Chapter 7

Sa wakas ay nawala na ang lahat ng nararamdamang sakit ni Verina. Pakiramdam niya ay nakahiga siya ngayon sa napakalambot na kutson at nasamyo pa nga niya ang bango ng mga mapupulang talulot ng rosas na nagkalat sa higaan niya. 

Naramdaman niya ang marahang pagbangga sa kanya ng bumukas na pintuan kaya’t napalingon siya rito. Halos mabulag siya sa liwanag na sumalubong sa mga mata niya galing sa siwang nito. 

‘Nasa langit na ba ako? Ako?’ kunot-noong tanong niya sa isipan. ‘This must be a dream….’

May lalaking niluwa ang pintuan at namukhaan niya kaagad ang asawa na si Kiel. Pero ang labis na pinagtataka niya ay ang pag-aalala na gumuguhit ngayon sa gwapong mukha nito. Sinisigaw pa nga nito ang pangalan niya.

‘Ah, sabi na… panaginip lang ‘to.’ 

Dahil napaka imposibleng tulungan siya ng asawa pagkatapos ng lahat ng ginawa nito sa kanya. 

Pinikit niyang muli ang mga mata at nagpakasasa sa nararamdamang kapayapaan. 

At sa pagmulat niya ay nasilayan na naman niyang muli ang nakakabulag na liwanag sa kisame. Hindi niya maintindihan kung ano bang klase ng kemikal ang nasisinghot niya ngayon, parang may pagkakatulad sa ammonia, o hindi kaya ay ‘yong kemikal na ginagamit na pampaputi. 

“Ren?” untag sa kanya ng isang pamilyar na boses ng babae. Saka lamang niya nagawang igalaw ang ulo niya at bumaling siya sa babaeng pinagmulan ng tinig. 

Si Analyn. 

Nakatayo ito sa gilid ng higaan, may sumilay na kasiyahan sa mga mata nito.

Anong ginagawa rito ni Analyn? 

Saka lang nilibot ng mga mata niya ang paligid at doon lang niya napagtanto na nasa ospital siya pagkatapos niyang makita ang mga kagamitan sa silid na iyon. Pero hindi niya maalala kung bakit. She shut her eyes and racked her brain. 

Kaagad siyang napaupo nang manumbalik sa kanya ang lahat-lahat— ang muntikang pagkamatay niya kanina, ang kasal nila ni Kiel, at ang pagdurugo niya. 

Kaagad na nanlabo ang mga mata niya dahil sa namuong luha sa mga ito, kasabay ng malakas na pagtambol  ng dibdib niya dahil sa takot sa naalala. Tinanggal niya ng suwerong nakasalpak sa isa niyang kamay at tinapon lang ang dulo nito na karayom sa higaan. 

“Ren, humiga ka lang!” saway sa kanya ng babae.

“Analyn….” ang tanging nasambit niya. Hindi niya magawang bigkasin ang mga nais niyang itanong dito. Sa halip, tinitigan lang niya nang mariin ang babae. 

Kaagad itong nag-iwas ng tingin, na para bang may kinakatakot ito. 

“Ang anak ko?” Sa wakas ay nailabas na rin niya ang katanungan. 

Muli siyang sinulyapan ng babae, at mabagal ang ginawang pag-iling sa kanya ni Analyn, na para bang nag-iingat ito na hindi siya masaktan. 

Kaagad na lumandas sa mga pisngi ni Verina ang mga naipong luha sa mga mata, kasabay ng panginginig ng mga labi niya. It’s now her turn to shake her head. At nagtalsikan pa nga ang mga luha niya sa marahas na pag-iling niya. 

“No!” malakas niyang pagsigaw. “Hindi ako naniniwala sa ‘yo!” singhal niya sa babae. Sinubukan niyang bumaba ng higaan, pero nang igalaw niya ang balakang ay naramdaman niya kaagad ang nakakapanghina na sakit. 

“No, Ren, please. Stop moving! Hindi ka pa okay!” humihikbing paninita na naman sa kanya ng babae, hawak pa nga nito ang magkabilang braso niya, mapigilan lang siya. 

“Please tell me na nagbibiro ka lang….” pakiusap niya sa babae, hinahanap sa mga mata nito ang gusto niyang makita. 

“I specifically told you to let them be! Hindi sana ‘to mangyayari kung nakinig ka lang sa ‘kin!” biglang panunumbat nito, at dahil doon ay napagtanto niyang nagsasabi nga ito ng katotohanan. 

Para siyang nabuhusan ng malamig na tubig. Kaagad siyang napahawak sa tiyan niya bago nagsimulang humagulgol. 

Naramdaman din naman kaagad ni Analayn ang pagkakamali at mabilis itong dumukwang para yakapin siya. “I’m so sorry, Ren…. I’m sorry….”

Hindi na siya nag-inarte pa at hinayaan na lang niyang patahanin siya nito. She needs it anyway, dahil baka kung ano pang ang maisipan niyang gawin ngayon dahil sa reyalisasyon. 

Hinimas-himas pa nito ang likuran niya para lang mapatahan siya, pero kahit anong gawin niya ay hindi niya magawang tapusin ang pagluha. 

“Magbabayad sila…. magbabayad sila sa ginawa nila sa ‘kin,” wala sa loob na usal niya sa pagitan ng mga hikbi. 

Then the door of the private ward suddenly swung open. At nakita niyang niluwa noon ang asawa na si Kiel. Analyn pulled away from the embrace, at maging ito ay napatingin din sa bagong dating. Pero hindi tulad niya, walang bahid ng pagtataka o pagkalito sa mga mata ni Analyn nang tingnan nito ang lalaki. 

Pinunasan niya ang mga luha sa mata, para lang masigurado na hindi ito isang halusinasyon. Lalo lang tuloy luminaw sa paningin niya ang nakakasuklam na pigura ni Kiel.

Parang umakyat bigla ang lahat ng dugo niya sa utak niya at mabilis na nagdilim ang paningin niya. Ang kapal naman yata ng mukha nitong magpakita sa kanya ngayon, pagkatapos ng mga ginawa nito sa kanya!

Ang pinakauna niyang napansin sa lalaki ay ang puti nitong polo, which was now smeared with blood. Sumagi sa isip niya bigla ang panaginip kanina.

If that really happened, then that explains why her blood was on his clothes. 

So totoo pala na niligtas siya nito sa kapahamakan na ito rin naman ang nagdulot. 

Magulo ang buhok ng lalaki at matamlay siyang tiningnan ng mga mata nitong parang may bakas ng pagod at paghihinagpis. 

No! How could that be? Hindi siya naniniwalang apektado ito dahil nakunan siya. Dapat ay nagtatatalon na ito ngayon sa sobrang saya. 

“What the f*uck are you doing here?” nanggigigil na tanong niya rito.

Inignora nito ang pagkwestiyon niya at sinikap nitong magpakawala ng isang pagod na ngiti habang unti-unting lumalapit sa kanya. “So you’re awake now, huh, kitten?”

Kaagad na nagtagpo ang mga kilay niya sa sinabi nito dahil sa labis na pagkalito. Her husband had never addressed her that way after that brief affair they shared. 

So sino itong lalaking nasa harapan niya ngayon?

“I should probably head out,” pagrarason ni Analyn para maiwanan sila. 

Hindi na niya halos narinig ang pamamaalam ng babae at hanggang sa makalabas na ito ay hindi pa rin niya napansin dahil abala siya sa pagsuri sa mukha ng lalaking nasa harapan na ngayon ng kama niya.

Now that she thought of it, this man regarded her differently. Kung nanlilisik ang mga tingin na ipinapataw sa kanya palagi ni Kiel, this man looked at her with admiration and care. 

Ano ‘to? Does he have multiple personalities?

“Who the f*uck are you?” hindi na niya mapigilang itanong sa lalaki. Umupo ito sa gilid ng higaan, just inches away from her. 

“You’re finally realizing it now, huh, my little kitten? You’re not as bright as I thought you  were,” pahaging pa nito sa kanya. Napakislot siya ng bigla nitong sapuin ang pisngi niya. 

This was the same man who f*ucked her back then, at nasisigurado niya ‘yon, base sa paghaplos nito sa mukha niya. 

“I’m Zade, your husband’s twin brother. And I was the one who got you pregnant.”