Taste: Nine

This is how I lived. Cooking food and let everyone taste my palate. Only my family and Lala knew I can't taste any food. Simula nang maisilang ako ay wala na akong panlasa.

It may not look normal to the eyes of other people especially that me and my sisters were born with each losing one sense but it didn't stop us from continue living. Instead, we use this as motivation to cope up fron the missing sense. Iba-iba ang ginawa namin para mapunan iyon, I'm telling you it wasn't easy. As for me, cooking is what I've been doing since I am a kid. Nagbabakasakaling may malasahan ako sa bawat lutong ginawa ko. Pero lahat ng iyon ay niisa wala akong nalasahan. It didn't stop me still I continued living so I can prepare food for everyone.

"Perfect!" she exclaimes after tasting the food. "Ang sarap mo talagang magluto chef! Hindi ba bumait ang anak ni Mr. Williams nang makakain ng luto mo?"

Natawa ako sa tanong niya. "Silly. It's not as if my cooking can magic someone's personality. Mabait naman ang anak ni Mr. Williams kung ngingiti lang."

"Ay masungit ang datingan? Gwapo?"

Napaubo ako dahil sa tanong niya kahit wala naman akong kinakain. Napaka-big deal ba talaga kapag gwapo?

Ikaw nga nawala sa tamang pag-iisip dahil doon, 'di ba? I shook my head from the unwanted thought.

"Just imagine Lav and you'll know," tukso ko sa kaniya na ikinasimangot niya.

"Paano napasok iyong secretary na iyon dito?" nagtatakang tanong niya. I silently laughed at her naiveness.

"He's handsome just like his father." Napalitan ng malawak na ngiti ang nakabusangot niyang nukha nang marinig ang sinabi ko. Uminom muna ito ng tubig bago bumalik sa tabi ko.

"Kahit gwapo siya ay hindi pa rin tama ang ginawang pagba-badtrip niya sa'yo."

Napailing na lamang ako at niligpit na ang mga ginamit ko sa pagluto. Tumulong naman si Lala sa akin kaya mas napadali ang paglilinis ko.

"By the way, are you free this Saturday? I need to rent a gown for the event," I asked her.

Huminto siya at inalala kung may gagawin ba siya bago sumagot sa akin, "Sayang, uuwi ako sa probinsiya chef ngayong weekend. Nasabi ko na sa'yo iyon, hindi ba?"

I look at her with apologetic eyes when I forgot about it.

"Oh. Paki-kumusta na lamang ako kay Tita at little Sunshine," nakangiting sabi ko sa kaniya.

"Naku! Ang batang iyon palaging tinatanong kung kelan ka raw niya ulit makikita. Sobrang kinukulit ako kahit sinabi ko na busy ka chef," sambit niya, hindi alam kung maiinis o matatawa.

Araw is her three-year-old daughter, we sometimes call her Sunshine. Ang bibong bata kaya hindi ko mapigilang matuwa sa kaniya. Ilang beses na rin siyang dinala dito ni Lala kaya kilala niya ako. Even my family is fond of her.

"If you can bring her with you, you can. Pwede naman siyang iwan sa 'min. Mom and the others will surely spoil her."

Asaisha will not even go to her shop and just play with Sunshine all day. Pati sila Anisha ay nakikipagkulitan sa bata.

"Ayon na nga po, ayokong ma-spoiled si Araw kahit alam kong walang kaso iyon sa inyo. Nakakahiya lang at napapagod ang kapatid niyo kakabantay sa pasaway na batang iyon!"

I laughed at her remarks. "I already told you many times, it was fine. They love Sunshine kaya buong puso nilang tatanggapin ang batang iyon. Alisha is also there to guide that kid."

"Speaking, she told me that her tita Alisha looks scary that's why she doesn't want to approach her. Baka raw kainin siya ng tita niya," natatawa niyang bunyag sa akin. Natawa rin ako sa sinabi niya.

Asaisha must have told her about that thing. Kaya talaga hindi magandang sumama si Araw sa babaing 'yon dahil kung ano ano nalang ang sinasabi.

"Alisha is sometimes really strict but she loves kids. You know what I mean." Tumango-tango naman siya doon habang nakangiti.

I'M CURRENTLY HERE in his penthouse, specifically inside the kitchen. Wala pa siya kaya nagsimula na rin akong magluto. It's not like I don't want him to be here but I can't just take his presence.

"Are you not finish yet?"

Bigla kong nahawakan ang kawali na ikinalaki ng mata ko, buti nalang ay hindi ko iyon natulak sa pagkakabigla. Hindi ko man lang siya naramdaman na pumasok siya! Nagtaasan din ang mga balahibo ko dahil malapit lang siya sa akin. I think konting usog lang ay babangga na ako sa kaniya.

Pinatay ko ang stove nang makitang okay na ang niluluto ko. Hindi ko siya sinagot bagkus ay humarap ako sa kaniya na sana ay hindi ko pala ginawa.

I stiffen and my eyes went wide when my nose touch his bare chest. Akala ko ay konting usog lang pero pagharap ko ay ganoon na ang nagyari. I even smell his natural scent.

Gusto kong umatras pero range na ang nasa likod ko. Hindi ko siya matulak dahil biglang nawalan ng lakas ang mga kamay ko para gawin iyon, namanhid din ata sa pagkakapaso.

"U-uhm I think you need to distance yourself Mr. D," I stuttered.

Hindi ako gumalaw sa pwesto ko para wala akong masagi na ibang parte ng katawan niya. Kahit paghinga ay pinigilan ko na rin dahil alam kong mararamdaman niya iyon sa dibdib niya. He's too close I can feel my cheeks from heating.

"I think you got burn Chef Aisha."

I bit my lower lip when I feel him whispered near my right ear. Nagsitayuan din ang mga balahibo sa bandang batok ko dahil sa ginawa niya.

I cleared my throat. "I'm fine Mr. D. Hintay lang ho kayo ng ilang minuto at ihahain ko na ang pagkain mo."

Hindi ko alam kung paano ako nakawala sa sobrang paglapit niya, baka ay sinadya niya akong pinakawalan. Tumalikod ulit ako sa kaniya at hindi siya pinansin kahit na malakas pa rin ang tibok ng puso ko. I took a deep breath to calm my heart. It's as if I drink cups of coffee and now my heart is palpitating.

Tahimik kong nilagay ang mga pagkain sa mesa. Naroon na siya nakaupo sa palagi niyang inuupuan at nakamasid lang sa bawat kilos ko. I don't have to feel conscious about this since I'm used of people watching me while preparing the food.

But, him is an exception. His stare is like a kitchen knife cutting every piece of you, and I'm the main ingredient of his dish.

"Sit," he commanded.

"Ano ho?"

He pursed his lips and stood up from his chair. Lumapit ito sa isang cabinet at may kinuha. Pagkabalik niya ay may dala na itong first aid kit at lumapit sa akin.

Walang pasabi niyang kinuha ang kamay ko at tiningnan ang napaso. Kinuha niya sa lalagyan ang ointment at dahan-dahang pinahid sa daliri ko. Kailangan ko pang iangat ang ulo ko para makita ang mukha niya.

"Does it hurt?" mahinang tanong niya.

"M-medyo."

Binitiwan niya naman agad ang kamay ko nang matapos siya sa paglagay ng ointment. Binalik niya ang first aid kit sa pinagkuhaan niya at naghugas ng kamay bago bumalik sa upuan.

"You're not eating?" tanong ulit nito nang makitang wala akong kibo.

Ramdam ko ang awkwardness na nakapalibot sa loob ng dining room. Hindi ko lang alam kung ramdam din ba iyon ng isa o wala lang sa kaniya. He's initiating the conversation na parang walang nangyari kaninang umaga.

"Sa bahay na ho ako kakain Mr. D. Thank you," magalang kong sagot.

He shrugged and didn't insist. Nagsimula na itong kumain at hinintay kung ano ang magiging reaksiyon niya sa niluto ko. Bumagsak agad ang balikat ko nang makitang wala man lang siya kare-kareaksiyon.

"H-how does it tastes?" I asked him.

Tumingin ito saglit sa akin bago binalik ulit ang tingin sa pagkain.

"Still the same," walang buhay niyang sagot.

Still the same? Anong sagot iyon?

"What do you mean?" nagtataka kong tanong sa kaniya.

"It's all perfect that I sometimes think it was made by a robot."

Napahinto ako sa sinabi niya.

"Ako...robot?"

Huminto siya sa pagkain at binaling ang atensiyon sa akin.

"Let's not talk about this or you'll walk out again." Nginuya nito ang sinubo bago ulit tumingin sa akin. "Are you free this Saturday?"

"Saturday?"

"Yes. This Saturday."

Napakagat-labi ako. "I'm planning to shop for my dress."

Tumango siya sa akin at tinapos na ang pagkain niya.

"Sasama ako sa 'yo," biglang sabi niya na ikinalaki ng mata ko.

"H-huh?"

"Wala ka namang kasama, 'di ba? But before that you will accompany me somewhere."

Somewhere? Saan kami pupunta?

📍

“I have to force myself even to move my eyeballs. It's so easy just to stare.”

-Flora Rheta Schreiber