Kabanata 5

"Bakit hindi mo sinabi na iyon pala ang dahilan kung bakit uwing-uwi ka palagi?" He asked after a long stretch of silence between them. 

They're now inside his car parked just in front of her apartment. Doon sila dumiretso pagkatapos nilang ihatid si Lola Melba sa bahay nito. 

"Hindi mo naman kasi kailangang malaman lahat tungkol sa akin," she replied. "Ayoko na ring madamay pa ang Lola sa ginagawa ko," she added. 

"Dapat sinabi mo pa rin para alam ko." 

Mapait siyang napangiti. "Okay lang 'yon. Tapos na rin naman, e. At saka… pagpasensiyahan mo na rin kung maraming kwento ang Lola tungkol sa akin. Iniisip niya lang siguro na malaki ang utang na loob niya sa akin gayong kusa ko namang ginagawa ang pag-aalaga sa kaniya. Ako pa nga iyong may utang na loob sa kaniya dahil kung hindi sa kaniya ay mas mangungulila talaga ako sa pamilya ko." 

"Sa tingin ko nga ay kailangan ko pa siyang pasalamatan." Nagpakawala ang lalaki ng isang malalim na buntonghininga. "If it wasn't because of her, hindi ko pa malalaman kung gaano ka kabuting tao. I am really sorry for those hurtful words I said to you before." 

"Okay na nga 'yon," natatawa nitong sinabi saka nito nilingon si Lazarus. "Hindi ka naman siguro nag-so-sorry ngayon para magawa mo ulit sa susunod ang mga nagawa mong mali, hindi ba?" She gently smiled at him. "Para mapatawad ka ng iba, siyempre patawarin mo na rin muna ang sarili mo kasi kahit hingi ka pa nang hingi ng sorry kung hindi mo naman pinapatawad ang sarili mo, palagi mo pa ring maiisip iyong kasalanan mo sa iba." 

Natigil lamang sa pagsasalita ang dalaga nang mapansing nakatitig lamang sa kaniya si Lazarus. 

"May dumi ba sa mukha ko? Bakit ganiyan ka makatingin?" Salubong ang kilay niyang tanong. She tried to wipe her face with her right palm to check pero wala naman siyang nakapang kung ano kaya mas lumalim ang kunot sa kaniyang noo. 

"Nothing," Lazarus replied. "I mean, I was just… I was just wondering how can you say those words when I know your life has not always been that easy? You forgive so easily. You always see and think about things positively. How can you say such powerful and encouraging words when you've been hurt by it? Paano mo nagagawa ang lahat ng iyon?" Puno ng hiwagang tanong ni Lazarus. 

Simple lang naman ang sagot doon ni Almirah, pero nasa tao na iyon kung paano niya iyon tatanggapin. 

"Ang dami mo namang tanong, pero sige…" napailing na lang ito habang nangingiting inoorganisa ang mga salitang dapat niyang sabihin. 

"Naniniwala kasi ako na iba't iba ang pananaw ng mga tao. May mga taong madaling magpatawad at merong hindi. Iyong mga hindi marunong magpatawad, hindi mo naman sila masisisi dahil may pinanggagalingan din naman sila, pero ako? Iniisip ko na lang na ano bang gagawin ko sa sama ng loob? Kapag ba hindi kita pinatawad sa mga nasabi mo sa akin, makakapag-move on ako? Ako lang din naman kasi ang mahihirapan, e. If I let myself be terrorized by your words, ako ang talo, but if I forgive and move on… ang taong nanakit ang talk kasi hindi ko hinayaang hilain niya ako pababa." 

Titig na titig lamang sa kaniya ang kasama pero para makapagpatuloy siya ay hindi siya nagpaapekto sa mabibigat nitong pagtitig sa kaniya. 

She loves to talk a lot, and to have someone who's willing to listen to her is a dream come true. 

"Sa pagiging positibo? Wala naman akong choice. Ang baba na nga ng tingin ng ibang tao sa amin, mag-iisip pa ba ako ng negatibo?" Tanong nito sa kaniyang sarili. Umiling ito bilang sagot sa sariling tanong. "Iba't iba rin naman kasi ang pag-iisip ng mga tao, pero pinipili kong maging positibo dahil alam kong makatutulong iyon sa akin. Ayokong lunurin ang sarili ko sa problema. Sa halip na mag-focus ako sa kung anong wala ako, mas pinipili kong pahalagahan kung anong mayroon ako." 

She blew a sigh of relief when she's finally done uttering those words from her heart. Kahit paano ay nabawasan naman iyong bigat nararamdaman niya. 

"Eh, ikaw?" She turned her head to Lazarus. Umayos na rin siya ng upo para tuluyan niya itong makaharap. She wants to listen to whatever he has to share, too. 

"What?" Nagtaas ng kilay si Lazarus na tila na tinatanggap ang hamong tanong ng kausap. 

"Just by looking at you, alam kong meron ka ring gustong ilabas diyan sa dibdib mo. You're just afraid to let it out because you're scared that no one will listen to you, huh?" Mapanghamong sambit ni Almirah sa bawat katagang binitawan nito. 

Lazarus tried to smirk the growing tension away from his body but he knew he can't just hide anything to Almirah. It was as if though she has a power to get through his head and emotion. Tila ba nababasa nito ang buo niyang pagkatao kahit sa pamamagitan lang ng mga mata. 

"Tss. Walang interesante sa buhay ko. You'll just get bored," anito saka nag-iwas ng tingin. Ilang sandali pa ay inabot na ng kamay nito ang susi para buhayin ang makina sa nagbabadyang pag-alis. 

"Bakit hindi mo ako subukan kung gan'on? Tingnan natin kung ma-bo-bore ba talaga ako sa mga sasabihin mo?" She raised a brow on him. Her hands are now on top of his right leg as she's trying to convince him to tell her about him. 

Lazarus' eyes went down on her hands resting on his leg. Nagtagal iyon doon ng ilang segundo bago muling nagtagpo ang kaniyang mga mata. 

No one was talking but they both knew that the tension was building fast between them as they stared longer at each other's eyes. 

"What do you want to know about me?" He asked as he swallowed the bile on his throat. 

In each tick of time, he could feel the atmosphere inside the car getting heavier and hot. He keeps getting distracted in her hands on his right leg. Hindi niya maalis doon ang kaniyang isip. Habang tumatagal iyon doon ay mas nagiging mabilis ang pagkalat ng bolta-boltaheng kuryente sa kaniyang katawan. 

"Anything that you want to share," she said as she pulled her hand away from his leg. 

Hindi alam ni Lazarus kung makakahinga na ba siya nang maluwag o madidismaya. 

"I told you I have nothing to share. My life's boring as heck." He averted his gaze outside to distract himself. 

"Okay… hindi na kita pipilitin kung gan'on. Huwag kang ma-pressure kasi ikaw naman 'yan. Kung gusto mo na at feel mo ay ready ka nang mag-share, nandito lang ako para makinig." 

Lumalalim na rin ang gabi. Halos buong araw din silang namamasyal kaya gusto na sanang magpaalam ni Almirah nang naunahan siya ni Lazarus sa pagsasalita. 

"Can we do it right now?" 

She was taken aback by what he asked pero nakabawi rin naman at naintindihan kung anong ibig nitong sabihin. 

"You mean sex? Oo naman. Why are you even asking? Kung gusto mo, e di go!" 

"Puwede ka namang tumanggi." 

For the nth time, she was surprised. "Ay weh? Hindi ko alam. Akala ko kasi ay hindi since trabaho ko 'to so hindi puwedeng mag-no?" 

"You can say no right now and I would understand that." 

"Oh sige na. Puwede na akong mag-no pero pumapayag naman ako. Game na ba?" She shifted on her seat again. Handa na sana siyang lumabas kanina kaya dumiretso na siya ng upo pero dahil sa gagawin nila ay nakaharap na ulit siya sa driver's seat. "Bawal sa apartment, e. Strict yung caretaker."

"We'll just do it quick here." 

"Okay," mabilis nitong sinabi. Kung patatagalin niya na naman kasi ang usapan ay aabot na naman sila sa kung anong oras. "How will we do it, then? Masikip…" she looked around the car. Puwede naman sila roon sa likod pero sa paraan kung paano siya tingnan ni Lazarus ngayon, parang hindi na nito kaya pang paabutin pa sa likod. 

"Straddle me," utos nito kay Almirah na kaagad naman nitong sinunod. She was now sitting on his lap. Almirah could feel his aching groin on her entrance even with her clothes still on. 

"Fvck…" he groaned as he was trying to fee his member out of his pants. His movements were urgent and needy so Almirah thought of helping him do it and when he successfully freed his member, siya naman ang tinulungan nito para maibaba ang kaniyang underwear. Maybe it was his lucky day because she was only wearing a dress. 

No time was wasted indeed as in the moment he managed to pull her underwear down, Almirah moaned in both pleasure and pain because of his sudden and forceful entrance. 

It only took her a while before she finally released herself. Ilang sandali lang din ang lumipas ay sumunod naman si Lazarus. They both moaned as they let out a spasm of the release they have in almost at the same time. 

They were still both panting as they tried to catch their breath when Lazarus buried his face in between his neck and shoulder blades. He whispered something on Almirah but she was too tired to even hear it.