Chapter 6

Nagsimula na sana akong humakbang palapit sa dalawa habang kuyom ang mga palad. Halos ilang dipa lang ang layo nila sa ‘kin, pero hindi pa rin nila ako magawang pansinin o kaya tapunan ng tingin man lang. Halatang wala silang pakialam sa paligid.

Pero napahinto ako sa paglalakad nang hilahin ni Analyn ang kamay ko. Sisimangutan ko na sana siya pero biglang humilab na naman ang tiyan ko. This time, the pain grew more intense. Hindi na ako nakatiis at sinapo ko na ang tiyan habang napapakislot sa sakit. 

Hindi nakaligtas kay Analyn ang reaksyon ko kaya naman parang asong hinila niya ako papasok sa loob ng bridal suite. Pagpasok na pagpasok namin sa loob ay parang himala na nawala rin naman kaagad ang sakit na kanina lang ay halos panghinaan ko.

Pinandilatan ko si Analyn pagkasarado niya ng pintuan, pero inignora lang niya ang ‘yon.

“May masakit ba sa ‘yo?” tanong niya sa ‘kin. Hindi ko alam kung totoo bang pag-alala ang bumabakas sa mga mata niya ngayon. 

Hindi naman kami magkaibigan. Bakit ba ganito siya kung umasta?

“Oo. Yung kamay ko na wagas mo kung hatakin,” singhal ko. 

“Sigurado ka?” 

Naiinis na tinalikuran ko siya. Doon ko lang napansin ang iba pang mga tauhan niya na nandoon din pala sa loob. Malaki ang kabuuan ng kwarto na ‘yon, at mabilis na nalipat ang mga mata ko sa puting bridal gown sa gitna na suot ng isang mannequin.

Naka-display ito sa pinaka gitnang parte ng kwarto, at ang gown na ito ay kakaiba sa suot ko ngayon. Dahil reception na, bagong gown at bagong istilo ng make-up at buhok na naman ang gagawin sa ‘kin.

Kung nagmistula akong prinsesa sa suot kong ceremonial gown ngayon, magmumukha akong model o pageant contestant kapag sinuot ko na ang gown na para sa reception. May siwang ito, hindi lang sa may bandang binti, kundi pati sa dibdib pahilis hanggang sa may bewang. 

It looked classy but sexy. It looked easy to be torn in half, a perfect way to start the honeymoon rites.

As if magha-honeymoon pa kami ni Kiel. Sa mga oras na ‘to, baka nga nakikipag-honeymoon na siya kay Hannah ngayon sa kabilang kwarto. Sa itsura ng dalawang ‘yon kanina, parang hirap na hirap na silang pigilan ang pag-iinit ng mga katawan nila.

Lalo lang tuloy akong nayamot.

“Ren, you really have to be careful. Don’t just provoke them. Nakita mo naman ang nangyari sa ‘yo kanina,” sambit bigla ni Analyn. 

Napaismid ako bago ko siya balingan. “Sinabi mo dapat ‘yan sa sarili mo kanina, Analyn. Baka nakakalimutan mo na sa ‘yo galing ang tubig na ininom ko kanina kaya ako nalason.”

“I’m so sorry. Hindi ko naman sinasadya ‘yon. I admit it, that was my mistake. Pero hindi ko rin naman gusto ang nangyari.” 

Marami pa akong gustong sabihin sa kanya, pero pakiramdam ko ay nag-aaksaya lang ako ng enerhiya. Kaya naman minabuti ko na lang ang manahimik.

“Payong kaibigan lang, Ren. Hayaan mo na lang sila. After ng nangyari kanina, there’s no more telling what more he could do.” 

I let out a wry smile. How did she know that it was Kiel who did that?

“Payong kaibigan? We’re not even friends, Analyn. Second, stop calling me by that pitiful nickname. I now go by Mrs. Torellino.”

Walang nagawa si Analyn kundi ang mapabuga na lang dahil sa sagot ko.

Sa halip na makipag-argumento pa sa kanya ay nilibot ko na lang ng tingin ang kabuuan ng kwarto na bawat sulok yata ay may salamin. Sa isang gilid ay naroon ang mga kasangkapan sa pag-iistilo sa buhok at pag-make-up. 

And at the further left naman ay naroon ang mangilang-ngilang pagkain kagaya ng tinapay, tubig, at iba pa. Pero ang pinaka umagaw sa pansin ko ay ang ilang berdeng bote ng wine. 

Mabilis akong lumapit sa mesa at kaagad na kinuha ang isang bote na siyang nagpanganga hindi lang kay Analyn kundi maging sa mga tauhan niya. Sakto pa ay bukas na ang nakuha kong bote. 

Wala akong balak alamin kung sino ang nagbukas ng bote, basta na naglakad na ako papunta sa pintuan nang tangan ito.

“Ren?” naguguluhang pagpukaw ni Analyn sa atensyon ko. Hindi ko siya pinansin.

Binuksan ko na ang pintuan pero bago ako maglakad palabas ng kwarto ay hinarap ko siya. “I’ll be back.” 

Ramdam ko ang pagkislap ng mga mata ko dahil sa pinaplano, at dahil yata sa mga ‘yon ay nahintatakutan si Analyn. Pero hindi na rin naman na siya nagreklamo. Hindi rin niya ako kwinestyon kung anong gagawin ko. 

Lumabas na ako ng kwarto at pabagsak pa ngang sinarado ang pinto. Mabilis akong naglakad papunta sa kwarto kung saan nakita ko kanina sila Kiel at Hannah. Who knew? Baka nagsisiping na ang dalawang ‘yon ngayon. 

After all, they deserve a toast to celebrate.

Tamang-tama, hindi man lang naka-lock ang pintuan kaya walang kahirap-hirap na pinihit ko ang doorknob. 

Inaasahan kong naroon din si Kiel, pero si Hannah lang ang nasa loob, kasama ang dalawang babaeng nag-aayos sa mukha at itim na buhok niya. 

Wow! Reception niya?

Napahinto ang dalawang babae sa ginagawa at medyo nalilitong napatingin sa ‘kin. Kaagad din naman akong napansin ni Hannah nang hindi tumatalikod at naniningkit na tiningnan niya lang ako sa salamin na nasa harapan niya. 

Nginitian ko siya nang bahagya habang dahan-dahang naglalakad palapit sa kanya. Bumakas ang takot at pagkalito sa mga mata niya, pero pinilit niyang hindi magmukhang apektado sa presensiya ko.  

“Anong ginagawa mo rito?” asik niya sa ‘kin. Lumapat ang mga mata niya sa hawak kong bote ng wine. 

Nasiyahan ako nang makita ang pagkislot ng maamo niyang mukha. “Relax. Gusto lang kita kausapin.” 

Sinenyasan ni Hannah ang mga nang-aayos sa kanya at agad na lumabas ng kwarto ang dalawa. 

Uupo na sana ako sa tabi niya pero napahinto ako nang makita ko ang mahaba at matingkad na kulay pulang evening gown na naka-display din sa isang mannequin

Parang lahat ng dugo ko sa katawan ay umakyat bigla sa ulo ko.

“Are you that proud na maging kabit ng asawa ko, Hannah?” wala sa loob na tanong ko sa kanya, nadadala na ng inis. 

Maganda naman siya at maamo ang mukha na parang tupa. Kung sa katawan naman ay ‘di hamak na mas maganda ang katawan ko kesa sa kanya. May kapayatan kasi si Hannah dahil isa siyang modelo bago pa man siya magkaroon ng mga acting projects.

Mabilis na umarko ang kilay niya, taliwas sa binuo niyang karakter kapag kaharap si Kiel. “Kabit? Sa pagkakaalam ko, ikaw ang mang-aagaw sa ‘ting dalawa, Verina. You know how much Kiel loves me.” 

“I know. He loves you so much kaya hindi niya nagawang ipagtanggol ka sa pamilya niya. He loves you so much kaya wala siyang nagawa kundi ang magpakasal sa ‘kin. Ayan ba ang gusto mong marinig?” 

Even as the heir to his family’s business empire, Kiel remained a prisoner to their whims. I have yet to know why. Pero meron na akong ideya na ang madrasta ni Kiel ang kumokontrol sa kanya. 

Sabagay, wala naman kasing mahihita ang mga Torellino sakaling maikasal si Kiel kay Hannah. She was just a model-turned-starlet na nagka-amoy lang ang pangalan nang ma-link siya kay Kiel. Kaya nga hindi man lang siya inimbitahan ng mga Torellino sa party ng mga ito noong nakaraan.

Unlike my father’s influence over their business empire. As I had heard, the Torellinos were eyeing several agricultural lands for rezoning. 

Wala akong pakialam sa kailangan ng mga pamilya namin sa isa’t isa. Si Kiel lang ang pakay ko kaya pumayag ako sa pagpapanggap na ito. 

“Ako ang totoong mahal niya. You are nothing to him, Verina,” sagot ni Hannah. Nasa salamin pa rin ang mga mata niya ngayon.

“Well, that’s not the case anymore, is it?” supalpal ko sa babae. Nakita ko ang pagguhit ng sakit at poot sa mukha niya kaya naman hindi ko mapigilan ang pagngisi. “I am now his legal wife. Kaya I suggest you stop here, Hannah. Kalimutan mo na si Kiel, while I’m still being nice.” 

Biglang pumalatak ng tawa si Hannah sa sinabi ko. Sa wakas ay tumayo na rin siya sa kinauupuan at hinarap ako. “Bakit hindi mo ‘yan sabihin kay Kiel?”

Agad na napalis ang natitirang ngiti sa mukha ko dahil sa paghahamon niya.

“Tell him to stop seeing me. Kakayanin kaya niya? Hirap na hirap na nga siyang magpigil kanina na—” Hindi na tinuloy ni Hannah ang sinasabi at iniwan na lang sa ‘kin ang imahinasyon.   

Humigpit tuloy ang pagkakahawak ko sa bote. Sa totoo lang, handa na akong ihampas ‘to sa ulo ni Hannah. “Kahit pa pagbali-baliktarin ang posisyon niyo ni Kiel habang magkatalik, ako pa rin ang asawa niya. At siya pa rin ang ama ng batang dinadala ko,” kalmado pero mariin kong usal. 

Bigla na lamang bumunghalit ng tawa ang babaita sa sinabi ko. “Sigurado ka?” 

Sigurado ako? Nalukot ang mukha ko sa sinambit ni Hannah. Ano ang ibig niyang sabihin? Mas lalo namang lumapad ang nakakagigil na ngiti sa mga labi niya nang masaksihan ang pagkalito ko.

“I guess not. Wala kang alam, Verina. Harap-harapan ka na ngang pinagtatabuyan ni Kiel pero para kang linta kung makakapit sa kanya!” 

Napadpad ang mga mata niya sa sinapupunan ko kaya awtomatiko akong napahakbang ng isa paatras. 

“Kaya ingatan mo ang batang dinadala mo, dahil diyan kaya mo napilit si Kiel na magpakasal sa ‘yo. Pero pag nawala ‘yan, hindi lang ikaw, pero pati ang buong angkan niyo ay maglalahong parang bula.” 

Hindi ko na napigilan ang sarili at imbes na lumayo ay tinawid ko na ang kaunting distansya sa pagitan naming dalawa. Sa halip na saktan siya kagaya ng kanina ko pa iniimahina, binuhos ko na lang sa ulo niya ang laman na wine ng boteng hawak ko. 

Napasinghap siya sa ginawa ko, nanlalaki ang mga mata habang tinitingnan ang sariling naliligo sa alak. Ang noong puting bestida niya ay nabahiran na ng mantsang kulay dugo. 

Hindi pa ubos ang laman ng wine pero tinigil ko na ang pagpaligo nito sa kanya. Binuhos ko ang natitirang laman ng bote sa naka-display niyang gown. Kahit na hindi halata ang kulay ng wine sa tela nito, kitang-kita pa rin ang mga basang mga mantsa sa pulang damit. 

“Perfect,” natutuwang bulalas ko saka initsa sa sofa ang hawak na bote. 

“What have you done?” hindi makapaniwalang sigaw niya bago hilahin ang buhok ko nang sobrang lakas. I could only groan in pain. 

Nalaglag sa sahig ang puting ipit ko na mabulaklak, the only thing that was holding my long hair in a messy bun. 

Kaagad akong nakabawi at sinampal nang pagkalakas ang isa niyang pisngi. Sa sobrang lakas ay napaatras siya at nawalan ng balanse hanggang sa bumagsak siya sa sahig. 

“Verina, you bítch!” sigaw niya habang sapo ang pisngi. 

Lalabas na sana ako ng kwarto bago pa lumala ang pisikalan namin, pero nagulat ako nang makarating na siya sa likod at muli niyang haklitin ang buhok ko at talagang hinatak pa niya ako pabalik sa kinaroroonan namin kanina habang hila-hila ang buhok ko na parang matatanggal na sa anit. 

“Pútangina, bitawan mo ‘ko, Hannah!” sigaw ko sa kanya. Tuluyan na rin akong nawala sa karakter ko. Sinusubukan kong sundan ang bawat galaw niya para hindi ako tuluyang makalbo. 

Nahagip ng kamay ko ang isang parte ng buhok niya kaya naman hinigit ko rin nang pagkalakas ‘yon, pero nagulat ako nang malagas lang ang parteng hinila ko. 

Napaaray siya sa nangyari at saglit niya akong nabitawan. Kaya naman habang hinihimas niya ang anit niya ay tinulak ko siya dahilan para mapasadlak na naman siya sa sahig. 

Hindi na ako nag-aksaya pa ng oras at pumaibabaw na ako sa kanya at saka siya pinaulanan ng sampal sa magkabilang pisngi. Sinubukan niyang gumanti pero wala siyang magawa kundi ang depensahan lang ang sarili sa mga sampal ko habang lumuluha. 

“Kiel! Help! Kiel” pasigaw na paghingi niya ng tulong. 

Ilang ulit ko pa siyang nasampal at nasabunutan bago ako biglang tumilapon sa sahig sa hindi kalayuan matapos akong itulak ng mga malalakas na kamay. 

Pahiga akong napasadlak sa sahig at kaagad akong nakaramdam ng panlulumo dahil napalakas ang pagbagsak ko. Namanhid na ang buo kong katawan maliban sa tiyan kong sumasakit na naman. 

Kaagad akong napatingin sa lalaking tumulak sa ‘kin. Si Kiel. 

“Are you okay?” tanong ni Kiel kay Hannah, punong-puno ng pag-aalala ang tinig. 

“Kiel….” nanghihinang pagpukaw ko sa atensyon niya. Tinukod ko ang mga kamay sa sahig para umupo, but there was this sharp, stabbing pain that wrecked me from my insides. 

“Aah!” hindi mapigilang paghiyaw ko bago bumagsak ang katawan ko sa sahig. Nakahiga na ako ngayon nang pataob. 

Namamasa ang mga matang napatingin ako sa gawi ng dalawa, at nakitang nakakulong sa mga bisig niya si Hannah na hanggang ngayon ay humahagulgol pa rin. Hinihimas ni Kiel ang likod ng babae para patahanin ito. 

Ni isang beses ay hindi man lang dumako ang mga mata niya sa kinaroroonan ko, kahit na alam naman niya ang tungkol sa pagbubuntis ko. 

I saw him grit his teeth when his eyes finally met mine. Kung nakakamatay lang ang panlilisik ng mga mata, kanina pa ako pinaglalamayan. 

“How dare you hurt her!” nanggigigil niyang pahayag sa ‘kin.

“Kiel….” ‘yon lang ang tanging nasambit ko. Sa bawat pagkakataon na sinusubukan kong gumalaw ay mas lalong nag-aalboroto ang pananakit ng tiyan ko. Hilam na ng luha ang mga mata ko, pero nakita ko pa kung paano ako ignorahin ni Kiel kahit na kitang-kita naman niya na ang kalagayan ko.

He stood up and easily scooped Hannah in his arms, as if they were newlyweds. Klarong-klaro kong nakita ‘yon, despite my tears.

“Kiel,” muling pagtawag ko sa pansin niya, halos pasigaw na, but my pleas fell on deaf ears. 

Dumiretso lang sa pintuan si Kiel buhat-buhat si Hannah. Sinikap kong umupo para sundan sana sila at nagtagumpay naman ako kahit papaano. 

Napansin ko sa bandang pintuan ang mga taong nakikiusyoso sa ‘min, kasama si Analyn na punong-puno nang pagkatakot ang mga mata.

“I don’t care if you have to chain the doors, just don’t fúcking let her out. Ipápapatay ko ang kung sinumang magpalabas sa kanya sa pintuang ‘yan. Do you all fúcking understand?” pagbanta ni Kiel sa mga taong naroon, kasama na ang assistant niyang si Dom. 

Lahat ng mga taong naroon ay mabilis na napatango kay Kiel bilang pagsagot. 

“No!” malakas kong sigaw bago isarado ni Dom ang pintuan na kasabayan lang yata ni Kiel na dumating.

Naglakas-loob na akong tumayo. But the sudden sharp, stabbing pains on my womb and hips brought me down to my knees. 

“Kiel!” paghagulgol ko habang namimilipit sa sakit. “Please! Tulungan niya ‘ko!”

Ginapang ko ang daan papunta sa pintuan habang nasa tiyan ko ang isang kamay. Lumuhod ako para lang maabot ang doorknob at buong lakas ‘yong pinihit. But the door wouldn’t budge.

Fúck! 

Kumatok ako nang pagkalakas na umaasa na merong maglalakas ng loob na kalabanin si Kiel. Pero wala. Halos gibain ko na nga lang ang pinto sa lakas ng pagkalabog na ginagawa ko.

“Help, please!” pagmamakaawa ko. “Analyn! Please, tulungan mo ‘ko! Please! Kiel! I’m sorry!”

Pero kahit anong pagsigaw at paglulupasay ang gawin ko ay wala talagang nagtangkang pagbuksan ako. Nanginginig ang mga labing napasandal ako sa pintuan dahil sa sobrang sakit na nadarama. 

Saka ko lang napansin ang ibabang parte ng gown ko na ngayon ay naliligo na sa sarili kong dugo. 

“No, no, no….” umiiling na pakiusap ko sa anak ko sa sinapupunan kahit na alam kong kanina pa siya nakikiusap sa ‘kin. 

There were a lot of chances I could’ve saved it, pero inignora ko lang ang mahina niyang pagtawag. Masyado akong nabulag sa kasakiman ko. 

Tuluyan nang sumuko ang katawan ko at napahiga ako sa sahig habang nagsisisigaw sa sakit na hindi na humuhupa. 

“Please… please….” mahinang sambit ko habang nakatingin sa pintuan, umaasa na bumuka ito at may magligtas kahit hindi na lang sa ‘kin, kundi sa anak kong walang kalaban-laban. 

And then everything went blank.