"The climb maybe tough, but the view from the top is always better."—Unknown
I just smiled at them one last time at pumasok na rin sa kotse ko. I buckled my seatbelt and started maneuvering the car. After an hour or so, I arrived at our house with some lights still open. Gising pa sila?
"We arrive at the same time, sis." A familiar voice thundered behind me, making me startled.
"At least make yourself known, Asaisha. You almost gave me a heart attack!" gulat kong sabi.
She just wickedly smile at me. "Don't worry, hindi ka naman pababayaan ni Alisha."
Crazy.
Kumunot ang noo ko nang lumapit ito sa akin at tinapat ang ilong sa damit ko at sa tapat ng bibig ko. Agad akong lumayo sa kanya.
"What are you doing?" I curiously asked her.
"Smelling you?" sabi niya na halatang hindi sigurado sa sagot nito.
We're still standing in front of the door. Wala naman akong ibang naririnig sa loob. Maybe, mom left some lights open for us dahil alam niyang gagabihin kami.
"And what did you find out?"
She paused for a moment and looked up as if thinking of something. "You smell..." she trailed off making me look at her with so much anticipation. "I smell that you'll be in a bad and good state in the future," she said.
I sighed in resignation. "Let's just go inside. Nahamugan ka lang ata sa labas. Which reminds me, why are you still outside?"
"Oh! May nangyari lang sa shop but it's already settled."
Gusto ko pa sana siyang tanungin bakit sobrang ginabi ata pero mukhang ayaw na niyang pag-usapan iyon kaya tumango na lamang ako. Naisipan na rin naming pumasok dahil lumalamig na rin sa labas.
"Good night, sis! Don't forget to tell me if he's gwapo ba." Gusto ko na sana itong pitikin pero lumayo agad ito at nagmamadaling umakyat. Napailing na lamang ako.
Hindi pa rin talaga niya nakalimutan? She's curious more than me. Ngayon tuloy iniisip ko na rin. As if on cue, my phone beep. Kinuha ko iyon sa bulsa ko at tiningnan kung anong meron.
Email. I decided to go to my room first, bago tingnan 'yon. I bet it's the schedule and information about Mr. Williams's son.
After taking a bath, still wearing my robe, kinuha ko ulit ang phone ko sa side table at binuksan ang email.
Dijon Fig Williams
Iyon ang bungad sa akin as subject. Wow, that's quite a unique name. Now I'm interested. I'm really curious where they named the Fig Company, now I already know why. They named it after their heir.
"Ngayon ay iniisip ko na tuloy kung gwapo ba. This is Asaisha's fault!" Why am I thinking about it anyway?
I scrolled down to look for his information and schedule. He is 27 years old. Okay, not that old. He's currently the Vice-President of Fig Company!
Wait. Kung siya ang vice-president, dapat ay nakita ko na siya. Sumimangot ako nang makitang wala man lang silang nilagay na picture. How would I know if it's him?
I scrolled more to look for his schedule. Eight in the morning ay aalis ito sa penthouse suite niya. So I need to be there early to cook his breakfast.
Maybe I'll cook here first before going there. I mentally thought. Mas maaga nga lang akong magluluto dito para sa breakfast nila then pupunta na ako doon, and I'm off to work. Sana lang hindi hassle. Now, I'm regretting this set-up.
"He's living in the Fig Hotel? So he owns that penthouse?"
I thought he's living in their mansion. Mas malayo nga lang iyon dito kesa sa hotel nila. It is on the last floor at sa taas ay rooftop na. I wanted to go there dahil maganda ang view ng sunset but they said it was a private one. That's why I always settled on the near place para panoorin ang paglubog ng araw.
Bumaba ulit ang tingin ko sa hawak na cellphone.
"Maybe we can arrange his lunch and dinner." Pwedeng ipadala ko na lamang ang lunch niya just like what I'm doing for my family. Sa dinner ay pwede akong doon dumiretso pagkatapos ng work bago umuwi. I'll try to talk about this first with him.
IN THE NEXT day, I was late for my plan time para ipagluto ang breakfast namin. It was the quickest cooking I've done. My head was spinning when I woke up kaya matagal muna bago ako bumangon. Hangover. Must be the wine yesterday. Hindi ko na naman kasi napansing ilang baso na ang nainom ko.
"You're early!" I smiled at Anisha's direction bago hinugasan ang kamay ko.
"Yes, this will be the change while I'm working as Mr. Williams' son's personal chef," I told her.
"Won't you get tired?" tanong ulit nito na ikinangiti ko. Humarap ako sa kaniya at nakitang uupo na ito kaya agad ko siyang nilapitan at tinulungan.
"Hoping I won't be. But I’ll manage. Titingnan ko pa kung anong mas magandang gawin. I still need to talk with him regarding this matter."
"Gwapo?"
I stopped and looked at her. "Pati ikaw?"
Tumawa ito ng mahina sa tanong ko. "Asaisha's fault."
"Dapat talagang tumahimik si Asaisha. She's a bad influence," nagbibirong sabi ko.
As if on cue biglang pumasok si Asaisha na handa sanang batiin kami pero nang mapansin na pinag-uusapan namin siya ay agad kami nitong sinimangutan.
"You're talking behind my back. I'm hurt!" she dramatically told us before taking a seat.
"Which back Asaisha?" Anisha teased.
Asaisha dramatically exhaled sharply. "That's foul!"
Napailing na lang ako habang tumatawa. Binilisan ko ang pag-aayos ng sarili ko at tiningnan kung okay na ba ang hinanda kong breakfast sa kanila. Asaisha is a bit picky when it comes to food that's why I'm always making sure the food I'd prepared suits her taste.
"I'm going guys!" I told them before kissing their cheeks.
Tiningnan ako ni Asaisha ng nakakunot-noo. "Ang aga mo."
"Maaga naman talaga ang gising ko."
Magsasalita na sana siya nang sumabad si Anisha. "Pupuntahan niya at titingnan kung gwapo ba, as per your request."
Napa-Oh naman si Asaisha at malaking ngisi ang iginawad sa'kin. Hindi ko na lamang siya sinaway at tumalikod na para umalis.
"Don't forget to text me!"
I drove my car and I'm glad there's no traffic today dahil kung hindi ay baka mas lalo akong ma-late. That's not a good impression for my first day. Hindi ko pa naman alam kung anong ugali mayroon ang anak ni Mr. Williams. I just hope we can get along.
I carefully parked my car besides the black shining car. Hindi ko alam kung anong model iyon but I'm sure it costs a fortune. Hindi ko na mas binigyang pansin ang sasakyan at nagpatuloy na sa paglalakad hanggang nakapasok na ako ng entrance. Nagmamadali man ay hindi ko hinayaang mag mukhang pagod dahil sa pagmamadali ko.
Nang makapasok ay pinindot ko agad ang top floor. Some even glance at me when I tap the button. I just smiled at them kahit hindi ko sila kilala. I think some of them are employees here dahil sa mga suot nila.
"Good morning." They only nodded in return.
Isa-isa silang lumabas nang marating sa kanilang destinasyon kaya naiwan akong mag-isa sa loob ng elevator. Ilang segundo lang ang hinintay ko bago makarating sa floor kung saan nakatira ang anak ni Mr. Williams.
I was in deep awe when I saw the exquisite place. The floor is carpeted and it has white and black exterior. Likely for a man. May gray couch naman sa harap ng pintuan. Marami ba ang pumupunta dito para lagyan ng upuan sa labas?
Lumapit ako sa pinto at pinindot ang intercom. Minutes passed ay wala pa ring sumasagot kaya inulit ko ang pagpindot. My forehead creases. Tulog pa ba?
I picked up my phone when it suddenly rang.
"Yes? This is Chef Aisha speaking," I greeted.
"Good morning Chef Aisha. I'm Lav, Mr. Williams secretary," pagpapakilala ng nasa kabila.
"Love? As in L, O, V, E?" I asked. Napatikhim ito bago sumagot.
"Lav po chef. Hindi Love." Ini-spell niya para mas maintindihan ko. Bakit kasi magkatunog?
"Sorry about that. Bakit ka po nga pala napatawag?" tanong ko. "By the way I'm already here in Mr. Williams son's penthouse pero walang sumasagot."
"About that chef, pinapasabi ni Mr. Williams na pumasok na lamang kayo dahil siguradong tulog pa rin si Sir D," he informed me.
"How's that possible?" I asked him. May password kaya.
"Just type your birthday, Chef."
I'm about to ask him again when the call ended. Hindi man lang akong hinintay. What does he mean by that? Birthday ko? Kahit nagtataka ay pinindot ko pa rin ang birthday ko 01-01-95. To my shock bumukas nga iyon. Magkaparehas ba kami ng birthday?
Dahan-dahan akong pumasok at nakitang sobrang linis ng paligid. Bumungad sa akin ang malawak na living room. There's a 64" flat screen T.V and white sofa sa gilid. May solo sofa rin sa harap at glass coffee table. Sa kabilang bahagi ay makikita ang ilang pinto. I think it's the master bedroom and guest room. Hindi ko alam kung para saan ang iba.
Hinanap ko naman kaagad ang kusina dahil iyon naman talaga ang pinunta ko dito. Isang liko lang galing sa sala ay makikita agad ang kusina. It was wide. Muntikan pa akong tumalon sa tuwa dahil sa ganda at sobrang linis.
Halatang hindi ginagamit.
"Cooking is about passion, so it may look slightly temperamental in a way that it's too assertive to the naked eye."-Gordon Ramsay Tiningnan ko isa-isa kung may laman ba ang mga cabinet at nakahinga ako ng maluwag nang makitang puno iyon ng mga grocery. Binuksan ko rin ang malaking refrigerator at nakitang puno iyon ng mga sangkap. Good. "The problem is what will I cook for him." "Prepare me your specialty." I was startled when I heard someone behind me. Dahan-dahan akong lumingon at tiningnan kung sino iyon. Muntikan pa akong mabilaukan ng sarili kong laway nang makita ang hindi ko inaasahang makita. Umagang-umaga! Asaisha, looks like you're jumping with tears.
“I will not deny but that the best apology against false accusers is silence and sufferance, and honest deeds set against dishonest words.”—John Milton He doesn't like it? I thought. Hindi pa nga niya natitikman eh. "You...you don't like it?" hindi ko mapigilang tanong. Worry is evident in my eyes as I look back at him. He leaned his back on the chair while crossing his arms over his chest. Tinitigan niya ako bago magsalita. "Sit and we'll talk," aniya. Agad naman akong umupo at ngumiti sa kaniya para hindi niya mahalatang nanginginig ako sa kaba. He's more intimidating than his father! "What did you cook f
Pero alam kong hindi talaga titigil ang isa riyan. I was right when she blocked my way with her arms on her chest while looking at me in a meaningful way."Oh no! Walang matutulog hanggang hindi mo pa sinasabi sa amin ang tungkol sa anak ni Mr. Williams. I'm so intrigued." She even asked the other one to agree with her and she unsurprisingly nodded her head like a chick pecking on its food.I sighed in resignation. Umayos na ng upo si Alisha nang mapansing magkukwento na ako sa kanila. Ano ba kasi ang sasabihin ko? Should I let them know his name first? Right. It would be embarrassing if I tell them how I gawked at the man. Just thinking about it makes my face flush."His name is D," pagsisimula ko."D? As in Dede?" pagtatanong ng nasa harap ko."Huwag ka nang magtanong at wala ka naman no'n!"Napabuntong-hininga ako. "Itutuloy ko pa ba o hindi?"Isinara naman agad nilang dalawa ang mga bibig at sumenyas na magpatuloy na ako."Okay, well, he wants me to call him D. Just the letter D. I
Parang sinasabi niya na ring wala kaming panama sa iba. I know for a fact that we're nothing compared with the Fig Restaurant. Alam namin iyon. Sinasabi niya bang hindi namin deserve na makuha ang approval ni Mr. Williams? Sinasabi niya bang may ginawa kami para makuha iyon? Is he indirectly insulting us?I had never hated someone in my life. Kahit nakakatanggap ako ng masasamang salita sa iba. Kahit na may naiinis sa akin dahil sa hindi ko malamang rason. Tinanggap ko ang mga iyon dahil alam kong hindi totoo ang mga binabato nila sa akin. My achievements were questioned.Tinatanong nila kung bakit maraming tumatangkilik sa restaurant namin at kung paano ko nakuha ang mga pangaral patungkol sa pagluluto sa murang edad.May ginawa raw ba ako patalikod? Mga ganoong pagbabato at paninira ng ibang tao. But I had never hated them for that. I didn't fight back, hinayaan kong mawala ang issue nila sa akin...sa amin. Hindi ako nagtanim ng galit sa kanila. Not because I don't want to but becaus
This is how I lived. Cooking food and let everyone taste my palate. Only my family and Lala knew I can't taste any food. Simula nang maisilang ako ay wala na akong panlasa.It may not look normal to the eyes of other people especially that me and my sisters were born with each losing one sense but it didn't stop us from continue living. Instead, we use this as motivation to cope up fron the missing sense. Iba-iba ang ginawa namin para mapunan iyon, I'm telling you it wasn't easy. As for me, cooking is what I've been doing since I am a kid. Nagbabakasakaling may malasahan ako sa bawat lutong ginawa ko. Pero lahat ng iyon ay niisa wala akong nalasahan. It didn't stop me still I continued living so I can prepare food for everyone. "Perfect!" she exclaimes after tasting the food. "Ang sarap mo talagang magluto chef! Hindi ba bumait ang anak ni Mr. Williams nang makakain ng luto mo?"Natawa ako sa tanong niya. "Silly. It's not as if my cooking can magic someone's personality. Mabait naman
"MOM, why are you here?" nagtataka kong tanong kay mommy nang maabutan ko siya sa labas. I kissed her cheeks and she immediately cling her arms on me. Sabay kaming pumasok at naabutan ko ang iba sa sala. They're busy with their own worlds but they greeted me when I passed on them. "My, hindi mo pa po sinagot 'yong tanong ko."Napailing na lang ako nang makita si mommy na ngiting aso na tumingin sa 'kin. I know this smile."My?" pagtatawag ko ulit sa kaniya.Ngayon ay ngumuso naman siya sa akin. Mas lumapit ito at maya-maya ay biglang itong iyak na ikinagulat ko."Aisha...hindi ko talaga kasalanan! I swear that I didn't I purposely broke one glass. It just slip in my hands."Dali dali kong kinuha ang panyo sa bulsa ko para punasan ang luha na tumulo sa mga mata ni mommy. Nagsilapitan din ang iba kong kapatid dahil mukhang narinig ang iyak. Nang makita nila si mommy ay sabay-sabay silang napailing."What did she broke this time?" Sabay-sabay kaming lumingon sa kakarating palang na si
"That's enough."Sabay kaming napalingon sa may-ari ng boses. I can sense the dark aura around him. Siya na rin nagtanggal sa kamay namin. Nagulat pa ako sa ginawa niya kaya hindi na ako nakapagsalita nang hatakin niya ako paalis do'n. I haven't even excuse myself yet.Huminto kami sa isang private room. Nakita kong may tatlong lalaki doon na nakaupo. Sabay-sabay silang lumingon sa'min nang pumasok. No...it's more like they look at me. Hindi nila pinansin ang lalaking nasa tabi ko."Hi." I greeted, not wanting to be rude.I heard the man beside me tsked."Woa woa. Wait." A tall handsome man stood up from his seat. I was a bit intimidated looking at him. He screams something I can't name of. Nilagay pa nito ang kamay niya sa harapan. "Am I only the one who's missing something?"Lumingon ito sa dalawang kasama niya para magtanong."No dude. You're not the only one," the other handsome man answered.My brows furrowed when I saw his whole face. I think I know him!Tiningnan ko ang nasa t
Umiling na siya so I took it as a sign to leave. I carefully closed the door. Bahagyang nakita ko pa itong umupo sa upuan ko na hindi ko na masiyadong binigyang pansin at dumiretso sa private kitchen.Naabutan ko si Essa na nag-aayos ng mga gagamitin ko sa pagluluto. Ngumiti ito ng malawak at kinikilig na lumapit sa akin."Omg chef! Ang gwapo talaga! Makalaglag matres!" tili nito.Hindi ko napigilang matawa dahil sa inakto niya. "Well, he sure doesn't disappoint." I continued laughing. "Anyway thank you. You can go back in your post.""Sure ka chef? Hindi mo kailangan ng katulong?" Ngumiti ako sa kaniya bago umiling. "O hindi kaya kausap ni Mr. Williams? Baka mabagot ang bebe."I couldn't help but to laugh. "I can handle this. Hindi ko lang alam kung kailangan niya ng kausap. Hindi ko natanong.""Si chef talaga! Pero sure na 'yan chef Aisha?""Sure na nga," natatawa kong sagot sa kaniya.Nagkibit balikat naman siya. "Kung kailangan mo po ng tulong, isigaw mo lang ang aking napakagand
Ngumiti ito nang maramdaman ang hawak ko sa kaniya."Thank you. Why are you already cooking? Are you okay now?""Good morning to you too!" I kissed her cheeks with loud smack.Nilagyan ko ng mga naluto ko nang pagkain sa harap nito. Dahil huling pagkain nalang ang niluluto ko ay naglagay na rin ako ng plato ng para sa akin para daluhan ito."I thought I wouldn't taste your food today!" Tumawa ito nang mahina.I grinned. "Well, you can't escape from my spell-bounding food."Humagikgik ito."It was half-half though. I guessed too that no one's gonna stop you from cooking. And I guessed right."Pinatay ko na ang stove at umupo na rin sa upuan ko. We both prayed first and then started digging in."Bon appétit.""Bon appétit!"Nagsimulang magkwento si Anisha ng mga pinagkakaabalahan niya nitong nakaraan. I was feeling sorry because I got busy these past few days and will be busy the next days too so I'm attentively listening to all her stories now so I can catch up.Tumikhim ito pagkatapos
Hindi pa ako nakakapagsalita ay nawala na ito sa harapan ko at nalaman ko na lamang na pumasok ito sa kwarto niya. Nanatili ako sa posisyon ko habang hinihintay siya. Iniisip kung bakit niya ako pinaghihintay.Ilang minuto lamang ay lumabas na ito at nakita kong nagpalit ito ng damit. He's only wearing a white shirt and trousers. He stopped in front of me before getting my bag from my hand and carried it with him."Let's go.""H-huh?""I'll drive you home," seryoso nitong sabi at wala akong magawa nang hatakin ako nito palabas.Hindi ko mabuka ang aking bibig dahil hindi ko rin naman alam ang sasabihin. Mukha akong nawalan ng lakas na umayaw sa ginagawa niya at hinayaan na lamang siya. Tahimik akong lumingon sa tabi ko na seryoso sa pagmamaneho. Miminsan ay bahagya itong kukunot ang noo ng walang dahilan na animo'y ito ang regular niyang ekspresyon."Why don't you rest instead of looking at me?"Mabilis pa sa kidlat na iniwas ko ang tingin sa kaniya at umayos ng upo. Inihilig ko ang
Nagulat ito sa sinabi ko at bahagyang lumingon sa lalaki na nasa tabi niya.Bumaling naman kaagad ang tingin ko kay Mr. D nang inilahad nito ang isang brochure. Agad ko itong tinanggap kahit na may pagtataka."This...""Choose which design you like and let her do the rest," tamad nitong sabi.Napanguso ako bago binuklat ang brochure. There are about ten different style of formal dresses. Napahinto ako sa pinakahuli at tiningnan ang damit na nasa mannequin. It looks identical except that the dress in the brochure but less daring.Nahalata iyon ng store manager na agad namang ikinalawak ng ngiti nito."You have a good taste Chef Aisha." Lumapit ito sa mannequin at marahang hinawakan ang damit. Umawang ng konti ang labi ko nang marinig ko ang tawag niya. "The dress here is also one of our limited dresses with the same concept in the brochure. As you can see..." She traced her fingers on the long frails with gentle care. "If you like a Zelous one which also gives you an elegancy trait. Th
Umiling na siya so I took it as a sign to leave. I carefully closed the door. Bahagyang nakita ko pa itong umupo sa upuan ko na hindi ko na masiyadong binigyang pansin at dumiretso sa private kitchen.Naabutan ko si Essa na nag-aayos ng mga gagamitin ko sa pagluluto. Ngumiti ito ng malawak at kinikilig na lumapit sa akin."Omg chef! Ang gwapo talaga! Makalaglag matres!" tili nito.Hindi ko napigilang matawa dahil sa inakto niya. "Well, he sure doesn't disappoint." I continued laughing. "Anyway thank you. You can go back in your post.""Sure ka chef? Hindi mo kailangan ng katulong?" Ngumiti ako sa kaniya bago umiling. "O hindi kaya kausap ni Mr. Williams? Baka mabagot ang bebe."I couldn't help but to laugh. "I can handle this. Hindi ko lang alam kung kailangan niya ng kausap. Hindi ko natanong.""Si chef talaga! Pero sure na 'yan chef Aisha?""Sure na nga," natatawa kong sagot sa kaniya.Nagkibit balikat naman siya. "Kung kailangan mo po ng tulong, isigaw mo lang ang aking napakagand
"That's enough."Sabay kaming napalingon sa may-ari ng boses. I can sense the dark aura around him. Siya na rin nagtanggal sa kamay namin. Nagulat pa ako sa ginawa niya kaya hindi na ako nakapagsalita nang hatakin niya ako paalis do'n. I haven't even excuse myself yet.Huminto kami sa isang private room. Nakita kong may tatlong lalaki doon na nakaupo. Sabay-sabay silang lumingon sa'min nang pumasok. No...it's more like they look at me. Hindi nila pinansin ang lalaking nasa tabi ko."Hi." I greeted, not wanting to be rude.I heard the man beside me tsked."Woa woa. Wait." A tall handsome man stood up from his seat. I was a bit intimidated looking at him. He screams something I can't name of. Nilagay pa nito ang kamay niya sa harapan. "Am I only the one who's missing something?"Lumingon ito sa dalawang kasama niya para magtanong."No dude. You're not the only one," the other handsome man answered.My brows furrowed when I saw his whole face. I think I know him!Tiningnan ko ang nasa t
"MOM, why are you here?" nagtataka kong tanong kay mommy nang maabutan ko siya sa labas. I kissed her cheeks and she immediately cling her arms on me. Sabay kaming pumasok at naabutan ko ang iba sa sala. They're busy with their own worlds but they greeted me when I passed on them. "My, hindi mo pa po sinagot 'yong tanong ko."Napailing na lang ako nang makita si mommy na ngiting aso na tumingin sa 'kin. I know this smile."My?" pagtatawag ko ulit sa kaniya.Ngayon ay ngumuso naman siya sa akin. Mas lumapit ito at maya-maya ay biglang itong iyak na ikinagulat ko."Aisha...hindi ko talaga kasalanan! I swear that I didn't I purposely broke one glass. It just slip in my hands."Dali dali kong kinuha ang panyo sa bulsa ko para punasan ang luha na tumulo sa mga mata ni mommy. Nagsilapitan din ang iba kong kapatid dahil mukhang narinig ang iyak. Nang makita nila si mommy ay sabay-sabay silang napailing."What did she broke this time?" Sabay-sabay kaming lumingon sa kakarating palang na si
This is how I lived. Cooking food and let everyone taste my palate. Only my family and Lala knew I can't taste any food. Simula nang maisilang ako ay wala na akong panlasa.It may not look normal to the eyes of other people especially that me and my sisters were born with each losing one sense but it didn't stop us from continue living. Instead, we use this as motivation to cope up fron the missing sense. Iba-iba ang ginawa namin para mapunan iyon, I'm telling you it wasn't easy. As for me, cooking is what I've been doing since I am a kid. Nagbabakasakaling may malasahan ako sa bawat lutong ginawa ko. Pero lahat ng iyon ay niisa wala akong nalasahan. It didn't stop me still I continued living so I can prepare food for everyone. "Perfect!" she exclaimes after tasting the food. "Ang sarap mo talagang magluto chef! Hindi ba bumait ang anak ni Mr. Williams nang makakain ng luto mo?"Natawa ako sa tanong niya. "Silly. It's not as if my cooking can magic someone's personality. Mabait naman
Parang sinasabi niya na ring wala kaming panama sa iba. I know for a fact that we're nothing compared with the Fig Restaurant. Alam namin iyon. Sinasabi niya bang hindi namin deserve na makuha ang approval ni Mr. Williams? Sinasabi niya bang may ginawa kami para makuha iyon? Is he indirectly insulting us?I had never hated someone in my life. Kahit nakakatanggap ako ng masasamang salita sa iba. Kahit na may naiinis sa akin dahil sa hindi ko malamang rason. Tinanggap ko ang mga iyon dahil alam kong hindi totoo ang mga binabato nila sa akin. My achievements were questioned.Tinatanong nila kung bakit maraming tumatangkilik sa restaurant namin at kung paano ko nakuha ang mga pangaral patungkol sa pagluluto sa murang edad.May ginawa raw ba ako patalikod? Mga ganoong pagbabato at paninira ng ibang tao. But I had never hated them for that. I didn't fight back, hinayaan kong mawala ang issue nila sa akin...sa amin. Hindi ako nagtanim ng galit sa kanila. Not because I don't want to but becaus
Pero alam kong hindi talaga titigil ang isa riyan. I was right when she blocked my way with her arms on her chest while looking at me in a meaningful way."Oh no! Walang matutulog hanggang hindi mo pa sinasabi sa amin ang tungkol sa anak ni Mr. Williams. I'm so intrigued." She even asked the other one to agree with her and she unsurprisingly nodded her head like a chick pecking on its food.I sighed in resignation. Umayos na ng upo si Alisha nang mapansing magkukwento na ako sa kanila. Ano ba kasi ang sasabihin ko? Should I let them know his name first? Right. It would be embarrassing if I tell them how I gawked at the man. Just thinking about it makes my face flush."His name is D," pagsisimula ko."D? As in Dede?" pagtatanong ng nasa harap ko."Huwag ka nang magtanong at wala ka naman no'n!"Napabuntong-hininga ako. "Itutuloy ko pa ba o hindi?"Isinara naman agad nilang dalawa ang mga bibig at sumenyas na magpatuloy na ako."Okay, well, he wants me to call him D. Just the letter D. I