Chapter 3

Ilang ulit na ba akong napabuga ngayon kung hindi ko kakagatin ang ibabang labi ko. Parang sasabog na kasi ang puso ko dahil sa magkahalong kaba at antisipasyon. Nakatayo ako ngayon sa labas ng malalaking kahoy na mga pintuan ng St. James Cathedral.

For three hundred years, its stoned walls stood still. Kaya ang tinuturing na pinakamalaki at pinakamatandang simbahan sa bansa. Hindi ko mapigilang humanga habang tinitingnan ang pagkintab ng stained glass window nito habang nasisikatan ng araw, at naroon lang ‘yon sa taas lang ng malalaking pintuan. 

In my hand was a bouquet of white and rustic pink peonies, na halos durugin ko na dahil nga sa sobrang kaba. 

It was finally my big day. Ikakasal na ako kay Kiel. Finally, everything was slowly falling into place. 

I was wearing a white strapless floral-applique ball gown with swarovski crystals, and a tulle veil swathed over my head na siya ring nagsilbing wedding trail ko. Pinasadya ng mga Torellino ang wedding gown kong nagkakahalaga ng bilyon sa isang sikat na Italian fashion designer na kaibigan ng maimpluwensyang pamilya.

Pagkatapos ng ilang taong pagpaplano at pagtitiis, kaunting minuto na lang ay makakamit ko na ang minimithi. 

Pero hindi ko maiwasang mag-alala, lalo pa’t halos isang oras na rin yata nang mag-umpisa ang pagmartsa ng entourage kanina galing sa pintuan sa magkabilang gilid ng simbahan, pero hanggang ngayon ay hindi pa rin tumutunog ang kampana na hudyat dapat ng pagpasok ko. 

Kahit anong pilit ko na isantabi ang pagka-alarma, hindi ko maiwasang isipin na may nangyari na sa loob. Wala rin namang sinasabi sa ‘kin ang wedding coordinator ko ngayon na si Analyn Roque.

Hindi kaya nagbago na ang isip ng magiging asawa ko? 

Kinakabahan na bumaling ako ng tingin kay Analyn na nasa may pintuan lang banda at sinimangutan ko siya. “What’s taking so long?” 

“Hindi pa tapos ang entourage, Ren,” pag-imporma ni Analyn sa ‘kin. Tila nga nauubusan na rin siya ng pasensya dahil maya’t maya ko siyang tanungin.

I squinted as I tried to shake off this ominous feeling. Parang may mangyayaring masama. 

Hindi ko tuloy maiwasan na pag-isipan si Analyn mismo. 

Kitang-kita ko pa naman kung paano niya palihim na sulyapan si Kiel. Analyn and Kiel were former classmates during college at halata sa kinikilos nila na may pinagsamahan sila. 

In fact, pakiramdam ko nga ay may namagitan sa kanila noong kolehiyo. Lalo lang tuloy sumidhi ang pag-aalalang nararamdaman ko ngayon.

“Can you get me a bottle of water? Kanina pa ako nauuhaw,” marahan na utos ko sa babae. 

Sa totoo lang, wine nga sana ang gusto kong tunggain ngayon. Pero halos dalawang buwan na rin yata akong hindi nakakainom noon. 

Hindi na pwede. 

Umiling si Analyn na ikinayamot ko naman lalo. 

“I’m so sorry, Ren. Baka kasi mamaya maihi ka pa kung kelan papunta ka na sa altar. Can you wait hanggang sa matapos muna ang ceremony? Baka rin kasi masira ang make-up mo.”

“No, I can’t,” matigas na saad ko. Mas nainis ako sa ginawa niyang pagtawag ng palayaw sa ‘kin, hindi naman kami close. 

Napabuga na lang si Analyn bago niya inutusan ang isang staff na kuhanan ako ng tubig. Agad na bumalik ang lalaking inutusan ng babae. At bago inabot sa ‘kin ng lalaki ang maliit na bote ng mineral ay binuksan muna nito ang takip.

“Salamat.” Kinuha ko sa lalaki ang tubig at mabilis yong tinungga. Halos nakalahati na ko na ang bote bago ko mapagtanto na may kakaiba itong lasa. “Bakit lasang—”

Kunot-noong sinipat ko ang tubig sa bote at napansin ang kakaibang kulay ng likido na humihiwalay sa tubig. 

Hindi ko na natapos ang sasabihin dahil biglang may bumara sa lalamunan ko kaya sinapo ko ang leeg, na para bang matatanggal ang kung ano mang nainom ko sa ganoong paraan. 

Sakto naman ang biglang pagtunog ng kampana kasabay ng mabilis na paninikip ng dibdib ko.

Someone laced the water with peanut oil or something. And the worst part was its strong concentration. 

Noong gabi na pinikot ko si Kiel ay dalawang patak lang ng peanut essence ang nilagay ko sa wine at halos mamatay na agad ako noon. I only did that para makuha at masolo ang atensyon ni Kiel. But this one wasn’t my doing. 

Someone wanted me dead. At ramdam kong kaunti oras na lamang ay magtatagumpay na ang kung sino mang lumason sa ‘kin.

Napansin naman kaagad ni Analyn ang nangyayari kaya agad niya akong nilapitan. “Ren, okay ka lang?” 

Nagsimula nang manlabo ang paningin ko. 

Bago pa ako makasagot sa kanya ay nabitawan ko na ang hawak na pumpon ng mga bulaklak at nalaglag ito sa sahig. Hindi nagtagal ay sumunod ako sa paglagapak sa sahig nang tuluyang mapatid ang hininga ko. 

“Ren!” malakas na sigaw ni Analyn. 

The ringing of bells, the panicked screaming of Analyn and her stuff, lahat ng tunog sa mundo ay unti-unting naglaho sa pandinig ko. 

And then everything went blank. 

“Charlotte….”

Agad ding namulat ang mga mata ko nang maulinigan ang isang pamilyar na tinig na ‘yon. Hindi na ako hinihingal at kapos sa hininga. But I was still lying on the cold ground. 

Napansin ko kaagad ang pigura ng isang lalaking nakaputing pang-itaas at pang-ibaba. Pero hindi ko siya mamukhaan dahil pansamantala akong nabubulag ng sikat ng araw na sumisilay sa likod lang ng lalaki.

“Wake up, sleepyhead,” matamis na utos sa ‘kin ng lalaki.

“Theo?” umaasang ani ko nang mabosesan ang tinig.

Sa isang iglap ay parang natakpan ng mga ulap ang sikat ng araw. Saka lang naging klaro sa paningin ko ang mukha ng lalaki. 

At sa wakas, nasilayan kong muli ang matamis na ngiti na ‘yon ni Theo.

“Theo!” naiiyak kong pag-uulit. Agad akong napabangon at saka humagulgol, hindi makapaniwala na masisilayan ko siyang muli. 

Dumukwang si Theo at inabot niya ang kamay ko. “Come on! Let’s get you to your wedding.”

Kahit na nalilito sa sinabi nito ay hinawakan ko nang mahigpit ang kamay niya, ng lalaking mahal ko. “Theo!” 

Patayo na sana ako para yakapin siya pero naglaho siyang parang bula nang ibuka kong muli ang mga mata. Halos mabingi ako sa biglang paglitaw ng tunog ng kampana at ang sigawan ng mga tao sa paligid. 

Pero ang unang-unang bagay na sumagi sa isipan ko ay ang lalaki na kanina lang ay ginising ako.

“Theo….” humahangos na bukambibig ko habang hinahanap siya sa paligid.

Noon ko lang napagtanto na panaginip lang ‘yon, dahil wala na nga pala siya sa mundong ‘to. 

Nakahiga ako sa hita ng isang hindi kilalang babae na tauhan ni Analyn. At napapalibutan din ako ng iba pa.

“It worked! Thank God!” malakas na bulalas ni Analyn. Punong-puno na ng luha ang mukha niya, at bakas na bakas rin sa mga mata niya ang labis na pag-aalala.

Inalalayan ako ng mga tauhan na makaupo at agad na natuon ang mga mata ko sa epipen na hawak ng isang tauhan ni Analyn.

Mabuti na lang din at napaghandaan ko ito. Just days before the wedding, bigla lang sumagi sa isipan ko ang bagay na ‘yon. Accidents happen— as well as situations disguised as fúcking accidents. 

Kaya naman mahigpit kong binilin kay Analyn ang epipen ko, and she assured me, because she had a medical staff among her team. 

Pero dahil yata sa ginawa kong ‘yon ay lalong nanganib ang buhay ko. Binigyan ko lang sila ng ideya kung paano ako pátayin.

“Okay ka lang ba? Ano ang nangyari? Teka, pumunta kaya muna tayo ng ospital?” sunod-sunod na tanong ni Analyn. 

Hindi ko pinansin ang mga sinabi niya dahil biglang tumigil ang malakas na pagkampana ng simbahan at hindi ko maiwasang maalarma.

“Help me up!” mariin kong utos sa kanila.

Kaagad naman nila akong inalalayan pakatayo. Mabilis din nilang inayos ang gown at ang belo ko, pinagpagan ng ilan sa kanila ang mga dumikit na buhangin dito. 

“Now open the doors,” komando ko sa kanila, sobrang bilis na ng pagkabog ng dibdib ko dahil sa pag-aalala. 

“Wait! Paano na ang—” pahabol ni Analyn.

“I said open the doors, Analyn!” singhal ko sa kanya. 

Sinulyapan niya ang mga tauhan at saka napipilitang tumango. Kahit masama ang loob ay inabot niya sa akin ang bouquet na nalaglag ko kanina. 

Mabilis na inayos ko ang sarili habang dahan-dahang binubuksan ng dalawang lalaki ang pintuan. 

I exhaled deeply, at akmang magsisimula na sana ako sa pagmartsa, pero natigilan ako nang biglang may gumuhit na kirot sa puson ko. 

Sa buong buhay ko ay ngayon ko lang naramdaman ang ganitong katindi na sakit. 

Napako ako sa kinatatayuan ng maraming segundo at walang-magawa kundi ang pigilan ang sariling mapakislot sa sakit kahit na gusto ko sanang magsisisigaw ngayon. 

Ni hindi ko nga magawang sapuin ang tiyan dahil nakaantabay na sa ‘kin ang mga bisita sa loob ng simbahan. 

‘Shít! Anong nangyayari sa ‘kin?’