CHAPTER 5

NAKAPANGALUMBA si Rajinah habang mag-isang nakaupo sa lamesa na kani-kanina lamang ay inookupa ng buong pamilya niya. Pagkadating pa lamang nila sa party ay halos hindi na mapakali ang mga ito. She knew that they were all excited. But for what? She found their actions a little weird because it’s not the first time to attend Kenzo’s birthday party. Isa pa, hindi lang naman tuwing kaarawan ni Kenzo nagkakaroon ng ganitong pagdiriwang sa tahanan ng mga Martinez. Sa lahat ng okasyon sa buhay ng mga ito ay kabilang sila. Kaya ganoon na lang ang pagtataka niya kung bakit parang bagong karanasan ang gabing ito para sa pamilya niya. Lalo na para sa kanyang mga magulang.

Isang buntong-hininga na naman ang kanyang pinakawalan.

Kahit hindi siya tumingin sa salamin, alam niyang hindi maganda ang timpla ng kanyang mukha. Pansin niya iyon sa mga dumadaan sa harap niya na may nakahandang ngiti ngunit agad dinnamang hahakbang paatras, palayo sa kanya, kapag nabistahan na ang kanyang mukha. Wala na siyang pakialam sa mga taong ito. Masama talaga ang timpla niya at hindi siya ganoon kagaling magtago ng nararamdaman niya. Hindi siya plastic na tao.

Sandali siyang pumikit upang payapain ang sarili. Pinilit niyang mawala ang kunot sa kanyang makinis na noo. Paulit-ulit siyang nagbuga ng hangin hanggang sa pakiramdam niya ay mabuti na ang lagay niya.

“Ano ba ang kakaiba sa gabing ito? What’s so special about this particular evening?” truth be told, Kenzo’s birthday was something that she never looked forward attending. For her, this night was just one of the ordinary nights that she had.

Luminga-linga siya sa paligid. Hinagilap ng mga mata niya kung nasaan na ba ang pamilya niya.  Una niyang namataan ang mga magulang niya na magkasama. Her parents were chatting and laughing with other people in their age. Pagbaling niya sa isang dako ay agad na umalsa paangat ang sulok ng labi niya. “Well, well, well…”

 As for her brother, well, she always knew what makes him so excited to attend every party in town. And if she were to have an access with a camera right now, she would capture this moment just so it would last longer. Why, her brother had the most dashing smile plastered in a sickly-sweet way in his slightly plumped lips. Kahit ilang dipa pa ang layo nito sa kanya, malinaw na malinaw sa kanyang paningin ang saya sa mukha ng kanyang kapatid. Ganoon din ang kislap sa mga mata nito. Hindi ito nag-iisa. Kasalukuyan lang namang nakalingkis sa braso nito ang dahilan. He was with a sexy woman. At nakapulupot pa ang braso nito sa baywang ng babae. Nakita pa niya kung paano nito bulungan ang kausap nitong babae at kung paano tumawa ang babae pagkatapos. Pasimple pa nitong hinampas ang dibdib ng kapatid niya, tapos ay humaplos pababa ang palad nito sa bandang tiyang ng kapatid niya. Pasimple pa nitong dinama ang abs ng kapatid niya.

Yes. Her brother was always excited to attend parties because of one thing and one thing alone —women.

Gusto niyang matawa sa mga ito. But who was she to judge her own brother? Hindi naman ito mukhang trying hard sa ginagawa nito. Hindi rin naman nito ginagamitan ng pwersa at dahas ang mga babaeng nilalapitan nito. Kasalanan ba nito kung ipinanganak itong gwapo at malakas ang karisma sa mga kababaihan? Hindi naman ito gaanong mapaglaro sa mga babae. Sa katunayan ay nagtatagal din naman ang mga relasyon na pinapasukan nito. Hindi katulad ni—

Napamulagat niya. No! I should not think about that V.I.A.!

Ang kaninang masamang timpla ng mukha niya ay mas umasim pa. Bakit ba naman kasi bigla niya itong naalala? Naikuyom niya ang palad na nakapatong sa ibabaw ng mesa. Hindi niya napigilan ang biglaang pagngingitngit ng kanyang mga ngipin. Maisip pa lang niya ito ay kumukulo na agad ang dugo niya.

She needed to erase him from her mind. Ayaw niyang mas madagdagan pa ang dahilan ng pagkasira ng araw niya.

Ipinilig niya ang ulo at mariing pumikit. When she opened her eyes again, she saw the people passing in front of her. Nakasunod ang dalawang bola ng mga mata niya sa bawat pagkilos ng mga ito. Interesting.

May maliit na ngiti na sumilay sa kanyang labi. Ngayong malinaw na ang kanyang isip at walang asungot na umookupa ay nagsimula na niyang mapansin ang iba pang tao.

Inilibot niya ang mga mata sa kanyang paligid. Napatingin siya sa iba pang mga bisita. The faces were all familiar to her. She knew most of them. Marami sa mga ito ay residente rin sa village nila. Tulad nila, buong pamilya rin ang mga ito na pumunta. Malapit rin siya sa mga anak na babae ng mga ito. Pero sa estado ngayon ng emosyon niya ay malabong makipag-kamustahan siya sa mga ito. Oo nga at kahit papaano ay napakalma na niya ang sarili. But still, she was not in the mood to mingle with any of them. Her physical body might be present in this party but not her mind and heart. Not when the only single thing in my head right now is my job.

She was restless. Kanina pa kating-kati ang mga daliri niya na tumipa sa kanyang keyboard.

Maya-maya pa ay nagliwanag ang buong mukha niya. Isang desisyon ang nabuo sa isip niya. Hindi siya magtatagal sa party na iyon. Gagawa siya ng paraan para makaalis agad siya. Sa ayaw at sa gusto ng kanyang ina. Aalis siya. Tatakasan niya ang mga ito.

She smirked. “Now, I’m starting to enjoy this party.”

***

RAJINAH thought that she was able to outsmart her mother. Akala niya ay makakasibat na siya agad matapos ang isang oras na pagtagal sa party. Ngunit bago pa man lang niya maitukod ang dalawang kamay sa dulo ng mesa kung saan siya naroroon upang bumwelo sana sa pagtayo ay agad nang lumingon sa dako niya ang kanyang ina. Na para bang sadyang binabantayan nito ang bawat kilos niya ng hindi niya namamalayan. Binigyan siya nito ng nagbababalang tingin. Bumukas ang bibig nito. At kahit malayo ito mula sa kinaroroonan niya, malinaw na malinaw pa rin niyang naintindihan ang mga salitang binigkas nito, “’Wag kang aalis.”

Ang lakas na naipon niya kanina, sa isan iglap, ay tila hinipan ng hangin. Agad na nanlambot ang tuhod niya. Walang lakas na napaupo siya. Nang sulyapan niya ulit ang kanyang ina ay nahuli niyang nakatingin pa rin ito sa kanya.

All of a sudden, it all came dawning on her.

She realized one thing.

Her mother would not let her leave this party.

Sa pagkakataong iyon ay alam niyang hindi ito nagbibiro sa sinabi nito. Hindi lang siya nito tinatakot. She would really do ‘that’. Kapag hindi niya sinunod ang kagustuhan nito.

Nanlulumong napasandal siya sa upuan niya. Nang mga sandaling iyon, pakiramdam niya ay para siyang pinagsakluban ng langit at lupa. She felt so defeated. Nag-iinit ang sulok ng kanyang mga mata at hindi rin niya mapigilan ang panginginig ng kanyang ibabang labi. Sinapo ng dalawang palad niya ang kanyang mukha. She wanted to cry, shout at Kenzo for celebrating his birthday today. Ngayon pang araw na ito!

But, then, she also realized that Kenzo was not at fault here. Hindi nito kasalanan na isinilang ito ng ina ito ng ganitong petsa. Walang sino man ang makakapamili kung kailan sila isisilang sa mundo. Hindi rin naman nito kasalanan kung pinipilit siya ng kanyang sariling ina na manatili sa party nito gayong alam nito na may trabaho siya na dapat tapusin.

It was all so frustrating.

She knew that she needed to keep calm. Wala rin namang magandang maidudulot sa sistema niya kung patuloy siyang magpapakalugmok sa sama ng loob.

Nasa ganoon siyang paglilimi ng walang anu-ano ay biglang siyang nagulat sa tunog na gumambala sa pag-iisip niya.

Not again. Inilaglag na naman siya ng sarili niyang sikmura. Napahawak siya sa tiyan. Nagpakawala siya ng isang malalim na hininga. Sa pagmamadali niya kaninang mag-ayos ay hindi na siya nakapag-meryenda man lang. Pasimple niyang sinulyapan ang suot na relos pambisig. It’s already dinner time.

“Well, If I am to stay at this party, I might as well eat.” Tumayo siya at nagpunta sa buffet table.

She would keep herself a company—kahit na sarili niya lang ang makuha niya.