Chapter Fifteen: In Her Own Shoes

"Sumagot ka na lang sa tanong ko, Emmett," pilit na sinabi ni Lara/Amanda.

"Hindi mahirap mahalin ka, Amanda... Sa totoo lang, matagal ko nang gustong itanong ito mula nang magising ka mula sa coma, pero... pakiramdam ko hindi ka na ang Amanda na kilala ko. May nararamdaman akong kakaiba sa iyo," sagot ni Emmett habang nakakunot ang noo.

"Ano'ng ibig mong sabihin?" tanong ulit ni Lara/Amanda.

"Gusto ko ang bagong bersyon ng ikaw. Sa totoo lang, ramdam ko ang init mo, ramdam ko na ipinapakita mo sa akin ang tunay at tapat mong nararamdaman. Bago ang aksidente, parang malamig ka, malayo at protektado. Hindi ko alam kung anong nangyari, pero unti-unti akong nahuhulog sa iyo habang lumilipas ang mga araw, linggo, at buwan..." iniwasan ni Emmett ang pagngiti habang inilalabas ang tunay niyang nararamdaman.

"Oh, Emmett... Hindi na ako ang babaeng kilala mo," sinabi ni Lara/Amanda, habang may luha sa mata.

"A-Ano'ng ibig mong sabihin?" tanong ni Emmett ng malabo ang isip.

At bago makasagot si Lara/Amanda, bigla siyang nakaramdam ng pagkahilo, at pagkatapos, dumilim ang kanyang paningin...

================================

Dahan-dahang binuksan ni Lara/Amanda ang kanyang mga mata. Nang magising siya, napansin niyang nasa kwarto siya ni Amanda. Dahan-dahan siyang bumangon mula sa kanyang kama at sinubukang alalahanin kung ano ang nangyari...

Ang naaalala lang niya ay siya at si Emmett ay nasa simbahan, at nagsasagawa sila ng kanilang wedding rehearsal. Pareho silang nag-eensayo ng Ritwal ng Kasal, at hindi siya nakapag-participate ng maayos dahil hindi maganda ang pakiramdam.

At pagkatapos, nag-break sila ni Emmett, at nagkaroon sila ng seryosong pag-uusap, at naramdaman niyang umiikot ang kanyang ulo, nagdilim ang lahat, at narito siya ngayon...

Baka naipit siya dahil hindi siya nakatulog ng maayos, habang iniisip niyang makakabalik siya sa kanyang katawan at mamuhay muli bilang si Lara Smith, at hindi bilang si Amanda Montserrat...

Ang kalagayan niya ngayon ay nagdudulot na ng matinding pagkapagod sa kanyang isipan, damdamin, at katawan. Lahat ay parang wala na sa kontrol, kaya kailangan niyang gumawa ng hakbang.

"Huwag ka nang mag-alala, Ananda. Aayusin ko na ang lahat ng ito. Lilinisin ko na ang lahat ng kalat na ito," matapang na sinabi ni Lara/Amanda, habang sa wakas ay nagpasya siyang bitawan ang lahat...

==============================

Pagkalipas ng ilang araw...

Nakatayo si Lara/Amanda sa harap ng isang mamahaling kondominyum kung saan naninirahan si Emmett. Tinawagan niya siya kanina at tinanong kung puwede silang mag-usap ng pribado. Inirekomenda ni Emmett na mag-usap sila sa kanyang bahay dahil mas pribado ito kaysa sa isang restaurant o pampublikong lugar.

Gusto niyang makipag-usap nang personal, at nais niyang tapusin ang kanilang engagement at itigil ang kasal, at magkaroon ng tamang closure.

Habang papalapit siya sa entrance ng gusali, hindi na siya kailangang ipakilala sa mga guwardiya dahil kilala na siya bilang magiging asawa ni Emmett Albreicht, at pinayagan siyang makapasok agad.

Pagpasok niya, agad siyang pumasok sa elevator at pumunta sa penthouse kung saan nakatira si Emmett.

Pagkalipas ng ilang minuto, nakatayo si Lara/Amanda sa pintuan habang pinipindot ang doorbell. Hindi siya naghintay ng matagal, dahil binuksan agad ni Emmett ang pinto para sa kanya.

"Maligayang pagdating sa aking simpleng tahanan, Amanda. Pumasok ka, magpakasaya ka," masayang sabi ni Emmett habang pinapapasok siya.

"May maiaalok ba akong kahit ano sa iyo?"

"Hindi, salamat. Ayos lang ako..." magalang na tinanggihan ni Lara/Amanda.

"Puwede ka bang maupo... By the way, anong gusto mong pag-usapan natin?" tanong ni Emmett, nang makaupo sila sa sofa.

Malalim na huminga si Lara/Amanda, at sinubukan maging matatag at kalmado.

"Gusto ko lang malaman mo na, anuman ang mangyari, hindi mo kasalanan. Lahat ng ito ay kasalanan ko, at ako lang ang dapat sisihin," nagsimula siya.

Nagkakunot ang noo ni Emmett matapos marinig ang mga salitang iyon mula kay Lara/Amanda.

"A-Ano'ng ibig mong sabihin? Hindi ko maintindihan, Amanda," tanong niya.

"Pinagpapasyahan ko na tapusin na ang engagement natin at hindi ko na gustong magpakasal sa iyo, Emmett," pahayag niya.

Hindi nakapagsalita si Emmett ng ilang segundo, at naguluhan siya.

"Ano'ng dahilan ng biglaang pagbabago, Amanda? May nagawa ba akong mali? Sabihin mo lang kung anong mali ang nagawa ko at gagawin ko ang lahat para maitama ito..." nakiusap siya.

"Hindi, wala kang ginawang mali... Sa katunayan, halos perpekto ka, at ikaw ang pangarap ng bawat babae..." pinatibay siya ni Lara/Amanda.

"Eh bakit ayaw mong magpakasal sa akin?" tanong ni Emmett, na nakanganga sa kalituhan.

"Eh kasi, in love ako sa ibang tao!" si Lara ay nagsasalita sa ngalan ni Amanda.

Nagulat si Emmett at tumahimik, parang may alam na siya...

Nagpatuloy lang siya sa pagtitig sa kanya, parang natatakot na baka mawala siya anumang oras. Ngunit malinaw na nakikita ni Lara ang kalungkutan sa mga mata niya.

"Gawin mo ang nagpapasaya sa iyo, Amanda. Handang-handa akong bitawan ka at hayaang maghanap ka ng iyong kapayapaan at kaligayahan," nagpasya si Emmett, habang binibigyan siya ng isang maliit na ngiti.

"Ikaw ay isang kamangha-manghang tao, Emmett. Sana matagpuan mo rin ang iyong sariling kapayapaan at kaligayahan. Taos-puso kong pinapangalagaan iyon para sa iyo," sabi ni Lara/Amanda habang may luha sa mata.

"Alam ko, makakamtan ko," sabi ni Emmett habang tumango.

"Pasensya na talaga at salamat sa pagmamahal mo sa akin, Emmett," sabi ni Lara/Amanda, habang nagsimula na siyang luhuran.

Tinutukso siya ng guilt, at halos maramdaman niya ang lahat ng damdamin ni Amanda Montserrat.

"Nais ko ang pinakamabuti para sa iyo, Amanda," taos-pusong sinabi ni Emmett.

"Sigurado akong magmamahal ka ng mas mabuti sa akin. Kailangan mo lang maghintay at makikita mo."

Nagkibit-balikat si Emmett at hindi na nagsalita.

"Paalam na, Emmett. Nais ko ang pinakamabuti para sa iyo," siya na ang nagpaalam sa lalaki.

Maaaring magmukhang kakaiba, ngunit naramdaman niya rin ang mga matinding emosyon ni Amanda. May guilt, pagsisisi, at isang pakiramdam ng kaluwagan...

Pagkalipas ng ilang sandali...

Pagdating ni Lara/Amanda sa bahay at pagpasok niya sa kanyang kwarto, agad siyang nahulog sa kama at isinara ang mata. Wala siyang ideya kung bakit siya ganoon ka pagod at antok. Inisip niyang baka dahil sa pagod niyang mental, emosyonal, at pisikal mula sa lahat ng nangyari sa kanya.

Umaasa siyang matatapos din ang misyon niya at makakabalik siya sa kanyang normal na buhay at katawan bilang si Lara Smith. Ngunit sa ngayon, ayaw niyang mag-isip pa ng iba. Gusto lang niyang makatulog ng mahimbing at mag-isip na lang bukas kung anong susunod na hakbang.

Agad siyang nakatulog nang mahimbing.

==============================

"Oh, Diyos ko! Binubuksan niya na ang mga mata niya! Wala na siya sa coma, gising na siya!"

Napabuntung-hininga si Lara nang marinig ang boses na iyon. Pakiramdam niya ay uhaw siya, at parang lahat ng katawan niya ay sumakit at naninigas na parang sumali siya sa isang marathon.

Dahan-dahan niyang binuksan ang mga mata at medyo malabo ang kanyang paningin. Nakikilala lang niya ang isang tao, at ang lahat ng iba pa ay malabo, kaya pinili niyang magmulat muli. Umalis siya sa mga ulap.

Naging malinaw ang kanyang mga mata, at bigla niyang naramdaman ang ginhawa nang makita ang nag-aalalang mukha ni Amanda Montserrat. Nagbigay siya ng isang mapagtagumpayang ngiti nang makita si Amanda kasama si Oliver Doe. Walang duda, nabago na niya ang kanilang tadhana at kapalaran!

At ang pinakamahalaga, bumalik na siya sa kanyang orihinal na katawan!

"HFinally, finally, back na ako sa katawan ko! Miss ko na kayong lahat, Amanda! Ang tagal!" maligaya niyang sinabi.

"Oh, miss na kita, Lara! Pero hindi ba't ikaw muna ang dapat magsabi nito sa kanya?" habang ngumingiti si Amanda.

Napakunot ang noo ni Lara, habang di niya maintindihan ang ibig sabihin ni Amanda.

"H-Him? Sino ang tinutukoy mong siya?" tanong niya ng nalilito.

At bago pa makasagot si Amanda, narinig niya ang isang pamilyar na boses na hindi niya malilimutan kahit milyon pa ang taon...

At nandiyan na siya, ang lalaking pangarap ng bawat babae. Ang lalaking maaari mong ipakita sa pamilya...

"Lara..." tawag ni Emmett Albreicht sa kanyang pangalan habang dahan-dahan papalapit sa kanya.

Hawak ni Emmett ang kanyang kamay at inamoy ito nang buong pag-ibig.

"Emmett, anong ibig sabihin nito?" tanong ni Lara, habang mabilis ang tibok ng kanyang puso.

"Alam kong ikaw iyon," bulong niya, puno ng pagmamahal sa kanyang mga mata habang tinitingnan siya.

Ngumiti si Lara pabalik, at kumikislap ang kanyang mga mata. Parang gusto ng puso niya sumabog sa sobrang saya. Wala nang kailangang paliwanag, wala nang mga salita.

Dumating ang tadhana at nakatagpo sila. Ang mga puso nilang nagtagpo, nagsama...

=================================

Ang kasal ng taon ay naganap na. Si Emmett at Lara ay nagdiriwang ng kanilang banal na kasal sa isa sa kanilang mga paboritong simbahan, at ngayon, ang ikakasal ay ginaganap ang Rite of Marriage Ceremony.

"Iniibig kita, Lara. Tanggapin mo ito bilang simbolo ng aking pag-ibig, pagmamahal, at pangako..."