Chapter 3

Paghatid sa kaniya ng ina ay kaagad na sinuyod ng mga mata ni Bennett ang matalik na kaibigang si Yanie sa loob ng kanilang silid-aralan pagkapasok. Napangiti siya nang makita ang kaibigan sa kumpulan ng mga batang babaeng naglalaro ng paper doll.

“Yanie!” tawag niya rito.

Kaagad namang iniangat ni Yanie ang kaniyang ulo at malawak na ngumiti kay Bennett nang makita ang kaibigan kahit na bungal pa ito. Nasira kasi ang dalawang ngipin na nasa unahang bahagi kaya kailangan bunutin ang mga ito ng ina ni Yanie at baka madamay pa ang iba.

“Bennett!” Kaway ng batang babae. “Sige kayo na muna ang maglaro d’yan,” paalam ni Yanie sa mga batang babaeng kalaro bago tumakbo patungo kay Bennett at sabay na umupo sa puwesto nila kung saan ay magkatabi sila sa upuan. Inocencio kasi si Bennett at Juancio naman ang apelyido ni Yanie.

“Alam mo ba uuwi na si Daddy. Sa wakas ay magkikita na rin kami,” natutuwang balita ng batang babae.

“Talaga? E, paano mo naman makikilala ’yon kung bata ka pa lang nang umalis ang daddy mo? ’Di ba ay nabasa ang lahat ng pictures na iniwan niya no’ng bata ka pa?”

Tumango ang kaibigan kay Bennett.

“Oo, pero basta ikukuwento ko sa’yo kung totoo ang mga sinasabi ng mga matatanda.” Pagkindat nito sa kaniya.

Napangiti naman si Bennett. Nang matapos iyon ay kung ano-ano na ang ginawa nilang dalawa habang naghihintay na magsimula ang kanilang klase. Kapuwa nasa unang baitang na sila ngayon. At mas matanda si Yanie ng ilang buwan kay Bennett. Nagsimula lamang ang pagkakaibigan nila nang malaman nila na pareho silang hindi pa nakikita ang kanilang ama simula nang bata pa sila, ni sa larawan ay hindi pa nila nasusulyapan ang itsura ng kani-kanilang ama. Pero alam nilang pareho nasa malayo lamang ang mga ito at uuwi rin sa kanila. Isa rin sa dahilan kung bakit matibay ang pagkakaibigan nila ay dahil nagkakaunawaan sila sa anumang bagay. Kahit kailan ay hindi pa sila nag-away.

NAGING ABALA si Mariya buong maghapon sa pinapagawang bagong branch ng kaniyang bake shop. Gaya ng iba pa niyang shop ay may coffee at milk tea station din ito. Tapos na rin naman ang kabuuang gusali nito at interior design na lang ang pinag planuhan. Hindi pa nga ito natatapos ay tila natutuwa at nasasabik na siya sa kalalabasan nito. Ito ang ikatlong branch na ginawa niya. Malayo ito at tatlong oras ang byahe mula sa Tagaytay kung saan nakatayo ang main branch at kanilang tirahan.

Tiningnan ni Mariya ang wristwatch na suot at nakita niyang pasado alas dos na ng hapon. Kaya pala nakaramdam na siya ng gutom dahil nalipasan na siya ng tanghalian. Niligpit niya ang tambak na papel at mga plano sa kaniyang mesa bago tumayo.

“Clara, nakakain na kayo?” tanong niya sa interior designer na kinuha pagkalabas ng kaniyang opisina. Kahit hindi pa kasi ito natatapos ay may sarili na siyang opisina para kung sakaling marami siyang gawain ay dito siya mamamalagi. At kung gusto rin niyang magpahinga habang naririto siya ay may lugar pahingahan siya.

“Tapos na kami, Miss Luiesa. Kayo ba?” balik tanong nito sa kaniya. Luiesa ang ikalawang pangalan ni Mariya kung saan iyon ang tinatawag sa kaniya ng iba niyang tauhan na kamakailan lang siya nakilala.

“Wala pa nga, e. Hindi ko namalayan ang oras. Lalabas lang ako para kumain,” paalam niya.

“Sige, Miss.”

Pagkatapos niyon ay lumabas siya at naglakad ng ilang metro makarating lang sa pedestrian lane dahil nasa kabilang kalye pa ang malapit na fast food chain. Nang mag kulay pula ang kulay ng ilaw trapiko ay nakipagsabayan siya sa pagtawid sa karamihan.

Papasok na sana si Mariya sa isang fast food chain nang mapansin ang mag-inang nagtitinda ng kakanin sa may gilid ng gusali nito. Maya-maya lamang ay may biglang pumatak na butil ng luha mula sa kaniyang mga mata habang pinapanood ang mga ito. Pinunasan niya ang kumawalang luha at nagmamadaling bumalik patungong unfurnished shop.

“Oh, Miss Luiesa! Tapos na kayong kumain? Ang bilis naman... po... yata,” gulat na saad ni Clara at nang mapansin ang itsura ni Mariya ay bumagal at humina ang kaniyang boses sa huling sinabi.

Dirediretso lang si Mariya habang papasok sa kaniyang office at kaagad ding lumabas. Kinuha lang niya ang susi ng sasakyan at bag.

“Kayo na ang bahala dito, Clara. Next week na ako babalik,” bilin niya at mabilis na lumabas.

“Okay po, Miss,” naging tugon na lang nito kahit na nahihiwagaan sa naging kilos ng kanilang boss.

Habang minamanyobra ni Mariya ang kotse ay muling umagos ang masaganang luha sa kaniyang mga mata. Sa pagkakataong ito ay walang humpay na rumaragasa kahalintulad ng ilog. Nang hindi na mapigilan ay ipinarada niya sa gilid ang sasakyan at doon humagulgol.

ABALA NIYANG sinusuri ang mga papel na kailangan ng kaniyang pirma nang may kumatok mula sa pinto.

“Come in.”

Narinig niyang bumukas ang pinto maging ang tunog ng sapatos na papalapit sa kaniya, ngunit hindi niya ito binigyan ng kahit isang sulyap at ipinagpatuloy lamang ang ginagawa.

“If you have something nice to say, say it. Kapag wala, just leave,” aniya pagkarating nito sa harapan niya.

Kahit nasa likod pa lang ito ng pinto kanina ay kilala niya na ito. Para bang alam niya nang pupuntahan siya ng taong ito ngayon.

“Boss, I’m sorry,” naging tugon na lang nito.

Natigilan siya sa ginagawa at hilaw na napangisi habang pinanggigigilan ang hawak na ballpen dahilan upang mabali ito.

“Where in my phrases that you did not understand, ha?” tanong niya bago pinukulan na ng tingin ang lalaki na ngayon ay nasa kaniyang harapan. Napayuko na lamang ito. “I hired you to make my job easier, but until now you still haven't gathered yet any information? Are you an investigator or just a clueless loiterer?” dugtong niya nang wala ng naging kibo ang kaharap. Kahit na kalmado lamang siya kung magsalita ay matatakot pa rin ang sinumang makakaharap niya sa ganoong sitwasyon. Sa kadahilanang hindi mo alam kung ano ang mangyayari sa ’yo kapag nasa mahinahon siyang kalagayan.

“Boss—”

“Get out of my sight before I do something to you that you will regret for coming here.”

Muling napayuko ang lalaki at kahit nag-aalinlangan man ay umalis na lang din kalaunan.

“Hey, Brylly-ma-dude! Woah! What's that?” gulat na turo ng bagong dating sa lalaking nakasalubong nito sa pintuan. Tinitigan na lamang niya ito at muling binalikan ang naudlot na gawain.

“Still working? Tama na muna sa paggawa ng pera at baka yumaman ka pa lalo niyan,” natatawang dugtong nito nang wala siyang naging tugon sa una nitong tanong.

“Learn not to interfere Bryan, if you are not the one doing it,” aniya.

“Woohoo! Brylly-ma-dude, is that still you? Teka baka naman nahawa ka na sa tatay mong walang pakialam sa ’yo.”

Napaangat na lang ng tingin si Brylly at basta na lang binalibag kay Bryan ang unang bagay na nadampot niya.

“Ops! Muntik na ’yon, ah!” pagtingin ni Bryan sa baling ballpen na muntik na sana siyang matamaan kung hindi lang siya naging maagap sa pag-iwas. Nang ibalik niya ang tingin sa kaibigan ay tila walang nangyari at nakatuon na muli ito sa ginagawa.

“Ano ba kasi ’yang ginagawa mo? Chill muna tayo.” Umupo siya sa malambot na upuang binalutan ng leather na nagsisilbing damit ng upuan na nasa harapan ni Brylly, kung saan may mesang nakaharang sa pagitan nilang dalawa.

“I don’t need to explain what I’m doin’, Dude. Lalo na sa mga taong wala namang maitutulong,” banat niya.

“Ouch! Dude, bakit ang sakit mo ng magsalita ngayon? Parang sinasabi mo na wala akong silbing kaibigan sa’yo,” eksaheradong reaksyon ni Bryan sa sinabi niya. At umakto pa na tila ba nasasaktan talaga ito base na rin sa pagkakahawak nito sa sariling dibdib.

“Hindi ako ang nagsabi n’yan,” tugon na lamang ni Brylly.

“Fine! Talo na naman ako sa’yo,” pagsuko ng kaibigan.

“And I’m not competing either.”

Pagkatapos sabihin iyon ni Brylly ay nagkatinginan silang dalawa ni Bryan.

“Yuck, Dude! ‘Wag mo ’kong titigan ng ganyan.” At umaktong nandidiri si Bryan.

Muli ay hinagisan ni Brylly ng unang bagay na makikita ang kaibigan. Sa pagkakataong ito ay isang lagayan ng ballpen na gawa sa marmol ang kaagad na nahablot nito. Nagkandapira-piraso ito nang humampas sa batong pader.

“Woah! Ang laki no’n Dude, ha! Mukhang ginagawa mo na talagang habit ang pagtapon sa akin ng kung anong madampot mo.”

Napangisi na lang siya nang biglang sumeryoso ang atmospera at kalaunan ay pareho silang natawa. Sanay na sanay na sila sa gawain ng bawat isa. Kung minsan ay may kawawa sa kanilang dalawa. Kung minsan naman ay may nadadamay. At madalas ay may nabubuntunan ng galit sa kanilang dalawa. At pagkatapos niyon ay magtatawanan. Bagay na sila lamang ang nagkakaunawaan.

“Oh, ano? Night out tayo?” pag-imbita nito pagkatapos.

“Alam kong nagkaproblema na naman sa bahay ninyo, pero pass muna ako. Nag-message si Mom kanina na nakauwi na si Dad galing States. Nagluto siya at gusto niya na nandoon ako.” Tumayo siya sa kinauupuan at tumungo sa standrack kung saan niya isinabit ang kulay-abo niyang amerikana. Sinuot niya iyon. Natapos na rin naman niyang basahin at pag-aralan lahat ng papel na ibinigay sa kaniya kanina para sa pirmang hinihingi. Maingat kasi si Brylly, kaya binubusisi niya muna ang lahat ng mga dumadaan sa kaniyang papel bago lagdaan. Sa sobrang mapanigurado ay kulang na lang ng kontratang hawak upang hindi maloko.

Minsan na kasi siyang naloko nang takbuhan siya ng taong inaasahan niyang magbibigay sana ng pag-asa sa kaniya. Ngunit nang mga araw na hanapin niya ang taong iyon ay hindi na niya ito nakita pang muli. Kaya nga ayon sa kaniya’y kapag nagtagpo ang landas nila ay hindi na niya ito pakakawalan pa.

“Hanggang saan mo balak manglimos ng atensyon sa Dad mo, Dude?”

Napahinto siya sa pagtupi ng dulo ng suot na amerikana nang marinig iyon mula sa kaibigan. Sandali siyang natigilan.

Humugot siya nang napakalalim na buntong-hininga. “Until I get it,” tipid na lang niyang sagot at ipinagpatuloy ang ginagawa.

“Good luck then. Since we were kids, you dreamed of that. I hope one of these days you will get it.”

“Thanks, Dude. Good luck to you, too.” Pagtapik niya sa balikat ng kaibigan nang madaanan niya ito at dumiretso na sa pinto papalabas ng kaniyang opisina.

Naiintindihan ng kaniyang kaibigan ang pagtanggi niya rito kahit na ang rason nito sa pagsulpot sa opisina niya upang mangyaya, ay gusto lang din nitong makatakas sa sarili nitong problema.

Magkaibigan nga sila dahil pareho silang nakakaranas ng problemang hindi alam kung paano masosolusyunan at kung kailan matatapos. Kaya naman hahanapin niya ang taong malaki ang utang sa kaniya dahil sa ginawa nitong pagtakas sa pinag-usapan nila. Hindi siya papayag na habang buhay ay hanggang dito na lang iikot ang kaniyang mundo… sa paglimos ng atensyon na dapat matagal na sana niyang nakamit.