KABANATA 4

Napabuntong-hininga ako at tumango. “Oo nga, Don Fernando. Tingnan niyo nga po ang itsura ko.”

Hindi ko kayang suotin ang gown na ‘yon—hindi ko nga kayang isuot kahit simpleng bestida, gown pa kaya? Buong buhay ko, sanay akong naka-maong at polo, malayo sa imahe ng isang babaeng ikakasal sa marangyang kasal na pinaplano ni Don Fernando.

Napangisi si Theo, tila nagtatagumpay sa pang-aasar niya. “See? At least may alam ka sa sarili mo.”

Sinamaan ko siya ng tingin pero hindi ko na pinatulan. Ano pa ba ang magagawa ko? Ang buhay ko ay hindi na sa akin—kinailangan kong tanggapin ang bagong mundong ginagalawan ko ngayon.

“Huwag kang mag-alala, hija,” sabat ni Don Fernando.

“Magpapadala ako ng pinakamagaling na make-up artist at stylist para tulungan ka. Sigurado akong magiging maganda ka sa araw ng kasal ninyo.”

Hindi ko alam kung dapat ba akong matuwa o lalong mainis. Kahit na anong gawin nila, hindi ako magiging kagaya ng babaeng gusto nilang makita. Pero wala na akong magagawa kundi sundin ang tadhana ko.

Tahimik akong naupo habang pinagmamasdan ang wedding planner na abala sa pagpapakita ng iba’t ibang disenyo ng gown at iba pa. Sa tabi ko, si Theo ay mukhang walang pakialam at halatang gusto nang matapos ang lahat ng ito.

Pagkatapos magpaalam ng wedding planner at ng kanyang assistant, pakiramdam ko ay mas lumuwag ang aking paghinga.

“Uuwi na po ako,” paalam ko.

Ngunit bago pa ako makaalis, tinawag ni Don Fernando si Theo.

“Ihatid mo siya pauwi,” utos nito sa anak, walang pagbibigay ng pagkakataong tumanggi.

“Aba, kaya ko namang mag-isa,” sagot ko agad, hindi maitago ang iritasyon.

Ngunit tila hindi ako narinig ni Don Fernando. Ang titig niya kay Theo ay matigas at puno ng awtoridad—isang tingin na halatang kinatatakutan ng anak.

Napansin ko kung paano nanigas ang panga ni Theo. Halatang ayaw niya, ngunit hindi niya kayang sumuway. Sa kabila ng pagpipilit niyang maging matigas, kita ko ang pagpigil niya ng inis habang tumatango nang marahan.

Napangiti ako nang bahagya. Hindi ko gusto ang kasal na ‘to, pero kung may isang bagay na kinagigiliwan ko, iyon ay ang makita si Theo na nagagalit. Ewan ko ba, pero may kung anong tuwa akong nararamdaman tuwing nakikita ko siyang naiinis.

Tahimik kaming lumabas at sumakay sa kotse niya. Ni hindi niya ako tinulungan sa pagsara ng pinto—hindi rin naman ako nag-expect. Habang nagmamaneho siya, nanatili akong tahimik, nakatingin lang sa labas ng bintana. Pero kahit hindi ako tumitingin sa kanya, ramdam kong naiinis siya.

Napansin kong mas madiin ang hawak niya sa manibela. Mabilis niyang pinatakbo ang sasakyan niya.

Nang malapit na sa amin, bigla akong nagsalita. “Dito mo na lang ako ibaba.”

Napatingin siya sa akin saglit. “Hindi pa ‘to sa bahay mo.”

“Alam ko,” sagot ko. “Ibaba mo na lang ako dito.”

“Fine.”

Nagkibit-balikat siya at agad na huminto. Hindi ko na siya tinapunan ng tingin at bumaba na lang nang hindi nagpaalam. Halos kasabay ng pagsara ko ng pinto ang pag-arangkada ng sasakyan niya. Napailing ako, natatawa pa rin sa inis niyang reaksyon.

Habang naglalakad pauwi, pakiramdam ko’y mabigat ang dibdib ko. Kailangan kong pakalmahin ang sarili. Napadaan ako sa isang maliit na tindahan sa kanto at agad na lumapit.

“Ate, isang kaha nga,” sabi ko, sabay abot ng pera.

Tiningnan ako saglit ng tinderang may bahagyang kunot sa noo bago inabot ang yosi. Kinuha ko iyon at dali-daling sinindihan ang isang stick. Isang malalim na hitit, kasunod ng mabagal na pagbuga ng usok—parang kahit papaano’y gumaan ang pakiramdam ko.

Matapos ubusin ang yosi, tinapik ko ang labi ko gamit ang likod ng kamay, saka nagpatuloy sa paglalakad.

Pagdating ko sa bahay ni Fate, agad niya akong pinatuloy at inalok ng snacks. Kumuha siya ng juice sa kusina at tinapay, saka inilapag sa harapan ko.

“Kain ka muna,” aniya, nakatitig sa akin na parang nag-aalangan.

Napangiti ako nang bahagya at tumango. “Salamat.”

Ngunit kahit anong pilit kong kumain, halata pa rin ni Fate na may bumabagabag sa akin. Hindi nagtagal, hindi na siya nakatiis at diretsong nagtanong.

“Ano na naman ‘to?”

Huminga ako nang malalim, pinakiramdaman ang bigat sa dibdib bago tuluyang nagsalita. “Magpapakasal na ako sa isang lalaki, Fate.”

Labis siyang nagulat. Sa halip na sumagot agad, ilang segundo niya akong tinitigan, bago napatawa. “Teka, anong kalokohan na naman ‘to? Hindi mo ako maloloko, ha!”

Umiling ako. “Hindi ako nagbibiro, Fate. Seryoso ‘to. Kagustuhan ni Nanay.”

Unti-unting nawala ang tawa niya, napalitan ng pagtataka. “Sino naman ang masuwerteng lalaking ‘yan?”

Huminga ako nang malalim bago sumagot. “Si Theo Angelo Garcia.”

Nanlaki ang mata niya. “What?!”

Nakita kong biglang nanigas ang katawan niya sa narinig. Tila hindi siya makapaniwala. Ilang segundo siyang tahimik bago biglang napatingin sa akin, halatang gulat na gulat.

“Bakit?” tanong ko nang makita ko ang reaksyon niya.