CHAPTER 2

Tahimik pa rin siyang lumabas ng kanyang kwarto at tinahak ang hagdan pababa ng kanilang tahanan.

Nahagip ng kanyang mata ang bilog na orasan na nakasabit sa dulo ng hagdan malapit sa pasilyo papunta sa kanilang kusina. It was past 2 o’clock in the afternoon. Wala sa loob na napahawak siya sa tiyan. Humpak na humpak iyon. Dalawang oras pala ng pagkain ang nalipasan niya? Yet, surprisingly, she couldn’t feel any hunger—

As if on cue, her stomach grumbled like it was protesting its own sentiments.

Mahina siyang napatawa. Oops! I didn’t know I was this hungry.

“I heard that my dear daughter,”

Napapitlag siya nang biglang may magsalita. Pagkatapos ay sumilay ang ngiti sa kanyang mga labi.

She loved to hear that voice—always. Bigla siyang nakaramdam ng pagbukal ng sari-saring emosyon sa kanyang dibdib. Emotions that she never thought she kept inside because she was agitated that she couldn’t even write a single sentence to start her story.

Nag-init ang sulok ng kanyang mga mata. Bigla niyang naramdaman ang isang pangangailangan na hindi niya alam kanina na kailangan niya. Hindi pala kakaibang ‘hangin’ ang kailangan niya.

Suddenly, she longed to be enveloped in a warmth that only this person could provide her—her one and only mother. Tumingala siya at mariing pumikit. Nais niyang palisin ang luha na nanganganib na pumatak sa kanyang pisngi.

Ilang saglit pa ang kanyang pinalipas.

Nang muli siyang magmulat ay nanumbalik na ang kinang sa kanyang mga mata at bahagyang na ring nakaigkas ang isang sulok ng labi niya. Patakbo na niyang tinungo ang kusina.

“’Morning mommy!” agad niya itong nilapitan at hinalikan sa pisngi.

“Morning? Hindi ba parang pambukas na yata ang bati mo na ’yan?” Nakataas ang isang kilay na tanong nito pero may mabining ngiti na naglalaro sa mga labi nito.

Napahagikhik siya. “Mommy naman! Alam niyo namang maaga pa rin para sa akin ang ganitong oras kapag may tinatapos akong libro.”

Kadalasan kasi ay gabi na siya kung lumabas mula sa kwarto niya kapag malapit na ang mga deadline ng tinatapos niyang kwento. Buong maghapon siyang nagbababad sa harap ng computer niya at walang-kapagurang tumitipa sa keyboard nito. At para naman may mailaman siya sa kanyang sikmura kapag nakaramdam siya ng gutom ay sinadya niyang mag-imbak ng mga pagkain sa kwarto niya, which was all junk foods. Sinasadya niyang bumili ng mga iyon para sa mga ganoong pagkakataon. Mayroon din siyang personal mini fridge sa kanyang kwarto. Doon niya itinatabi ang ibang stock niya ng pagkain at inumin. She needed not to be disturbed while she’s writing her book. Her family called it her hermitage stage.

She smiled when she remembered her job. She has never got tired of it. Kahit na gaano pa ito kahirap at ka-demanding sa time and energy niya, balewala iyon sa kanya. She loved writing. Pangarap na niya ito noon pa. When she was still in her grade school ay nagsusulat na rin siya ng iba’t-ibang akda gaya ng mga tula at maiikling kwento na naipa-publish naman sa school paper nila. Bata pa lamang siya ay talagang may talent na siya sa pagsusulat.

“Yeah, I know.” Umismid ang ina.

“Mom!” niyakap niya ito ula sa likuran tapos ay isiniksik niya ang mukha sa pagitan ng leeg at balikat nito. Her mother smelled like vanilla and cinnamon, sweet and decadent—

Bigla siyang napatuwid ng tayo. Her brows furrowed. Vanilla and cinnamon?

Saka lang niya napansin ang ‘anyo’ ng kanilang kusina. Napamulagat siya at marahas na napabaling sa kanyang ina.

“What?” maang na tanong nito.

“Mommy!” she squealed in delight.

Sabik na nilapitan niya ang dining table nila na punung-puno ng iba’t-ibang kulay ng cupcakes. Some were already frosted with icing on top and a little candy sprinkler and some were still bare and waiting to be coated sweetly.

She grinned as her salivary glands acted up. And her sweet tooth, too!

Dumampot siya ng isa at kumain. Awtomatikong napapikit siya. She moaned delightedly as she savored the delicious cupcake in her mouth. Wala pa rin talagang kupas ang mommy niya. Kahit kailan ay wala pang nakakatalo nito sa panlasa niya.

“Hmm… ang galing niyo talagang mag-bake mommy. Ano ba’ng sikreto niyo? Hanggang ngayon hindi niyo pa rin sinasabi, eh.” Patuloy siya sa paglantak sa red velvet cupcake na kinakain niya, one of her favorites.

“Kaya nga secret ‘di ba? I should not reveal that to anyone—including you,” biro nito.

Napaingos siya. “Mommy naman, masyado naman kayong pa-showbiz. Hindi bagay sa inyo,”

Sandaling tumigil ang kanyang ina sa ginagawa nito. Naghahalo pa pala ito ng dry and wet ingredients para sa cupcakes nito. “One should not reveal too many secrets at a time. ‘Yon ang totoong sikreto ko.” Bumaling ito sa kanya. “Kaya nga hanggang ngayon, eh, sabik na sabik pa rin sa akin ang daddy mo,” humagikhik pa ito.

Napamulagat siya. Tama ba ang narinig niya na sinabi nito? “Mommy!” naeeskandalong nag-iwas siya ng tingin.

Hindi naman ito nainsulto o nainis. Sa halip ay tumawa lang ito at nagpatuloy na sa ginagawa. Kumakanta-kanta pa ito habang inilalagay ang panibagong batch ng cupcakes sa oven.

Tahimik na pinanood na lang niya ang ginagawa nito. Matapos makaubos ng tatlong cupcakes ay nilapitan niya ito.

“Eh, ‘my, para saan ba itong mga b-in-ake mo? Sobrang dami nito para sa atin dito sa bahay. Don’t tell me, tumatanggap na ulit kayo ng orders mula sa customers mo dati?” ang kanyang mga mata ay nakatutok pa rin sa cupcakes na pinapalamig ng kanyang ina. She saw chocolate-flavored ones. Kahit kakain pa lang niya, muling nanubig ang bibig niya.

Her mother’s chocolate cupcake was to die for.  At bakit hindi? Her mom once owned a bakeshop. Malakas ang negosyo nito dahil talaga namang masarap ang cakes at pastries na gawa nito. Pero mas pinili pa rin nitong isara iyon dahil mas gusto nitong maging isang devoted mother sa kanila ng Kuya Raejem niya at devoted housewife naman para sa daddy nila. Gusto nito na personal sila nitong naasikaso sa lahat ng bagay. Lalong-lalong na noong nag-aaral pa sila ng Kuya niya. At hanggang ngayon kahit malalaki na sila, may trabaho na at may mga sarili ng buhay, patuloy pa rin silang inaasikaso at inaalagaan ng kanyang ina.

“No, my dear daughter. You know that I’ve stopped doing that, a long time ago. Since, I closed my business, I never accepted any orders. Unless, of course, it’s a gift which our family always give occasionally.” Muli itong nagpatuloy sa paghimig ng kantang mula pa pagkabata ay naririnig na niyang hinihimig nito.

Kumunot ang kanyang noo, mas naguluhan sa naging sagot ng ina. “Kung gan’un, para kanino ang mga ito?” ikinumpas niya ang kamay sa direksyon ng mga cupcake. She really had no idea kung para saan ang mga b-in-ake nito. She couldn’t even recall any event on that day.

“Oh, you don’t know?”

“Uh-huh.”

“Hindi mo maalala?”

Umiling siya.

Mataman muna siyang pinagmasdan ng ina bago ito sumagot. “Today is Kenzo’s birthday. Ipinagawa ng Tita Karina mo ang mga ito for his party tonight. How could you forget? Hindi ba’t taun-taon tayong pumupunta sa kanila kapag birthday ni Kenzo.”