Chapter 3

Halos sasabog na ang puso ni Verina sa bilis ng pagtibok nito dahil sa sobrang kaba at kasabikan habang nakatayo siya sa labas ng malalaking kahoy na mga pintuan ng St. James Cathedral.

In her hand is a bouquet of white and rustic pink peonies, na halos durugin na niya dahil nga sa sobrang kaba. Today is her big day.

She is wearing a white strapless floral-applique ball gown with swarovski crystals, and a tulle veil is swathed over her head, na siya ring nagsilbing wedding trail niya. Pinasadya ng mga Torellino ang wedding gown niyang nagkakahalaga ng sandaang milyon sa isang sikat na Italian fashion designer na kaibigan ng maimpluwensyang pamilya.

This is it. Finally, everything is slowly falling into place.

Pagkatapos ng ilang taong pagpaplano at pagtitiis niya, kaunting minuto na lang ay makakamit na niya ang minimithi.

Pero hindi niya maiwasang mag-alala, lalo pa’t halos isang oras na rin yata nang mag-umpisa ang pagmartsa ng entourage kanina galing sa pintuan sa magkabilang gilid ng simbahan, pero hanggang ngayon ay hindi pa rin tumutunog ang kampana na hudyat dapat ng pagpasok ni Verina.

Kahit anong pilit niya na isantabi ang pagka-alarma, hindi niya maiwasang isipin na may nangyari na sa loob. Wala rin namang sinasabi sa kanya ang kanyang wedding coordinator ngayon na si Analyn Roque.

Ano na kaya ang nangyayari sa loob? Hindi kaya nagbago na ang isip ni Kiel?

Kinakabahan na bumaling siya ng tingin kay Analyn na nasa may pintuan lang banda at sinimangutan niya ito. “What’s taking so long?”

“Hindi pa tapos ang entourage, Ren,” pag-imporma ni Analyn sa kanya. Naningkit ang mga mata niya at hindi niya maiwasang pag-isipan ang babae. May pinaplano kaya ito laban sa kanya?

Kitang-kita pa naman ni Verina kung paano nito palihim na sulyapan si Kiel sa tuwing may pinag-uusapan sila tungkol sa kasal. Analyn and Kiel were former classmates during college at halata sa kinikilos ng mga ito na may pinagsamahan ang dalawa.

In fact, pakiramdam nga niya ay may namagitan sa mga ito noong kolehiyo.

“Can you please go get me a bottle of water. Kanina pa ako nauuhaw,” naiinis na utos niya sa babae, puno ng paninibugho ang puso.

Sa totoo lang, wine nga sana ang gusto niyang tunggain ngayon. Pero halos dalawang buwan na rin yata siyang hindi nakakainom noon. Hindi pwede.

Umiling si Analyn na ikinayamot naman lalo ni Verina.

“I’m so sorry, Ren. Baka kasi mamaya maihi ka pa kung kelan papunta ka na sa altar. Can you wait hanggang sa matapos muna ang ceremony? Baka rin kasi masira ang make-up mo.”

“No, I can’t,” matigas na saad niya. Ang lakas naman yata ng loob nitong tanggihan siya.

Napabuga na lang si Analyn bago nito inutusan ang isa nitong staff na kuhanan siya ng tubig. Agad na bumalik ang lalaking inutusan ng babae. At bago nito inabot sa kanya ang maliit na bote ng mineral ay binuksan muna nito ang takip.

“Salamat.” Kinuha niya sa lalaki ang tubig at mabilis ‘yong tinungga. Halos nakalahati na niya ang bote nang mapagtanto niyang kakaiba ang lasa ng tubig na ‘yon. Kunot-noong sinipat niya ang tubig sa bote. “Bakit lasang—”

Hindi na natapos ang sasabihin niya nang biglang parang may bumara sa lalamunan niya kaya nasapo niya ang leeg. Nanlaki ang mga mata niya nang biglang tumunog ang kampana, kasabay ng mabilis na paninikip ng dibdib niya.

Napansin naman kaagad ni Analyn na humahangos siya kaya nilapitan siya nito. “Ren, okay ka lang?”

Nagsimula nang mandilim ang paningin ni Verina, lalo pa at malapit lang sa kanya ngayon si Analyn. Kung meron lang siyang natitirang lakas baka nasampal na niya ang babae.

Someone laced her water with peanut oil or something. And the worst part is its strong concentration. Noong gabi na pinikot niya si Kiel, pinatakan niya ng kaunting peanut essence ang wine niya at halos mamatay na rin siya noon.

Ginawa lang niya ‘yon para makuha ang atensyon ni Kiel. But this one wasn’t her doing.

Someone wanted her dead. At ramdam niyang kaunti oras na lamang ay magtatagumpay na ang kung sino mang lumason sa kanya.

Bago pa siya muling makapagsalita ay nabitawan na niya ang hawak na pumpon ng mga bulaklak at nalaglag ito sa sahig. Hindi nagtagal ay sinundan din niya ito nang tuluyan nang mapatid ang hininga niya.

“Ren!” malakas na sigaw ni Analyn. Mabuti na lamang at naalalayan siya ng babae at ng tauhan nito na nagbigay sa kanya ng tubig bago pa man siya lumagapak sa sahig.

The ringing of bells, the panicked screaming of Analyn, lahat ng tunog sa mundo ay unti-unting naglaho sa pandinig ni Verina as her eyes shut.

And finally… peace.

“Charlotte….”

Agad ding namulat ang mga mata niya nang maulinigan ang isang pamilyar na tinig na ‘yon. Hindi na siya hinihingal at kapos sa hininga. But she’s still lying on the cold ground.

Napansin niya ang pigura ng isang lalaking nakaputing pang-itaas at pang-ibaba. Pero hindi niya ito mamukhaan dahil pansamantala siyang nabubulag ng sikat ng araw.

“Wake up, sleepyhead,” matamis na utos sa kanya ng lalaki.

“Theo?” umaasang aniya.

Sa isang iglap ay parang natakpan ng mga ulap ang sikat ng araw. Saka lang naging klaro sa paningin niya ang mukha ng lalaki.

At sa wakas, nasilayan niyang muli ang matamis na ngiti na ‘yon.

“Theo!” naiiyak niyang pag-uulit. Agad siyang napabangon at saka humagulgol. Hindi siya makapaniwala na makikita niyang muli ang lalaki.

Dumukwang ang lalaki at inabot nito ang kamay sa kanya. “Come on! Let’s get you to your wedding.”

Kahit na nalilito siya sa sinabi nito ay kinuha niya ang kamay ng lalaki. “Theo!”

Patayo na sana siya para yakapin ito pero naglahong parang bula ang lalaki nang ibuka niyang muli ang mga mata. Halos mabingi siya sa tunog ng kampana at ang sigawan ng mga tao sa paligid. Pero ang unang-unang bagay na pumasok sa isip niya ay ang hanapin ang lalaki habang hinahabol ang hininga.

“Theo….” humahangos na bukambibig niya.

Agad niyang pinasadahan ang paligid. Noon lang niya napagtanto na nakahiga pala siya sa hita ng isang hindi kilalang babae. At napapalibutan siya ng mga tauhan ni Analyn.

“It worked! Thank God!” malakas na bulalas ni Analyn. Punong-puno na ng luha ang mukha ng babae at bakas pa rin sa mga mata nito ang pag-aalala.

Inalalayan siya ng mga tauhan na makaupo at agad niyang napansin ang isang epipen na hawak ng isang tauhan ni Analyn.

Mabuti na lang at napaghandaan niya ang bagay na ‘yon. Kinutuban kasi siya kaya naman mahigpit na binilin niya kay Analyn na magsama ito ng isang medical staff at binanggit din niyang magdala ang mga ito ng epipen.

Pero dahil yata sa ginawa niyang ‘yon ay lalong nanganib ang buhay niya. Binigyan lang niya ng ideya ang mga ito kung paano siya patayin.

“Okay ka lang ba? Ano ang nangyari? Teka, pumunta kaya muna tayo ng ospital?” sunod-sunod na tanong ni Analyn.

Sinipat niya nang mabuti ang babae, pilit na binabasa ang nasa isip nito. Hindi kaya ito ang nagtangka sa buhay niya?

The ringing of the bells suddenly stopped. Kaya naman nag-panic bigla si Verina at nalimutang saglit ang asar kay Analyn.

“Help me up!” mariin niyang utos sa mga tauhan ni Analyn.

Kaagad naman siyang inalalayan ng mga ito na makatayo. Mabilis na inayos ng mga ito ang gown at ang belo niya at pinagpagan ng mga ito ang mga dumikit na buhangin sa damit niya.

“Now open the doors,” komando niyang muli.

“Wait! Paano na ang—” pahabol ni Analyn.

“I said open the doors, Analyn!” pilit niya sa babae. Pinandilatan pa nga niya ito. Hindi na siya makapaghintay pa na makita kung ano ang nangyayari ngayon sa loob.

Sinulyapan nito ang mga tauhan at saka ito napipilitang tumango. Inabot ni Analyn sa kanya ang nalaglag niyang bouquet at kaagad naman niyang kinuha 'yon.

Huminga siya nang malalim habang dahan-dahang binuksan ng mga tauhan ni Analyn ang pintuan.

Akmang magsisimula na siya sa pagmartsa, pero natigilan siya nang biglang may gumuhit na kirot sa tiyan niya. Sa buong buhay niya ay ngayon lang niya naramdaman ang ganoon katindi na sakit.

Napako siya sa kinatatayuan ng ilang segundo at napakislot lang sa sakit kahit gusto niya sanang magsisisigaw ngayon. Ni hindi nga niya magawang sapuin ang tiyan dahil nakaantabay na sa kanya ang mga tao sa loob ng simbahan.

Shít! Anong nangyayari sa ‘kin?