Chapter Two

Hindi ko akalaing mahirap pala ang maghanap ng trabaho. Sa limang kumpanya na pinasahan ko ng aking resume, lahat ay hindi ako tinanggap.

Pare-pareho sila ng sinasabi. Wala daw akong experience. They must have been kidding me. How can I have an experience if they won't allow me to work with them?

I don't understand their rules. How about the newly graduates? Inaasahan ba nilang may mga experience na ang mga iyon?

I let out a frustrated sigh. Hindi ko maintindihan kong anong klaseng mindset mayroon ang mga nangangasiwa sa mga kompanya ngayon. Napapaisip tuloy ako, ganoon rin ba ang patakaran ng kompanya namin namin noon? But how would I know now kung wala na saamin ang kumpanya namin?

Pinunasan ko ang pawis na namuo sa nuo ko gamit ang manggas ng puting long sleeves ko. Nandito ako sa gilid ng kalsada at naghihintay ng masasakyang jeepney. Malapit na ang rush hour kaya kailangang makasakay na agad ako dahil siguradong siksikan na mamaya dahil uwian na ng mga estudyante at mga nag-oopisina.

Halos wala na akong maupuan sa loob ng jeep pero pinagtyagaan ko na lang dahil gustong-gusto ko nang umuwi. Mainit at siksikan sa loob. Ilang beses pa akong nauntog dahil bigla-bigla na lang itong pumi-preno. Nang makarating ako sa apartment namin ay pawis na pawis na ako kaya nagderetso ako sa banyo upang maligo muna.

Tapos na akong magbihis nang biglang may mag-doorbell. Wala si Portia dahil may klase na siya tapos si tito Henry naman, sigurado akong hindi siya mag-aabalang buksan ang pintuan kaya bumaba ako at nagtungo sa pintuan upang pagbuksan kong sino man ang nasa labas.

Wala akong inaasahang bisita dahil wala naman akong mga kaibigan at kakilala na pwedeng bumisita saakin. Wala rin naman akong inorder online so sino naman kaya ang nasa labas?

Nasorpresa ako nang makita ko kong sino ang napagbuksan ko ng pintuan. Right infront of me, is the same middle aged woman I saw in the restaurant months ago.

Napakunot ang nuo ko. What is she doing here?

"What? Are you just gonna stare at me? Hindi mo man lang ako papapasukin?" Mataray na tanong niya saakin.

I was a bit appalled by her manners. She's really rude. I am clearly witnessing it now.

Huminga ako ng malalim at binigyan siya ng isang ngiti.

"I'm sorry. Please come inside." Magiliw kong anyaya sa kanya.

Umismid siya at nilagpasan ako. Napailing na lang ako. Mula sa hindi kalayuan, nakita ko ang isang mamahaling kotse at isang lalaking nakatayo sa tabi nito na marahil ay taga-maneho ng babaeng nandito sa apartment ko ngayon.

Isinara ko ang pintuan at hinarap ang aking bisita.

She was standing in the middle. Her eyes is full of discrimination as she was scanning our apartment. I don't know what she needs, but she should know that she was just an unwanted visitor so, she have no right to judge my apartment as if this place is the most unpleasant place she have ever seen.

"Excuse me maam but what do you need?" Still, I tried to be nice to her.

Nakangiti pa akong nagtanong pero humarap siya saakin nang nakataas ang kanyang kilay.

OMG! Hindi ko alam kong anong kasalanan ang nagawa ko sa kanya para tratuhin niya ako ng ganito.

Kilala ko na ba siya noon? May nagawa ba akong hindi maganda sa kanya?

"You have no manners, indeed. Hindi mo man lang ako kayang alukin na umupo? Is this how you treat your visitor?" Nang-uuyam na sagot niya.

Napahiya ako sa kanyang sinabi. I am not used having a visitor kaya nakalimutan ko ang mga basic na dapat gawin sa pagtanggap ng isang bisita.

"Paumanhin po. Please have a sit while I am preparing your snacks." Magalang parin na sagot ko.

"There is no need. I didn't come here to eat whatever food you can offer. I am sure, it's just as cheap as you are." Pangungutya niya saakin.

Mahigpit na kumuyom ang mga kamao ko. Sumosobra na siya.

Naglabas siya ng isang folder at ballpen sa kanyang bag at iniumang saakin.

"I always talk directly so I won't beat around the bash anymore, permahan mo ito para makawala na ang anak ko sa walang ka kwenta-kwentang kasal ninyo."

Nanigas ang buong katawan ko. Pakiramdam ko nawalan ng kulay ang aking mukha dahil sa kanyang sinabi. So, this rude woman infront of me is the mother of my strange husband? Never ko naman kasi siyang nameet kaya hindi ko siya kilala.

The way how she uttered how worthless my marriage to his son is full of disgustment. Halatang-halata na ayaw niya ako kaya bakit siya pumayag na ikasal ako sa kanyang anak noon?

"Ano na? Namamanhid na ang mga kamay ko." Iwinagayway niya sa mukha ko ang folder.

I am still in shocked kaya wala ako sa sarili ko nang kuhanin ko ang folder na ibinibigay niya. Sa nanginginig na mga kamay, pinermahan ko kaagad ang mga dokumentong hawak ko nang hindi na ito binabasa.

Nang ibigay ko ito sa kanya pabalik ay padarag niya itong kinuha saakin.

"Anyway, huwag kang mag-assume na may makukuha kang anumang share mo sa mga naipundar ng anak ko. Hindi ka naman naging totoong asawa and you will never be." Mataray niyang sambit bago siya umalis.

Naiwan akong sobrang shock na shocked parin. Hindi ko na alam kong papaano akong nakaupo sa sofa namin.

Every flesh in my body is shaking right now. I never ever experienced being humiliated before. And no one has ever looked down on me. Ngayon lang at sa ina pa ng lalaking pinakasalan ko sa papel.

Pinunasan ko ang luhang hindi ko namalayang dumaloy sa pisngi ko.

What did she say again? Our marriage is worthless? And I won't get any share with my strange husbands assets?

Who says I need it? I can find my own money. My mother raised me depending all my needs in her, but she never told me to be dependent with my strange husband.

"G-Gaia I-Isabel." Mabilis kong pinunasan ang luha ko nang marinig ko sa likuran ko ang boses ni tito Henry.

Tumayo ako at hinarap siya. Binigyan ko siya ng isang hilaw na ngiti.

"Y-Yes po, tito? May kailangan kayo?" Pinilit kong huwag manginig ang aking boses.

Sana wala siyang narinig sa mga sinabi ng bisita ko kanina. Alam kong kilala niya ang ina ng ex-husband ko na ngayon. Isa si tito sa mga nagkumbinsi saakin na pakasalan ko si Devin. He said he knows Devin and he was a good guy. If he was a good guy, he shoudn't allow his mother to give the divorce papers to me. He should atleast, have the decency to face me eventhough, our marriage is based on papers only.

That Devin Fajardo is a coward. I bet, he's a mama's boy. It was a blessing that I am already divorce with him because I have no plans to be married to a man who can't even make his own decisions.

"I've heard everything, I am so sorry." I gulp the lump in my throat.

Why do I feel like he was not just being sorry about my sudden divorcement? Why do I feel like he was also saying sorry about everything that we've been through for the past weeks?

Namuo ang luha sa mga mata ko sa isiping iyon. Kinagat ko ng mariin ang pang-ibabang labi ko upang hindi makawala ang isang hikbi pero lumapit saakin si tito at niyakap ako ng mahigpit. Kumawala tuloy ang hikbing kanina ko pa pinipigilan habang ang mga luha ko ay nag-unahan na sa pagtulo.

"I am so sorry Gaia Isabel. Your tito let you down and dissappointed you. It was too late, but I will make it up to you and to Portia. Hindi ako magiging pabigat sa inyo. I will find a job so you won't be needing your ex-husbands money. We don't need any help from others. It is my fault. So from now on, I will be the one responsible for the two of you."

Five months have already passed and I can say na unti-unti na akong nasasanay sa bagong buhay namin. After I signed our divorce papers with Devin, I never saw him again in person. It's not as if I am waiting for him to make the first move talk to me, but I hope for him to do it but it never happened. In that moment, it occured to me that he really doesn't care about me kaya naman tumigil na akong umasa.

Tito Henry and I became more close after he apologised. Last month, he went to their province to manage their small farm. It was originally Portia's mom who owned the land. Napabayaan lang nila ito mula nang maging asawa ni tito henry si mommy.

Portia is now on her second semester at mas dumami pa ang kanyang mga bayarin kaya naman naghanap ulit ako ng ibang trabaho. I finished fashion designing but no one wants to hire me because I have no experience so I ended up working in an exclusive club. The salary is higher than in an ordinary club kaya naman nag-apply ako kaagad.

Isa pang dahilan kung bakit nagustuhan ko dito ay dahil hindi sila basta-bastang nagpapapasok ng kung sino-sino lang. Their security is also tight kaya naman panatag akong magtrabaho dito.

The members are all VIP's and came from a wealthy families mostly, businessman, models, actors and high ranking officials kaya naman pinagbubutihan ko ang pagseserve sa kanila.

"Gaia, there was an order in the VIP 2 room. The person personally requested you to give his order." Vina said while I am busy cleaning the table.

Napakunot ang nuo ko. Isang linggo palang nang magsimula akong magtrabaho dito. Kilala ba ako ng costumer namin o baka naman nag serve na ako sa kanya noon at gusto niyang ako ulit ang mag serve sa kanya?

"Sige." Sagot ko.

Kinuha ko ang tray na bitbit niya. The bottles that I am about to give is a hard liquor and the most expensive that they are offering here. And he was ordering not just one, but three bottles. Siguro, grupo ang mga nandoon ngayon.

May pag-iingat na naglakad ako patungo sa eksklusibong kwartong sinabi ni Vina. Hindi naman siguro sila nagmamadaling uminom. Ayaw kong matapon ang mga ito dahil wala akong pamalit.

Kumatok ako ng tatlong beses bago ako dahan-dahan na pumasok. Bumungad saakin ang malawak na loob ng VIP 2 room. Dim ang ilaw pero nakikita ko naman ang dinadaanan ko.

Inaasahan kong maingay sa loob pero nagtaka ako ng wala akong marinig na kahit isang tinig. Napansin ko ang isang bulto ng lalake na nakatalikod saakin. Mukhang nag-iisa siya tapos siya lang ang iinom sa mga alak na bitbit ko? It seems like he came here to get wasted. May problema siguro ito pero wala na akong pakialam doon. Ibibigay ko lang itong mga order niya tapos aalis na ako.

"Sir, ito na po iyong mga inorder niyo. If you need anything just tell us and we will give what you want." Magalang na sambit ko nang maibaba ko ang mga alak, baso at isang bucket ng ice. Aalis na sana ako pero napatigil ako dahil sa kanyang sinabi.

"What if it is you that I want? Can you give yourself to me? Nagpanting ang tainga ko sa kanyang sinabi.

"Come again, Sir?" Nagtitimpi ng galit na tanong ko.

I feel violated with his words. I am a waitress here. Hindi ako bayarang babae para alukin niya akong ibigay ko ang sarili sa kanya.

I heard him chuckled deliciously. Parang may mga paro-parong nagrambulan sa loob ng tiyan ko.

Goodness. Why does his chuckle suddenly turned me on?

Am I attracted to him?

Unti-unti itong nag-angat ng tingin.

I gasp loudly with shock when our eyes met.

The side of his lips rose for a smirk."Mrs. Gaia Isabel Fajardo. How are you, my wife?"