Chapter 5

Pakiramdam ko ay nabuhay ako ng isang buong dekada sa araw na ‘yon. Ni hindi pa nga lumulubog ang araw sa ilalim ng mga ulap. 

Bawat segundo mas bumibigat ang mga pilit at praktisadong ngiti na nakapinta sa mukha ko na para bang maskarang gustong-gusto ko nang tanggalin. 

Ang pictorial na yata ang naging pinakamatagal na yugto ng araw na ito, kasunod ng napakatagal na pag-makeup sa ‘kin kanina. Isa-isang nagpapakuha ng litrato ang mga bisita kasama kami. 

Sa kabila ng lahat, binubuhay ako ng isang matinding damdamin, na parang hangin na umiihip sa papaupos na sanang ningas ng apoy. 

Paghihiganti.

Gusto kong manakit sa mga oras na ‘to, lalo pa’t nasa tabi ko lang si Kiel na manaka-naka kung ngumiti. Kung makaasta siya ngayon sa harapan ng mga bisita, akala mo ay wala siyang ginawang kademonyohan. Nasa simbahan pa man din siya. 

Napakahirap pigilan ang galit na umaapaw ngayon sa kalooban ko, pero mamaya ko na siya haharapin kapag kaming dalawa na lang ang magkasama. Mabuti na lang din at wala na sa paningin ko ngayon si Hannah, baka mas lalo akong hindi nakapagpigil kung makikita ko pa pati ang babaeng ‘yon.

Tapos ay sumasabay ang maya’t mayang paghilab ng tiyan ko na parang may karayom na tumutusok sa mga kalamnan ko sa loob. Pigil na pigil na nga akong mapangiwi. Lalo na dahil doble ang bawat pagbalik ng sakit. 

Hindi ko na maiwasang mag-alala. Kahit na natitiis ko ang sakit, pakiramdam ko may kinalaman ito sa pag-aagaw-buhay ko kanina. 

Gusto ko nang umuwi at magpahinga. Pero hindi pa ako pwedeng bumigay. 

Kahit nasasaktan, kailangan kong ipakita sa lahat na tagumpay ang kasal namin ni Kiel, kahit na nasa simbahan pa lang kaming lahat.

Sa wakas, natapos din ang walang-katapusang pagkuha ng litrato at video sa ‘min. Masayang kinawayan ko ang mga bisita nang lumulan kami ni Kiel sa puting limousine na convertible. 

Napabuga pa nga ako nang pasibadin na ng driver ang sasakyan palayo. Sa wakas ay unti-unting naglalaho ang dambuhalang simbahan sa likuran namin.

Unti-unti ring naglaho ang sikat ng araw, kasabay ng pekeng ngiti na pininta ko sa mukha kanina pa.

Panahon na para komprontahin ang magaling kong asawa. Ngunit pagkabaling ko sa kanya ay bigla siyang nagsalita.

"Stop the car," malamig na utos ni Kiel sa driver namin ngayon na si Dom, na siya ring personal niyang assistant at bodyguard. 

Hindi ko maiwasang mabahala kahit na napasimple lang naman ng sinabi ni Kiel. Samu’t saring mga nakakatakot na ideya ang tumatakbo ngayon sa isipan ko. 

Dito na ba niya ako tutuluyan at pagmumukhaing naaksidente ako? 

Hindi ako makaimik. Ni hindi ko nga man lang matanong sa kanya kung bakit niya pinapahinto ang sasakyan. Paano ko siya kokomprontahin sa pagkakataon na ito?

Sa paghinto ng sasakyan ay mas lalong tumindi ang pagkabog ng dibdib ko. Tahimik na bumaba si Kiel, pero pabagsak niyang sinarado ang pinto. Nakahinga ako nang kaunti nang maglakad na siya palayo. 

Ni isang beses ay hindi niya ako tinapunan ng tingin simula nang sumakay kami ng sasakyan. Pero ngayon kahit nakalabas na siya ay hindi pa rin niya ako sinusulyapan man lang. Wala akong nagawa kundi ang sundan lang siya ng tingin. 

Saka ko lang napansin ang isa pang puting sasakyan na nasa likuran lang namin. At doon papunta si Kiel ngayon. I had noticed it behind us since earlier, pero pinagkibit-balikat ko lang dahil akala ko ay talagang pareho lang ang tinatahak naming landas. 

But I was wrong.

Malinaw ang mga salamin ng sasakyan, hindi tintado, parang sinasadyang ipakita sa ‘kin kung ano— o sino ang nasa loob.

At doon, nakita ko ang pasaherong babae na nakaupo sa likuran ng sasakyan.

Si Hannah. Para akong sinaksak ng katotohanan.

Of course. What did I expect?

I gritted my teeth at the sight of her sobbing, crying pitifully. Lalo pang lumala ang paghikbi ni Hannah nang makapasok na si Kiel ng sasakyan. Hindi nakaligtas sa ‘kin ang malakas na pag-iyak niya kahit na sarado naman na ang kotse nila ni Kiel.

Kaagad na niyakap ni Kiel nang mahigpit si Hannah na ikinaarko ng kilay ko. 

‘Kung diyan kayo masaya….’

Paismid na tumingin ako sa harapan at nakita kong nakatingin din sa akin ang driver ni si Dom through the rearview mirror.

Parang kaedadan lang ni Kiel ang lalaki, pero wala pa siyang pamilya. Balita pa nga niya ay galing si Dom sa isang sindikato dati. 

Wala akong pakialam sa kasaysayan nilang dalawa. Ang gusto ko lang ay makarating na sa pupuntahan namin nang buhay.

“May hinihintay pa ba tayo, Dom?” sita ko sa kanya saka ako humalukipkip habang tinataasan siya ng kilay. “Hinihintay mo pa bang bumalik dito ang amo mo? Or are you waiting for the perfect chance to shoot me in the head?”

Kahit na matapang ang pagkabigkas ko ng mga salita ‘yon ay hindi ko maiwasang manginig sa takot. Kung totoo mang inutusan siya ni Kiel na tapusin ako, hindi magdadalawang-isip si Dom na sundin ang utos ng amo niya, nakatingin man ako sa kanya o hindi. 

Napabuga ako nang marinig ang malalim na pagbuntong-hininga ni Dom. Saka niya binalik sa kalsada ang mga mata. He surely made me feel like I was being a brat. 

Inis na napatingin ako sa labas ng sasakyan.  

Bakit parang kasalanan ko na sa ‘kin kinasal si Kiel? Hindi ko naman siya mapipikot noong gabing ‘yon kung hindi siya interesado sa ‘kin. 

Kung meron na palang babae sa puso niya, why bother going to that party anyway? Bakit hindi niya magawang protektahan ang babae niya? Tapos ngayon ay palalabasin ng abnoy na ‘yon na kontrabida ako sa pagmamahalan nila ni Hannah?

Pinarada ngayon ni Dom sa harapan ng Hotel El Grande ang sasakyan, ang isa sa pinakamalaking hotel sa bansa na kayang i-accommodate ang lagpas isang libong katao. Pag-aari rin ng mga Torellino ang lugar. 

Dapat nga ay sa La Torre lang din gaganapin ang reception, pero sobrang dami ng mga bisitang inimbitahan ng mga Torellino. Gusto talagang ipagmukha ng mga ito sa lahat na engrande ang kasalan naming dalawa ni Kiel. 

Inalalayan ako ni Dom sa pagbaba ng sasakyan tapos ay bumalik din siyang muli sa loob para iparada ito sa parking.

Paglinga ko ay nakita ko kaagad si Analyn sa may entrance ng hotel. 

Napatitig pa nga siya sa kotse, hinihintay siguro ang pagbaba ni Kiel. Pero mukhang nakaramdam naman siya kahit na wala pa naman akong sinasabi. Basta giniya na lang niya ako papunta sa bridal suite kung saan ako aayusang muli para sa reception. 

Pagkarating namin sa pintuan ay nakita ko kaagad si Kiel at Hannah, nakatalikod sa ‘min. Hindi ko alam kung paano sila nauna sa ‘kin. Pero hindi ‘yon ang mahalaga.

Ang masaklap ay magkahawak-kamay pa kung maglakad ang dalawa, parang walang pakialam sa paligid. Parang gusto na talagang ipangalandakan ng dalawa na walang makakapigil sa pagmamahalan nila, kahit ako na asawa ni Kiel.

Hindi rin nakawala sa mga mata ko kung paano gawaran ni Kiel ng halik ang mga labi ni Hannah. Kung susumahin mo ang sitwasyon, Kiel looked like a soldier being taken away from his wife because he was summoned to the battlefield against his will.

Gusto niya ng giyera? Puwes, ibibigay ko sa kanya.