KABANATA 6

Sa paglipas ng mga araw matapos ang aking training kasama si Ms. Bianca, dumating na rin ang araw ng aking kasal.

Isinuot na sa akin ang gown, at agad kong naramdaman ang bigat nito at ang aking pagkadismaya. Masikip ito sa bewang, at ang mala-prinsesang disenyo ay malayo sa nakasanayan kong simpleng pananamit.

Nagdalawang-isip pa ako kung papayag akong alisin ang aking sumbrero, ngunit wala akong nagawa. Sa harap ng salamin, tumambad sa akin ang aking mahabang buhok hanggang balikat. Para akong ibang tao.

Napakababae ng aking pustura, at lalo pa itong tumingkad nang lagyan ako ng makeup at hair extensions ng baklang stylist. Nang matapos sila, halos hindi ko makilala ang aking sarili. Napakaganda ko—kahit ako mismo ay maaaring ma-in love sa sarili kong repleksyon.

Isang katok ang pumukaw sa aking pagkamangha. Bumukas ang pinto at pumasok si Fate, kasunod si Inay. Kita ko sa kanilang mga mata ang labis na pagkagulat. Nanlaki ang mga mata ni Fate, habang si Inay naman ay hindi naitago ang kanyang tuwa at agad akong niyakap nang mahigpit.

"Anak, ang ganda-ganda mo," aniya, may bahagyang luha sa kanyang mga mata. 

Humagikhik si Fate. "Hala, bestie! Hindi ko akalain na ganito ka kaganda kapag inayusan ka!

Napansin ni Fate ang aking mga paa at napataas ang kilay. "Ano 'yang suot mo?" Itinuro niya ang rubber shoes kong natabunan ng laylayan ng gown.

Natawa si Inay nang makita rin ito. "Diyos ko, anak, ano ba 'yan?"

Napahagikhik ako. "Hayaan niyo na ako! Hindi ko talaga kayang magsuot ng takong. Baka matapilok lang ako sa gitna ng aisle at mapahiya!"

Napailing na lang si Fate, ngunit ngumiti rin. "Basta sigurado kang komportable ka."

Maya-maya, dumating na ang sasakyang maghahatid sa amin sa simbahan. Sumakay ako kasama sina Inay at Fate, at habang patuloy ang pagtakbo ng sasakyan, unti-unting lumakas ang kaba sa aking dibdib. Hindi ko alam kung kaya ko ba ito.

Sa bawat segundong lumilipas, pakiramdam ko ay unti-unting sumisikip ang aking dibdib. Para akong isang ibong ikinukulong sa hawla.

"Anak, ayos ka lang ba?" nag-aalalang tanong ni Inay nang mapansin niyang tahimik ako.

Napakuyom ako ng palad. Hindi ko sigurado kung paano ko sasagutin iyon. Dahil ang totoo? Hindi ko alam kung gusto ko bang ipagpatuloy ang kasalang ito. Ngunit wala akong ibang pagpipilian.

Huminga ako nang malalim at pinilit ang sarili kong ngumiti. "Kakayanin ko, 'Nay."

Pero sa isip ko, ang tanong ay hindi kung kakayanin ko. Ang tanong ay… paano ako makakatakas?

Pagdating namin sa simbahan, ilang minuto rin ang lumipas bago ako pinagbuksan ng driver. Tumayo ako sa entrada kasama si Inay, habang nasa likuran si Fate. Ramdam ko ang kaba—namamawis ang aking mga kamay hanggang sa unti-unting bumukas ang malaking pintuan ng simbahan.

Isang love song ang tumugtog kasabay ng aking paglakad sa aisle. Nang tumingin ako sa unahan, nakita ko si Theo na nakasuot ng itim na tuxedo at may necktie pa. Hindi maikakaila—bagay na bagay sa kanya ang suot niya. Ngunit ang mas nakatawag ng pansin ko ay ang labis na pagkagulat sa kanyang mga mata. Nakanganga siya, tila hindi makapaniwala. Hindi ko alam kung bakit napangiti ako, ngunit agad ko rin itong binawi.

Nang makarating ako sa altar, ramdam ko ang bigat ng mga titig na nakatuon sa akin. Ngunit hindi ko ito pinansin. Sa halip, tumingin ako kay Theo at mahina kong sinabi, "Pakitakip ng bibig mo, baka mapasukan ng langaw."

Napagtanto naman niya ito at agad siyang napangiti. Napakunot naman ang aking noo nang bigla siyang magsalita.

"Hindi ko inasahan 'to. In fairness, ang ganda mo ngayon."

Sinundan pa niya ito ng, "Ang ganda mo pala kapag naging babae."

Napairap ako at tumingin sa ibang direksyon. Naiinis ako—parang kailan lang, kinaiinisan niya ang itsura ko at ayaw niyang magpakasal sa akin, pero ngayon, bigla na lang niya akong pinupuri? Hindi pwede ito. Hindi ko siya pinansin.

Habang nagsesermon ang pari, napansin kong panay ang sulyap ni Theo sa akin, may ngiti sa kanyang labi. Pilit kong ibinaling ang aking atensyon sa seremonya, ngunit hindi ko maiwasang mainis sa kanya. Hanggang sa dumating ang sandaling inanunsyo na ng pari ang pagpapalitan namin ng "Yes, I do."

Wala akong ibang nagawa kundi ang sagutin ito, at sa isang iglap, opisyal na kaming idineklarang mag-asawa.

Ngumiti nang mainit ang pari bago tumingin sa mga bisita. Sa masayang tinig, kanyang ipinahayag, "By the power vested in me, I now pronounce you husband and wife. You may now kiss your bride."

Nagkatinginan kami ni Theo, at halos hindi ako makahinga sa lakas ng kabog ng aking dibdib. Kitang-kita ko ang ningning sa kanyang mga mata nang dahan-dahan niyang tanggalin ang aking belo.

Napalunok ako. Hindi ko alam kung dapat ba akong umatras o manatili lang. Ngunit bago pa ako makapagdesisyon, naramdaman ko ang mainit niyang labi sa akin.

Ito ang unang halik ko.

Wala akong nagawa kundi isuko ito.