KABANATA 2

"I..isang milyon?" Nanginginig ang boses ko habang inuulit ang halagang binanggit niya. Halos lumambot ang mga tuhod ko.

Tumango si Nanay, bakas sa mukha niya ang pagod at pangamba. "Kung hindi tayo makakabayad sa loob ng isang linggo, mawawala sa atin ang bahay. Makukulong ako, Alexis."

Napaatras ako, hindi makapaniwala. Isang linggo? Kahit magdoble o mag-triple kayod ako sa pamamasada sa buong buhay ko, hindi ko kakayanin 'yon!

"Nay, may ibang paraan siguro. Pwede tayong humingi ng palugit—o kaya naman..." Hindi ko na natuloy ang sasabihin ko. Alam kong walang ibang paraan.

"Alexis, ito na lang ang natitirang solusyon." Mahina ngunit matigas ang boses ni Nanay. "Kailangan mong tanggapin ang kasal kay Theo."

Napaupo ako sa maliit na sofa , yakap ang sarili. Hindi ko kailanman inisip na darating ako sa ganitong sitwasyon—na ang sarili kong ina ang magtutulak sa akin sa isang kasal na hindi ko ginusto.

Napakuyom ako ng kamao. Iniwasan kong umiyak sa harapan ni Nanay. Hindi ko gustong makita niya akong mahina.

"Kung papayag ako, mababayaran ba lahat ng utang natin?" Nanginginig ang boses ko nang tanungin ko siya.

Tumango siya. "Oo. Si Fernando na ang bahala sa lahat. Ang mahalaga lang ay pakasalan mo ang anak nyang si Theo."

Napalunok ako, hindi sigurado kung kaya kong lunukin ang lahat ng ito. Pero ano ang pagpipilian ko? Kung hindi ako papayag, mawawala ang bahay namin. Makukulong si Nanay. Wala kaming matutuluyan.

Wala akong pagpipilian.

Pumikit ako, pilit pinapakalma ang sarili ko. "Kailan ang kasal?"

Nakita kong bahagyang lumiwanag ang mukha ni Nanay. "Sa loob ng dalawang linggo."

Dalawang linggo? Ganun kabilis?

Humugot ako ng malalim na hininga. "Sige."

Nanginginig ang buong katawan ko habang binibitawan ang salitang iyon.

Pumayag na ako.

Ngunit sa loob-loob ko, alam kong nagsisimula pa lang ang bangungot ko.

"Salamat, anak! Salamat!"

Niyakap ako ni Nanay nang mahigpit, at sa unang pagkakataon, naramdaman kong masaya siya dahil sa akin. Buong buhay ko, palaging may pagkadismaya sa kanyang mga mata tuwing tinitingnan niya ako. Pero ngayon, puro saya ang nakikita ko.

Dapat ba akong matuwa?

Alam kong para sa kanya, ito ang tamang desisyon. Pero para sa akin? Para bang pinipilit kong lunukin ang isang bagay na hindi ko kayang tanggapin.

Pagkatapos niyang bumitaw sa yakap, agad siyang tumayo at kinuha ang cellphone niya. "Tatawagan ko na si Fernando! Sasabihin kong pumayag ka na."

Napalunok ako. Wala nang atrasan ito.

Nang bumalik ako sa kwarto, dahan-dahan kong tinanggal ang sumbrero ko at napatingin sa salamin. Bumagsak sa balikat ko ang itinatagong buhok—isang bagay na matagal ko nang kinukubli sa ilalim ng panlalaking pananamit. Sanay akong makita ang sarili ko na may maikli ang buhok.Pilit kong pinagtatakpan upang panindigan ang imahe kong lalaking-lalaki.

Paano ako magpapakasal kung ganito ang postura ko?

Ayokong magsuot ng gown.

Ayokong maglakad sa altar na parang isang babaeng ikakasal.

Hindi ko yata kayang sikmurain.

Napahawak ako sa dibdib ko, tila hinahanap ang sagot sa puso ko. Paano kung hindi lang ang kasal ang problema? Paano kung ang mismong pagkatao ko ang huhusgahan nila?

Ngayon pa lang, pakiramdam ko ay nawawala na ako sa sarili kong buhay. May paraan pa ba para makatakas dito?

Hindi ko namalayan kung gaano katagal akong nakatulala sa kisame, iniisip kung paano ko haharapin ang sitwasyong ito. Ang bigat sa dibdib ko ay parang hindi nawawala, hanggang sa hindi ko namalayang unti-unti na palang pumipikit ang mga mata ko.

Nakatulog ako nang hindi inaasahan.

Kinabukasan Nagising ako sa sunod-sunod na katok sa pintuan. Napabalikwas ako ng bangon, medyo groggy pa mula sa pagkakatulog. Napahawak ako sa ulo ko, pilit inaalala ang lahat ng nangyari kagabi.

"Alexis, bumangon ka na. May bisita ka," tawag ni Nanay mula sa labas ng kwarto.

Napakunot ang noo ko. Bisita? Sino naman?

Mabigat ang katawan ko nang tumayo ako mula sa kama. Nag-ayos ako ng bahagya, hinubad ang gusot kong panloob na damit at nagpalit ng bago. Mabilis kong sinuklay ang mahaba kong buhok bago muling isinuksok sa ilalim ng sumbrero. Hindi ko pa kayang ipakita ang ganitong anyo sa iba.

Paglabas ko ng kwarto, nadatnan ko si Nanay sa may pintuan, nakangiti na tila may magandang balitang dala.

"Naghihintay siya sa labas," aniya, sinenyasan akong lumapit.

“Sino ba yan, nay?”nakakunot noong tanong ko.

Ngunit tanging ngiti lang ang naging tugon ni nanay kaya mas lalo akong nainis. Sino kaya ang bisitang ito?

Dahan-dahan akong lumabas, at doon, sa harap ng bahay namin, ay tumambad sa akin ang isang pamilyar na pigura.

Nakatayo si Theo Angelo Garcia—nakapamulsa, nakasandal sa mamahaling sasakyan, at nakatingin sa akin na may bahagyang nakakalokong ngiti sa labi.

"Tsk. Buti naman at nagising ka na. Ayokong maghintay ng matagal."

Napatigil ako sa kinatatayuan ko. Biglang bumilis ang tibok ng puso ko, hindi dahil sa kaba kundi dahil sa inis.

Anong ginagawa ng hambog na‘to dito?