“I will not deny but that the best apology against false accusers is silence and sufferance, and honest deeds set against dishonest words.”—John Milton
He doesn't like it? I thought. Hindi pa nga niya natitikman eh.
"You...you don't like it?" hindi ko mapigilang tanong. Worry is evident in my eyes as I look back at him.
He leaned his back on the chair while crossing his arms over his chest. Tinitigan niya ako bago magsalita.
"Sit and we'll talk," aniya. Agad naman akong umupo at ngumiti sa kaniya para hindi niya mahalatang nanginginig ako sa kaba.
He's more intimidating than his father!
"What did you cook for me?" tanong niya.
"My specialty sir," agad kong sagot.
"This is your specialty?" Itinaas niya ang kanyang kilay at tumingin sa niluto ko. "I don't want to eat it."
Napahinto ako sa sinabi niya. "Tikman niyo po muna sir bago po niyo sabihing hindi niyo gusto," suhestiyon ko.
"I didn't say I don't like it. I said I don't want to eat it."
Ano raw?
"Kung gano'n ay bakit ayaw niyo pong tikman? May gusto po ba kayong ipaluto? About that, tell me po what food you want me to prepare for your meals everyday," sabi ko habang kinukuha ang cellphone ko sa bulsa. Doon ko ililista ang gusto niyang lutuin ko.
"My father didn't tell you?"
"Po?"
He pursed his lips when he heard me, kaya napanguso ako.
"Chef Aisha, isn't it rude not to know your client first before cooking for them?" seryosong tanong nito.
"That's why I'm asking po." Hindi ko mapigilang mapangiwi dahil sa pagpipilit na maisama ang 'po' sa bawat sasabihin ko. I don't want him to think I'm rude but he thinks I'm like that anyway.
Hindi ko intensyong maging personal chef sa taong hindi ko naman talaga kilala ng personal. His father hasn't gave me further instructions and details that made me think, I and his son will just arrange about it when we meet.
"Stop saying 'po' everytime you talk. You're making me look like I'm that old," he strictly told me.
I bit my lower lip to stop my cheeks from heating. Napansin niya pala 'yon?
"Sorry about that Mr. D," hinging-paumanhin ko.
Huminga siya ng malakas bago lumingon sa'kin. "Since my father already hired you but you don't have any idea about me. Then your task is to know everything about me. That way you can know what food I'm eating."
Ano?
Paano ko naman malalaman iyon kung ibang tao nga wala ring alam sa kanya? At bakit may pa ganito pa? Hindi niya na lang sabihin ang gusto niyang kainin para matapos na 'to at wala nang maging problema pa.
But yes, reading and knowing one's personality can give you an idea about the food they love to eat. The food that suits their taste. People's moods change so as to the foods they want to eat. It's only a probability, a high probability. However, sometimes what you think is not always the right one.
At times you think they liked heavy foods because they give off that kind of feeling when in fact it's the opposite. You will mess up big time. Well, that's okay. You can't just stop because they don't like the food you prepared for them. You can make another one until they're already satisfied. Keep trying, there's nothing wrong about that especially if you love doing it.
But you can also tell about how they lived, do they live a healthy lifestyle or they consume foods that are loudly shouting 'YOU ONLY LIVE ONCE, EAT ME!'? Some people don't care about the food as long as it's delicious. At syempre ang mabubusog sila.
There are many reasons, readings and understandings. Eating is what makes us continue living. It gives us energy to keep moving. That's why food is very important. The food we intake affects our body. Kaya mabuting alamin namin na nagluluto ang bawal at hindi bawal. Dahil minsan ang ibang pagkain na kinakain natin ay hindi gusto ng katawan natin. Especially those who have allergies.
Allergy.
"You have an allergy?" agad kong tanong.
Ang mukha niya ay nagpapahiwatig na tama ang naisip ko. May allergy siya. Bakit hindi ko naitanong sa kanya iyon bago ako magluto?
Mukhang nawala ang tamang pag-iisip ko kanina nang makita siya. Ang mukha hanggang katawan niya. Bakit kasi wala siyang suot na damit, alam niya namang may ibang tao, 'di ba? Buti na lang may suot na siya ngayon.
At nangsisisi ka pa?
"For a chef, you're being too late to think about that."
Napanguso na lang ako sa sinabi niya. I know, I won't deny it's my fault.
Tumayo ako at kinuha ang niluto ko. I may not have any idea about what allergy he has but my specialty contains ingredients for serious allergies.
"What are you doing?" he asked, I heard a hint of panic in his voice.
I took a deep breath while looking at his hand holding the plate. I hate how his touch affects me. It gives off a feeling I didn't experience in my 25 years of existence. I think it was familiar but at the same time it wasn't. I don't know, maybe because it's my first time being in contact with a man. Intimately.
Ganito pa lang na hinawakan niya ako ay nagkakagulo na isipan ko. Paano pa kaya kung...okay, stop right there.
"I will make you another food. This one contains not good for serious allergies," I told him. Ibinababa ko ang kaniyang kaniyang kamay na nakahawak sa'kin gamit ang isa ko pang kamay. Hindi naman siya umangal.
"No need."
Nagtataka akong lumingon dahil sa sinabi niya. Anong no need? Kakainin niya?
"You prepared another dish and I can eat them for breakfast. Just leave your specialty and I'll give it to someone. I don't like wasting food," he added.
Marahan akong tumango ako sa kanya bago binalik ang niluto ko. Umayos naman na siya ng upo at sinimulang kumuha ng pagkain na inihanda ko maliban sa specialty.
Napansin ko ang manaka-naka niyang lingon sa nakalapag na isang pagkain. Hindi ko alam kung matatawa ako pero mukhang gusto niyang tikman 'yon pero pinipigilan niya ang kanyang sarili dahil nga sa allergy niya.
May 'I don't want to eat it' pa siya. Iyon pala, he can't eat it.
"Ano po pala ang allergy mo?" huli na nang mapansing may 'po' na naman sa sinabi ko.
Tinaasan niya ako ng kilay bago sumagot, "Alpha-gal."
I was in daze when I felt a hand waving in front of me.
"Hoy, sis. Tulala ka diyan!"
Napalingon ako sa kapatid ko na nagtatakang nakatingin sa akin. Nakaupo ito sa carpeted mat habang nakakrus ang mga binti. May nilagay rin siyang maliit na unan doon. Ako naman ay nakaupo sa couch kaya nasa harap ko siya.
"Bakit ka nandyan?" tanong ko.
"Ha? Ngayon mo lang napansin? Kanina pa kaya ako nandito." Nakakunot ang noo nito na animo'y naweweirduhan sa'kin. Then she looked at me deeply trying to figure out what made me lost in thought.
"Inaalam niyan kung ano ang itsura ng anak ni Mr. Williams," narinig namin sa bagong dating.
Ngumiti ako kay Alisha na umupo sa tabi ko. Anong oras na at kakadating palang niya galing sa trabaho.
"Done eating your dinner?" I asked her.
"Yeah, thanks for asking," pagod niyang sagot at sumandal sa akin.
Napalingon ulit ako kay Asaisha nang magsalita ito, "At bakit mo alam? Manghuhula ka na ngayon?"
"Hindi. Pero alam ko kung ano ang nasa isip mo. Kung hindi kahalayan, ewan ko nalang." Ayan, dahil sa kanya ay kung ano-ano na ang iniisip ko.
Tiningnan siya ni Asaisha ng masama dahil sa sinabi nito. Kahit pagod ay nakikipag sagutan pa talaga sa isa. Alam niya namang hindi siya uurungan nito. They could bicker all day if no one would not interfere with them.
"Ang hard mo sa'kin! Anong kahalayan? Sumbong kita kay mommy," nakanguso nitong sabi. I felt Alisha slightly move in my shoulder before settling in a comfortable position.
"Alam mo bang tumawag siya sa'kin at nagtanong kung sinabi mo raw ba sa'kin? I'm in the middle of operation when she called me. Imagine our shock when we heard my phone loudly ringing!" pagsusumbong ni Alisha.
"Tanga. Hindi uso silent sa'yo?"
"Baliw. Hindi uso text sa'yo?"
Napakamot nalang ako ng ulo dahil sa kanila. Ang lalim na ng gabi at heto pa sila nagbabangayan. Tulog na sila mommy, Athasha, at Anisha kaya hindi ako magugulat kung magising sila sa ingay ng dalawa.
"Guys, lower your voice. Asaisha, you have to say sorry to Alisha for disturbing her. Paano na lamang kung may nangyari sa pasyente? Will you take the responsibility?" pangsesermon ko sa kanya. She stick out here tongue before rolling her eyes at Alisha. Lumingon naman ako kay Alisha na nakasandal pa rin sa balikat ko. "And you, next time you have to silence your phone. It's a protocol while you're having a surgery. Or you don't have to bring it with you."
Agad namang sumabat si Asaisha. "Oh ayan, mas may alam pa siya kesa sa—" napahinto siya dahil lumingon ako sa kanya. "—okay, sorry."
Hindi ko na pinuna ang pilit na paghingi niya ng paumanhin. Hindi na rin nagsalita si Alisha.
"Okay then. Let's all sleep na," pang-aaya ko sa kanila. Nagbabakasakali na titigilan na nila ako sa kakatanong.
Pero alam kong hindi talaga titigil ang isa riyan. I was right when she blocked my way with her arms on her chest while looking at me in a meaningful way."Oh no! Walang matutulog hanggang hindi mo pa sinasabi sa amin ang tungkol sa anak ni Mr. Williams. I'm so intrigued." She even asked the other one to agree with her and she unsurprisingly nodded her head like a chick pecking on its food.I sighed in resignation. Umayos na ng upo si Alisha nang mapansing magkukwento na ako sa kanila. Ano ba kasi ang sasabihin ko? Should I let them know his name first? Right. It would be embarrassing if I tell them how I gawked at the man. Just thinking about it makes my face flush."His name is D," pagsisimula ko."D? As in Dede?" pagtatanong ng nasa harap ko."Huwag ka nang magtanong at wala ka naman no'n!"Napabuntong-hininga ako. "Itutuloy ko pa ba o hindi?"Isinara naman agad nilang dalawa ang mga bibig at sumenyas na magpatuloy na ako."Okay, well, he wants me to call him D. Just the letter D. I
Parang sinasabi niya na ring wala kaming panama sa iba. I know for a fact that we're nothing compared with the Fig Restaurant. Alam namin iyon. Sinasabi niya bang hindi namin deserve na makuha ang approval ni Mr. Williams? Sinasabi niya bang may ginawa kami para makuha iyon? Is he indirectly insulting us?I had never hated someone in my life. Kahit nakakatanggap ako ng masasamang salita sa iba. Kahit na may naiinis sa akin dahil sa hindi ko malamang rason. Tinanggap ko ang mga iyon dahil alam kong hindi totoo ang mga binabato nila sa akin. My achievements were questioned.Tinatanong nila kung bakit maraming tumatangkilik sa restaurant namin at kung paano ko nakuha ang mga pangaral patungkol sa pagluluto sa murang edad.May ginawa raw ba ako patalikod? Mga ganoong pagbabato at paninira ng ibang tao. But I had never hated them for that. I didn't fight back, hinayaan kong mawala ang issue nila sa akin...sa amin. Hindi ako nagtanim ng galit sa kanila. Not because I don't want to but becaus
This is how I lived. Cooking food and let everyone taste my palate. Only my family and Lala knew I can't taste any food. Simula nang maisilang ako ay wala na akong panlasa.It may not look normal to the eyes of other people especially that me and my sisters were born with each losing one sense but it didn't stop us from continue living. Instead, we use this as motivation to cope up fron the missing sense. Iba-iba ang ginawa namin para mapunan iyon, I'm telling you it wasn't easy. As for me, cooking is what I've been doing since I am a kid. Nagbabakasakaling may malasahan ako sa bawat lutong ginawa ko. Pero lahat ng iyon ay niisa wala akong nalasahan. It didn't stop me still I continued living so I can prepare food for everyone. "Perfect!" she exclaimes after tasting the food. "Ang sarap mo talagang magluto chef! Hindi ba bumait ang anak ni Mr. Williams nang makakain ng luto mo?"Natawa ako sa tanong niya. "Silly. It's not as if my cooking can magic someone's personality. Mabait naman
"MOM, why are you here?" nagtataka kong tanong kay mommy nang maabutan ko siya sa labas. I kissed her cheeks and she immediately cling her arms on me. Sabay kaming pumasok at naabutan ko ang iba sa sala. They're busy with their own worlds but they greeted me when I passed on them. "My, hindi mo pa po sinagot 'yong tanong ko."Napailing na lang ako nang makita si mommy na ngiting aso na tumingin sa 'kin. I know this smile."My?" pagtatawag ko ulit sa kaniya.Ngayon ay ngumuso naman siya sa akin. Mas lumapit ito at maya-maya ay biglang itong iyak na ikinagulat ko."Aisha...hindi ko talaga kasalanan! I swear that I didn't I purposely broke one glass. It just slip in my hands."Dali dali kong kinuha ang panyo sa bulsa ko para punasan ang luha na tumulo sa mga mata ni mommy. Nagsilapitan din ang iba kong kapatid dahil mukhang narinig ang iyak. Nang makita nila si mommy ay sabay-sabay silang napailing."What did she broke this time?" Sabay-sabay kaming lumingon sa kakarating palang na si
"That's enough."Sabay kaming napalingon sa may-ari ng boses. I can sense the dark aura around him. Siya na rin nagtanggal sa kamay namin. Nagulat pa ako sa ginawa niya kaya hindi na ako nakapagsalita nang hatakin niya ako paalis do'n. I haven't even excuse myself yet.Huminto kami sa isang private room. Nakita kong may tatlong lalaki doon na nakaupo. Sabay-sabay silang lumingon sa'min nang pumasok. No...it's more like they look at me. Hindi nila pinansin ang lalaking nasa tabi ko."Hi." I greeted, not wanting to be rude.I heard the man beside me tsked."Woa woa. Wait." A tall handsome man stood up from his seat. I was a bit intimidated looking at him. He screams something I can't name of. Nilagay pa nito ang kamay niya sa harapan. "Am I only the one who's missing something?"Lumingon ito sa dalawang kasama niya para magtanong."No dude. You're not the only one," the other handsome man answered.My brows furrowed when I saw his whole face. I think I know him!Tiningnan ko ang nasa t
Umiling na siya so I took it as a sign to leave. I carefully closed the door. Bahagyang nakita ko pa itong umupo sa upuan ko na hindi ko na masiyadong binigyang pansin at dumiretso sa private kitchen.Naabutan ko si Essa na nag-aayos ng mga gagamitin ko sa pagluluto. Ngumiti ito ng malawak at kinikilig na lumapit sa akin."Omg chef! Ang gwapo talaga! Makalaglag matres!" tili nito.Hindi ko napigilang matawa dahil sa inakto niya. "Well, he sure doesn't disappoint." I continued laughing. "Anyway thank you. You can go back in your post.""Sure ka chef? Hindi mo kailangan ng katulong?" Ngumiti ako sa kaniya bago umiling. "O hindi kaya kausap ni Mr. Williams? Baka mabagot ang bebe."I couldn't help but to laugh. "I can handle this. Hindi ko lang alam kung kailangan niya ng kausap. Hindi ko natanong.""Si chef talaga! Pero sure na 'yan chef Aisha?""Sure na nga," natatawa kong sagot sa kaniya.Nagkibit balikat naman siya. "Kung kailangan mo po ng tulong, isigaw mo lang ang aking napakagand
Nagulat ito sa sinabi ko at bahagyang lumingon sa lalaki na nasa tabi niya.Bumaling naman kaagad ang tingin ko kay Mr. D nang inilahad nito ang isang brochure. Agad ko itong tinanggap kahit na may pagtataka."This...""Choose which design you like and let her do the rest," tamad nitong sabi.Napanguso ako bago binuklat ang brochure. There are about ten different style of formal dresses. Napahinto ako sa pinakahuli at tiningnan ang damit na nasa mannequin. It looks identical except that the dress in the brochure but less daring.Nahalata iyon ng store manager na agad namang ikinalawak ng ngiti nito."You have a good taste Chef Aisha." Lumapit ito sa mannequin at marahang hinawakan ang damit. Umawang ng konti ang labi ko nang marinig ko ang tawag niya. "The dress here is also one of our limited dresses with the same concept in the brochure. As you can see..." She traced her fingers on the long frails with gentle care. "If you like a Zelous one which also gives you an elegancy trait. Th
Hindi pa ako nakakapagsalita ay nawala na ito sa harapan ko at nalaman ko na lamang na pumasok ito sa kwarto niya. Nanatili ako sa posisyon ko habang hinihintay siya. Iniisip kung bakit niya ako pinaghihintay.Ilang minuto lamang ay lumabas na ito at nakita kong nagpalit ito ng damit. He's only wearing a white shirt and trousers. He stopped in front of me before getting my bag from my hand and carried it with him."Let's go.""H-huh?""I'll drive you home," seryoso nitong sabi at wala akong magawa nang hatakin ako nito palabas.Hindi ko mabuka ang aking bibig dahil hindi ko rin naman alam ang sasabihin. Mukha akong nawalan ng lakas na umayaw sa ginagawa niya at hinayaan na lamang siya. Tahimik akong lumingon sa tabi ko na seryoso sa pagmamaneho. Miminsan ay bahagya itong kukunot ang noo ng walang dahilan na animo'y ito ang regular niyang ekspresyon."Why don't you rest instead of looking at me?"Mabilis pa sa kidlat na iniwas ko ang tingin sa kaniya at umayos ng upo. Inihilig ko ang