ino-overtake-an ko pero mas nanaig sa akin ang kagustuhan na maabutan si Lucas.Hindi ko rin maipaliwanag kung bakit may kaba akong nararamadaman. Kasasabi ko lang kanina na ilalayo ko ang mga anak ko sa kaniya pero heto ako at halos ibangga na ang sinasakyan makarating lang sa condo building niya.Bakit hindi niya sinabi sa akin na aalis siya? Kung hindi pa sasabihin sa akin ni Noah ay wala akong kaalam-alam.Pagkatapos ng lahat ay aalis siya? Iiwan niya at ibabaon na lang ang lahat? Gusto na niya magbagong buhay at mamuhay nang mas tahimik?Labas sa ilong ang pagbuga ko ng hangin. Napasabunot na lang din ako sa buhok ko habang nakatingin sa sasakyan na nasa harapan ko. Ang ilang segundo na iyon ay parang ilang minuto na."Damn you, Lucas," inis na bulong ko.Panay ang sulyap ko sa cellphone. Hindi ak