Chapter 7

VIVIENNE

Nang marinig ni Damian ang ingay mula sa sala, mabilis siyang lumabas ng kwarto. Sa kanyang harapan ay ang magulong kwarto, mga sirang gamit, at si Elias na tila nawawala sa sarili.

“Elias,” malamig ngunit may awtoridad ang boses ni Damian, “Ano ang ginagawa mo?”

Agad na tumigil si Elias, ngunit nang makita niya ang ama, mabilis itong tumakbo papunta rito. Hinawakan niya ang laylayan ng shirt nito habang humihikbi. “Dad! Di ba gusto mo si Tita Marisse? Please, maghiwalay na kayo ni Mommy! Pakasalan mo na si Tita Marisse!”

“Gusto ko si Tita Marisse ang maging nanay ko! Gusto kong mabuhay kasama siya!”

Tahimik ang buong paligid. Si Vivienne ay nanatiling nakatayo, tila nawalan ng lakas mula sa narinig. Samantalang si Damian, nanatiling tahimik sa ilang sandali bago yumuko sa harap ni Elias.

“Elias,” madiin ngunit mahinahon ang tono niya, “tama na.”

“Pero Dad—”

“Hindi.” Ang malamig na tugon ni Damian ay nag-iwan ng bigat sa hangin. “Ang mommy mo ay si Vivienne, at wala nang iba pa ang makakapalit sa kanya.”

Nanatili si Elias na nakatingin sa ama, nanginginig ang kanyang labi, ngunit wala na siyang maisagot.

Tumayo si Damian, tumingin kay Vivienne, at sa sandaling iyon ay nagtagpo ang kanilang mga mata. Nabasa niya sa tingin nito ang galit, ngunit higit pa roon ang pangako at katiyakan.

“Tulungan mo akong linisin ito,” mahina niyang sabi kay Vivienne.

Tumango si Vivienne, pinipilit pigilan ang paminsan-minsang pagluha. Sa mga sandaling iyon, magkasama nilang sinimulan ang paglinis ng hindi lamang mga piraso ng sirang gamit, kundi pati ang kanilang pamilya na halos mawala sa kanila.

Matapos malinis ang mga kalat ay nasulyapan ni Vivienne ang pinakamamahal niyang anak na ngayon ay tila ayaw na ayaw sa kanya.

Nakaawang ang munting labi ni Elias habang nakatingin siya kay Damian, ang kanyang ama. Ang maliliit na luha sa kanyang mga mata ay nagbigay ng inosenteng ekspresyon na likas lamang sa mga bata—kaawa-awa ngunit kaibig-ibig.

Dahan-dahang yumuko si Damian at lumuhod sa harap ng anak upang magpantay ang kanilang mga mata.

“Hindi mo na kailangang itingala ang ulo mo,” sabi niya nang malumanay. Tumitig si Elias sa ama habang paunti-unting humikbi. “Daddy, galit ka po ba sa akin?”

“Isa ka pang bata, Elias.” Isang malambing na ngiti ang sumilay sa mukha ni Damian habang inabot nito ang buhok ng anak at ginulo nang marahan. “Elias, kung lagi kang magagalit sa mommy mo ng ganito, pagsisisihan mo iyan balang araw.”

Umiling si Elias, nanatiling matigas ang ulo. “Hindi daddy!”

Para siguraduhing maniniwala si Damian, mabilis niyang pinunasan ang mga luha sa kanyang pisngi gamit ang maliit niyang mga kamay at tumitig nang mariin sa ama. “Daddy, iwanan mo si Mommy! Magsama na lang tayo ni Tita Marisse. Lagi ko siyang pinapangarap na maging mommy ko!”

Matibay ang bawat salitang binitiwan ng bata. Sa bawat pagbigkas, tila lalo itong nagiging totoo sa kanyang musmos na mundo.

Nanatili si Damian na tahimik. Tinapik lang niya ang balikat ni Elias bago siya tumayo. Ang bigat ng sitwasyon ay parang alon na sumiklab sa hangin.

Mula sa malayo, tahimik na nakamasid si Vivienne. Sa una’y akala niya ay kapritso lamang ng bata ang kagustuhang maging ina si Marisse, ngunit paulit-ulit itong nangyayari. Sa bawat pakiusap at galit ng anak, tila mas lumilinaw na totoo ito sa puso ni Elias.

Tila sinisiksik ang puso ni Vivienne ng matatalim na piraso ng salamin. Ano nga ba ang halaga niya bilang ina? Ang ina na nag-alaga, nagmahal, at nagpakasakit para sa kanyang anak? Ano ang pagkukulang niya upang ipagpalit siya ng anak para sa ibang tao?

Lumapit si Damian at marahang niyakap si Vivienne. Ang malalaking palad nito ay mahinang tinapik ang kanyang likuran habang bumubulong, “Huwag kang masyadong mag-alala. Bata pa si Elias. Hindi pa niya naiintindihan ang mga sinasabi niya.”

Maraming beses nang sinabi iyon ni Damian, at maraming beses na ring sinabi ni Vivienne iyon sa sarili. Ngunit ang simpleng, diretso, at walang preno na mga salita ng anak ay palaging tumatagos sa kanyang puso.

Huminga siya nang malalim habang nakapaloob sa yakap ni Damian. “Oo,” sagot niya nang mahina. Nang muling kumalma ang kanyang damdamin, bahagya siyang humiwalay mula sa bisig ng asawa. “Kumain na tayo.”

Sumunod si Damian sa kusina at tumulong sa paghahain ng mga pagkain. Habang si Vivienne ay abala sa pag-aayos ng mesa, si Damian naman ang nagdala ng casserole mula sa kalan, nag-aalala na baka mapaso ang asawa.

Si Elias, na halatang hindi nakamit ang kanyang gusto, ay napabuntong-hininga at tumingala sa ama. “Dad!”

“Maupo na at kumain,” madiin na utos ni Damian. “Ayokong maulit pa ito, Elias.”

Walang nagawa si Elias kundi sumunod. Umupo siya sa tabi ng mesa, kinuha ang maliit niyang mangkok, at uminom ng sabaw nang paunti-unti. Habang kumakain, kinakalampag niya ang kanyang mga paa na parang luntiang tangkay ng lotus sa ilalim ng mesa. Ngunit hindi rin niya napigilang bumulong, “Ayoko kay Mommy. Naiinis ako kay Mommy!”

Napahinto si Vivienne sa pagwawalis ng mga basag na salamin sa sahig. Tumahimik ang kanyang mga kamay, ngunit hindi ang sakit sa kanyang puso. Bago pa niya maramdaman ang sakit ng mga salita ng bata, mabilis niyang pinayapa ang sarili.

Hindi ba’t alam na niya ito? Hindi ba’t inasahan na niya ang ganitong galit mula kay Elias, lalo na’t pilit niyang hinihiwalay ito kay Marisse? Alam niyang mas titindi ang galit ng anak bago ito humupa.

Hangga’t matatag siya, lilipas din ito.

Nang matapos niyang linisin ang sahig, tapos na rin ang dalawa sa pagkain nila. Kinuha ni Damian ang kamay ni Elias at tinulungan itong magbihis.

Bago lumabas, bumaling si Damian sa anak. “Magpaalam ka sa Mommy mo.”

“Ayaw ko!” Napasimangot si Elias at iniwas ang tingin mula kay Vivienne.

Nakatayo lang si Vivienne sa pintuan, pinagmamasdan ang mag-ama habang lumalakad palabas. Ang kirot sa kanyang puso ay dahan-dahan nang humuhupa.

“Wife,” lumapit si Damian, hinawakan ang kanyang kamay, at pasimpleng hinalikan siya sa labi. “Huwag kang masyadong mag-alala. Konting panahon pa, magiging maayos din ito.”

Tumango si Vivienne. “Oo,” sagot niya, ngunit alam niyang mahaba pa ang tatahakin nilang landas.

Mula noong araw na iyon, nagdesisyon si Vivienne na siya na mismo ang magsusundo kay Elias mula sa daycare. Dating si Damian ang gumagawa nito, dahil madalas niyang sinasabi na ayaw niyang mahirapan si Vivienne. Ngunit sa pagkakataong ito, nagpasya si Vivienne na subukang makabawi sa kanilang relasyon mag-ina.

Maaga siyang natapos sa mga gawaing bahay at dumiretso sa daycare. Dumating siya isang oras bago ang uwian at naghintay nang matiyaga sa labas.

Nang marinig niya ang tunog ng kampana mula sa loob ng paaralan, naglakad siya papunta sa pintuan, umaasang mapansin ni Elias ang kanyang presensya.

Bumukas ang malawak na electronic gate ng kindergarten, at isa-isang sinigurado ng mga guro ang pagkakakilanlan ng mga magulang bago ibigay ang mga bata.

“Elias!” sigaw ng guro. “Narito na ba ang mga magulang ni Elias?”

“Narito!” mabilis kong itinataas ang aking kamay habang nagmamadali akong lumapit. Ngunit bago pa ako makalapit, may isa pang tumakbo patungo sa guro.

Napalingon ako, at tumambad sa akin si Marisse—nakasuot ng pulang bestida, ang buhok niyang mahaba at alon-alon, malayang nakalugay sa kanyang balikat. Ang mukha niya ay may maingat na makeup, at ang ngiti niya ay banayad ngunit puno ng kumpiyansa.

“Magandang araw po, guro,” sabi niya nang mahinahon at may halong awtoridad. “Ako po ang magulang ni Elias.”

Halos natulala ako sa kinatatayuan ko.

Anong ginagawa ni Marisse dito? At bakit niya sinasabing siya ang magulang ni Elias?

Huwag naman sana…