Chapter 5

VIVIENNE

Napalunok si Vivienne habang nakatitig sa mga mata ni Damian. Seriyoso ang ekspresyon nito—hindi iyon mukhang kasinungalingan. Nag-atubili siyang sumagot, ngunit sa huli, binitiwan niya ang mga salitang may bahid ng pag-aalala.

“Kung ganon, alagaan mo ang sarili mo at magtulungan tayo para mamuhay ng maayos…”

Hinawakan ni Damian ang kanyang mukha gamit ang dalawang kamay. Ngumiti ito bago siya banayad na hinalikan sa mga labi.

“Habang papunta ako dito, nakausap ko si Elias. Sinabi niya na gusto rin niya ng kapatid na lalaki o babae.” Tumigil ito sandali at hinagod ang kanyang mukha. “Alam mo, pangarap ko talagang magkaroon ng dalawang anak. Kaya, wife…” Huminga ito ng malalim. “Huwag mo akong tanggihan, okay?”

Ang mga mata ni Damian ay puno ng pagmamahal, at iyon ang bumighani kay Vivienne. Hindi niya na kayang tumanggi. Mayroon na silang isang anak na lalaki, ngunit naisip niyang maganda nga kung magkakaroon sila ng isa pang anak—isang babae.

Simula sa araw na iyon, pangako ni Damian na aalagaan ang kanyang puso at mamumuhay silang maayos. Si Elias naman, bilang kuya, ay matututong maging responsable at masunurin. Ang kinang ng ganitong hinaharap ay nagbigay kay Vivienne ng kakaibang pag-asa. Tumango siya bilang tugon.

Nang makita ni Damian ang pagsang-ayon ni Vivienne, agad niya itong niyakap. Dama ang init ng kanilang paglalapit, pinalambot ng mga salitang puno ng pangarap. Pumikit si Vivienne at isinuko ang sarili sa sandaling iyon. Sa kabila ng lahat, tahimik niyang sinabi sa sarili, “Hindi naman talaga nagloko si Damian. Tapos na ang lahat sa kanila ni Marisse.”

Tungkol naman kay Elias, panata niyang gagabayan ang bata ng may pasensya at hayaan itong magbago sa tamang oras. Sa wakas, magiging isang ordinaryong pamilya na rin sila.

Ang mga halik ng labi ni Damian sa balat ni Vivienne ay nagparamdam ng kakaibang kiliti sa tiyan niya. Hindi niya naitatangging gusto niya ang mga ganitong pamamaraan ng pagpaparamdam ni Damian ng pagmamahal.

Tumugon si Vivienne sa maiinit na hàlik ni Damian, ang palad ni Damian ay sensual na humimas at humaplos sa mga balat ni Vivienne.

“Mmm…” ninamnam at nilasap nila ang labi ng isa’t isa na tila iyon lang muli ang unang beses na ninais ni Vivienne na isuko ang sarili sa asawa matapos malaman ang lahat.

“Napakabango mo wife,” malanding bulong ni Damian at pinaliguan ng halik ang malalambot na parte ng leeg ni Vivienne.

Bawat sípsip ni Damian sa balat ni Vivienne ay nag-iiwan ito ng marka na para bang mahal na mahal niya talaga ang asawa…

Ngunit… nasira ang katahimikan ng isang malakas na tunog mula sa telepono ni Damian. Matinis ang ringtone nito, at tila pinutol ang nakakakilig na sandali nilang mag-asawa.

Hindi man lang tiningnan ni Damian kung sino ang tumatawag, balak niya na lang itong patayin. Ngunit bago pa man iyon mangyari, napansin ni Vivienne ang pangalan sa screen. Biglang tumigil ang daloy ng dugo sa kanyang katawan. Tinulak niya si Damian palayo.

“Si Marisse ang tumatawag.”

Nagulat si Vivienne. Hindi ba’t sinabi ni Damian na ibo-block niya ang lahat ng impormasyon ni Marisse? Bakit ito nakontak pa rin ng babae?

Wala nang pagkakataong makapagtanong pa si Vivienne. Agad na sinagot ni Damian ang tawag. Sa kabilang linya, umiiyak si Marisse.

“Damian, anong gagawin ko? Si Elias ay naospital. Masakit ang tiyan niya!”

Pagkarinig ni Damian ng balita, dali-dali nitong isinuot ang mga nahulog na damit at kinuha ang susi ng sasakyan. Sa kabila ng pagdududa, napilitan ding sumunod si Vivienne. Tahimik siyang sumakay sa passenger seat habang si Damian ay nagmamadaling pinaandar ang sasakyan.

Sa buong biyahe, walang nagsalita ni isa sa kanila. Habang tumatakbo ang oras, unti-unting nabuo sa isipan ni Vivienne ang larawan ng mga posibleng kasinungalingan.

Sinabi ni Damian na dadalhin niya si Elias sa kanyang ina at tuluyang putulin ang ugnayan kay Marisse. Pero paano nalaman ni Marisse ang tungkol kay Elias? Hindi ba’t siya ang nagsabi na tapos na silang dalawa?

Pagdating nila sa ospital, dumiretso si Vivienne sa area ng emergency. Sa isang sulok ng silid, nakita niya si Elias—mag-isang nakayuko at natutulog.

Mabilis siyang lumapit sa bata, tinitigan ang maamo nitong mukha habang mahimbing na natutulog. Dama niya ang awa, ngunit may kasamang inis. Bata pa si Elias at hindi alam ang tama at mali. Ngunit ang mga matatanda sa paligid nito? Alam nilang may maselang kondisyon ang tiyan ng bata ngunit pinabayaan pa rin ito, dahilan upang madalas itong maospital.

Tahimik na umupo si Vivienne sa tabi ni Elias. Takot siyang magising ito, kaya’t dahan-dahan niyang iniangat ang ulo ng bata at hinaplos ito ng may pagmamahal.

Ngunit ang katahimikan ay naputol nang bumukas ang pintuan ng silid.

“Vivienne, ang anak ko ay nagmamahal sa iyo at pinakiusapan ka pa na maging full-time na housewife sa bahay para alagaan ang mga bata. Ano ang nangyari?”

Tumambad sa kanya si Rosalinda, ang ina ni Damian. May halong akusasyon ang boses nito habang pasugod na lumapit.

“Sa ilalim ng tinatawag mong maingat na pag-aalaga, ang tiyan ni Elias ay may problema tuwing tatlong araw!”

Ramdam ni Vivienne ang init ng dugo sa kanyang sistema.

Nais ba nitong ipasa ang sisi sa akin?

Pinili niyang ibaba ang kanyang boses para hindi magising si Elias, ngunit hindi niya mapigil ang galit sa tono nito.

“Mom, sino ba talaga ang nagpasakit sa tiyan ng anak ko? Alam mo iyon kaysa sa akin.”

“Siyempre alam ko!” Tumawa si Rosalinda, ngunit puno iyon ng hinanakit. “Si Elias ang pinakamatagal na nanatili sa iyo. Kung inalagaan mo siya ng maayos, hindi sana siya nagkakaproblema sa tiyan!”

Itinaas ni Vivienne ang kanyang ulo, pinipigilan ang tumitinding emosyon. Ngunit sa huli, bumigay din siya.

“Pero noong nasa akin si Elias, hindi pa siya na-ospital dahil sa masamang tiyan!”

Natigilan si Rosalinda, ang mother-in-law ni Vivienne.

“Sa halip, mula nang sinabi mong nami-miss mo si Elias at gusto mong sunduin siya ni Damian para ihatid sa inyo, doon nagsimula ang madalas na pagsakit ng tiyan niya. Kaya sino po ang dapat sisihin? Ako ba?” sarkasmong tugon ni Vivienne.

Sa bawat salitang binitiwan ni Vivienne, ramdam ang bigat ng kanyang nararamdaman—isang ina na nais ipaglaban ang kanyang anak laban sa mga maling pananaw ng iba.

Habang pinipilit ni Vivienne na pakalmahin ang sarili, hindi niya napigilang balikan ang mga pangyayaring nagdala kay Elias sa ospital. Tinitigan niya si Rosalinda, ang biyenan niyang may matalas na dila at mapanuring mga mata. Ngunit sa pagkakataong ito, hindi na niya kayang magtimpi.

“Pagkatapos, pinaalalahanan ko pa kayo na huwag basta-basta bigyan ng kung anu-anong pagkain si Elias,” matatag na sabi ni Vivienne, pilit pinipigilan ang kanyang galit. “Ano ang ginawa mo?”

Para kay Vivienne, ang biyenan niyang si Rosalinda ay hindi niya kailanman kinasuklaman. Dati, iniisip niyang mas mabuting makipag-usap nang mahinahon. Umaasa siyang magiging mas maingat ang mga ito sa hinaharap. Ngunit sa pagkakataong ito, nagkamali siya ng akala.

“Hindi mo lang hindi pinakinggan ang sinabi ko,” patuloy ni Vivienne, “ngunit ipinadala mo pa si Elias kay Marisse!”

Naging seryoso ang boses niya, puno ng emosyon. “Hinayaan mong makialam si Marisse—isang babaeng walang karapatan—sa relasyon naming mag-asawa!”

Tumigil si Vivienne upang ipunin ang lakas ng loob, pagkatapos ay nagpatuloy. “At ngayon, si Elias ay nasa ospital! Sinabi sa akin ni Damian na ipinadala niya si Elias sa bahay niyo. Pero ilang oras lang ang lumipas, nandoon na siya sa bahay ni Marisse. Nagsusuka at nagtatae pagkatapos kumain, kaya dinala siya rito!”

Pinipigilan ang luha, muling nagsalita si Vivienne, “At pagkatapos? Iniwan ninyo siya dito—mag-isa!”

Nanatiling tahimik si Rosalinda, tila napipilitang maghanap ng tamang sagot. Pero bago pa man siya makapagpaliwanag, nagpatuloy si Vivienne, ang kanyang boses ay puno ng lungkot at pagkadismaya.

“Mom, alam ko na hindi mo ako gusto. Nauunawaan kong si Marisse ang talagang gusto mo para kay Damian,” mariin niyang sinabi. “Pero kung gusto mo akong kawawain dahil ayaw mo sa akin, ako ang harapin mo! Si Elias, ang apo niyo rin, bata pa siya… hindi niya kayang magtiis sa ganitong klaseng kapabayaan!”

Nakapag-ipon si Rosalinda ng lakas at sasagot na sana nang may galit, ngunit bago pa siya makapagsalita nang mahabang litanya, biglang pumasok si Damian sa eksena. Tumayo ito sa tabi ni Vivienne, ang mukha’y malamig at seryoso.

“Mom, will you say a few words?” galit na sabi ni Damian, na tila nawalan na ng pasensya.

Palaging pinipili ni Damian na kumampi kay Vivienne kapag may alitan. Isa ito sa mga dahilan kung bakit kahit paano’y nananatili ang respeto at pagmamahal ni Vivienne sa asawa.

“Wala ka bang malasakit sa nanay mo kahit kaunti, Damian?! Hindi mo ba narinig kung paano ako pinangaralan ng asawa mo huh?!” gigil na bulyaw ng ina ni Damian.

“Bakit mom? May mali ba sa sinabi ng asawa ko?” gitil ni Damian, nagpipigil ng init ng ulo. Minasdan naman ni Vivienne ang asawa na palaging kinakampihan siya sa lahat.

Lumapit pa si Damian kay Rosalinda, puno ng determinasyon ang boses. “Sinabi ko na sa’yo noon pa na ayoko nang makipag-ugnayan kay Marisse. Pero ano ang ginawa mo? Ipinadala mo pa si Elias sa kanya nang walang pasabi.”

Hindi makapagsalita si An Cui. Kita sa kanyang mukha ang pagkabigla at pagkalito.

Pagkatapos, tumingin si Damian kay Vivienne, ang boses niya’y bahagyang lumambot. “Vivienne, mula ngayon, suportado kita. Hindi na natin ibabalik si Elias sa bahay ni Mom o ni Marisse. Tapos na ang kalokohang ito.”

Tumango si Vivienne, ngunit hindi niya maiwasang mapansin ang bigat ng sitwasyon. Sa kabila ng lahat, malinaw sa kanya na mula ngayon, siya ang kailangang maging mas matatag para kay Elias.

Sa ospital, habang tahimik na natutulog si Elias sa kanyang kama, mahigpit siyang niyakap ni Vivienne. Puno ng pagmamahal ang mga mata niya habang tinitingnan ang anak, na tila walang kamalay-malay sa nangyari.

Pagkatapos tanggalin ang karayom, unti-unting nagising si Elias. Tumingin ito kay Vivienne, magulo ang buhok at mukhang hindi pa rin sigurado kung anong nangyari.

“Anak, huwag kang matakot,” malumanay na sabi ni Vivienne. “Nandito lang si Mommy.”

Bahagyang umiwas ng tingin si Elias at sinimangutan si Vivienne. “Kasalanan mo ’to, bakit kailangan mo pang pumunta sa ospital?”

Napatawa si Vivienne sa inis ng bata, kahit alam niyang seryoso ito. “Ayaw mo ba akong pumunta?” tanong niya, pilit na pinapakalma ang tono.

“Oo,” mabilis na sagot ni Elias. “Kung hindi ka dumating, si Tita Marisse na lang ang mag-aalaga sa akin dito.” Masakit man iyon para kay Vivienne ay dineadma niya ang lumabas sa bibig ng anak.

‘Baka na-brainwash lamang si Elias…’ untag niya sa kanyang isip.

Napangiti si Vivienne, ngunit sa ilalim ng kanyang ngiti, pinangako niya sa sarili na hinding-hindi niya hahayaang mangyari ulit ang ganitong klaseng sitwasyon. Sa pagkakataong ito, mas magiging maingat siya, mas magiging matatag—dahil para sa kanya, ang kapakanan ni Elias ang pinakamahalaga.