Chapter 7

Sa wakas ay nawala na ang lahat ng nararamdamang kong sakit. Nang ibuka ko ang mga mata ay para akong nakahiga sa napakalambot na kutson ng mga ulap at nasamyo ko pa nga ang bango ng mga mapupulang talulot ng rosas na nagkalat sa higaan ngayon.

Para akong nasa panaginip. 

Naramdaman ko ang marahang pag-ingit ng pintuan kaya natuon doon ang mga mata ko. Halos mabulag ako sa liwanag na sumisilip sa siwang nito. 

May lalaking niluwa ang pintuan at namukhaan ko kaagad siya. 

Si Kiel. 

Pero ang labis na nakakapagtaka ay ang pag-aalala na gumuguhit ngayon sa gwapong mukha niya. 

Sinisigaw pa nga niya ang pangalan niya na para bang natatakot siyang mawala ako.

‘Ah, sabi na… panaginip lang ‘to.’ 

Hindi ko mawari kung bakit ko ‘yan naisip. Basta ang alam ko lang ay napakaimposible.  

Pinikit ko na lang muli ang mga mata at nagpakasasa sa nararamdamang kapayapaan lalo na noong parang lumutang akong bigla sa kawalan.

Sa susunod na pagmulat ng mga mata ko ay sinalubong ako ng nakakabulag na liwanag ng kisame. I wrinkled my face as my nose took in a strong and familiar scent.

“Ren?” untag sa ‘kin ng isang pamilyar na boses ng babae. Saka ko lang nagawang igalaw ang ulo para bumaling sa babaeng pinagmulan ng tinig. 

Si Analyn. 

Nakatayo siya ngayon sa gilid ng hinihigaan ko. And the worried look in her eyes was flushed with relief.

Naningkit ang mga mata ko sa reaksyon niya. Saka ko lang din nilibot ang kabuuan ng kinaroroonan namin. 

At nang makita ko ang mga pamilyar na makina at mga suwerong nakakabit sa ‘kin., saka ko lang napagtanto na nasa ospital ako. 

Napapikit ako at hinanap sa kasulok-sulukan ng utak ko kung bakit ako naririto. 

I instantly sat up the moment I remembered everything. 

Mula sa muntikang pagkamatay ko kanina, ang pag-amin ni Kiel sa ‘kin habang kinakasal kami, ang komprontasyon namin ni Hannah, at ang pagdurugo ko. 

Bumaha ang pagkatakot sa puso ko. Napatitig ako nang mariin kay Analyn, naghahanap ng kasagutan sa tanong na hindi ko magawang sambitin.

“Ren, humiga ka lang!” saway niya sa ‘kin.

Napakislot ako sa kirot na naramdaman ko sa may bandang puson at pwerta ko, pero kaagad ko ‘yong ininda. 

“Analyn….” ang tanging nausal ko. Hindi ko alam kung paano ko ba itatanong sa kanya.

Kaagad siyang nag-iwas ng tingin na lubha kong kinatakot. Mabilis na tinanggal ko ang suwerong nakakabit sa ugat ng kamay ko dahilan para sumirit ang dugo ko mula roon. Ipinagsawalang-bahala ko ang kamay at tinapon ko lang ang karayom sa higaan at tumayo kahit na sobrang tindi ng kirot na nadarama ko sa tuwing gumagalaw ako.

“Analyn, ang anak ko?” Sa wakas ay nailabas ko na rin ang katanungan. 

Mabagal ang ginawang pag-iling ni Analyn sa ‘kin nang balingan niya ako ng tingin, na para bang nag-iingat siyang hindi ako masaktan. 

Pero huli na ang lahat. Pakiramdam ko ay namatay na nga ako nang mga sandaling ‘yon. Nanginginig ang mga labi ko, pero walang luhang nagtangkang umagos sa mga mata ko. Sa pagkakataong ito, ako naman ang napailing.  

“No!” malakas kong pagsigaw. “Hindi ako naniniwala sa ‘yo!” singhal ko sa kanya, kahit na alam naman namin pareho na wala siyang kasalanan sa nangyari. 

Akmang maglalakad na sana ako para humanap ng kahit na sinong pwede kong pagtanungan, pero muli niya akong pinigilan.

“No, Ren, please. Stop moving! Hindi ka pa okay!” humihikbing paninita na naman niya sa ‘kin, hawak pa nga ang magkabilang braso ko, mapigilan lang niya ako. 

“Please tell me na nagbibiro ka lang….” pakiusap ko sa kanya. Hinahanap ko sa mga mata niya ang gusto kong makita pero wala akong maapuhap doon. 

“I specifically told you to let them be! Hindi sana ‘to mangyayari kung nakinig ka lang sa ‘kin!” biglang panunumbat niya, at dahil doon ay napagtanto kong nagsasabi nga siya ng katotohanan. 

Para akong nabuhusan ng malamig na tubig. Kaagad akong napahawak sa tiyan bago muling mapaupo sa higaan dahil sa biglang pagkaubos ng lakas ko.

Wala na ang anak ko. 

Kasalanan ko. 

Naramdaman din naman kaagad ni Analayn ang pagkakamali at mabilis itong dumukwang para yakapin ako. “I’m so sorry, Ren…. I’m sorry….”

Natulala na lang ako sa kawalan at hinayaang ikulong niya ako sa mga bisig niya habang binabaha ako ng labis na pagsisisi— at galit. 

Hinimas-himas pa niya ang likuran ko para lang patahanin ako kahit na wala namang mga luhang pumapatak sa mga mata ko. 

“Magbabayad sila…. magbabayad sila sa ginawa nila sa ‘kin,” wala sa loob na usal ko.

Then the door of the private ward suddenly swung open. At nakita kong niluwa noon ang asawa kong si Kiel. Analyn pulled away from the embrace, nang makita niya ang bagong dating. Pero hindi tulad ko, walang bahid ng pagtataka o pagkalito sa mga mata ni Analyn nang tapunan niya ng tingin si Kiel. 

Naningkit ang mga mata ko para lang masigurado na hindi ito isang halusinasyon. Lalo lang tuloy luminaw sa paningin ko ang nakakasuklam na pigura ni Kiel.

Ang lalaking puno’t dulo ng trahedeyang ito. 

Kaagad na nagdilim ang paningin ko.  Ang kapal naman yata ng mukha niyang magpakita sa ‘kin ngayon? 

Hindi man lang ba siya nahihiya o nakokonsensya sa ‘kin?

Despite my raging anger, nanatili akong walang imik at hinayaan siyang maglakad palapit sa ‘kin. 

Ang pinakauna kong napansin sa kanya ay ang puti niyang polo, which was now smeared with blood. Kaagad na sumagi sa isipan ko ang panaginip kanina. If that really happened, then that explained the blood on his shirt.

It wasn’t a dream after all. Bumalik siya para lang iligtas ako.

Magulo ang buhok ng lalaki at matamlay akong tiningnan ng mga mata niyang parang may bakas ng pagod at paghihinagpis. 

How could that be? 

Hindi ako naniniwalang apektado siya sa pagkawala ng pinagdadala ko. Dapat ay nagtatatalon na siya ngayon sa sobrang saya, because the very thing that bound us was now gone. 

Or did he fúcking feel guilty?

“What the fúck are you doing here?” nanggigigil kong asik sa kanya. Habang palapit siyay nang palapit sa ‘kin, mas sumisidhi ang kagustuhan kong gilitan siya ng leeg ngayon.

Inignora niya ang sinabi ko at sinikap niyang magpakawala ng isang pagod na ngiti oras na huminto siya harapan ko. “So you’re awake now, huh, kitten?”

Kaagad na nagtagpo ang mga kilay ko sa sinabi niya. His words were vaguely familiar. He had never once again addressed me that way after that brief affair we shared. 

Isa lang ang sumisigaw sa isipan ko. 

Hindi si Kiel ang lalaking nasa harapan ko ngayon.

“You… who the fúck are you?”

“I should probably head out,” pagrarason ni Analyn para maiwanan kami ni Kiel. Pero hindi ko siya binalingan ng tingin.

Sa halip ay mataman kong sinuri ang lalaking nasa harapan ko ngayon. Tumayo pa nga ako para lang matiitigan siya nang maayos.

Now that I thought of it, this man before me was looking at me differently— obviously different from how Kiel would glare at me every single time. 

‘Ano ‘to? Does he have multiple personalities?’

“Who the fúck are you?” pag-uulit ko.  

“You’re finally realizing it now, huh, my little kitten? You’re not as bright as I thought you  were,” pahaging pa nito sa ‘kin. 

Napakislot ako ng bigla niyang sapuin ang pisngi ko, pero hindi ako umiwas. 

He was the same man who fúcked me back then!

Nasisigurado ko ‘yon, base sa paghaplos lang niya sa pisngi ko. 

“I’m Zade, your husband’s twin brother. And I was the one who got you pregnant.”