CHAPTER 1

HALOS magli-limang oras na siyang nakaharap sa monitor ng kanyang personal computer pero sa malas ay wala pa ring pumapasok kahit na kaunting ideya sa utak niya. Kung naiba lamang ang pagkakataon, siguradong hindi ganito ang sitwasyon niya. Normally, she would have already written, at least, half of the pages of the whole book with the same given amount of time. At best, she could even be finished the whole book.

Ngunit tila yata may ibang ‘plano’ ang tadhana para sa kanya.

Ano ba’ng nangyayari sa akin? Bakit blangko ang isip ko ngayon? Hindi pwedeng mangyari ito! Hindi pwede! Nagngingitngit ang kanyang kalooban.         

“Think, Rajinah! Think!” utos niya sa sarili, mariing magkalapat ang kanyang mga ngipin dahil sa gigil na nararamdaman niya para sa kanyang sarili. At kung maaari lang, gusto niya ring kutusan ang sarili. “You can’t go on like this! You have a deadline that you have to meet! Hindi pwede itong nangyayari sa’yo! Kailangang gumana ng utak mo ngayon! You need to focus! Focus! Think… think… think!”

Hindi na niya alintana kung para na siyang sira sa patuloy niyang pagkausap sa kanyang sarili. And she was sure if someone was to see her right now, that someone would think the same thing of her.

Paano ba namang hindi?

Wala na sa ayos ang kanyang kabuuang hitsura. Magulong-magulo ang makintab at natural na kulay maputlang tsokolate niyang buhok. Ang kaninang tuwid na tuwid na ayos niyon ay naging tila isang pugad na ngayon dahil sa walang ingat niyang paghawak at panaka-nakang pagsabunot dala ng labis na inis. Mas naging prominente naman ang pamumula ng kanyang mga pisngi dahil sa kanyang pagkayamot. Pati ang makinis niyang noo ay nalalagyan ng patung-patong na gatla.

She sighed.

Sising-sisi siya dahil sa kapabayaan na nagawa niya.

Kung bakit ba naman kasi siya nagkamali ng paglalagay ng marka sa mga mahahalagang date sa personal calendar niya. At sa mga date pa man din na iyon nakasalalay ang kanyang trabaho! How could she have mistaken that? Nagkabaliktad ang mga dates ng dalawang nauunang deadline niya sa mga libro niya. At dahil sa sobrang ‘busy’ siya nitong mga nakaraang araw ay hindi na niya nagawa pang i-double check ang mga iyon. Not intentional but, now, she was paying the price of her negligence—big time.

Aminado siya na nitong mga nakaraang araw, hindi lahat ng ginawa niya ay dahil sa trabaho. She became too confident with her capability to create wonderful stories in a lightning speed that she became complacent for a while. She rewarded herself with the highest form of reward that she could think of—K-Dramas. She splurged in watching Korean Dramas that every night was a movie marathon in its finest. All those nights that she decided to stay up late was all for a not so eventful reason. And she hated herself for that because she was not like that at all. Hindi siya pabayang empleyado. Miski na noong bago pa lang siya sa napiling propesiyon. Kaya naman mas doble ang galit na nararamdaman niya ngayon sa kanyang sarili.

Kung hindi pa biglang nalaglag ang bag niya at tumapon sa sahig ang laman niyon ay hindi pa niya makikita ang memo ng boss niya para ipaalala ang kanyang deadline. At hindi rin niya makikita na mahigit isang buwan na lang at kailangan na niyang i-submit ang apat na librong sinusulat niya sa publishing company kung saan siya nagta-trabaho­­—ang Kids Love Books Publishing Company. She hyperventilated immediately after she read the memo. How could she forget?

 “This is not the time to do some self-pity,” marahas niyang pinawalan ang hangin sa kanyang bibig.

Ilang beses na siyang nagpalipat-lipat ng pwesto. Nagbabaka-sakaling may pumasok na balangkas ng kwento sa isip niya. Ganoon talaga siya, mannerism na niya iyon mula pa noong bata siya. She continuously did that kahit na ngayong matanda na siya.

‘Uy, hindi ah! Hindi pa naman ako matanda. I’m still young and beautiful! Singit ng isang bahagi ng utak niya.

“Oh, hell! Why am I even letting that crap creeps in my mind? I need to focus!” sita niya sa sarili.

Muli niyang itinuon sa monitor ng computer ang mga mata niya. Itinipa niya ang mga daliri sa keyboard. Ngunit sa malas ay wala talaga siyang maisulat na matino, na kagigiliwan at kapupulutan ng aral ng mga batang mambabasa niya. Baka nga hindi man lang nito mapukaw maging ang interes ng mga nakatatanda.

Ilang ulit siyang sumubok.

Tipa.

Bura.

Tipa.

Bura.

“Oh, gosh! Please, think, Rajinah! Hindi pwedeng ganito ka. Kailangan mong makapagsulat. Kailangan mong makapag-submit before the deadline. Huwag mong hayaang masira ang record mo,” She was beginning to lose her patience with herself.

Sa halos limang taon kasi ng kanyang pagtatrabaho sa Kids Love Books, ni minsan ay hindi pa siya pumalya sa pagsu-submit sa mga children’s book na sinusulat niya. She always submitted it one week ahead of her deadline. Kaya naman tuwang-tuwa sa kanya ang boss niya pati na rin ang editor-in-chief nila na si Ms. Marion. Anito ay pinapagaan daw niya ang trabaho nito. Dahil sa maaga niyang pag-su-submit ay maaga rin nitong natatapos ang page-edit sa libro niya. Tuloy ay hindi na siya nakikipagsabayan pa sa iba niyang co-writers sa publikasyon.   

Hay, nakakainis talaga! Kung kailan naman niya kailangan ang mga vivid imaginations niya ay saka naman hindi gumagana ang mga ito.

Ganoon pa man, pinilit pa rin niyang magsulat pero sa malas ay wala talagang magandang nililikha ang imahinasyon niya ng mga sandaling iyon. Makalipas pa ang isang oras ay isang bagay ang napagtanto niya.

Isang mabigat na hininga ang pinakawalan niya. Wala talaga siyang maisulat na matino ngayon. So, after thinking it through for a whole minute, she decided to end her ‘misery’ right there and then.

Enough. I’ve had enough.

Marahan siyang tumayo, laglag ang dalawang balikat at nakayuko ang ulo, kawangis ng isang lobo na nabahag ang buntot.

Muli siyang nagpakawala ng buntong hininga habang tahimik na pinapatay ang kanyang computer. Alam niyang mas marami lang siyang masasayang na oras kung mananatili siyang nakatunganga roon.

Maybe the current air in her room was affecting her brain cells in a negative way. That must be the reason why she couldn’t think of anything extraordinary at that moment. Marahil ay kailangan muna niyang makalanghap ng sariwang hangin mula sa labas ng apat na sulok ng kanyang silid. Baka sa gagawin pa niyang iyon ay makapag-isip siya ng kakaibang kwento.