Chapter 1 - Pagbangon

Sa loob ng isang maliit at amoy gamot na silid sa ospital, tahimik na nakaupo si Amara Santos sa tabi ng kama ng kanyang kambal na si Selene. Hawak niya ang malamig at payat na kamay ng kapatid habang pinagmamasdan ang mahinang pagtaas-baba ng dibdib nito. Sa ngayon, tulog si Selene—isang bihirang pagkakataon kung saan mukhang payapa ito, malaya sa sakit na bumabalot sa kanya buong buhay niya.

Ang buhay ni Amara ay isang paulit-ulit na lang na siklo ng sakripisyo at paghihirap. Simula nang mawala ang kanilang ina noong ipinanganak sila at iwanan sila ng kanyang ama, siya na ang naging sandigan ni Selene. Habang lumalaki sila, hindi niya naranasan ang buhay ng isang normal na bata—walang laruan, walang masayang alaala na kasama ang pamilya, walang pangarap na para sa kanya.

Ang tanging pangarap ng pinanghahawakan niya ay ang isang araw na mailigtas si Selene sa bingit ng kamatayan.

Mula sa pagkabata pa lang, natutunan na ni Amara ang magbanat ng buto. Sa murang edad, naglako na siya ng kendi sa kalsada, nagtatrabaho bilang tagalinis sa maliit na karinderya, at nagbebenta ng mga gulay sa palengke. Dahil dito hindi na siya nagkaroon ng pagkakataong mag-aral nang maayos dahil mas mahalaga ang kita kaysa eskwela.

Habang siya ay nagpapakahirap sa labas, si Selene naman ay naiiwan sa ospital, palaging nakaratay, palaging nangangailangan ng gamot na hindi niya kayang bilhin. Sa kabila ng lahat ng ito, hindi kailanman nagreklamo si Amara. Para sa kanya, ang buhay ni Selene ang pinakamahalaga. Walang katumbas na hirap at pag galing nito.

Ngunit sa kabila ng lahat ng pagsisikap niya, hindi pa rin ito sapat.

Ng biglang dumating sa buhay niya si Liam dela Cruz.

Si Liam ay ang anak ng alkalde—gwapo, matalino, at may pangarap na sundan ang yapak ng kanyang ama sa pulitika. Hindi kailanman naisip ni Amara na mapapansin siya ng isang katulad ni Liam, ngunit sa hindi maipaliwanag na dahilan, niligawan siya nito.

At sa unang pagkakataon, naramdaman niyang may nagmamahal din sa kanya.

Si Liam ang naging kanlungan niya sa gitna ng kanyang madilim na mundo. Pinangakuan siya nito na hindi siya pababayaan, na tutulungan siya sa pagpapagamot ni Selene at sa lahat ng mga pangangailangang medikal. Nang ipinangako nitong gagamitin ang koneksyon ng kanyang pamilya upang mapagamot ang kapatid niya, naniwala kaagad si Amara.

Pinaniwala niya ang sarili na marahil, sa unang pagkakataon, hindi niya kailangang mag-isa sa laban niyang ito.

Ngunit isang gabi, sa mismong ospital kung saan naroon si Selene, tuluyan nang gumuho ang mundong inakala niyang unti-unting gumaganda.

Nakatayo si Liam sa harapan niya, seryoso ang mukha at halatang nag-aalinlangan sa sasabihin. Sa loob ng puso ni Amara, may kung anong bumibigat sa damdamin ng kanyang kasintahan—isang pakiramdam na hindi niya kailanman inaasahan.

"Amara, tapos na tayo," diretsong sabi nito.

Napatigil si Amara, hindi agad nakapagsalita. "Ano? Liam, ano ba ang pinagsasabi mo? Okay ka lang ba?"

Malalim ang buntong-hiningang pinakawalan ni Liam bago muling nagsalita. "Kailangan ko nang mag-focus sa magiging kinabukasan ko. Sobra na ang itinulong ko sa'yo. Hindi na kita kayang buhatin habang pasan mo ang kapatid mo."

Para bang may matalim na bagay na tumusok sa puso ni Amara.

"Si Selene ay—"

"Hindi ko problema si Selene, at mas lalong hindi ko dapat siya pinoproblema pa" malamig na putol ni Liam. "Nakahanap na ako ng iba."

Nalaglag ang tiyan at panga ni Amara. "Hindi mo sinasadya ‘yan..." bulong niya, pilit hinahanap ang dating lambing sa tinig nito.

Ngunit hindi siya sinagot ni Liam. Wala nang pagmamahal ang kanyang mga titig at tinig.

Sa halip, isang babaeng elegante, may suot na mamahaling damit at mukhang galing sa isang mayamang pamilya, ang lumapit kay Liam. Sa harap mismo ni Amara, walang pag-aalinlangan niyang pahaplos na hinawakan ang kamay ng lalaki at hinalikan ito sa labi.

Para kay Amara, biglang bumagal ang oras.

Parang pinipiga ang puso niya habang ang bawat segundo ay nagiging isang malupit na paalala ng katotohanan na matagal na niyang ayaw tanggapin.

Nagtagpo ang tingin nila ni Liam. Wala itong bahid ng pagsisisi, wala ring bakas ng pagmamahal na minsang ipinakita sa kanya.

"Paalam, Amara, sa mga pagkakataong magkikita tayong muli, sana hindi ako gawing kahiya-hiya" huling sabi nito bago tumalikod at tuluyang lumayo.

At doon siya iniwan—basang-basa sa ulan, at nilamon ng kahihiyan at sakit.

Gusto na lang ni Amara na kainin siya ng lupa dahil sa pighati ng kanyang puso.

Hindi alam ni Amara kung gaano siya katagal na nakatulala sa kawalan, walang kamalay malay sa paligid niya, hanggang sa may isang malakas at matipunong katawan ang biglang nakabangga sa kanya.

Mabilis siyang sinalo ng malalakas at matitikas na kamay bago siya tuluyang bumagsak.

"Dahan-dahan ka Miss."

Isang malamig at mababang tinig ang gumising sa diwa niya.

Unti-unti siyang tumingala, pilit pinapahid ang mga luha sa kanyang pisngi. At nang makita niya ang lalaking nasa harapan niya, nanlalamig at nanigas ang kanyang katawan.

Kilala niya ito, isa rin itong kilalang tao na may mataas na katayuan sa kanilang lugar.

Si Ethan….Ethan Alcantara!

Pero sino nga ba Ethan Alcantara?

Siya ang billionaire congressman. Ang lalaking mas makapangyarihan pa kay Liam. Higit sa lahat ito ay ang kanyang uncle na kasama ng kanyang ama sa pamamalakad sa kanilang lugar.

Matalim ang titig ni Ethan sa kanya, ngunit may kung anong nakatagong emosyon sa kanyang tingin—isang bagay na nagpaalam kay Amara na narinig niya ang lahat ng naging mga komosyon nila.

Hindi dapat siya pinapansin ng isang katulad ni Ethan dahil malayo ito sa kanyang lebel, lebel ng isang hampas-lupa na naninikluhod sa tulong ng mga estranghero, ngunit sa halip na umiwas, nanatili ito sa harapan niya, tila tinatantya niya ang kanyang sitwasyon. Tila may malalim itong naiisip, isang plano, na hindi niya alam kung ikakasama ba ito o ikabubuti.

At pagkatapos ng ilang segundong katahimikan, sa isang boses na puno ng determinasyon, binitiwan ni Ethan ang mga salitang magbabago sa buhay niya magpakailanman. Mga salitang patuloy na nag alingawngaw sa kanyang isipan.

"Kailangan mo ng pera. Kailangan ko ng asawa."