CHAPTER 4

“DO I REALLY need to attend that party? Kailangan ba ako roon? Ano ba’ng magandang maidudulot ng pagpunta ko sa party na ‘yon? Mas dapat kong unahin ang trabaho ko.”

Sa totoo lang ay inis na inis na siya. And being ‘annoyed’ was not enough a word to describe what she felt. She was beyond ‘annoyed’. Hindi mahagip ng isip niya kung ano ang puntong lohikal sa ginagawang pangungulit ng mommy niya sa kanya. Alam naman nitong marami siyang kailangan na tapusin ngayon sa kanyang trabaho, pero parang bingi at bulag ito sa mga pakiusap niya. Idagdag pa na para bang nag-aasal ‘bata’ na ito sa ginagawa nito. At iyon ang lalong hindi niya maunawaan.

Her mother’s hand frozed midway as she was about to apply lipstick on her lips. Nakapamaywang na hinarap siya nito. “Bakit ba ang dami mong dahilan, Rajinah? Pwede mo namang gawin ‘yang pagsusulat mo bukas. Napakaraming alternatives ang pwede mong pagpilian para hindi ka magahol sa oras.”

“Kung meron nga po ba akong naiisip, eh, ‘di sana nagawa ko na agad para hindi na ako naghihirap ngayon.” Hindi na niya napigilan ang kanyang sarili na pabalang na sumagot.

Nanlaki ang mga mata nito at bahagyang tumaas na ang tinig. “Rajinah!”

She knew that her mother’s patience with her was near at its end. Totoong nagagalit na ito sa kanya. Ramdam niya iyon. Ngunit hindi na niya iyon alintana. Siya ang dapat na mainis sa mommy niya dahil sa inaasal nito, and not the other way around. Clearly, her mother was being unreasonable right now.

“Why does it really matter if I attend his party or not? It’s not as if he’ll squeal with delight by my presence at his party.” Oo nga at nakagawian na nilang magpunta sa kaarawan ng lalaki taon-taon. Ngunit siguro naman ay maaari siyang lumiban sa pagkakataong ito. Nakasalalay ang kanyang trabaho kaya naman bawat oras niya ay mahalaga.

Sandali muna siya nitong tinitigan na tila inaalisa ang tunay niyang saloobin. “Why do I have the feeling that you don’t want to attend Kenzo’s party? Kinakapatid mo siya. It’s his birthday. Mahalaga sa kanya ang araw na ito. Ginagawa mo pang scapegoat ang trabaho mo,”

“Mommy! That’s not what I’m trying to do.” she was exasperated. Scapegoat?! Really?

Somehow, her mother was right. She didn’t really want to go. But that didn’t mean that she would use cheap some excuse just so she could not attend his party. As long as he didn’t interfere with whatever she was doing and become the first-rate jerk that he was, she realized that she could actually tolerate his presence. Nagkakaroon lang naman sila ng problema kapag nagsimula na itong ibuka ang bibig patungkol sa kanya.

“Then, tell me? Because, right now, you re being unreasonable, Rajinah.” Matigas ang boses nito.

Wait—what? Ako pa? Ako pa ngayon ang unreasonable? Marahas na sinapo niya ang noo. Sumasakit ang kanyang ulo sa mga sinasabi ng kanyang ina.

“Hindi naman po sa ganu’n. Nagkataon lang na nagkasabay ang deadline ko at ang birthday ni Kenzo. Hindi ko naman ‘yon sinasadya, eh. It wasn’t as if I planned it to happen.” Pigil ang inis na paliwanag pa rin niya ngunit hindi pa rin naitago ang kaunting gigil sa kanyang boses.

“Rajinah, I’ve had enough of your reasons already. You need to attend that party. Ano na lang ang sasabihin ni Kenzo? Nang Tita Karina mo? That’s my decision. Kailangan mo akong sundin. One more reason from you, I swear. Mapipilitan akong gawin ang bagay na alam kong pareho nating ayaw mangyari.”

Sa tuwing ayaw niyang sumunod sa mga ipinag-uutos nito ay iyon ang palagi nitong ipinananakot sa kanya. Her mother was threatening to cut her use of her credit cards and her monthly allowances. And she knew that she can’t let that happen. Kahit naman kasi regular writer siya sa pinagta-trabahuhan niyang publishing company ay hindi pa rin sapat ang kinikita niya roon upang ipantustos sa mga ‘pinagkakaabalahan’ niya sa buhay niya. Kaya malaki ang naitutulong ng credit cards at allowances niya sa mga kagastusan niya—na walang ibang nakakaalam kung saan napupunta—not even her parents na siyang tunay na nagmamay-ari ng mga perang ginagastos niya.

Namilog ang mga mata niya. “But mommy, you can’t do that to me!”

“Yes, I can.” Bakas sa mukha ng kanyang ina na pinal at solido na ang desisyon nito.  

Bahagyang umahon ang kaba sa kanyang dibdib. Alam niyang gagawin ng kanyang ina ang sinasabi nito. She needd to change tactics. Hindi gumana ang pagmamatigas niya kaya naman susubukan niyang umapila ng may pagpapakumbaba.

Agad niyang pinalambot ang linya ng kanyang mukha, at sa mababang tinig ay sinabi, “You know how busy I am these days. Wala akong dapat sayangin na oras. I should seize every minute that counts. I have my deadlines and ideas are just pouring in my mind at this moment. You know the flow of my work. Can’t you just be more understanding?”

Matapos kasi nang sagupaan nila ni Kenzo, himala na biglang tumakbo ang gulong sa kanyang utak dahilan para makakalahati agad siya sa tinatapos niyang libro. Kung tutuusin ay kaunti na lang ang dapat niyang linisin at makakatapos na siyang ng isang buong kwento. But, then, her mother decided that all of them should attend the birthday party of her favorite godson.

“No. My decision is final. Pupunta tayo sa party ni Kenzo.” Pagkatapos ay tinalikuran na siya nito at bumalik sa harapan ng salamin. Mukhang isinara na ng kanyang ina ang pandinig nito para sa kanya. Isang tingin lang niya sa anyo ng ina ay alam niya na hindi na mababali pa ang desisyon nito.

“Dad?” Nagpapasaklolong tumingin siya sa daddy niya. And to her dismay ay nagkibit-balikat lamang ito at tumalikod na upang bumaba ng hagdan.

“Mauuna na ako sa ibaba, mommy.” Paalam pa nito sa ina niya.

She looked at her brother instead, her one last hope of survival. “Kuya Raejem?”

Bumuka ang bibig nito at kahit walang lumabas na tinig dito ay malinaw niyang naintindihan ang sinabi nito—dalawang salita na labis na bumiyak sa puso niya nang gabing iyon. “I’m sorry.” Then, her brother walked towards their mom. Humalik ito sa pisngi ng ginang. “‘Gotta go,” pasipol-sipol pa itong bumaba at sumunod sa daddy niya.

Laglag ang dalawang balikat na sinundan na lamang niya ng tingin ang hagdan na binabaan nito. Nang mga sandaling iyon, pakiramdam niya ay para siyang pinagsakluban ng langit at lupa. Kulang ang salita para ipaliwanag ang damdamin na umahon sa kanyang dibdib.

She felt betrayed.

Ang daddy at kuya niya ang dalawang taong tanging kakampi niya sa mga ganitong pagkakataon. But it seemed that they had a change of heart, or rather, naging bahag ang mga buntot ng mga ito at kumampi na ang mga ito sa mommy niya.

Now she was left behind to deal with her mother alone.

“Ano?” untag ng kanyang ina. “Pupunta ka ba o pupunta ka?”

Nagpakawala siya ng isang malalim na buntong-hininga. “Do I have a choice? You don’t give me an option here,” kung sa ibang pagkakataon siguro nito sinabi iyon ay baka matawa pa siya sa klase ng pagtatanong nito. But not now. Not now when she felt so helpless.

Tumalikod na siya para makapaghanda. Akmang papasok na siya sa kanyang silid nang tawagin siyang muli ng kanyang ina.

“What now?” walang lakas ang tinig na lumabas sa kanya.

“I already bought you a dress for this party. And don’t bother to look for it in our room. Naisabit ko na ‘yon sa closet mo. Don’t worry about the size. Kabisado ko ang sukat mo kaya alam kong eksakto ‘yan sa’yo. You have no single thing to worry about. Just smile and be beautiful all throughout the party.” Pagkasabi niyon ay bumaba na rin ito at sumunod sa daddy at kuya niya na naghihintay na sa sala.

Naguguluhang napatingin siya sa papalayong likod nito. Now, what’s really wrong with my mom?