"Women were gravitating towards him from all directions like a planetary orbit."—Dannika Dark
Inalis ko ang kamay niya sa akin at hindi makapaniwalang tumingin sa kanya. Naisip niya pa talaga iyon?
"I don't know. Hindi ko naman tinanong." Bumagsak ang balikat niya, bigo dahil sa nalaman.
"Bakit hindi mo alam? Dapat inalam mo!" Napailing na lamang ako.
"Is it important?" inosenteng tanong ni Anisha. Oo nga. Importante ba kung gwapo o hindi?
Asaisha rolled her eyes as if she heard nonsense.
"Of course it is! Paano kung pangit iyon? Dugyot at mataba? Baka maapektuhan pagluluto ni Aisha!" pagpapaliwanag nito.
"I didn't raise you like that, Asaisha." Mom joined the conversation.
Napangiwi naman ang babae sa tabi ko bago bumaling kay mommy.
"Sorry ‘mmy. Love you!" she told her then back again in my direction. "So I was saying na para may inspiration ka habang nagluluto! Mas inspired, mas masarap!"
"Ewan ko sa'yo," nasabi ko na lamang sa kaniya.
Matapos naming kumain ay pumunta kami sa sala at doon pinagpatuloy ang kwentuhan. Nakaupo ako sa carpeted floor habang nakahilig sa sofa. Nasa likod ko si Asaisha na tinitirintas ang mahaba kong buhok na palagi kong pinupusod. Si Anisha ay humiga, nakaunan ang ulo sa binti ko.
Si Alisha at Athasha nasa harap ng T.V nanunuod ng palabas. Si mommy naman ay nasa kusina pa, naghuhugas. I told her na ako na but she insisted kaya wala na akong nagawa.
"You really didn't know?" pagpipilit ni Asaisha kaya napabuntong hininga na lamang ako. Si Anisha napahagikgik na lamang sa narinig.
"Don't worry, kapag malaman ko ay sasabihan agad kita," panggatong ko sa kanya.
"I already saw Mr. Williams so I'm sure his son is handsome too. It runs in the blood," Alisha informs us.
"I agree. Kaya huwag ka nang chismosa diyan at hindi naman ako nagrereklamong paglutuan ka," seryoso kong sabi sa kanya.
Malakas na tumawa si Alisha at Anisha. Si Athasha ngingiti-ngiti lang. Hindi ko makita ang reaksiyon ni Asaisha dahil nasa likod ko siya pero alam kong nakabusangot ito.
"What does that mean, huh? Sinasabi mo bang pangit ako?" hindi makapaniwala na tanong niya.
"I didn't say that." Umalis ito sa likod ko pagkatapos ng ginagawa niya at nakahalukipkip na humarap sa akin.
"Don't forget we have the same faces!" she stated.
Tinaas ko ang dalawang kamay tila sumusuko. "I'm not forgetting anything."
We change the topic and talk about some random things. This is my kind of rest. Hanging out with them, talking about things or cooking for them. Lahat ng pagod nawawala kapag andiyan sila.
There's bubbly Asaisha who ensure everyone's happy with her energetic self. Alisha is sometimes the opposite kaya madalas magbangayan ang dalawa, but she's serious too. Anisha is the innocent type. Kapag may gusto siyang malaman ay tinatanong agad niya. While Athasha is just there observing everyone, her silence can make you calm.
I'm on my way to our usual place everytime I hang out with our team. I just wear a casual attire. Hindi ko na rin inayos ang buhok ko at pinabayaan ang ginawa ni Asaisha kanina.
Pumasok ako sa DF Bar. I really like the place. It has dark interior with dim lights. Bagay sa isang bar.
Naglakad ako papunta sa direksyon ng mga taong naghihintay sa akin. I guess ako talaga ang magbabayad.
"Oh wow! Ikaw ba 'yan Chef?" bungad na tanong ni Calisle, isang staff ko.
Umupo ako sa tabi ni Lala na nakangiti sa akin. Tumingin ako sa kanilang lahat na parang hindi makapaniwala sa ayos ng buhok ko.
"Who else?" I asked her.
"Akala ko si Miss Asaisha!" sagot nito habang nakakanganga pa rin.
Napatawa ako sa sinabi niya. Hindi talaga maiiwasang pagkamalan nila ako na si Asaisha o Alisha. Well, we are all identical. Hindi rin sila masanay-sanay at minsan nagkakamali kapag magkakasama kami.
"Tinirintas niya ang buhok ko kanina at pinabayaan ko nalang," pagpapaliwanag ko.
Tumango naman sila. Inutusan ko na rin silang mag-order para makapag simula na kami.
"Cheers for the hard work!" Lala initiated. Itinaas naman namin ang mga sariling baso at pinatunog iyon.
They were congratulating me nonstop na ikinatawa ko na lamang.
"Chef, nabalitaan namin na magiging personal chef ka ng anak ni Mr. Williams, totoo ba?" someone asked. Tumango ako bago magsalita.
"I need to accept his offer so we can get the collaboration. Okay lang naman sa'kin dahil malaking kawalan kung hindi ko iyon tatanggapin."
"Swerte mo chef at anak pa ni Mr. Williams una mong kliyente!" sabi ng isa ko pang staff.
Binatukan naman siya ng katabi nito dahil sa sinabi. "Baliw. Maswerte ang anak ni Mr. Williams. Si Chef Aisha na 'yan oy!"
Napatawa ako dahil sa biro nila. I'm still working on it. Hindi ko sinasabing sobrang galing ko na sa larangang ito. I just want to prove something for myself and to my family who believes in me.
"Balita ko gwapo raw iyon chef. Baka naman!" sabi ni Essa kaya muntikan kong mabuga ang iniinom kong wine. Agad naman akong dinaluhan ni Lala na nasa tabi ko lang at tahimik na nagmamasid.
Pati ba naman dito?
"How did you know that he's handsome?" I asked her. Hindi ko pinahalatang interesado ako sa kung ano man ang sasabihin niya. I just want to feed my curiosity at wala talaga akong alam sa anak ni Mr. Williams.
Tumingin ito sa'kin na parang nagd-daydream pa siya sa mukha ng anak ni Mr. Williams.
"Of course chef. Usap-usapan siya lalo na sa mga babae but he's too private. Napaka-mysterious na nakapagdagdag ng kagwapuhan. I'm thrilled!" Napaikot na lang ang mata ng iba dahil sa narinig nila.
"Mangarap ka. Mangarap ka habang buhay ka pa!" sabi ni Trist kay Essa.
"Hoy! Inggit ka lang dahil hindi kita bet."
Bumusangot naman ang mukha ng lalaki dahil sa narinig. Halatang may gusto itong si Trist kay Essa pero akala niya lang ay pinagtritripan lang siya ng lalaki. I can't blame, Trist is one of those men na hindi mahinto sa isang babae lang. Not that I’m judging.
Tuloy-tuloy lang ang pag-inom ko habang tinitingnan silang lahat na nagsasaya. Ang iba ay pumunta na ng dance floor at nakipag sayawan.
"Si Chef talaga kapag umiinom akala mo umiinom lang ng tubig," komento ng isa pang katrabaho ng bumalik ang atensiyon nila sa'kin.
Napahinto naman ako sa pag-inom. Si Lala ay mabilis na napatingin sa akin at umubo.
"Syempre nasanay na. Palagi ba namang iyan ang inoorder niyo para sa kanya!" pagpapalusot ni Lala. Tumango ako sa kanilang lahat.
"Hindi naman kasi nagrereklamo si Chef. Ano ba gusto mo, Chef?" baling nito sa akin.
Ngumiti na lamang ako. "This is good. Okay na ito."
Napangiwi silang lahat sa sinabi ko at tumingin pa sa iniinom ko.
"Good ba iyan Chef? Eh kahit ata akong laging umiinom hindi kinakaya ang lasa niyan!"
I bit my lip. Mukhang tinatamaan na sila dahil tanong na sila nang tanong. Hinayaan kong si Lala ang sumagot sa mga tanong nila. Iyon naman palagi o hindi kaya hinahayaan ko na lamang sila.
"I think let's call it a night." I told them when I noticed we already drank too much. They all grunted halatang ayaw pa nilang magpaawat.
Lasing na sila at ang iba ay nakasubsob na sa mesa. Bumalik na rin ang ibang pumunta sa dance floor. Kami na lamang ni Lala ang tanging hindi masyadong lasing. Medyo mapula na siya pero alam kong kaya pa naman niya. Siya rin kasi ang maghahatid sa kanila.
Nagpatulong kami sa bouncer para ihatid ang iba sa sasakyan dahil hindi na sila makalakad ng maayos. Nang maihatid na sila sa sasakyan ay bumalik ako sa loob at pumunta ako sa counter para magbayad.
"Table number 5," I told the cashier and handed her my card. Agad naman nitong ini-scan sa machine at pagkatapos binigay ulit sa akin.
Paalis na sana ako ng bigla ako nitong tinawag.
"Ma'am, we noticed that you ordered our special wine everytime you're here. If you have time, can we ask for a review from you?
Wine? Review?
I'm about to answer her when Lala inserted. Hindi ko siya napansin.
"We'll just email you about the review. Is that okay?" she inquired.
Nakangiti namang tumango ang babae. "Whatever you think is more convenient for you, Ma'am. Here's our business card, you can contact us here." Inabot nito ang puting business card na inabot naman kaagad ni Lala. "Thank you very much."
"Our pleasure!" Hinatak kaagad ako ni Lala paalis ng bar. Nang dumating sa labas ay hinihingal pa ito.
"You okay?" I asked her. Tumango naman ito.
"It was their first time asking for a review from us," she said after catching her breath. "Mabuti na lang ay sumunod ako sa'yo."
I laughed at her. "It was fine. Don't worry about me and let's just get going. We still have work tomorrow."
Napanguso naman siya at tumango. Agad naman akong sumunod sa kaniya papunta kung nasaan naka-park ang sasakyan at tiningnan ang iba sa loob. Lahat ay nakatulog na.
"Be safe," I reminded her.
"Kayo rin chef!"
"The climb maybe tough, but the view from the top is always better."—UnknownI just smiled at them one last time at pumasok na rin sa kotse ko. I buckled my seatbelt and started maneuvering the car. After an hour or so, I arrived at our house with some lights still open. Gising pa sila?"We arrive at the same time, sis." A familiar voice thundered behind me, making me startled."At least make yourself known, Asaisha. You almost gave me a heart attack!" gulat kong sabi.She just wickedly smile at me. "Don't worry, hindi ka naman pababayaan ni Alisha."Crazy.Kumunot ang noo ko nang lumapit ito
"Cooking is about passion, so it may look slightly temperamental in a way that it's too assertive to the naked eye."-Gordon Ramsay Tiningnan ko isa-isa kung may laman ba ang mga cabinet at nakahinga ako ng maluwag nang makitang puno iyon ng mga grocery. Binuksan ko rin ang malaking refrigerator at nakitang puno iyon ng mga sangkap. Good. "The problem is what will I cook for him." "Prepare me your specialty." I was startled when I heard someone behind me. Dahan-dahan akong lumingon at tiningnan kung sino iyon. Muntikan pa akong mabilaukan ng sarili kong laway nang makita ang hindi ko inaasahang makita. Umagang-umaga! Asaisha, looks like you're jumping with tears.
“I will not deny but that the best apology against false accusers is silence and sufferance, and honest deeds set against dishonest words.”—John Milton He doesn't like it? I thought. Hindi pa nga niya natitikman eh. "You...you don't like it?" hindi ko mapigilang tanong. Worry is evident in my eyes as I look back at him. He leaned his back on the chair while crossing his arms over his chest. Tinitigan niya ako bago magsalita. "Sit and we'll talk," aniya. Agad naman akong umupo at ngumiti sa kaniya para hindi niya mahalatang nanginginig ako sa kaba. He's more intimidating than his father! "What did you cook f
Pero alam kong hindi talaga titigil ang isa riyan. I was right when she blocked my way with her arms on her chest while looking at me in a meaningful way."Oh no! Walang matutulog hanggang hindi mo pa sinasabi sa amin ang tungkol sa anak ni Mr. Williams. I'm so intrigued." She even asked the other one to agree with her and she unsurprisingly nodded her head like a chick pecking on its food.I sighed in resignation. Umayos na ng upo si Alisha nang mapansing magkukwento na ako sa kanila. Ano ba kasi ang sasabihin ko? Should I let them know his name first? Right. It would be embarrassing if I tell them how I gawked at the man. Just thinking about it makes my face flush."His name is D," pagsisimula ko."D? As in Dede?" pagtatanong ng nasa harap ko."Huwag ka nang magtanong at wala ka naman no'n!"Napabuntong-hininga ako. "Itutuloy ko pa ba o hindi?"Isinara naman agad nilang dalawa ang mga bibig at sumenyas na magpatuloy na ako."Okay, well, he wants me to call him D. Just the letter D. I
Parang sinasabi niya na ring wala kaming panama sa iba. I know for a fact that we're nothing compared with the Fig Restaurant. Alam namin iyon. Sinasabi niya bang hindi namin deserve na makuha ang approval ni Mr. Williams? Sinasabi niya bang may ginawa kami para makuha iyon? Is he indirectly insulting us?I had never hated someone in my life. Kahit nakakatanggap ako ng masasamang salita sa iba. Kahit na may naiinis sa akin dahil sa hindi ko malamang rason. Tinanggap ko ang mga iyon dahil alam kong hindi totoo ang mga binabato nila sa akin. My achievements were questioned.Tinatanong nila kung bakit maraming tumatangkilik sa restaurant namin at kung paano ko nakuha ang mga pangaral patungkol sa pagluluto sa murang edad.May ginawa raw ba ako patalikod? Mga ganoong pagbabato at paninira ng ibang tao. But I had never hated them for that. I didn't fight back, hinayaan kong mawala ang issue nila sa akin...sa amin. Hindi ako nagtanim ng galit sa kanila. Not because I don't want to but becaus
This is how I lived. Cooking food and let everyone taste my palate. Only my family and Lala knew I can't taste any food. Simula nang maisilang ako ay wala na akong panlasa.It may not look normal to the eyes of other people especially that me and my sisters were born with each losing one sense but it didn't stop us from continue living. Instead, we use this as motivation to cope up fron the missing sense. Iba-iba ang ginawa namin para mapunan iyon, I'm telling you it wasn't easy. As for me, cooking is what I've been doing since I am a kid. Nagbabakasakaling may malasahan ako sa bawat lutong ginawa ko. Pero lahat ng iyon ay niisa wala akong nalasahan. It didn't stop me still I continued living so I can prepare food for everyone. "Perfect!" she exclaimes after tasting the food. "Ang sarap mo talagang magluto chef! Hindi ba bumait ang anak ni Mr. Williams nang makakain ng luto mo?"Natawa ako sa tanong niya. "Silly. It's not as if my cooking can magic someone's personality. Mabait naman
"MOM, why are you here?" nagtataka kong tanong kay mommy nang maabutan ko siya sa labas. I kissed her cheeks and she immediately cling her arms on me. Sabay kaming pumasok at naabutan ko ang iba sa sala. They're busy with their own worlds but they greeted me when I passed on them. "My, hindi mo pa po sinagot 'yong tanong ko."Napailing na lang ako nang makita si mommy na ngiting aso na tumingin sa 'kin. I know this smile."My?" pagtatawag ko ulit sa kaniya.Ngayon ay ngumuso naman siya sa akin. Mas lumapit ito at maya-maya ay biglang itong iyak na ikinagulat ko."Aisha...hindi ko talaga kasalanan! I swear that I didn't I purposely broke one glass. It just slip in my hands."Dali dali kong kinuha ang panyo sa bulsa ko para punasan ang luha na tumulo sa mga mata ni mommy. Nagsilapitan din ang iba kong kapatid dahil mukhang narinig ang iyak. Nang makita nila si mommy ay sabay-sabay silang napailing."What did she broke this time?" Sabay-sabay kaming lumingon sa kakarating palang na si
"That's enough."Sabay kaming napalingon sa may-ari ng boses. I can sense the dark aura around him. Siya na rin nagtanggal sa kamay namin. Nagulat pa ako sa ginawa niya kaya hindi na ako nakapagsalita nang hatakin niya ako paalis do'n. I haven't even excuse myself yet.Huminto kami sa isang private room. Nakita kong may tatlong lalaki doon na nakaupo. Sabay-sabay silang lumingon sa'min nang pumasok. No...it's more like they look at me. Hindi nila pinansin ang lalaking nasa tabi ko."Hi." I greeted, not wanting to be rude.I heard the man beside me tsked."Woa woa. Wait." A tall handsome man stood up from his seat. I was a bit intimidated looking at him. He screams something I can't name of. Nilagay pa nito ang kamay niya sa harapan. "Am I only the one who's missing something?"Lumingon ito sa dalawang kasama niya para magtanong."No dude. You're not the only one," the other handsome man answered.My brows furrowed when I saw his whole face. I think I know him!Tiningnan ko ang nasa t
Ngumiti ito nang maramdaman ang hawak ko sa kaniya."Thank you. Why are you already cooking? Are you okay now?""Good morning to you too!" I kissed her cheeks with loud smack.Nilagyan ko ng mga naluto ko nang pagkain sa harap nito. Dahil huling pagkain nalang ang niluluto ko ay naglagay na rin ako ng plato ng para sa akin para daluhan ito."I thought I wouldn't taste your food today!" Tumawa ito nang mahina.I grinned. "Well, you can't escape from my spell-bounding food."Humagikgik ito."It was half-half though. I guessed too that no one's gonna stop you from cooking. And I guessed right."Pinatay ko na ang stove at umupo na rin sa upuan ko. We both prayed first and then started digging in."Bon appétit.""Bon appétit!"Nagsimulang magkwento si Anisha ng mga pinagkakaabalahan niya nitong nakaraan. I was feeling sorry because I got busy these past few days and will be busy the next days too so I'm attentively listening to all her stories now so I can catch up.Tumikhim ito pagkatapos
Hindi pa ako nakakapagsalita ay nawala na ito sa harapan ko at nalaman ko na lamang na pumasok ito sa kwarto niya. Nanatili ako sa posisyon ko habang hinihintay siya. Iniisip kung bakit niya ako pinaghihintay.Ilang minuto lamang ay lumabas na ito at nakita kong nagpalit ito ng damit. He's only wearing a white shirt and trousers. He stopped in front of me before getting my bag from my hand and carried it with him."Let's go.""H-huh?""I'll drive you home," seryoso nitong sabi at wala akong magawa nang hatakin ako nito palabas.Hindi ko mabuka ang aking bibig dahil hindi ko rin naman alam ang sasabihin. Mukha akong nawalan ng lakas na umayaw sa ginagawa niya at hinayaan na lamang siya. Tahimik akong lumingon sa tabi ko na seryoso sa pagmamaneho. Miminsan ay bahagya itong kukunot ang noo ng walang dahilan na animo'y ito ang regular niyang ekspresyon."Why don't you rest instead of looking at me?"Mabilis pa sa kidlat na iniwas ko ang tingin sa kaniya at umayos ng upo. Inihilig ko ang
Nagulat ito sa sinabi ko at bahagyang lumingon sa lalaki na nasa tabi niya.Bumaling naman kaagad ang tingin ko kay Mr. D nang inilahad nito ang isang brochure. Agad ko itong tinanggap kahit na may pagtataka."This...""Choose which design you like and let her do the rest," tamad nitong sabi.Napanguso ako bago binuklat ang brochure. There are about ten different style of formal dresses. Napahinto ako sa pinakahuli at tiningnan ang damit na nasa mannequin. It looks identical except that the dress in the brochure but less daring.Nahalata iyon ng store manager na agad namang ikinalawak ng ngiti nito."You have a good taste Chef Aisha." Lumapit ito sa mannequin at marahang hinawakan ang damit. Umawang ng konti ang labi ko nang marinig ko ang tawag niya. "The dress here is also one of our limited dresses with the same concept in the brochure. As you can see..." She traced her fingers on the long frails with gentle care. "If you like a Zelous one which also gives you an elegancy trait. Th
Umiling na siya so I took it as a sign to leave. I carefully closed the door. Bahagyang nakita ko pa itong umupo sa upuan ko na hindi ko na masiyadong binigyang pansin at dumiretso sa private kitchen.Naabutan ko si Essa na nag-aayos ng mga gagamitin ko sa pagluluto. Ngumiti ito ng malawak at kinikilig na lumapit sa akin."Omg chef! Ang gwapo talaga! Makalaglag matres!" tili nito.Hindi ko napigilang matawa dahil sa inakto niya. "Well, he sure doesn't disappoint." I continued laughing. "Anyway thank you. You can go back in your post.""Sure ka chef? Hindi mo kailangan ng katulong?" Ngumiti ako sa kaniya bago umiling. "O hindi kaya kausap ni Mr. Williams? Baka mabagot ang bebe."I couldn't help but to laugh. "I can handle this. Hindi ko lang alam kung kailangan niya ng kausap. Hindi ko natanong.""Si chef talaga! Pero sure na 'yan chef Aisha?""Sure na nga," natatawa kong sagot sa kaniya.Nagkibit balikat naman siya. "Kung kailangan mo po ng tulong, isigaw mo lang ang aking napakagand
"That's enough."Sabay kaming napalingon sa may-ari ng boses. I can sense the dark aura around him. Siya na rin nagtanggal sa kamay namin. Nagulat pa ako sa ginawa niya kaya hindi na ako nakapagsalita nang hatakin niya ako paalis do'n. I haven't even excuse myself yet.Huminto kami sa isang private room. Nakita kong may tatlong lalaki doon na nakaupo. Sabay-sabay silang lumingon sa'min nang pumasok. No...it's more like they look at me. Hindi nila pinansin ang lalaking nasa tabi ko."Hi." I greeted, not wanting to be rude.I heard the man beside me tsked."Woa woa. Wait." A tall handsome man stood up from his seat. I was a bit intimidated looking at him. He screams something I can't name of. Nilagay pa nito ang kamay niya sa harapan. "Am I only the one who's missing something?"Lumingon ito sa dalawang kasama niya para magtanong."No dude. You're not the only one," the other handsome man answered.My brows furrowed when I saw his whole face. I think I know him!Tiningnan ko ang nasa t
"MOM, why are you here?" nagtataka kong tanong kay mommy nang maabutan ko siya sa labas. I kissed her cheeks and she immediately cling her arms on me. Sabay kaming pumasok at naabutan ko ang iba sa sala. They're busy with their own worlds but they greeted me when I passed on them. "My, hindi mo pa po sinagot 'yong tanong ko."Napailing na lang ako nang makita si mommy na ngiting aso na tumingin sa 'kin. I know this smile."My?" pagtatawag ko ulit sa kaniya.Ngayon ay ngumuso naman siya sa akin. Mas lumapit ito at maya-maya ay biglang itong iyak na ikinagulat ko."Aisha...hindi ko talaga kasalanan! I swear that I didn't I purposely broke one glass. It just slip in my hands."Dali dali kong kinuha ang panyo sa bulsa ko para punasan ang luha na tumulo sa mga mata ni mommy. Nagsilapitan din ang iba kong kapatid dahil mukhang narinig ang iyak. Nang makita nila si mommy ay sabay-sabay silang napailing."What did she broke this time?" Sabay-sabay kaming lumingon sa kakarating palang na si
This is how I lived. Cooking food and let everyone taste my palate. Only my family and Lala knew I can't taste any food. Simula nang maisilang ako ay wala na akong panlasa.It may not look normal to the eyes of other people especially that me and my sisters were born with each losing one sense but it didn't stop us from continue living. Instead, we use this as motivation to cope up fron the missing sense. Iba-iba ang ginawa namin para mapunan iyon, I'm telling you it wasn't easy. As for me, cooking is what I've been doing since I am a kid. Nagbabakasakaling may malasahan ako sa bawat lutong ginawa ko. Pero lahat ng iyon ay niisa wala akong nalasahan. It didn't stop me still I continued living so I can prepare food for everyone. "Perfect!" she exclaimes after tasting the food. "Ang sarap mo talagang magluto chef! Hindi ba bumait ang anak ni Mr. Williams nang makakain ng luto mo?"Natawa ako sa tanong niya. "Silly. It's not as if my cooking can magic someone's personality. Mabait naman
Parang sinasabi niya na ring wala kaming panama sa iba. I know for a fact that we're nothing compared with the Fig Restaurant. Alam namin iyon. Sinasabi niya bang hindi namin deserve na makuha ang approval ni Mr. Williams? Sinasabi niya bang may ginawa kami para makuha iyon? Is he indirectly insulting us?I had never hated someone in my life. Kahit nakakatanggap ako ng masasamang salita sa iba. Kahit na may naiinis sa akin dahil sa hindi ko malamang rason. Tinanggap ko ang mga iyon dahil alam kong hindi totoo ang mga binabato nila sa akin. My achievements were questioned.Tinatanong nila kung bakit maraming tumatangkilik sa restaurant namin at kung paano ko nakuha ang mga pangaral patungkol sa pagluluto sa murang edad.May ginawa raw ba ako patalikod? Mga ganoong pagbabato at paninira ng ibang tao. But I had never hated them for that. I didn't fight back, hinayaan kong mawala ang issue nila sa akin...sa amin. Hindi ako nagtanim ng galit sa kanila. Not because I don't want to but becaus
Pero alam kong hindi talaga titigil ang isa riyan. I was right when she blocked my way with her arms on her chest while looking at me in a meaningful way."Oh no! Walang matutulog hanggang hindi mo pa sinasabi sa amin ang tungkol sa anak ni Mr. Williams. I'm so intrigued." She even asked the other one to agree with her and she unsurprisingly nodded her head like a chick pecking on its food.I sighed in resignation. Umayos na ng upo si Alisha nang mapansing magkukwento na ako sa kanila. Ano ba kasi ang sasabihin ko? Should I let them know his name first? Right. It would be embarrassing if I tell them how I gawked at the man. Just thinking about it makes my face flush."His name is D," pagsisimula ko."D? As in Dede?" pagtatanong ng nasa harap ko."Huwag ka nang magtanong at wala ka naman no'n!"Napabuntong-hininga ako. "Itutuloy ko pa ba o hindi?"Isinara naman agad nilang dalawa ang mga bibig at sumenyas na magpatuloy na ako."Okay, well, he wants me to call him D. Just the letter D. I