"Hmm, mukhang magandang deal 'yan. Sige, sasama na ako sa company trip na 'to." Tumango si Lara bilang sagot. Nag-iisip na siya ng plano kung paano gugugulin ang isang linggong bayad na holiday leave niya pag tapos na ang company retreat, at talagang excited siya tungkol dito...
=============================== Mabilis dumaan ang ilang araw. Dumating na ang araw ng Etoile Annual Company retreat. Nakatayo si Lara sa rooftop ng building kasama si Lara, kung saan maglalanding ang kanyang sariling helicopter. Naiilang siya dahil hindi pa siya nakakaranas na maglakbay sa ere. Hindi pa siya nakasakay sa eroplano, at syempre, hindi pa rin siya nakasakay sa helicopter. "Bakit ang tahimik mo, Lara? Ayos ka lang ba?" biglang tanong ni Amanda sa kanya, habang nakatayo siya sa tabi niya. "Hindi, hindi ako okay. Ito ang unang beses kong sumakay sa helicopter, at sobrang nerbyos ko ngayon." aminado si Lara. "Ah, hindi ka dapat mag-alala. Ligtas na ligtas ito dahil kakabili ko lang ng bagong helicopter, kaya't brand new lahat. At saka, mayroon akong pinakamagaling na piloto sa buong bansa, kaya wala kang dapat ipag-alala!" pinipilit ni Amanda na paluin siya. "Ha, mukhang nakakarelaks 'yan." sabi ni Lara ng may pangungutya. Nais sanang magsalita ni Amanda pero hindi siya nakapagsalita dahil ang helicopter ay papalapit na sa kanila. Natulala si Lara habang pinapanood ang helicopter na bumababa at sa wakas ay lumapag. "Sige na, maglakad na tayo, Lara." hikayat ni Amanda. Gusto sanang tumakbo ni Lara pero mahigpit siyang hinawakan ni Amanda sa kamay. Pakiramdam niya ay parang hinihila siya. Binigyan sila ng instruksyon ng piloto at binigyan sila ng headgear. Alam ni Lara na may pinag-uusapan sina Amanda at ang piloto pero hindi malinaw sa kanya kung ano iyon dahil umiikot ang kanyang ulo. Hinawakan niya ang kanyang ulo nang maramdaman niyang umaakyat na ang helicopter. Isinara niyang mabuti ang mga mata, sabay handa na sa pinakamasamang mangyayari. "Buksan mo na ang mga mata mo, girl, tingnan mo ang mga kamangha-manghang tanawin!" hinihikayat siya ni Amanda. Ayaw ni Lara na matawag na duwag ni Amanda kaya pinipilit niyang magtipon ng lakas ng loob upang buksan ang kanyang mga mata, at halos makalimutan niyang huminga nang makita niya ang tanawin mula sa taas sa maagang umaga. Ang mga matataas na gusali ay parang napakaliit mula sa itaas! Nakita rin niya ang mga bundok at ang mga ulap na parang vanilla cotton candy sa kalangitan! Ang langit ay asul at malinaw, at talagang kamangha-mangha ang tanawin! "Oh, Diyos ko! Ang ganda nito!" daing ni Lara. "Sabi ko na nga ba! Ang saya ko para sa'yo, kaibigan! Naranasan mo na ang maglipad sa ere, at dapat mo itong isama sa iyong bucket list!" masayang sabi ni Amanda. Tumango si Lara bilang sagot, habang ibinabalik ang atensyon sa tanawin. Sa wakas, nakagawa siya ng isang exciting na bagay sa kanyang buhay, at hindi niya malilimutan ang moment na ito... =============================== Kinabukasan. Ikalawang araw na ng kanilang company retreat sa isang exclusive beach resort na inreserve ni CEO Amanda Montserrat. Lahat ay masayang nag-swimming sa beach, habang ang iba naman ay nag-pool swimming. Ang iba niyang mga kasamahan sa trabaho ay nagpa-massage sa spa, at ang iba ay nag-enjoy sa all-you-can-eat buffet sa restaurant... Pero si Lara ay hindi interesado sa lahat ng iyon. Hindi niya alam kung bakit, pero kasalukuyan siyang nakakaranas ng matinding migraine, at pakiramdam niya ay medyo mahina siya at sumasakit ang kanyang ulo. Matagal na mula nang huling makaranas siya ng migraine, at ngayon ay bumalik na ito, pero kailangan niyang bumili ng gamot para dito dahil wala siyang dalang painkiller. Pinilit niyang tumayo at maglakad. Tahimik siyang umalis sa gitna ng tao at nagtungo sa pinakamalapit na drugstore. Kailangan niyang bumili ng gamot para sa migraine, at magpapahinga siya buong araw, umaasang mawawala ang sakit pag-gising niya... Naglalakad siya sa kalye na puno ng mga tao, mga turista. Ang ulo niya ay patuloy na sumasakit habang dumadaan siya sa gitna ng maraming tao, at ang ingay ay sobrang lakas para sa kanya. Pero patuloy siya sa paglalakad, pinipilit na makahanap ng botika upang bumili ng painkiller... Pakiramdam ni Lara na hindi siya ang kanyang dating sarili, pero alam niyang desperado na siyang bumili ng gamot. "He, mag-ingat ka! Delikado dito sa construction site!" sigaw ng isang construction worker kay Lara. Hindi niya napansin na dumadaan siya sa construction site. "Ah, pasensya na, ako---!" natigil si Lara nang marinig ang muling sigaw ng isa pang lalaki. "Mag-ingat! May mga debris na nahulog!" babala ng isa pang construction worker. Bago pa makapag-react si Lara at tumakbo upang iligtas ang sarili mula sa panganib, bigla niyang naramdaman ang matinding sakit sa likod ng kanyang ulo. Sumigaw si Lara dahil sa sakit. Pagkatapos, lahat ng nangyari ay mabilis. Ang sumunod na nangyari ay naramdaman niya ang matinding sakit sa kanyang ulo, at pagkatapos nito, naging itim ang lahat. =============================== OLIVER DOE "May isa pang babae na tinamaan ng nahulog na debris!" Narinig ni Oliver ang isang sigaw. Inisip niya ito at nagkunwaring magtago habang tinitingnan ang magulo at magulantang na mga tao. Tiningnan ni Oliver ang kanyang orasan. Dapat ay nakikita na sila ni Amanda sa parke, pero tatlumpung minuto nang lumipas mula sa kanilang pinagusapang oras, at wala pa ring Amanda sa paligid. "Oh my heavens! Kilala ko ang babaeng naaksidente!" Sabi ng isang babae na malapit sa kanya. "Ha? Paano mo nalaman? At sino siya?" tanong ng kaibigan ng babae. Hindi na kayang pigilan ni Oliver ang makinig sa kanilang pag-uusap. "---Nakita ko siyang dinala ng ambulance staff at nakita ko ang mukha niya. Sigurado akong si Amanda Montserrat iyon kasi nagtrabaho ako para sa kanya noon!" sagot ng babae, na may alalahanin sa tono. Pakiramdam ni Oliver na parang may sumabog na bomba sa harap niya nang marinig niya ang pangalan ni Amanda. "Hindi, hindi puwedeng totoo!" sabi niya sa sarili ng may pagkabigla. Pinasok niya ang mga tao at sinubukan niyang makapunta sa ambulansyang nakaparada malapit sa kanya... Hawak ni Oliver ang kamay ni Amanda habang ang ambulansya ay papunta sa pinakamalapit na ospital. Pagkalipas ng ilang minuto, huminto ang ambulansya sa harap ng emergency room entrance. Hawak pa rin ni Oliver ang kamay ni Amanda, hindi tinatalikuran. Habang inaalagaan ng mga medical staff si Amanda, napansin ni Oliver ang isa pang gurney at napatitig siya ng malaki nang mapansin niyang si Lara Smith pala, ang mabuting kaibigan niyang kasama sa aksidente! Si Amanda at Lara ay pareho nang dinala sa Emergency Room. Kitang-kita na parehong kritikal ang kalagayan ng dalawang babae. "Pakisabi sa labas ng ER!" sabi ng nurse kay Oliver, habang tinutulungan siya palabas ng kwarto. Napagod si Oliver at hindi na tumutol. Parang siya ay nasa isang trance, pero sinundan ng kanyang mga mata si Amanda at Lara na inililipat papasok sa Emergency Room... Il =============================== LARA SMITH Biglang dumilat ang mga mata ni Lara at huminga ng malalim. Ang katawan niya ay sobrang hina. Pakiramdam niya ay parang tumakbo siya ng walang katapusang marathon at ang mga binti niya ay parang jelly. Pinagmasdan niya ang paligid at napansin niyang kakaiba ang kwarto... Mula sa kisame hanggang sa mga pader, lahat ay puti. At naamoy niya ang matinding amoy ng alkohol. Tumingin siya sa kanan at nagulat nang makita ang mga makina na tumutunog, at nang tingnan ang kanyang kamay, may mga manipis na tubo... "Saan ba ako?" tanong niya sa sarili habang naguguluhan. Biglang bumukas ang pinto, at nakita niya ang isang nurse. Nagtinginan sila ng nurse ng ilang segundo, pagkatapos ay mabilis na lumapit sa kanya ang nurse. "Magandang balita! Nagising ka na, Ma'am!" ngumiti ang nurse sa kanya. "Huh? Ano ibig mong sabihin, nagising na ako?" tanong ni Lara, nagsisimulang matakot sa bawat minuto na lumilipas. "Tatawag ako kay Dr. Faulkerson para magsagawa ng ilang pagsusuri sa iyo. Pagkatapos nito, ipapaliwanag niya ang nangyari." sabi ng nurse. Nagdesisyon si Lara na magtiwala sa nurse. Nakita niyang pinindot ng nurse ang isang button, pagkatapos ay nagsimula siyang i-check ang blood pressure at vital signs... =============================== Pagkalipas ng isang buwan. Dumilat si Lara isang umaga. Nang magising siya, huminga siya ng malalim at dahan-dahang umupo mula sa kanyang kama... Isang buwan nang pinalabas siya mula sa ospital. Ipinaliwanag ng mga doktor na siya ay nasangkot sa isang aksidente sa isang construction site, kung saan tinamaan siya ng metal debris sa ulo. Nakaligtas siya, ngunit nahulog siya sa coma ng anim na buwan... Pero sa kabutihang palad, nagising siya mula sa coma. Pero may isang catch. Hindi niya alam kung bakit at paano nangyari iyon, ngunit may kakaibang bagay na nangyari sa kanya... Ngayon ay kilala siya at namumuhay bilang si Amanda Montserrat! Habang ang tunay na Amanda ay namumuhay bilang si Lara Smith! Muli, hindi niya alam kung anong uri ng magic o phenomena ang nangyari, pero ipinapalagay niyang nagpalitan sila ng kaluluwa ni Amanda, at wala siyang ideya kung bakit nangyari iyon. Sa kasamaang palad, si Amanda, na ngayon ay kilala bilang Lara Smith, ay nasa coma pa rin sa ospital... Sa unang dalawang linggo pagkatapos niyang ma-discharge mula sa ospital, sobrang hirap sa kanya ang mag-adjust at mamuhay bilang isang mayamang babae, si Amanda Montserrat. Ngunit habang lumilipas ang mga araw, unti-unti niyang nasasanay ang buhay ng kanyang mabuting kaibigan. Pero gusto niyang bumalik sa kanyang orihinal na katawan at mamuhay ng normal. Miss na miss na niya ang tahimik na buhay, miss niya ang mga madre na nag-alaga sa kanya sa orphanage, at lalo na ang mga bata sa facility. Pero habang sinusubukan niyang hanapin ang paraan kung paano matutulungan sina Amanda at bumalik sa kanilang orihinal na katawan, kailangan niyang mag-roleplay. Kailangan ni Lara na maging masunurin at mapagmahal na anak sa mga magulang ni Amanda. Kailangan niyang maging normal, at magpanggap bilang si Amanda upang maiwasan ang mga hinala mula sa kanyang mga magulang. Pero ipinangako niyang gagawin niya ang lahat upang maging normal ulit ang lahat... Gayunpaman, hindi lang ang mga magulang ni Amanda ang kailangang pagtuunan ni Lara, kundi pati na rin si Emmett Albrecht, ang fiancé ni Amanda. Sa unang linggo simula nang magising siya mula sa "coma," palaging nariyan si Emmett upang alagaan siya. Pero kailangan niyang pumunta sa France para sa isang business trip, at ipinangako niyang babalik siya agad upang alagaan siya at tulungan siya sa abot ng kanyang makakaya... Gayundin, kailangan niyang maghanda nang mental, emosyonal, at pisikal dahil kailangang bumalik siya sa opisina bilang CEO Amanda Montserrat. Mabuti na lang at nang lihim bisitahin siya ni Amanda, ipinangako niyang tutulungan siyang patakbuhin ang kumpanya, naniniwala na siya nga si Amanda. Kaya't ang mga bagay na kailangang gawin ni Lara ay Una: Maghanap ng paraan kung paano sila babalik sa kanilang orihinal na katawan. Pangalawa: Paano mamuhay bilang si Amanda Montserrat at paano haharapin ang kanyang mga magulang, at huling-huli, paano haharapin si Emmett Albrecht, ang magiging asawa ni Amanda...Agad na nagising si Lara mula sa kanyang mga iniisip nang bigla niyang marinig ang kumakatok sa pinto."Pumasok ka." tawag niya habang tumatayo at nagsusuot ng bathrobe.Isang batang kasambahay ang pumasok sa kwarto. Yumuko ito at nagbigay ng magalang na ngiti."Magandang umaga, Miss Amanda. Naghihintay po ang Master at Madame na sumanib kayo sa kanila para sa agahan." ulat ni Shirley, isa sa kanilang mga kasambahay."O, tama... Paki-sabi sa kanila na makakasama ko sila sa loob ng 15 minuto. Maghahanda na ako." tugon ni Lara/Amanda.Isang buwan ng pamumuhay bilang Amanda Montserrat at pananatili sa mansyon ng Montserrat, nakasanayan na niya ang buhay ng mayayaman. Bawat umaga, palaging inaanyayahan siya ni Ginoo at Ginang Montserrat na sumama sa kanila sa agahan at hapunan. Pagkatapos ng agahan, pupunta si Ginoo Montserrat sa kanyang sariling opisina para magtrabaho buong araw, habang si Ginang Montserrat ay may lunch meeting sa kanyang mga kaibigan, o minsan ay umaattend ng aerobics
OLIVER DOETinitingnan ni Oliver ang paligid habang nararamdaman ang kaba. Hindi siya masyadong komportable sa mga ganitong klase ng party, pero kailangan niyang dumaan para makita ang babaeng minamahal niya.Pero nararamdaman niyang may malaking agwat sa pagitan ng mga mayayaman at mga nasa gitnang uri. Ang mga mayayaman, may lahat ng pera sa mundo, at hindi nila alintana kung makakasagabal sila sa mga taong nasa gitnang uri o sa mga tao sa ilalim ng linya ng kahirapan...Isang lagok ng alak ang tinira ni Oliver at kumuha ng isa pang baso ng champagne mula sa dumadaan na mga waiter.Mahigpit niyang hinawakan ang baso ng champagne nang makita niya ang kanyang minamahal, si Amanda Montserrat, na naglalakad nang magkasabay sa kanyang magiging asawa na si Emmett Albreicht.Ramdam na ramdam ni Oliver ang inggit ngayon at pakiramdam niyang maliit na maliit siya dahil wala siyang kasingyaman ni Emmett. Pero hindi siya basta susuko. Kung sasabihin ni Amanda na mahal pa siya, gagawin niya ang
"Sumagot ka na lang sa tanong ko, Emmett," pilit na sinabi ni Lara/Amanda."Hindi mahirap mahalin ka, Amanda... Sa totoo lang, matagal ko nang gustong itanong ito mula nang magising ka mula sa coma, pero... pakiramdam ko hindi ka na ang Amanda na kilala ko. May nararamdaman akong kakaiba sa iyo," sagot ni Emmett habang nakakunot ang noo."Ano'ng ibig mong sabihin?" tanong ulit ni Lara/Amanda."Gusto ko ang bagong bersyon ng ikaw. Sa totoo lang, ramdam ko ang init mo, ramdam ko na ipinapakita mo sa akin ang tunay at tapat mong nararamdaman. Bago ang aksidente, parang malamig ka, malayo at protektado. Hindi ko alam kung anong nangyari, pero unti-unti akong nahuhulog sa iyo habang lumilipas ang mga araw, linggo, at buwan..." iniwasan ni Emmett ang pagngiti habang inilalabas ang tunay niyang nararamdaman."Oh, Emmett... Hindi na ako ang babaeng kilala mo," sinabi ni Lara/Amanda, habang may luha sa mata."A-Ano'ng ibig mong sabihin?" tanong ni Emmett ng malabo ang isip.At bago makasagot s
Pagkatapos ng labing-limang taon...Humugot ng malalim na hininga si Emilie Albreicht upang kumalma habang naghihintay na sabihin ng facilitator ang huling salitang kailangan niyang ipagsulat. Kung makuha niya ang tamang baybay, magiging grand winner siya ng Spelling Bee ng Saint Therese ngayong taon.Siya na ang nanalo sa prestihiyosong Spelling Bee simula pa noong kanyang unang taon sa mataas na paaralan, at ngayon na nasa huling taon na siya, nais niyang muling manalo ng grand prize. Ayaw niyang masira ang kanyang winning streak, kaya't walang lugar para sa anumang pagkakamali.Nagbigay si Emilie ng maliit na ngiti patungo sa kanyang mga magulang, sina Mr. Emmett at Mrs. Lara Albreicht. Kasama rin sa event ang kanyang dalawang kapatid na babae. Ang kanyang pamilya ay mukhang sobrang excited at may pag-asa, habang ang kanyang mga kapatid ay nagpapakita ng "thumb's-up" na senyales.Ang suporta ng kanyang mga magulang at mga kapatid na babae ay napakahalaga sa kanya. Sila ang kanyang
"Okay, Claire. Sana gumaling ka agad. Ang boring sa school kapag wala ka." wika ni Emilie."Sana makabawi ako agad. Miss ko na rin magpunta sa school." sagot ni Claire.Pagkalipas ng ilang minuto, natapos na ang kanilang pag-uusap sa telepono.Nais magpahinga ni Emilie, ngunit hindi niya magawa dahil kailangan pa niyang mag-aral. Hindi niya kayang mag-aksaya ng oras. Wala siyang panahon para mag-relax. Kung gusto niyang maging Valedictorian, kailangan niyang magsakripisyo para sa mas magandang kinabukasan. Sigurado siyang magiging grateful siya sa sarili sa hinaharap. Nais niyang magtagumpay sa lahat ng bagay na ginagawa niya.Dahan-dahan niyang pinatama ang kanyang mga pisngi upang magising, pagkatapos ay binuksan ang kanyang libro at notebook. Pagkalipas ng ilang minuto, nagsimula na siyang mag-concentrate sa kanyang pag-aaral...=========================Ilang araw ang lumipas.Pinilit ni Emilie na pumasok sa school kahit na hindi maganda ang pakiramdam niya. Hindi siya pwedeng mag
At nang isara at i-lock niya ang pinto ng kanyang kwarto, nagpasya siyang magpahulog sa kanyang kama, at tumitig sa puting kisame."nagpapasalamat ako sa ginawa ni Jayden para sa akin, pero bakit parang lahat ng tao ginagawang malaking isyu ito? At wala kaming romantic na relasyon!" galit niyang bulong.Simula nang maging popular si Jayden sa kanilang paaralan, pakiramdam ni Emilie ay parang lumayo na siya kay Jayden, iniwan siya. Noon, halos hindi sila magkalayo noong mga araw nila sa elementarya, at ngayon na nasa high school na sila, para na silang mga ganap na estranghero."Pero iba na ang lahat ngayon, at wala na tayong magagawa tungkol dito. Ibalik ko na lang ang jacket kay Jayden at magpatuloy na. Huwag na, magtatapos din kami ng pag-aaral at magka-kanyang landas na kami sa kolehiyo." matigas na sabi ni Emilie sa kanyang sarili.Nagdesisyon siyang ibalik ang jacket ni Jayden sa paaralan bukas...==========================Dumating na ang weekend."Good morning, everyone!" masay
"Makakaramdam ako ng sobrang kasiyahan kapag tinalo ko siya sa huling taon namin sa high school..." sagot ni Emilie, habang nakangiti ng malapad."Sige, anuman ang sabihin mo, bestie..." sabi ni Claire, habang nililingon ang ulo sa isang walang magawa na paraan.Biglang tumunog ang bell ng paaralan, tanda na tapos na ang kanilang lunch break. Agad nilang inilagay ang kanilang lunchboxes sa loob ng kanilang mga mini bags, at nagsimula nang bumalik sa kanilang klase upang maghanda para sa kanilang unang klase sa hapon...===================================Sa Albreicht Residence.Pagka-park ng driver ng kanilang pamilya sa harap ng bahay, agad na lumabas si Emilie, Emilia, at Emma mula sa sasakyan upang pumasok at magpahinga pagkatapos ng mahabang araw sa paaralan. Ang tatlo ay umaakyat na patungo sa kanilang mga kwarto upang magpalit ng uniporme at magsuot ng kanilang mga pangkaraniwang damit, nang bigla silang huminto nang makita ang kanilang ina na gumagawa ng isang bagay sa kanilang
"Huwag mong gawing biro 'yan, Em. Ipinangako mo sa akin na pupunta tayong dalawa sa Bonfire Night, kaya mas mabuti pang tuparin mo 'yan!" paalala ni Claire kay Emilie habang pareho silang nakatayo sa kabilang linya kasama ang ibang mga estudyante."Huwag kang mag-alala, Claire. Ipinangako ko na, at gusto rin ako ng mga kapatid ko na sumama sa kanila," tinangkang pakalmahin ni Emilie ang kanyang pinakamatalik na kaibigan."Okay, mabuti na lang. By the way, may sasabihin ako sa'yo mamaya. May plano akong gawin sa Bonfire Night..." masayang anunsyo ni Claire.Nag-angat ng kilay si Emilie, kitang-kita ang pagka-kuryuso habang tinitingnan ang kaibigan."Ano 'yon? Legal ba 'yan?""Huwag kang mag-alala, hindi 'yan ilegal o anuman. Sasabihin ko sa'yo mamaya sa lunch, okay?" sagot ni Claire nang may misteryosong tono.Excited si Emilie na malaman kung ano ang plano ng kaibigan, pero kailangan niyang maghintay hanggang lunchtime...=============================Ilang oras ang lumipas."Ano? Nas
Sa maaliwalas na umaga, ang araw ay unti-unting sumisilip sa ibabaw ng lawa. Ang mga sinag nito ay naglalaro sa kumikinang na tubig, waring sumasayaw sa simoy ng hangin. Sa balkonahe ng kanilang rest house, nakaupo sina Clark at Danielle sa kanilang paboritong duyan. Magkahawak ang kanilang mga kamay, habang pinagmamasdan ang kalikasan sa kanilang paligid. Sa kabila ng mga kulubot sa kanilang mga palad at buhok na halos puti na lahat, nananatiling matibay ang pag-ibig nila—mas malalim pa kaysa sa mga pangakong binitiwan nila sa isa’t isa animnapung taon na ang nakalipas.Ang kanilang tahanan ay napapalibutan ng mga makukulay na bulaklak—rosas, liryo, at mga sunflower na itinanim mismo ni Danielle noong kabataan niya. Sa hardin, may maliit na puno ng mangga na itinanim nila noong unang taon ng kanilang kasal. Ngayon, ito ay matayog na at hitik sa bunga—parang sagisag ng kanilang lumalaking pamilya at pag-ibig.Sa loob ng bahay, abala ang kanilang mga anak sa paghahanda para sa isang es
Mabilis na lumipas ang maraming taon, ngunit ang pag-ibig nina Clark at Danielle ay nanatiling matibay at buo—higit pa sa kanilang mga pangarap. Sa kanilang rest house sa tabi ng lawa, napapalibutan sila ng kanilang mga anak, apo, at mga mahal sa buhay. Wala nang iba pang makakapagpasaya sa kanila ngayon dahil Basa kanila na ang lahat. Ang hangin ay banayad, at ang kalangitan ay naglalaro sa mga kulay ng dapithapon. Sa gitna ng hardin, may isang malaking mesa na puno ng pagkain, bulaklak, at mga dekorasyon. Ngayon ay ipinagdiriwang nila ang ika-60 anibersaryo ng kanilang kasal—isang ginintuang milestone ng kanilang pagmamahalan. Masayang nagkukuwentuhan ang pamilya, nagbabalik-tanaw sa mga masasayang alaala. Si Ava at Liam, ang kanilang mga anak, ay abala sa pag-aasikaso ng handaan. “Ma, Pa, hindi niyo ba nagustuhan ang sorpresa namin?” tanong ni Ava habang lumapit sa kanila. Napangiti si Danielle, sabay yakap sa kanyang anak. “Sobra! Hindi ko inakalang magkakaroon pa
Isang maaliwalas na hapon sa hardin ng kanilang rest house, nakatayo sa tabi ng isang lawa.Ang paligid ay puno ng makukulay na bulaklak—rosas, sunflower, at lavender na paborito ni Danielle.May nakahilerang mga mesa na may puting tablecloth at mga eleganteng bulaklak bilang centerpiece.Ang mga panauhin ay pawang malalapit nilang kaibigan at pamilya.Ang himig ng isang live acoustic band ay marahang pumupuno sa hangin.Sa isang mesa sa ilalim ng malaking puno, nakaupo sina Clark at Danielle.Kapwa silang may uban na sa buhok, ngunit napanatili pa rin ang sigla sa kanilang mga mata.Suot ni Clark ang isang navy blue suit na may puting boutonniere sa dibdib, habang si Danielle ay nakasuot ng eleganteng kulay cream na gown na may mga bulaklak na burda.Sa kabila ng paglipas ng panahon, nandun pa rin ang lambing at init ng pagmamahal sa kanilang mga mata habang nagtititigan.“Fifty years, huh?” bulong ni Clark, hawak ang kamay ni Danielle.“Oo… hindi ko nga namalayan, parang kahapon lan
Pagkatapos ng masayang pagdiriwang ng kanilang kasal, nagpaalam na ang mga bisita sa bagong mag-asawa.Nagpaulan ng petals at confetti ang kanilang mga kaibigan at pamilya habang lumalakad sina Clark at Danielle papunta sa nakahandang sasakyan.Hawak-kamay sila, kapwa nakangiti, habang ang mga kaibigan nila ay nag-cheer at nagpalakpakan.“Mabuhay ang bagong kasal!” sigaw ng lahat.“We love you, Mr. and Mrs. Ramirez!” dagdag pa ng isa sa mga kaibigan ni Clark.Pagkasakay nila sa kotse, humilig si Danielle sa balikat ni Clark, ramdam ang pagod ngunit puno ng ligaya ang puso.“Hindi ako makapaniwala na mag-asawa na tayo,” bulong niya, nakangiti sa kanyang asawa.“Simula pa lang ‘to, Mrs. Ramirez,” sagot ni Clark habang hinahalikan siya sa noo.“Handa ka na ba sa forever natin?” dagdag niya.“Matagal na akong handa,” sagot ni Danielle, sabay tingin sa mga mata ni Clark.Pagdating sa airport, lumipad sila patungong Maldives para sa kanilang honeymoon.Pagdating sa resort, naglakad sila sa
Isang maaliwalas na hapon sa isang pribadong hardin.Ang araw ay malumanay na sumisilip sa mga ulap, at ang banayad na simoy ng hangin ay nagdadala ng halimuyak ng mga bulaklak.Sa gitna ng hardin, isang eleganteng altar ang itinayo—pinalamutian ng mga puting rosas, lavender, at baby’s breath.Sa magkabilang gilid ay nakapuwesto ang mga upuan, punung-puno ng kanilang mga mahal sa buhay.Ang puting carpet ay nakalatag sa gitna, tila nagsilbing daan patungo sa bagong kabanata ng kanilang pag-ibig.Nakatayo si Clark sa harap ng altar, nakasuot ng isang itim na three-piece suit na perpektong nakalapat sa kanyang matipunong pangangatawan.Ang kanyang buhok ay bahagyang nagulo ng hangin, ngunit mas lalong nagbigay ng kagwapuhan sa kanyang hitsura.Halata ang kaba sa kanyang mga mata, ngunit higit ang pananabik.Sa kanyang mga palad, nakasapo ang kanyang mga daliri sa isa’t isa, pilit na pinipigilan ang panginginig sa sobrang emosyon.Nang tumugtog ang soft instrumental music, nagsimula nang
Isang maaraw na hapon sa unibersidad.Punong-puno ng mga tao ang paligid—mga magulang, kapatid, kaibigan, at mga mahal sa buhay na nagtipon-tipon upang saksihan ang pagtatapos ng mga estudyanteng minsan ay nangarap lamang makatawid sa kolehiyo.Sa gitna ng masayang kaguluhan, naroon sina Danielle, Clark, at ang kanilang mga kaibigan—handa nang harapin ang bagong yugto ng kanilang mga buhay.Habang isa-isang tinatawag ang mga pangalan, tumayo sa gilid ng entablado sina Danielle at Clark, magkahawak-kamay.Suot ang itim na toga at sumbrero, hindi nila maiwasang ngumiti sa isa’t isa."Hindi ko akalaing aabot tayo rito," bulong ni Danielle, pilit na pinipigilan ang pagpatak ng luha."Sinabi ko sa'yo, Danielle. Walang bibitaw," sagot ni Clark, masuyong pinisil ang kanyang kamay.Nang marinig ni Danielle ang kanyang pangalan, mabilis na tumibok ang kanyang puso.Habang naglalakad sa entablado, naalala niya ang lahat ng pinagdaanan nila—ang mga pangamba, ang mga gabi ng takot at pagod, at sa
Makalipas ang dalawang linggo, unti-unting bumuti ang kalagayan ni Danielle.Nakalabas na siya sa ospital, ngunit kailangan pa rin niyang manatili sa safehouse nina Clark para sa seguridad.Tahimik ang gabi, at tanging ang mahinang sipol ng hangin ang maririnig mula sa labas ng balkonahe.Nasa labas si Danielle, nakaupo sa lumang upuan habang nakatingin sa malayo. Hawak niya ang isang tasa ng tsaa, pero matagal na iyong lumamig.Naka-pulupot sa kanya ang isang malambot na shawl, ngunit halos hindi niya ramdam ang lamig.Malalim ang kanyang iniisip—paulit-ulit na naglalaro sa kanyang isipan ang nangyari sa warehouse, ang mga mukha ng mga taong nawala, at ang muntikan na niyang pagkamatay."Hindi ka na naman natutulog," malalim at bahagyang paos na boses ni Clark ang pumukaw sa katahimikan.Napalingon si Danielle, at nakita niya itong nakatayo sa may pintuan, nakasuot lang ng itim na sweatpants at isang manipis na shirt.Medyo magulo ang buhok niya, halatang kagigising lang o hindi rin
Sa gitna ng kaguluhan sa apartment, bumagsak si Danielle sa sahig matapos ang pagputok ng sniper. Nanginginig ang kanyang mga daliri habang pinipilit hawakan ang kanyang tagiliran, kung saan dumaloy ang mainit na dugo."Danielle!" sigaw ni Clark, mabilis na lumapit sa kanya. Nakabuka ang kanyang mga mata, pero nanlalabo ang tingin. Agad siyang dumapa sa tabi ni Danielle, pinipisil ang sugat para pigilan ang pagdurugo."Kaya mo ‘to. Tingnan mo ‘ko. Huwag kang pipikit, okay?"Sa kabila ng sakit, pilit na ngumiti si Danielle, pero lumuluha na ang kanyang mga mata."H-huwag kang mag-alala… hindi pa ako mamamatay…" bulong niya, pilit na nagbibiro sa kabila ng sitwasyon.Habang nagkakagulo sa loob, si Samantha naman ay mabilis na nagtago sa likod ng sofa, pilit na pinapagana ang kanyang isip. May sniper sa kabilang gusali—alam niyang hindi sila makakaligtas kung hindi nila ito maalis."Kailangan nating makaalis dito!" sigaw niya kay Clark. "Papatayin nila tayo isa-isa!"Sa labas, naririnig
Madilim at tahimik ang eskinita kung saan nagtatago sina Danielle at Clark. Naririnig nila ang mabibigat na yabag ng mga lalaking bumaba sa van—tila tatlo o apat na tao, armado. Malamig ang pawis sa likod ni Danielle habang mariing nakahawak sa braso ni Clark."Kailangan nating makalabas dito," bulong ni Clark, sinisilip ang dulo ng eskinita. "Pero hindi pwedeng magmadali. Alam nilang nandito tayo."Huminga nang malalim si Danielle at pinisil ang kamay ni Clark. Sa kabila ng takot, alam niyang hindi siya pwedeng huminto. Dito nagkakatalo ang laban.Sa kabilang banda, nagmamadaling nagmaneho si Samantha patungo sa lokasyon nila. Sa kanyang cellphone, pinadalhan siya ni Clark ng mabilis na mensahe:"We’re cornered. Need backup. Now."Napamura si Samantha at pinindot ang gas, pinipigilang mag-panic. Sa likuran ng kanyang kotse, handa na ang baril na palihim niyang tinatago sa loob ng compartment—isang kalibre .45 na hindi niya inakalang magagamit niya sa ganitong sitwasyon.Balik sa eski