Chapter 5

Hindi pa man lumulubog ang araw sa mga ulap, pakiramdam ni Verina ay para na siyang nabuhay ng isang buong dekada sa loob lamang ng araw na iyon. Ang pilit na ngiting nakaguhit sa kanyang mukha ay naging mas mabigat sa bawat segundo, parang maskara na gustong-gusto na niyang tanggalin.

Sa kabila ng lahat, isang matinding damdaming ang pumupuno sa kanya—isang bulong sa kanyang isipan na paulit-ulit sumisigaw.

Paghihiganti.

Gusto niyang gumanti. Gusto niyang sampalin si Kiel, ang lalaking nasa tabi niya ngayon, gusto niya itong gilitan sa leeg, lalo pa at nakikita niya ang ngiti sa mga labi nito— na para bang walang itong anumang nagawang masama; na para bang hindi nito pinagtangkaan ang buhay niya kanina lamang.

Pero dahil nasa harapan sila ng madla, batid ni Verina na hindi iyon ang tamang panahon. Mamaya na sila maghaharap. Mamaya na niya ito titirisin, gaya ng gagawin din niya sa babae nito.

Mabuti na lang at nawala si Hannah sa paningin niya; baka kasi mas lalong hindi siya makapagpigil ngayon kung makikita niya ito.

Ang pictorial na iyon ang naging pinakamatagal na yugto ng araw na iyon, kasunod ng napakatagal na pag-makeup sa kanya kanina. Isa-isang nagpapakuha ng litrato kasama nila ang mga bisita— mga kamag-anak, mga kaibigan, mga sikat na personalidad, at mga kasosyo ng pamilya na puro mga estranghero naman sa kanyang paningin kahit pa kilala niya ang karamihan sa mga ito.

Lalong nagpagulo sa isip niya ang presensya ng ilang kababaihang halatang naiinggit o naiirita sa kanya. Sa halip na batiin siya, pasimple siyang iniirapan, tinaasan ng kilay. Pero wala siyang pakialam sa mga ito.

Hindi ang mga ito ang dapat niyang intindihin, dahil bukod sa nagpupuyos niyang damdamin kay Kiel at sa kabit nito, may mga tila karayom na tumutusok sa mga kalamnan ng tiyan niya.

Pinipigil niya ang sarili na mapangiwi sa sakit. Nawawala ang kirot pero sa bawat pagbalik nito ay lalong tumitindi ang sakit. Alam niyang may mali. Alam niyang konektado ang nararamdaman niya ngayon sa pag-aagaw-buhay niya kanina. Ngunit hindi pa siya maaaring bumigay.

Hindi ngayon.

Not in front of her bastárd of a groom. Not in front of his guests. Kailangang malaman ng lahat na tagumpay ang kasal nila.

Sa wakas, natapos din ang walang-katapusang pagkuha ng litrato at video sa kanila. Nang makalulan sila sa puting convertible para magpunta sa reception, masayang kinawayan nila ang mga bisita habang pinapaharurot ng driver ang sasakyan.

Sa wakas ay unti-unting naglalaho ang dambuhalang simbahan sa likuran nila.

Unti-unti ring naglaho ang sikat ng araw, at maging ang pekeng ngiting pininta niya sa kanyang mukha kanina pa.

Panahon na para komprontahin niya ang magaling na asawa.

"Stop the car," malamig na utos ni Kiel sa driver nilang ngayon na si Dom, na siya ring personal na assistant ni Kiel at bodyguard.

Natigilan si Verina kahit na napasimple lang naman ng sinabi ni Kiel. Samu’t saring mga nakakatakot na ideya ang tumatakbo ngayon sa isipan niya.

Dito na ba siya tutuluyan ng asawa at pagmumukhaing naaksidente siya?

Sa paghinto ng sasakyan ay mas lalong tumindi ang pagkabog ng dibdib ni Verina. Tahimik na bumaba si Kiel, pero pabagsak nitong sinarado ang pinto. Nakahinga siya nang kaunti.

Ni isang beses ay hindi siya nito tinapunan ng tingin magsimula nang lumulan sila ng sasakyan. Pero ngayong nakalabas na lang ito ay hindi pa rin ito sumulyap man lang sa kanya.

Nanatili si Verina sa kanyang kinauupuan, at sinundan lang ng tingin ang naglalakad na lalaki. Napansin niya ang isa pang puting sasakyan na nasa likuran lang nila. Kanina pa niya napansin ang sasakyan na ito, pero saka lang niya napagtanto na sinusundan pala sila nito, ngayong papunta na rito ang lalaki.

Malinaw ang mga salamin ng sasakyan, hindi tintado, animo’y sinasadyang ipakita sa kanya kung ano— o sino ang nasa loob.

At doon, nakita niya ang pasaherong babae na nakaupo sa likuran ng sasakyan.

Si Hannah.

Biglang sinaksak ng katotohanan si Verina.

Pero sa halip na maiyak kagaya ng paghagulgol ng babae ni Kiel nang pumasok ito sa kotse, bahagya siyang natawa.

Of course, what did she expect?

Kaagad na niyakap ni Kiel nang mahigpit ang babae, at kahit pa sarado na ang sasakyan ng mga ito ay parang dinig pa rin ni Verina ang lakas ng pag-iyak nito.

Matalim ang mga matang tumingin siya sa harapan. Napansin niya kaagad na nakatingin sa kanya si Dom through the rearview mirror at hindi niya maiwasang ismiran ito.

May itsura ang lalaki at parang lalo itong gumagwapo tingnan dahil sa kayumanggi nitong kutis. Kapag katabi nga ni Dom ang amo ay nagmimistula silang gatas at may kremang kape. Parang ka-edad lang din ito ni Kiel. At kahit normal na araw lang ay lagi itong nakasuot ng suit.

“Ano pang hinihintay natin, Dom? Na bumalik si Kiel dito?” sita niya sa lalaki, at humalukipkip pa nga siya bago nag-iwas ng tingin. “Or are you waiting for the chance to shoot me in the head right now? Kanina mo pa dapat ginawa noong hindi ako nakatingin.”

Narinig niya ang malalim nitong pagbuntong-hininga at binalik na nito sa kalsada ang mga mata. Inis na napatingin na lang siya sa labas habang pinapatakbo na nitong muli ang sasakyan. Mabuti na lang at tila hindi naman inutusan ito ni Kiel na patayin siya, dahil kapag nangyari iyon ay alam niyang hindi magdadalawang-isip itong si Dom.

Binaba siya ngayon ni Dom sa harapan ng Hotel El Grande, ang isa sa pinakamalaking hotel sa bansa na kayang i-accommodate ang lagpas isang libo katao. Inalalayan siya ng lalaki na makababa ng sasakyan at kaagad siyang sinalubong ni Analyn sa may entrance ng hotel.

Napatitig pa nga ito sa kotse, hinihintay siguro ang pagbaba ni Kiel. Pero mukhang nakaramdam naman ang babae kahit hindi niya naman ito sinabihan. Walang imikan na iginiya siya nito papunta sa bridal suite at doon aayusan siyang muli para sa reception.

Nang makarating sila sa pintuan ay nakita niya si Kiel at Hannah. Magkahawak-kamay pa kung maglakad ang dalawa, walang pakialam sa paligid, walang pakialam kung may makakakita sa kanila, na para bang pinangangalandakan sa lahat na si Verina ang pumipigil sa pag-iibigan ng dalawa.

Hindi rin nakawala sa mga mata niya kung paano ginawaran ni Kiel ng halik ang mga labi ni Hannah. Sa mga sandaling yon, para biglang nagdilim ang paningin niya.