Chapter 3

VIVIENNE

Hinawakan ni Damian ang baba ni Vivienne gamit ang isa niyang kamay. Mahigpit, hindi niya hinayaan na umiwas ito, saka idinikit ang labi niya sa mga labi ng asawa.

“Magugustuhan mo rin ito,” malandi at mapang-akit niyang bulong.

***

Si Elias, limang taong gulang, ay isang estudyante sa kindergarten. Ang klase niya ay nagsisimula tuwing alas-otso ng umaga.

Ang bahay nila ay dalawampung minutong biyahe mula sa paaralan. Dahil ayaw ni Elias na ma-late, umaalis siya ng bahay tuwing alas-siete y medya.

Si Vivienne naman, ang ina niya, ay gumigising nang alas-sais y medya upang maghanda ng agahan.

Ngayong umaga, simple lamang ang kanilang almusal—ravioli na niluto niya kagabi. Mas matrabaho ang sabaw na kasabay nitong inihanda, na nangangailangan ng sariwang pinakuluang chicken broth.

Nilagyan niya ng hiwa ng luya ang ilalim ng kaldero, saka inilagay ang isang buong manok na na-proseso na. Sa ibabaw, isiniksik niya ang buhol ng berdeng sibuyas, tinakpan ang kaldero, at pinakuluan ito sa mataas na apoy.

Nang kumulo ang tubig, binuksan niya ang takip at agad na sumabog ang mabangong amoy ng sabaw ng manok. Nilagyan niya ito ng kaunting asin, saka hininaan ang apoy upang patuloy na kumulo.

Matapos ang mga ito, lumabas siya ng kusina nang may kasiyahan, pumunta sa walk-in closet, at hinanda ang damit na isusuot ni Damian at Elias.

Bilang presidente ng kumpanya, kailangang magbihis nang elegante si Damian. Samantala, si Elias naman, bilang isang bata, ay kailangang komportable at madaling isuot ang kanyang damit.

Matapos maitugma ang kanilang mga kasuotan, inilagay niya ito sa kani-kanilang kwarto. Sakto namang natapos na silang maghugas. Ginamit niya ang oras na iyon upang ilabas ang chicken soup at iluto ang wonton para sa kanila.

Mainit ang chicken broth, kaya mabilis itong kumulo. Inilagay niya ang wonton sa sabaw at tahimik na naghintay habang ito’y naluluto.

“Mommy!”

Narinig niya ang galit na boses ni Elias. Paglingon niya, nakita niya itong tumatakbo papunta sa kanya, bitbit ang tablet.

Galit na tanong nito, “Ikaw ba ang nang-kick kay Tita Marisse at nag-alis sa group na sinalihan namin?”

Tinitigan niya ang maliit na mukha ng anak, na namumula dahil sa galit. Umiling siya.

“Hindi.”

Ngunit sa totoo lang, nauunawaan niya si Elias. Bagamat bata pa ito at hindi pa kayang maunawaan ang tama at mali, sa pananaw ng anak, si Marisse ang paborito dahil hinahayaan siya nitong kumain at maglaro nang walang limitasyon.

Bagamat para sa ikabubuti ni Elias ang pagputol ng koneksyon nito kay Marisse, hindi ito matatanggap ng bata.

Handa siya sa galit ng anak, ngunit hindi niya inasahan ang mga susunod na salita.

“Sino pa ba? Kung hindi ikaw!” sigaw ni Elias, namumula ang mga mata habang masama siyang tinititigan.

“Hindi nakapagtataka na sinasabi nilang hindi ka gusto ni Daddy!” bulyaw nito. “Ang babaeng kagaya mo, mahilig kontrolin ang buhay at bawat kilos ng iba, hindi karapat-dapat mahalin!”

Bagamat alam niyang maaaring maging masakit ang mga bibitawan ng anak dahil sa galit, hindi pa rin siya handa sa bigat ng mga salitang iyon.

Ang mga salita ni Elias ay parang matalim na palaso, tumama nang diretso sa puso niya at labis siyang sinaktan.

Sa tingin pala ng anak niya… ganito siya kamiserable?

Nanginginig ang mga kamay niya nang mahinang tanungin, “Kung hindi ako gusto ng daddy mo, sino naman ang gusto niya?”

Galit na galit si Elias at walang alinlangang sumagot, “Siyempre si Tita Marisse! Sinabi niya iyon mismo. Matagal na raw niyang mahal si Tita Marisse!”

“Totoo?” bulong ni Vivienne, nanliliit ang boses sa sobrang pagkabigla. “Paano mo nalaman ang mga bagay na ito?”

“Siyempre sinabi ni Daddy. Kung hindi, bakit lagi niya akong dinadala kay Tita Marisse para maglaro?” inosente ngunit prangkang tugon ng bata.

Parang sinakal ang puso ni Vivienne. Ang sinabi ni Elias ay lalong nagdagdag ng kirot sa kanyang puso. Bakit nga ba mas madalas silang mag-usap nitong mga nakaraang linggo?

Ang mga hinala niya tungkol kay Damian at Marisse ay nagsimula nang lumalim. Ngunit ngayon, tila nagiging totoo na ang lahat ng mga ito.

Parang may malaking kamay na humigpit sa puso ni Vivienne. Ang bigat-bigat ng pakiramdam niya.

“Siguradong mahal na mahal ni Daddy si Tita Marisse. Iba ang tingin niya kay Tita Marisse kaysa sa tingin niya sa iyo!” galit na galit na sabi ni Elias. “Sabi pa ni Daddy, kaya hindi siya nakikipag-divorce kasi natatakot siya na kapag nag-divorce kayo, magiging kagaya mo ako—isang anak ng single-parent na hindi makakabuti sa akin.”

“Natatakot din siya na baka pagkatapos ng divorce, guluhin mo siya at mawalan ka ng kontrol, saka manakit ng ibang tao!”

Hindi makapaniwala si Vivienne sa sinabi ng kanyang anak. Tinitigan niya si Elias, isang limang taong gulang na bata. Ang boses nito ay bata at napaka-inosente, ngunit ang mga salitang binibitawan nito ay napakabigat.

Sinubukan niyang kumbinsihin ang sarili na masama lang ang loob ng anak kaya nasabi nito ang mga ganitong bagay.

Pero nanginginig pa rin ang mga kamay niya nang walang tigil.

Luto na ang wonton. Ang amoy nito ay kumalat sa buong kusina. Pilit niyang kinalma ang sarili niya.

Naglagay siya ng isang mangkok ng wonton para kay Elias at dahan-dahang inilapag ito sa mesa.

“Kain na, anak,” mahinang sabi niya. Hindi niya sinumbatan ang mga masakit na salita ng bata.

Ngunit binuhat ni Elias ang mangkok gamit ang dalawa niyang maliliit na kamay, saka ito ibinagsak sa sahig.

Umalingawngaw ang tunog ng basag na porcelana.

Ang wonton at chicken soup ay nagkalat sa paligid.

Labis na nabigla si Vivienne. “Elias! May hangganan ang pagkakaroon ng tantrum. Nakalimutan mo na ba ang mga aral na itinuro ko sa’yo?”

Tinitigan nila ang isa’t isa. Ang galit sa mukha ng bata ay hindi mapigilan, ngunit hindi rin umatras si Vivienne.

Hindi nakuha ni Elias ang inaasahan niyang reaksyon mula sa ina, kaya’t mukhang hindi siya kuntento. Lumapit siya, tinulak si Vivienne, at saka umalis na umiiyak.

“Kung ano-ano pa ang inaatupag mo! Ayoko na sa’yo!”

Bagamat hindi malakas ang pagtulak, nayanig pa rin si Vivienne at muntik nang mawalan ng balanse. Tinitigan niya ang likod ni Elias habang lumalayo ito.

Dati, maganda ang samahan nila. Ngunit ngayon, parang unti-unting lumalayo ang bata sa kanya.

Habang pilit niyang nilulunok ang hirap, nagpatuloy siya sa paglilinis ng kalat.

Noon, maganda ang samahan nina Elias at ng kanyang ina na si Vivienne.

Pero dahil bata pa siya at hindi pa buo ang kanyang pag-iisip, nagiging sanhi ito ng mga maling salita at pagkilos.

Bagamat paminsan-minsan ay nasasaktan ang ina, lagi niyang pinapaliwanag sa kanyang anak ang mga pagkakamali nito kapag nakalma na ang sitwasyon, at si Elias mismo ang nag-aayos ng mga bagay.

Sa mga ganitong pagkakataon, karaniwang lumalapit ang bata at niyayakap ang kanyang ina, habang sinasabi… “Mom, sorry, sinabi ko ang masakit, di ba?”

“Natatandaan ko na, at hindi ko na uulitin pa.”

Pagkatapos ay yayakapin siya ni Elias.

Pero ngayon?

Nakatayo ang ina sa tabi ng kalan, at hindi na niya mapigilan ang kanyang mga luha, patak-patak na bumabagsak mula sa kanyang mga mata.

Bakit naging ganito si Elias?

Talaga bang siya ang may pagkukulang sa pagpapalaki sa anak?

Napaisip siya nang seryoso. Noon, marahil ay naging masyado siyang mahigpit. At dahil bata pa si Elias, hindi pa niya lubos na nauunawaan na ang lahat ng ginagawa ng kanyang ina ay para sa ikabubuti niya.

Sa pakiramdam ng bata, siya’y pinipigilan, habang si Marisse, na hindi nagbibigay ng mga mahigpit na alituntunin, ay naging mas magaan para sa kanya.

Dahil doon, unti-unti siyang naiimpluwensyahan.

Dahan-dahan niyang nilalayo ang sarili sa kanyang ina at lumalapit kay Marisse.

Kung paluwagin pa ng ina ang mga hinihingi niya sa anak, magiging maayos pa kaya ang relasyon nilang dalawa?