KABANATA 1

ALEXIS'S POV

"Hija, meet my son, Theo Angelo Garcia," kalmadong sabi ni Don Fernando habang nakangiti.

Napako ang tingin ko sa isang matangkad na lalaki—tantya ko nasa 6’ft ang taas niya. May mahahabang pilik-mata, mestiso, at may aura ng kayabangan kung pagmamasdan.

"Who is this short guy, Dad?" nakangising tanong ni Theo, saka ako sinipat mula ulo hanggang paa.

"She, not he. She is your future wife, son," sagot ng matanda, hindi nawawala ang ngiti sa kanyang labi.

Nanlaki ang mga mata ko sa gulat at agad akong napakunot-noo sa narinig. Halos ganoon din ang reaksyon ng hambog na lalaking nasa harapan ko. Napatingin ako kay Nanay na nasa tabi ko, at agad kong naramdaman ang mahigpit niyang paghawak sa aking kamay.

"Anak, napagkasunduan namin ng kaibigan kong si Fernando na ipakasal kayo ng anak niyang si Theo. Total, dalaga ka naman at binata si Theo. Ikaw na lang ang hindi pa nag-aasawa sa inyong magkakapatid," mahinahong paliwanag ni Inay habang malumanay akong tinitingnan.

Parang biglang huminto ang mundo ko. Hindi ko maintindihan ang nararamdaman ko sa mga oras na iyon. Gusto kong magalit kay Nanay. Nagsinungaling siya sa akin! Ang sabi niya, inimbitahan lang kami sa kaarawan ni Don Fernando. Pero ano itong narinig ko?

Bakit ako ipapakasal sa isang lalaki?

At bakit siya pa? Bakit sa hambog na ito?!

Hindi ko kayang sikmurain ang ideya na magpapakasal ako sa isang lalaking tulad ni Theo. Buong buhay ko, kinilala ko ang sarili ko bilang isang lalaki. Paulit-ulit na sinabi ni Tatay na magpakalalaki ako. Naalala ko pa noong nagka-crush ako kay Dion Mendez—ang nag-iisang lalaking nagpabilis ng tibok ng puso ko. Tandang-tanda ko pa kung paano halos habulin siya ng itak ni Itay matapos kaming makita.

At ngayon, gusto nila akong ipakasal sa isang lalaki? At sa isang hambog pa?!

"Nay, ang sabi n’yo po sa akin, kaarawan ng kaibigan n’yo kaya tayo nandito! Pero ano ito? Pinagloloko n’yo ba ako? Paano po ako magpapakasal sa lalaking 'yan, eh lalaki po ako?!" sigaw ko, hindi maitago ang inis sa tono ko.

Napataas ang kilay ni Theo at saka mapanuksong ngumisi.

"Dad, you're kidding, right?"

"I'm not kidding, son," seryosong sagot ni Don Fernando. "Ako na ang bahala sa wedding preparations. Gusto ko, maikasal kayo as soon as possible."

Napalunok ako. Para akong nanaginip—o mas tama sigurong bangungot.

"Ganyan na ba talaga kayo kadesperado?!" asik ni Theo, hindi pa rin makapaniwala. "Pumayag na akong hanapan n’yo ako ng mapapangasawa, pero hindi isang tomboy! Mas lalaki pa nga ‘yan tingnan kaysa sa akin, eh!"

Ramdam ko ang galit sa kanyang boses.

"Ano na lang sasabihin ng mga kaibigan ko?!" dagdag pa niya, halatang hindi matanggap ang sitwasyon.

Huminga ako nang malalim bago tumingin kay Don Fernando.

"Mas lalong hindi ko kayang pakasalan ang lalaking ‘yan!" mariin kong sabi bago ako mabilis na tumayo at naglakad palayo.

Iniwan ko si Nanay roon, hindi ko na kinaya ang galit at inis na bumalot sa akin. Habang naglalakad ako palabas ng mansyon, hindi ko mapigilang maluha.

Buong buhay ko, tinanggap ko na bawal akong magmahal ng lalaki. Kinalimutan ko ang nararamdaman ko para kay Dion dahil sa takot kay Tatay. Pero ngayong wala na si Tatay, ipipilit naman ni Inay na ipakasal ako sa isang lalaki?!

At sa hambog pang si Theo?!

Pagkarating ko sa bahay, agad akong pumasok sa kwarto. Gusto kong mag-isip nang maayos. Pilit kong pinakalma ang sarili ko, pero hindi pa rin maabsorb ng utak ko ang nangyari.

Maya-maya lang, may kumatok sa pintuan. Alam kong si Nanay iyon. Wala naman akong magagawa—kami na lang dalawa ang nakatira rito.

Pagkabukas ko ng pinto, agad akong tumalikod at naglakad pabalik sa kwarto. Padabog kong isinara ang pinto, ipinapakita ang galit ko sa kanya.

"Alexis, lumabas ka diyan. Mag-usap tayo nang maayos," mahinahon niyang sabi.

Pero hindi ko siya pinansin. Tinalukbong ko ang sarili ko ng kumot, pilit na nilulunod ang boses niya.

"Alexis, kung hindi ka papayag sa gusto ko… kalimutan mo na lang na anak kita!"

Nanlaki ang mga mata ko.

Bigla akong napatayo at binuksan ang pinto. Nanginginig ang labi ko habang pinagmamasdan siya.

"Hindi ko akalaing maririnig ko ‘yan mula sa inyo," mahina kong sabi, kasabay ng pagpatak ng luha sa mga mata ko.

Bakas sa mukha ni Nanay ang lungkot at pagod.

"Nakasanla ang bahay natin, Alexis. Lubog na lubog na ako sa utang mula nang mawala ang tatay n’yo. Makukulong ako kung hindi ako makakabayad. Pagod na pagod na akong pasanin lahat ng problema. Wala namang tumutulong sa akin!"

Napapikit ako nang mariin.

"Nay, ginagawa ko naman po ang lahat para tulungan kayo! Hindi n’yo po ba nakikita ‘yon? Buong araw akong namamasada para lang may maibigay sa inyo. Hindi pa ba sapat ‘yon?!" emosyonal kong sigaw.

Tumingin siya sa akin nang diretso.

"Alam mo ba kung magkano ang utang na iniwan ng ama mo, Alexis?"

"Magkano po ba? Magagawan ko ‘yan ng paraan! Huwag n’yo lang akong ipakasal sa lalaking ‘yon!"

Handa akong gawin ang lahat. Kaya kong pasukin kahit anong trabaho, basta huwag lang akong ipakasal kay Theo.

Pero halos manlambot ang tuhod ko sa sumunod niyang sinabi.

"Isang milyon. Kaya mo bang bayaran ‘yon sa loob ng isang linggo?"