KABANATA 5

“Hindi mo siya pwedeng pakasalan.”

Nanlaki ang mata ko nang marinig ang prangkang sinabi ni Fate. Napakunot ang noo ko habang hinihintay ang susunod niyang sasabihin.

“Si Theo ang pinakamamahal ko.” Halata ang panginginig sa boses niya, pero hindi niya ako nilubayan ng tingin. “Iniwan at pinaasa man niya ako, umaasa pa rin akong balang araw ay mamahalin niya ako.”

Napaatras ako, tila hindi makapaniwala sa mga naririnig ko.

“At kung ipipilit mong maikasal kay Theo... kalimutan mo na na bestfriend mo ako.”

Parang sinampal ako ng malamig na hangin. Hindi ko akalaing kayang ipagpalit ni Fate ang pagiging magkaibigan namin para lang kay Theo—sa lalaking ilang beses ko nang nakitang sinaktan siya.

“Ano?” Iyon lang ang nasabi ko habang pilit inuunawa ang bigat ng sinabi niya. “Fate, seryoso ka ba? Gano’n mo na lang itatapon ang pagkakaibigan natin dahil kay Theo?”

“Hindi mo kasi naiintindihan! Mahal ko siya!” sagot niya, nangingilid ang luha. “Hindi mo siya pwedeng agawin sa akin!”

Napailing ako, ramdam ang poot at panghihinayang. “Unang-una, wala akong gusto kay Theo,” madiin kong sabi.

“Ang kasal na ‘to? Wala akong choice dito! Pinilit lang ako ni Inay dahil may utang kaming isang milyon sa at ito lang ang solusyon! Kung may magagawa lang ako, hinding-hindi ko ipapakasal ang sarili ko sa hambog na ‘yun!”

Napatigil si Fate. Kitang-kita ko kung paano siya naliwanagan sa sinabi ko.

“Hindi mo gusto si Theo…?” bulong niya, tila naguguluhan sa sarili niyang mga iniisip.

“Hindi,” sagot ko nang matigas. “At kung iniisip mong ginusto ko ang kasal na ‘to, nagkakamali ka. Kung may ibang paraan lang para bayaran ang utang namin, matagal ko nang tinakasan ang kasunduang ‘to.”

Ilang sandali siyang natahimik bago bumuntong-hininga. “Sorry,” mahina niyang sabi, yumuko siya at pinahid ang luha sa pisngi. “Akala ko… inaagaw mo siya sa akin.”

Sa wakas, naintindihan na rin niya. O ‘yun ang akala ko—dahil ilang saglit lang, muli siyang tumingin sa akin, ngayon ay may ibang ekspresyon sa mukha.

“Kung gano’n… tulungan mo akong mapalapit kay Theo.”

Napakurap ako. “Ano?”

“Total wala ka namang gusto sa kanya, baka matulungan mo akong makuha ang loob niya.” Sinubukan niyang ngumiti, pero halatang may kaba sa boses niya.

“Kapag nangyari ‘yon, baka balang araw ay matutunan din niya akong mahalin. At ikaw, makakalaya ka rin sa pagiging asawa niya—kapag nakipag-annul na siya sa’yo.”

Napaisip ako. Sa totoo lang, may punto siya. Kung matutulungan ko siyang mapalapit kay Theo, mas magiging madali para sa akin na tuluyang makawala sa kasal na ito. At kung tutuusin, mas gugustuhin ko pang may chance akong magkagusto kay Fate kaysa sa hambog na lalaking iyon.

Napangisi ako at tumango. “Sige, Fate. Tutulungan kita.”

Nanlaki ang mata niya, tila hindi makapaniwala sa mabilis kong pagsang-ayon. “Talaga?”

“Oo naman. Sigurado akong wala akong gusto kay Theo, at kung ang pagtulong sa’yo ang magiging daan para sa parehong kagustuhan natin, edi gawin na natin.”

Napayakap siya sa akin sa sobrang tuwa. “Salamat! Hindi mo alam kung gaano ito kahalaga sa akin.”

Napatawa ako. “Basta tandaan mo, Fate. Kahit kailan, hindi ko magugustuhan si Theo. Itaga mo ‘yan sa bato!”

“Alam ko naman iyon,” aniya, nakangiti.

Kinagabihan, umuwi ako ng bahay at naabutan si Inay na naghahain ng pagkain sa mesa. Masaya niya akong niyaya na kumain, at sa totoo lang, ngayon ko lang siya nakitang ganito kabait sa akin. Agad akong umupo at sinimulan ang pagkain.

Pinagsandok pa niya ako, na lalong nagpa-curious sa akin. “Bakit ang dami nating pagkain?” tanong ko.

“Bigay ni Don Fernando,” sagot niya, hindi maitago ang tuwa sa boses niya.

“Sobrang saya ko dahil wala na tayong problema, at excited na excited na rin ako sa kasal mo, anak.”

Napanganga ako. Hindi ko alam kung matutuwa o magagalit. Kung alam lang nila na may plano na akong kumawala rito…

Pero hindi ako nagpahalata. Sa halip, ngumiti lang ako at tahimik na tinapos ang pagkain ko, iniisip kung paano ko sisimulan ang plano namin ni Fate.

Hindi ko alam kung magiging madali ito, pero isang bagay ang sigurado—wala akong balak maging asawa ni Theo habambuhay.

At kung ang pagpapalapit ni Fate kay Theo ang magiging susi ko sa kalayaan, gagawin ko ang lahat para magtagumpay ito.

Kinabukasan, ginising na naman ako ni Inay sa malakas na pagkatok sa pintuan. May naghahanap daw sa akin—at alam ko na agad kung sino. Malamang si Theo na naman, at sa totoo lang, wala akong gana makipag-usap sa kanya.

Agad kong sinuot ang sumbrero ko, inayos ang magulong buhok, at lumabas nang nakasimangot. Hindi pa man nagsisimula ang araw ko, istorbo na agad siya. Pero nang makita ko ang bisita, nanlaki ang mga mata ko.

Isang magandang babae ang nakaupo sa maliit naming sofa, maayos ang postura, at mukhang mayaman. Pormal siyang ngumiti sa akin at bahagyang tumayo bago nagpakilala.

 "I'm Bianca Espinosa, a fashion stylist.Pinadala ako ni Mr. Fernando Garcia para tulungan kang magsukat at magdala ng gown para sa araw ng iyong kasal.”

Napatigil ako, pilit inuunawa ang sinabi niya. Gown? Stylist? Hindi ko mapigilang mapailing.