OLIVER DOE
Tinitingnan ni Oliver ang paligid habang nararamdaman ang kaba. Hindi siya masyadong komportable sa mga ganitong klase ng party, pero kailangan niyang dumaan para makita ang babaeng minamahal niya. Pero nararamdaman niyang may malaking agwat sa pagitan ng mga mayayaman at mga nasa gitnang uri. Ang mga mayayaman, may lahat ng pera sa mundo, at hindi nila alintana kung makakasagabal sila sa mga taong nasa gitnang uri o sa mga tao sa ilalim ng linya ng kahirapan... Isang lagok ng alak ang tinira ni Oliver at kumuha ng isa pang baso ng champagne mula sa dumadaan na mga waiter. Mahigpit niyang hinawakan ang baso ng champagne nang makita niya ang kanyang minamahal, si Amanda Montserrat, na naglalakad nang magkasabay sa kanyang magiging asawa na si Emmett Albreicht. Ramdam na ramdam ni Oliver ang inggit ngayon at pakiramdam niyang maliit na maliit siya dahil wala siyang kasingyaman ni Emmett. Pero hindi siya basta susuko. Kung sasabihin ni Amanda na mahal pa siya, gagawin niya ang lahat ng kaya niyang gawin para ipaglaban ang kanilang pagmamahal. Pero kung sasabihin ni Amanda na hindi na siya mahal, handa na niyang pakawalan siya at ibigay ang kalayaan at kaligayahan ni Amanda... =============================== LARA/AMANDA Tinitingnan ni Lara/Amanda ang paligid, habang ramdam ang pagkabored sa party. Ang Mr. at Mrs. Montserrat ay abala sa masayang pag-uusap kasama ang kanilang mga kakilala, habang si Emmett ay may usapan sa mga kalalakihang bisita tungkol sa stocks. Ayaw niyang guluhin sila, at sa parehong oras, ayaw din niyang mag-umpisa ng usapan sa ibang tao. Siguro kung siya ang tunay na Amanda, baka hindi ito titigil sa kakapagsalita, base sa personalidad nito. "Miss Amanda Montserrat?" Luminga-linga si Lara/Amanda at nakita niyang isa sa mga waiter sa party ang tumawag sa kanya. "Oo? May kailangan ba kayo sa akin?" tanong niya sa waiter na may pagkakuriosa. "May nag-utos po sa akin na ibigay ito sa inyo," sabi ng waiter, habang iniaabot ang isang nakabalot na maliit na tissue paper. Nagkunot-noo si Lara/Amanda nang tanggapin ang tissue mula sa waiter. "Salamat." Hinintay niyang lumayo ang waiter bago binuksan at binasa ang nakabalot na tissue. "Meet me at the pool behind the mansion." Ito ang mga salitang nakasulat sa tissue. Lalo pang nagkunot ang noo ni Lara/Amanda nang walang pangalan sa tissue. Sino ang nagpadala sa kanya ng ganitong sulat? Dahil sa pagkakurioso, nagdesisyon siyang makipagkita sa misteryosong tao na nagpadala ng tissue. Binigyan niya ng isang huling tingin ang kanyang "mga magulang" at si Emmett na abala pa rin sa pakikipag-usap sa iba, kaya't nagdesisyon siyang magtago at umalis sa grupo ng tao sa party... Papunta na siya ngayon sa likurang pool... Pagdating ni Lara/Amanda sa likurang pool, mabilis niyang sinuri ang paligid. Walang tao sa paligid, medyo malayo siya sa pangunahing venue ng party... "Hello? May tao ba dito?" tinawag niya. Halos mawalan siya ng hininga sa sobrang gulat nang biglang may yumakap sa kanya mula sa likod... Sinubukan niyang kumalas at nang niluwagan ng misteryosong tao ang yakap sa kanya, bumaling siya upang makita kung sino ito. Labis ang gulat sa mukha ni Lara/Amanda nang makilala ang tao sa harapan niya. "K-Kayo!" sigaw niya. "Pasensya na, love. Natakot ba kita?" Walang iba kundi si Oliver Doe, ang Head of Security sa Etoile Cosmetics Company! At tinawag siya nitong "love?!" "Ano'ng klaseng kalokohan 'yun? Halos magka-heart attack ako!" sigaw niya sa kanya. "Pasensya na talaga kung natakot kita, love. Matagal ko nang gustong makipag-usap sa'yo, at nakita kita kasama si Emmett Albreicht kaya hindi ko na napigilan ang sarili ko sa inggit," ang sabi ng lalaki, na may guilty na ekspresyon sa mukha. Grabe! Ito na pala ang malaking lihim ni Amanda Montserrat! May relasyon siya kay Oliver Doe habang nakatutok sa pagpapakasal kay Emmett Albreicht! Sinubukang kalmadohin ni Lara/Amanda ang sarili, at gusto niyang makipag-usap pa kay Oliver para mas makilala niya si Amanda ng mabuti. "Sinabi mong gusto mong makipagkita dito. May sasabihin ka ba sa akin?" tanong niya sa kanya. "Mag-elope tayo at magpakasal, love," sabay sabi ni Oliver, na nagdulot ng labis na shock kay Lara/Amanda! "Sorry, ano?!" "Alam kong may mga pagdududa ka, mahal ko. Hindi man ako mayaman at sikat tulad ni Emmett Albreicht, pero ipinapangako ko na magsusumikap akong mapabuti ang buhay mo at ang buhay ng ating mga anak sa hinaharap. Kailangan lang natin itong gawin nang magkasama bilang mag-asawa..." sabi ni Oliver, na tila puno ng passion. Ayaw pang tanggihan ni Lara/Amanda ang proposal niya agad dahil marami pa siyang mga tanong na tanging si Oliver Doe lang ang makakasagot. "Bigyan mo ako ng oras para mag-isip, okay?" sagot niya. "Maghihintay ako ng matiwasay, at sana makuha ko ang positibong sagot mula sa'yo..." seryosong sagot ni Oliver. Tumango si Lara/Amanda bilang sagot. Kailangan niyang laruin nang maayos ang larong ito, kung hindi, hindi niya matutuklasan ang mga sagot na hinahanap niya, at baka mawala pa ang pagkakataon niyang bumalik sa kanyang orihinal na katawan... =============================== Tatlong umaga na nang matapos ang party. Umalis na ang Mr. at Mrs. Albreicht ng hatingabi, at ngayong wala nang bisita, oras na rin para tapusin nila ang araw... "Alam kong sobrang pagod ka mula sa party, honey. Magpahinga ka ng maayos at magkita tayo bukas, okay?" sabi ni Emmett sa kanya. "O sige, tatawagan kita sa umaga," sagot ni Lara/Amanda. Tapos, bigla na lang hinawakan ni Emmett ang kanyang mga balikat at nagbigay ng mabilis na halik sa labi. Isang mabilis na halik lang, pero nagdulot ito ng kilig sa bawat hibla ng kanyang katawan. "Magpahinga ka ng maayos, honey," sabi ni Emmett na may kasamang playful wink. Pagkalipas ng ilang minuto, nagsimulang maglakad si Emmett palayo, at nang mawala siya sa paningin, nagtawanan si Lara/Amanda tulad ng isang high school girl. Maari niyang aminin sa sarili na malalim at seryoso siyang naaakit kay Emmett Albreicht, pero sisiguraduhin niyang hindi ito lalampas doon dahil kailangan niyang magfocus sa kanyang kasalukuyang sitwasyon. Nagdesisyon siyang umakyat sa kanyang kuwarto, maligo ng mabilis, at pagkatapos ay matulog... Si Lara ay naglalakad nang walang direksyon sa isang madilim na lugar. Wala siyang ideya kung nasaan siya, pero pinipilit niyang magtapang at magpatuloy sa paglalakad, umaasang makakakita siya ng ilaw na magbibigay gabay sa kanya palabas ng dilim... Pero ang tanong ay, paano siya napunta sa lugar na ito? "Ano'ng ginagawa ko dito?" tanong niya sa sarili. Tumigil si Lara sa paglalakad nang marinig niyang may boses na malapit lang sa kanya. "Tulungan mo ako, Lara..." Sino kaya ang tumatawag sa kanya? Si Lara ay napansin na may lump sa kanyang lalamunan at nagpasya nang magtanong. "S-Sino ka?" tanong niya ng matapang habang nakatayo pa rin sa gitna ng dilim... Biglang pumikit si Lara nang lumiwanag ang isang malakas na spotlight sa buong lugar. Nang mag-adjust ang kanyang mga mata, halos mawalan ng hininga si Lara nang makita niya si Amanda Montserrat na nakatayo sa harapan niya! "Amanda? Ikaw ba talaga 'yan?" hindi makapaniwalang tanong niya. "Lara, kailangan ko ang tulong mo. Hindi ko alam kung anong nangyari sa kaluluwa ko, at bakit ikaw ang nasa katawan ko ngayon... Gusto ko sanang makinig ka ng mabuti dahil hindi ko alam kung kailan kita makikita ulit," sabi ni Amanda, seryoso ang tono. Nag-isip nang malalim si Lara at pagkatapos ay nakatutok ang atensyon sa sinasabi ni Amanda. "Tulungan mo akong kanselahin ang kasal para sa akin, Lara. Ayokong pakasalan si Emmett kasi hindi ko siya mahal. Ayokong magdulot ng sakit kay Emmett, at gusto kong maging kasama ang lalaking tunay kong minamahal," sabi ni Amanda. "P-Paano ko 'yun gagawin?" tanong ni Lara na naguguluhan. "Paubos na ang oras ko, Lara. Please, tulungan mo ako..." wika ni Amanda bago pa man masagot ang tanong. Magkasunod na tanong si Lara, pero bigla siyang nawawala sa harapan niya. Nagtatawag si Lara ngunit napagtanto niyang siya lang mag-isa... Biglang bumukas ang mata ni Lara, habang humihingal siya. Tumayo siya mula sa kanyang kama, at labis na pinahinto ang sarili. Ang panaginip niya tungkol kay Amanda ay sobrang vivid, at para bang totoo."Sumagot ka na lang sa tanong ko, Emmett," pilit na sinabi ni Lara/Amanda."Hindi mahirap mahalin ka, Amanda... Sa totoo lang, matagal ko nang gustong itanong ito mula nang magising ka mula sa coma, pero... pakiramdam ko hindi ka na ang Amanda na kilala ko. May nararamdaman akong kakaiba sa iyo," sagot ni Emmett habang nakakunot ang noo."Ano'ng ibig mong sabihin?" tanong ulit ni Lara/Amanda."Gusto ko ang bagong bersyon ng ikaw. Sa totoo lang, ramdam ko ang init mo, ramdam ko na ipinapakita mo sa akin ang tunay at tapat mong nararamdaman. Bago ang aksidente, parang malamig ka, malayo at protektado. Hindi ko alam kung anong nangyari, pero unti-unti akong nahuhulog sa iyo habang lumilipas ang mga araw, linggo, at buwan..." iniwasan ni Emmett ang pagngiti habang inilalabas ang tunay niyang nararamdaman."Oh, Emmett... Hindi na ako ang babaeng kilala mo," sinabi ni Lara/Amanda, habang may luha sa mata."A-Ano'ng ibig mong sabihin?" tanong ni Emmett ng malabo ang isip.At bago makasagot s
Pagkatapos ng labing-limang taon...Humugot ng malalim na hininga si Emilie Albreicht upang kumalma habang naghihintay na sabihin ng facilitator ang huling salitang kailangan niyang ipagsulat. Kung makuha niya ang tamang baybay, magiging grand winner siya ng Spelling Bee ng Saint Therese ngayong taon.Siya na ang nanalo sa prestihiyosong Spelling Bee simula pa noong kanyang unang taon sa mataas na paaralan, at ngayon na nasa huling taon na siya, nais niyang muling manalo ng grand prize. Ayaw niyang masira ang kanyang winning streak, kaya't walang lugar para sa anumang pagkakamali.Nagbigay si Emilie ng maliit na ngiti patungo sa kanyang mga magulang, sina Mr. Emmett at Mrs. Lara Albreicht. Kasama rin sa event ang kanyang dalawang kapatid na babae. Ang kanyang pamilya ay mukhang sobrang excited at may pag-asa, habang ang kanyang mga kapatid ay nagpapakita ng "thumb's-up" na senyales.Ang suporta ng kanyang mga magulang at mga kapatid na babae ay napakahalaga sa kanya. Sila ang kanyang
"Okay, Claire. Sana gumaling ka agad. Ang boring sa school kapag wala ka." wika ni Emilie."Sana makabawi ako agad. Miss ko na rin magpunta sa school." sagot ni Claire.Pagkalipas ng ilang minuto, natapos na ang kanilang pag-uusap sa telepono.Nais magpahinga ni Emilie, ngunit hindi niya magawa dahil kailangan pa niyang mag-aral. Hindi niya kayang mag-aksaya ng oras. Wala siyang panahon para mag-relax. Kung gusto niyang maging Valedictorian, kailangan niyang magsakripisyo para sa mas magandang kinabukasan. Sigurado siyang magiging grateful siya sa sarili sa hinaharap. Nais niyang magtagumpay sa lahat ng bagay na ginagawa niya.Dahan-dahan niyang pinatama ang kanyang mga pisngi upang magising, pagkatapos ay binuksan ang kanyang libro at notebook. Pagkalipas ng ilang minuto, nagsimula na siyang mag-concentrate sa kanyang pag-aaral...=========================Ilang araw ang lumipas.Pinilit ni Emilie na pumasok sa school kahit na hindi maganda ang pakiramdam niya. Hindi siya pwedeng mag
At nang isara at i-lock niya ang pinto ng kanyang kwarto, nagpasya siyang magpahulog sa kanyang kama, at tumitig sa puting kisame."nagpapasalamat ako sa ginawa ni Jayden para sa akin, pero bakit parang lahat ng tao ginagawang malaking isyu ito? At wala kaming romantic na relasyon!" galit niyang bulong.Simula nang maging popular si Jayden sa kanilang paaralan, pakiramdam ni Emilie ay parang lumayo na siya kay Jayden, iniwan siya. Noon, halos hindi sila magkalayo noong mga araw nila sa elementarya, at ngayon na nasa high school na sila, para na silang mga ganap na estranghero."Pero iba na ang lahat ngayon, at wala na tayong magagawa tungkol dito. Ibalik ko na lang ang jacket kay Jayden at magpatuloy na. Huwag na, magtatapos din kami ng pag-aaral at magka-kanyang landas na kami sa kolehiyo." matigas na sabi ni Emilie sa kanyang sarili.Nagdesisyon siyang ibalik ang jacket ni Jayden sa paaralan bukas...==========================Dumating na ang weekend."Good morning, everyone!" masay
"Makakaramdam ako ng sobrang kasiyahan kapag tinalo ko siya sa huling taon namin sa high school..." sagot ni Emilie, habang nakangiti ng malapad."Sige, anuman ang sabihin mo, bestie..." sabi ni Claire, habang nililingon ang ulo sa isang walang magawa na paraan.Biglang tumunog ang bell ng paaralan, tanda na tapos na ang kanilang lunch break. Agad nilang inilagay ang kanilang lunchboxes sa loob ng kanilang mga mini bags, at nagsimula nang bumalik sa kanilang klase upang maghanda para sa kanilang unang klase sa hapon...===================================Sa Albreicht Residence.Pagka-park ng driver ng kanilang pamilya sa harap ng bahay, agad na lumabas si Emilie, Emilia, at Emma mula sa sasakyan upang pumasok at magpahinga pagkatapos ng mahabang araw sa paaralan. Ang tatlo ay umaakyat na patungo sa kanilang mga kwarto upang magpalit ng uniporme at magsuot ng kanilang mga pangkaraniwang damit, nang bigla silang huminto nang makita ang kanilang ina na gumagawa ng isang bagay sa kanilang
"Huwag mong gawing biro 'yan, Em. Ipinangako mo sa akin na pupunta tayong dalawa sa Bonfire Night, kaya mas mabuti pang tuparin mo 'yan!" paalala ni Claire kay Emilie habang pareho silang nakatayo sa kabilang linya kasama ang ibang mga estudyante."Huwag kang mag-alala, Claire. Ipinangako ko na, at gusto rin ako ng mga kapatid ko na sumama sa kanila," tinangkang pakalmahin ni Emilie ang kanyang pinakamatalik na kaibigan."Okay, mabuti na lang. By the way, may sasabihin ako sa'yo mamaya. May plano akong gawin sa Bonfire Night..." masayang anunsyo ni Claire.Nag-angat ng kilay si Emilie, kitang-kita ang pagka-kuryuso habang tinitingnan ang kaibigan."Ano 'yon? Legal ba 'yan?""Huwag kang mag-alala, hindi 'yan ilegal o anuman. Sasabihin ko sa'yo mamaya sa lunch, okay?" sagot ni Claire nang may misteryosong tono.Excited si Emilie na malaman kung ano ang plano ng kaibigan, pero kailangan niyang maghintay hanggang lunchtime...=============================Ilang oras ang lumipas."Ano? Nas
Nagdesisyon si Emilie na maghintay kay Claire para malaman kung ano ang naging resulta ng kanyang love confession kay Andrew. Humanga siya sa tapang at kumpiyansa ni Claire na magsimula ng hakbang, at ipinagdarasal niyang tatanggapin ni Andrew ang kanyang confession ng pagmamahal.Kitang-kita na in love si Claire, at masaya siya para dito."Pero ikaw, Emilie? In love ka ba ngayon?" tanong ng kanyang isipan.Tumingala si Emilie sa ma-star na kalangitan, habang malalim na humihinga."Hindi ko pa masabi kung in love ako, pero sigurado akong may espesyal na nararamdaman ako para sa isang tao..." bulong niya."----Ano'ng ibig sabihin ng malalim na hiningang iyon?"Halos mapasigaw si Emilie dahil sa gulat nang bigla niyang marinig ang isang boses sa likod niya. Lumingon siya para malaman kung sino ito, at nakaramdam siya ng inis nang makita niyang si Jayden pala ang nakatayo sa likod niya, na may kurisiosong tingin sa mukha."Bakit ka bigla na lang sumulpot mula sa wala? Nataranta ako!" sar
Mabilis na lumipas ang mga buwan."Ngayon ang huling araw niyo para sa semester na ito, lahat. Mag-enjoy kayo sa inyong semestral break at gumawa ng maraming magagandang alaala! Alam kong nagsisimula na kayong mainip, kaya tapusin ko na ang huling klase para sa semester na ito. Magkita-kita tayo ulit sa susunod na semester!" ang pahayag ni Miss Perry, ang huling guro nila sa araw na iyon, bago magpaalam sa lahat.Paglabas ng huling guro, agad pumunta ang bawat estudyante sa kanilang mga kaibigan at nagsimula silang magplano kung saan pupunta at kung ano ang gagawin nila sa semestral na bakasyon.Si Emilie at Claire ay kasalukuyang nag-uusap nang biglang lumapit si Andrew sa kanilang direksyon."Hello, girls." bati ni Andrew sa kanila."Oh, hello diyan, Andrew." bati ni Claire na may ngiti."Hi, Andrew." bati ni Emilie, habang nginitian din siya."Papunta ka na ba pauwi, Claire?" tanong ni Andrew kay Claire."Hindi pa. Gusto pa naming mag-stay ni Emilia dito at mag-hangout at mag-chat
Sa maaliwalas na umaga, ang araw ay unti-unting sumisilip sa ibabaw ng lawa. Ang mga sinag nito ay naglalaro sa kumikinang na tubig, waring sumasayaw sa simoy ng hangin. Sa balkonahe ng kanilang rest house, nakaupo sina Clark at Danielle sa kanilang paboritong duyan. Magkahawak ang kanilang mga kamay, habang pinagmamasdan ang kalikasan sa kanilang paligid. Sa kabila ng mga kulubot sa kanilang mga palad at buhok na halos puti na lahat, nananatiling matibay ang pag-ibig nila—mas malalim pa kaysa sa mga pangakong binitiwan nila sa isa’t isa animnapung taon na ang nakalipas.Ang kanilang tahanan ay napapalibutan ng mga makukulay na bulaklak—rosas, liryo, at mga sunflower na itinanim mismo ni Danielle noong kabataan niya. Sa hardin, may maliit na puno ng mangga na itinanim nila noong unang taon ng kanilang kasal. Ngayon, ito ay matayog na at hitik sa bunga—parang sagisag ng kanilang lumalaking pamilya at pag-ibig.Sa loob ng bahay, abala ang kanilang mga anak sa paghahanda para sa isang es
Mabilis na lumipas ang maraming taon, ngunit ang pag-ibig nina Clark at Danielle ay nanatiling matibay at buo—higit pa sa kanilang mga pangarap. Sa kanilang rest house sa tabi ng lawa, napapalibutan sila ng kanilang mga anak, apo, at mga mahal sa buhay. Wala nang iba pang makakapagpasaya sa kanila ngayon dahil Basa kanila na ang lahat. Ang hangin ay banayad, at ang kalangitan ay naglalaro sa mga kulay ng dapithapon. Sa gitna ng hardin, may isang malaking mesa na puno ng pagkain, bulaklak, at mga dekorasyon. Ngayon ay ipinagdiriwang nila ang ika-60 anibersaryo ng kanilang kasal—isang ginintuang milestone ng kanilang pagmamahalan. Masayang nagkukuwentuhan ang pamilya, nagbabalik-tanaw sa mga masasayang alaala. Si Ava at Liam, ang kanilang mga anak, ay abala sa pag-aasikaso ng handaan. “Ma, Pa, hindi niyo ba nagustuhan ang sorpresa namin?” tanong ni Ava habang lumapit sa kanila. Napangiti si Danielle, sabay yakap sa kanyang anak. “Sobra! Hindi ko inakalang magkakaroon pa
Isang maaliwalas na hapon sa hardin ng kanilang rest house, nakatayo sa tabi ng isang lawa.Ang paligid ay puno ng makukulay na bulaklak—rosas, sunflower, at lavender na paborito ni Danielle.May nakahilerang mga mesa na may puting tablecloth at mga eleganteng bulaklak bilang centerpiece.Ang mga panauhin ay pawang malalapit nilang kaibigan at pamilya.Ang himig ng isang live acoustic band ay marahang pumupuno sa hangin.Sa isang mesa sa ilalim ng malaking puno, nakaupo sina Clark at Danielle.Kapwa silang may uban na sa buhok, ngunit napanatili pa rin ang sigla sa kanilang mga mata.Suot ni Clark ang isang navy blue suit na may puting boutonniere sa dibdib, habang si Danielle ay nakasuot ng eleganteng kulay cream na gown na may mga bulaklak na burda.Sa kabila ng paglipas ng panahon, nandun pa rin ang lambing at init ng pagmamahal sa kanilang mga mata habang nagtititigan.“Fifty years, huh?” bulong ni Clark, hawak ang kamay ni Danielle.“Oo… hindi ko nga namalayan, parang kahapon lan
Pagkatapos ng masayang pagdiriwang ng kanilang kasal, nagpaalam na ang mga bisita sa bagong mag-asawa.Nagpaulan ng petals at confetti ang kanilang mga kaibigan at pamilya habang lumalakad sina Clark at Danielle papunta sa nakahandang sasakyan.Hawak-kamay sila, kapwa nakangiti, habang ang mga kaibigan nila ay nag-cheer at nagpalakpakan.“Mabuhay ang bagong kasal!” sigaw ng lahat.“We love you, Mr. and Mrs. Ramirez!” dagdag pa ng isa sa mga kaibigan ni Clark.Pagkasakay nila sa kotse, humilig si Danielle sa balikat ni Clark, ramdam ang pagod ngunit puno ng ligaya ang puso.“Hindi ako makapaniwala na mag-asawa na tayo,” bulong niya, nakangiti sa kanyang asawa.“Simula pa lang ‘to, Mrs. Ramirez,” sagot ni Clark habang hinahalikan siya sa noo.“Handa ka na ba sa forever natin?” dagdag niya.“Matagal na akong handa,” sagot ni Danielle, sabay tingin sa mga mata ni Clark.Pagdating sa airport, lumipad sila patungong Maldives para sa kanilang honeymoon.Pagdating sa resort, naglakad sila sa
Isang maaliwalas na hapon sa isang pribadong hardin.Ang araw ay malumanay na sumisilip sa mga ulap, at ang banayad na simoy ng hangin ay nagdadala ng halimuyak ng mga bulaklak.Sa gitna ng hardin, isang eleganteng altar ang itinayo—pinalamutian ng mga puting rosas, lavender, at baby’s breath.Sa magkabilang gilid ay nakapuwesto ang mga upuan, punung-puno ng kanilang mga mahal sa buhay.Ang puting carpet ay nakalatag sa gitna, tila nagsilbing daan patungo sa bagong kabanata ng kanilang pag-ibig.Nakatayo si Clark sa harap ng altar, nakasuot ng isang itim na three-piece suit na perpektong nakalapat sa kanyang matipunong pangangatawan.Ang kanyang buhok ay bahagyang nagulo ng hangin, ngunit mas lalong nagbigay ng kagwapuhan sa kanyang hitsura.Halata ang kaba sa kanyang mga mata, ngunit higit ang pananabik.Sa kanyang mga palad, nakasapo ang kanyang mga daliri sa isa’t isa, pilit na pinipigilan ang panginginig sa sobrang emosyon.Nang tumugtog ang soft instrumental music, nagsimula nang
Isang maaraw na hapon sa unibersidad.Punong-puno ng mga tao ang paligid—mga magulang, kapatid, kaibigan, at mga mahal sa buhay na nagtipon-tipon upang saksihan ang pagtatapos ng mga estudyanteng minsan ay nangarap lamang makatawid sa kolehiyo.Sa gitna ng masayang kaguluhan, naroon sina Danielle, Clark, at ang kanilang mga kaibigan—handa nang harapin ang bagong yugto ng kanilang mga buhay.Habang isa-isang tinatawag ang mga pangalan, tumayo sa gilid ng entablado sina Danielle at Clark, magkahawak-kamay.Suot ang itim na toga at sumbrero, hindi nila maiwasang ngumiti sa isa’t isa."Hindi ko akalaing aabot tayo rito," bulong ni Danielle, pilit na pinipigilan ang pagpatak ng luha."Sinabi ko sa'yo, Danielle. Walang bibitaw," sagot ni Clark, masuyong pinisil ang kanyang kamay.Nang marinig ni Danielle ang kanyang pangalan, mabilis na tumibok ang kanyang puso.Habang naglalakad sa entablado, naalala niya ang lahat ng pinagdaanan nila—ang mga pangamba, ang mga gabi ng takot at pagod, at sa
Makalipas ang dalawang linggo, unti-unting bumuti ang kalagayan ni Danielle.Nakalabas na siya sa ospital, ngunit kailangan pa rin niyang manatili sa safehouse nina Clark para sa seguridad.Tahimik ang gabi, at tanging ang mahinang sipol ng hangin ang maririnig mula sa labas ng balkonahe.Nasa labas si Danielle, nakaupo sa lumang upuan habang nakatingin sa malayo. Hawak niya ang isang tasa ng tsaa, pero matagal na iyong lumamig.Naka-pulupot sa kanya ang isang malambot na shawl, ngunit halos hindi niya ramdam ang lamig.Malalim ang kanyang iniisip—paulit-ulit na naglalaro sa kanyang isipan ang nangyari sa warehouse, ang mga mukha ng mga taong nawala, at ang muntikan na niyang pagkamatay."Hindi ka na naman natutulog," malalim at bahagyang paos na boses ni Clark ang pumukaw sa katahimikan.Napalingon si Danielle, at nakita niya itong nakatayo sa may pintuan, nakasuot lang ng itim na sweatpants at isang manipis na shirt.Medyo magulo ang buhok niya, halatang kagigising lang o hindi rin
Sa gitna ng kaguluhan sa apartment, bumagsak si Danielle sa sahig matapos ang pagputok ng sniper. Nanginginig ang kanyang mga daliri habang pinipilit hawakan ang kanyang tagiliran, kung saan dumaloy ang mainit na dugo."Danielle!" sigaw ni Clark, mabilis na lumapit sa kanya. Nakabuka ang kanyang mga mata, pero nanlalabo ang tingin. Agad siyang dumapa sa tabi ni Danielle, pinipisil ang sugat para pigilan ang pagdurugo."Kaya mo ‘to. Tingnan mo ‘ko. Huwag kang pipikit, okay?"Sa kabila ng sakit, pilit na ngumiti si Danielle, pero lumuluha na ang kanyang mga mata."H-huwag kang mag-alala… hindi pa ako mamamatay…" bulong niya, pilit na nagbibiro sa kabila ng sitwasyon.Habang nagkakagulo sa loob, si Samantha naman ay mabilis na nagtago sa likod ng sofa, pilit na pinapagana ang kanyang isip. May sniper sa kabilang gusali—alam niyang hindi sila makakaligtas kung hindi nila ito maalis."Kailangan nating makaalis dito!" sigaw niya kay Clark. "Papatayin nila tayo isa-isa!"Sa labas, naririnig
Madilim at tahimik ang eskinita kung saan nagtatago sina Danielle at Clark. Naririnig nila ang mabibigat na yabag ng mga lalaking bumaba sa van—tila tatlo o apat na tao, armado. Malamig ang pawis sa likod ni Danielle habang mariing nakahawak sa braso ni Clark."Kailangan nating makalabas dito," bulong ni Clark, sinisilip ang dulo ng eskinita. "Pero hindi pwedeng magmadali. Alam nilang nandito tayo."Huminga nang malalim si Danielle at pinisil ang kamay ni Clark. Sa kabila ng takot, alam niyang hindi siya pwedeng huminto. Dito nagkakatalo ang laban.Sa kabilang banda, nagmamadaling nagmaneho si Samantha patungo sa lokasyon nila. Sa kanyang cellphone, pinadalhan siya ni Clark ng mabilis na mensahe:"We’re cornered. Need backup. Now."Napamura si Samantha at pinindot ang gas, pinipigilang mag-panic. Sa likuran ng kanyang kotse, handa na ang baril na palihim niyang tinatago sa loob ng compartment—isang kalibre .45 na hindi niya inakalang magagamit niya sa ganitong sitwasyon.Balik sa eski