Chapter 6

VIVIENNE

Ang walang muwang ngunit prangkang mga salita ni Elias ay tila karayom na tumusok sa puso ni Vivienne. Noong si Elias ay may sakit at nasa pinakamahina niyang kalagayan, iniisip pa rin nito ang babaeng naging dahilan ng kanyang pagkakasakit.

Tumingin si Vivienne pababa sa bata. May hinanakit sa kanyang puso, halatang marami siyang iniinda para sa anak, ngunit matapos lamang ang ilang salita, muling nakatulog si Elias.

Malinaw na narinig ni Damian ang mga sinabi ni Elias.

Lumapit ito at marahang hinawakan ang kamay ni Vivienne. “Wife,” mahina at puno ng pagsisisi ang kanyang tawag.

Walang nais sabihin si Vivienne sa kanya, kaya’t sinubukan niyang hugutin ang kamay mula sa hawak nito. Ngunit pinaghigpitan pa ni Damian ang hawak at hindi siya pinakawalan. “Ang nangyari ngayon ay aksidente lamang,” paliwanag nito. “Nagdesisyon ang nanay ko nang walang pahintulot, at ang anak natin ay nagkasakit kaya hindi ko ito agad nabanggit…”

Hindi sumagot si Vivienne. Kinuha niya si Elias at naglakad palabas ng ospital.

“Ngayon ang panahon kung kailan gusto niya si Marisse, kaya’t sa paningin niya, maganda ang ginawa ni Marisse sa kahit anong paraan,” sambit niya. Saglit siyang huminto bago idagdag, “At mahigpit kong ipagbabawal ang anumang ugnayan niya kay Marisse.”

“Sa simula, tiyak na magiging matindi ang pagtutol niya.”

Tumigil siya saglit at tumingin kay Damian. “Ngunit hindi masama ang likas na ugali ni Elias. Gagabayan ko siya nang maayos at ipapakita kung sino ang tunay na mabuti para sa kanya. Pero nais kong gawin mo ang sinabi mo. Maari kong ituring ang nangyari ngayon bilang isang aksidente, ngunit ayaw ko nang maulit pa ito.”

Tumigil si Vivienne sa paglalakad at malumanay na ipinaabot si Elias kay Damian. Natakot ang lalaki na mapagod ang asawa kaya kusa niyang kinuha ang bata mula sa mga bisig nito.

“Gagawin ko, nangangako ako, wife,” tugon ni Damian.

Tiningnan ni Vivienne ang anak na mahimbing na natutulog sa bisig ni Damian at hindi na siya muling nagsalita.

Pagdating nila sa bahay, huminto si Damian sa sasakyan. Mahimbing pa rin ang tulog ni Elias, kaya’t hindi na nagplano si Vivienne na gisingin pa ito. Hawak ang pinto ng sasakyan, si Damian ang unang nagsalita.

“Ako na,” mahinahon niyang sabi.

Maingat niyang kinuha si Elias gamit ang isang kamay, habang ang isa ay iniabot kay Vivienne. Sandaling napatingala si Vivienne, bahagyang nagulat sa ginawa ng asawa.

Ang liwanag ng poste ng ilaw sa kalsada ay tumama sa matangkad at maamong tindig ni Damian. Ang kanyang mukha ay tila inukit sa bato—mukhang isang diyos na bumaba sa lupa.

Malamyos niyang sinabi, “Vivienne, umuwi na tayo.”

Napabuntong-hininga si Vivienne, inabot ang kanyang kamay, at bumaba ng sasakyan.

“Tara na,” maikli niyang sagot.

Pagdating sa loob ng bahay, maingat na inilapag ni Damian si Elias sa maliit nitong kama. Samantala, kumuha si Vivienne ng maliit na palanggana ng maligamgam na tubig at dinala ito sa kwarto ng bata.

Maingat na tinulungan ni Damian si Vivienne na hubarin ang damit ni Elias, piniga ang basang tuwalya, at pinunasan ang katawan nito. Hindi nagising ang bata kahit natapos siyang punasan at bihisan ng pajama.

Paminsan-minsan, umuungol si Elias, nagpapakita ng kaunting discomfort. Sa tuwing maririnig iyon, ngingiti lang si Damian nang may pagmamahal. Kinuha niya ang tuwalya, itinapon ito sa palanggana, at lumabas ng kwarto bitbit ang gamit.

Naiwan si Vivienne sa loob ng kwarto. Umupo siya sa gilid ng kama, tahimik na tinitingnan ang anak. Sa mga nakaraang araw, mas naging malamig si Elias sa kanya. Sa tuwing nag-uusap sila, bago pa niya magawang magsalita nang maayos, palaging may halong inis at masakit na salita ang sagot nito.

Ngunit sa tuwing tulog si Elias, doon lamang nila nararanasan ang kapayapaan.

“Wife.”

Tinawag siya ni Damian habang papalapit ito sa kanya. Yumuko ang lalaki at marahang binuhat si Vivienne mula sa gilid ng kama. Sa gulat, yumakap si Vivienne sa leeg ng asawa, nakatitig sa mukha nito.

“Anong meron?” tanong niya.

Pinatay ni Damian ang ilaw gamit ang siko at isinara ang pintuan ng kwarto ni Elias. Matigas ngunit may malalim na kahulugan ang tanong ng lalaki.

“Ano ang napag-usapan natin bago tayo pumunta sa ospital?”

Napatigil si Vivienne. Hindi niya maalala ang mga nangyari bago sila pumunta sa ospital. Pero ang mga nangyari sa ospital, malinaw pa rin sa kanya.

Noong buhat niya si Elias, naisip niyang gusto niyang makipag-divorce kay Damian. Pero naisip niya rin na habang hindi pa sila divorced, nagawa na ni Marisse na paiyakin at pahirapan ang kanilang anak.

Paano pa kaya kung maghiwalay sila? Magiging maayos pa kaya ang buhay ni Elias? Para sa kapakanan ng bata, alam niyang hindi dapat magkawatak ang kanilang pamilya.

Magdamag niyang iniisip ang mga nangyari bago sila pumunta sa ospital, ngunit sa kabila ng lahat ng ito, hindi niya talaga maalala.

“Reminders?”

Malamyos na boses ni Vivienne ang pumuno sa kwarto nang marahang isara ni Damian ang pintuan. Sa isang mabilis at maayos na kilos, hinawakan niya ang mukha ni Vivienne gamit ang kanyang malaking palad at inilapit ang labi niya sa mga labi nito para sa isang banayad na halik.

“Wife…” mahina niyang bulong, ang malalim at mababa niyang tinig ay nagdala ng kakaibang init sa tahimik na gabi.

Isang pilyong ngiti ang sumilay sa labi ni Damian habang naglalaro ang kanyang mga mata sa babae sa kanyang harapan. “Naalala mo na ba?”

Inirapan siya ni Vivienne, alam niyang nagbibiro ito. Hindi niya hahayaang siya ang magwagi. “Hmm… paano kaya? Mukhang hindi ko maalala.”

Nagliwanag ang mukha ni Damian sa sagot nito. Ang kanyang mga mata ay nagniningning habang pinagmasdan si Vivienne—ang kanyang mahabang buhok na parang talon na bumalot sa puting kumot, at ang kanyang namumulang pisngi dahil sa banayad na halik nito.

Lumingon si Damian at bahagyang inilapit ang mukha. Ang kanyang boses ay bumaba sa bulong. “Mukhang kailangan kitang tulungan para maalala mo…”

Walang naging palag si Vivienne nang sunggaban ni Damian ng mainit na halík ang labi niya, ayaw man niyang tumugon ay nadala na lamang siya ng mapang-akit na halík ni Damian.

Ang mga nangyari noong gabi ay iniwan si Vivienne na pagod at walang lakas. Ngunit si Elias, ang kanilang anak, ay kakalabas lamang ng ospital matapos magkaroon ng problema sa tiyan. Kailangan niyang alagaan ito nang maayos, kaya’t kahit pagod, napilitan siyang bumangon nang maaga upang maghanda ng almusal.

Dahil sa kanyang kalagayan, kailangang mag-ingat sa kinakain ni Elias. Nagdesisyon si Vivienne na magluto ng lugaw. Gumamit siya ng casserole, ini-adjust ang apoy—magsimula sa malakas bago hinaan para ito’y dahan-dahang maluto.

Pasado alas-singko pa lang ng umaga. Habang hinihintay ang lugaw, naisipan niyang pumunta sa palengke upang bumili ng sariwang gulay at karne. Pag-uwi, nilinis niya ito nang maayos at inayos sa kusina. Naghintay siya hanggang gumising si Elias bago sinimulan ang iba pang putahe.

Nang handa na ang pagkain, naghanda na siyang tawagin sina Damian at Elias para kumain. Ngunit bago pa siya makalabas ng kusina, narinig niya ang dagundong ng maliliit na yapak.

Si Elias ay mabilis na tumakbo papunta sa kanya, nakausli ang mga pisngi nito na halatang inis. “Sinabi ko na sa’yo, ayoko dito! Gusto kong tumira kay Lola!”

Lumingon si Vivienne sa kanyang anak, pinunasan ang kamay gamit ang basang tuwalya.

“Kahit nagkasakit ako at napunta sa ospital, dapat dinala mo na lang ako kay Lola pagkauwi natin!” dagdag pa ni Elias, galit na nakatingin sa kanyang ina.

Masakit ang mga salitang iyon para kay Vivienne, ngunit hindi niya pinakita. Tumitig siya sa anak at malumanay na nagsalita. “At pagkatapos, ano? Dadalhin ka ni Lola sa bahay ni Marisse?”

Napahinto si Elias, halatang hindi inaasahan ang sinabi ng ina. Ang mga mata nito ay nanlaki sa pagkagulat.

“Sa tingin mo ba hindi ko alam ang ginagawa mo?” patuloy ni Vivienne, matatag ang tinig. “Ginagamit mo si Lola bilang dahilan para lang makapunta sa bahay ni Marisse.”

Namula ang mukha ni Elias sa hiya, ngunit agad itong lumaban. “Bakit hindi ba pwede? Bakit hindi mo ako hinahayaan?!”

Huminga nang malalim si Vivienne, tumayo nang tuwid, at sinabi, “Dahil ako ang nanay mo, Elias.”

Lumakas ang iyak ng bata, at sa gitna ng paghikbi, sumigaw ito, “Ayoko na ikaw ang nanay ko! Gusto ko si Tita Marisse! Gusto ko siyang maging nanay!”

Parang tinusok ng matalim na karayom ang puso ni Vivienne. Si Elias—ang anak na inalagaan niya, minahal, at pinrotektahan nang walang pag-aalinlangan—ngayon ay tinatanggihan siya para sa isang babaeng nagdala ng sakit sa kanyang katawan at ulo.

Ngunit hindi niya pinakita ang sakit. Si Elias naman, sa halip na humupa, tumingin sa paligid. Kinuha nito ang basong tubig na nasa mesa at hinagis iyon sa sahig.

“BLAG!” malakas na dumagundong ang pagbasag na ‘yon sa buong bahay.

Nagkalat ang mga piraso ng baso sa sahig, at ang malamig na tubig ay nagkalat rin.

“Elias!” gulat na sigaw ni Vivienne. Ngunit hindi ito tumigil. Ang kanyang maliit na kamay ay dinampot ang iba pang bagay sa mesa—mga plato, kutsara, kahit ang fruit bowl—at isa-isa itong hinagis sa sahig.