Ngunit nag-aalangan pa rin si Amanda dahil ayaw niyang masaktan ang kanyang mga magulang sa pamamagitan ng pagdulot ng iskandalo na maaaring makasira sa reputasyon ng kanilang pamilya. At wala siyang ideya kung ano ang gagawin sa mga sandaling ito. Kung sana'y maging mayaman siya tulad ni Emmett Albreicht, madali niyang mapapangasawa si Amanda, at tiyak na magugustuhan siya ng mga magulang ni Amanda bilang asawa ng kanilang nag-iisang anak at bilas. Magkakaroon siya ng isang masayang kwento ng pag-ibig kasama ang babaeng minamahal niya.Ngunit ang malungkot na realidad ay isa lamang siyang simpleng lalaki, karaniwan at mahirap, na walang sariling bahay, walang kotse, at may konting ipon sa bangko. Hindi siya kabilang sa isang mayaman, prestihiyoso, at kilalang pamilya at hindi siya angkop na kasosyo sa pag-aasawa para kay Amanda.Ininom ni Oliver ang brandy, isang shot, at nagtanong siya sa bartender ng isa pang inumin. Gusto niyang malunod ang kanyang kalungkutan at mga problema kahi
"Hmm, mukhang magandang deal 'yan. Sige, sasama na ako sa company trip na 'to." Tumango si Lara bilang sagot. Nag-iisip na siya ng plano kung paano gugugulin ang isang linggong bayad na holiday leave niya pag tapos na ang company retreat, at talagang excited siya tungkol dito...===============================Mabilis dumaan ang ilang araw.Dumating na ang araw ng Etoile Annual Company retreat. Nakatayo si Lara sa rooftop ng building kasama si Lara, kung saan maglalanding ang kanyang sariling helicopter.Naiilang siya dahil hindi pa siya nakakaranas na maglakbay sa ere. Hindi pa siya nakasakay sa eroplano, at syempre, hindi pa rin siya nakasakay sa helicopter."Bakit ang tahimik mo, Lara? Ayos ka lang ba?" biglang tanong ni Amanda sa kanya, habang nakatayo siya sa tabi niya."Hindi, hindi ako okay. Ito ang unang beses kong sumakay sa helicopter, at sobrang nerbyos ko ngayon." aminado si Lara."Ah, hindi ka dapat mag-alala. Ligtas na ligtas ito dahil kakabili ko lang ng bagong helicopt
Agad na nagising si Lara mula sa kanyang mga iniisip nang bigla niyang marinig ang kumakatok sa pinto."Pumasok ka." tawag niya habang tumatayo at nagsusuot ng bathrobe.Isang batang kasambahay ang pumasok sa kwarto. Yumuko ito at nagbigay ng magalang na ngiti."Magandang umaga, Miss Amanda. Naghihintay po ang Master at Madame na sumanib kayo sa kanila para sa agahan." ulat ni Shirley, isa sa kanilang mga kasambahay."O, tama... Paki-sabi sa kanila na makakasama ko sila sa loob ng 15 minuto. Maghahanda na ako." tugon ni Lara/Amanda.Isang buwan ng pamumuhay bilang Amanda Montserrat at pananatili sa mansyon ng Montserrat, nakasanayan na niya ang buhay ng mayayaman. Bawat umaga, palaging inaanyayahan siya ni Ginoo at Ginang Montserrat na sumama sa kanila sa agahan at hapunan. Pagkatapos ng agahan, pupunta si Ginoo Montserrat sa kanyang sariling opisina para magtrabaho buong araw, habang si Ginang Montserrat ay may lunch meeting sa kanyang mga kaibigan, o minsan ay umaattend ng aerobics
OLIVER DOETinitingnan ni Oliver ang paligid habang nararamdaman ang kaba. Hindi siya masyadong komportable sa mga ganitong klase ng party, pero kailangan niyang dumaan para makita ang babaeng minamahal niya.Pero nararamdaman niyang may malaking agwat sa pagitan ng mga mayayaman at mga nasa gitnang uri. Ang mga mayayaman, may lahat ng pera sa mundo, at hindi nila alintana kung makakasagabal sila sa mga taong nasa gitnang uri o sa mga tao sa ilalim ng linya ng kahirapan...Isang lagok ng alak ang tinira ni Oliver at kumuha ng isa pang baso ng champagne mula sa dumadaan na mga waiter.Mahigpit niyang hinawakan ang baso ng champagne nang makita niya ang kanyang minamahal, si Amanda Montserrat, na naglalakad nang magkasabay sa kanyang magiging asawa na si Emmett Albreicht.Ramdam na ramdam ni Oliver ang inggit ngayon at pakiramdam niyang maliit na maliit siya dahil wala siyang kasingyaman ni Emmett. Pero hindi siya basta susuko. Kung sasabihin ni Amanda na mahal pa siya, gagawin niya ang
"Sumagot ka na lang sa tanong ko, Emmett," pilit na sinabi ni Lara/Amanda."Hindi mahirap mahalin ka, Amanda... Sa totoo lang, matagal ko nang gustong itanong ito mula nang magising ka mula sa coma, pero... pakiramdam ko hindi ka na ang Amanda na kilala ko. May nararamdaman akong kakaiba sa iyo," sagot ni Emmett habang nakakunot ang noo."Ano'ng ibig mong sabihin?" tanong ulit ni Lara/Amanda."Gusto ko ang bagong bersyon ng ikaw. Sa totoo lang, ramdam ko ang init mo, ramdam ko na ipinapakita mo sa akin ang tunay at tapat mong nararamdaman. Bago ang aksidente, parang malamig ka, malayo at protektado. Hindi ko alam kung anong nangyari, pero unti-unti akong nahuhulog sa iyo habang lumilipas ang mga araw, linggo, at buwan..." iniwasan ni Emmett ang pagngiti habang inilalabas ang tunay niyang nararamdaman."Oh, Emmett... Hindi na ako ang babaeng kilala mo," sinabi ni Lara/Amanda, habang may luha sa mata."A-Ano'ng ibig mong sabihin?" tanong ni Emmett ng malabo ang isip.At bago makasagot s
Pagkatapos ng labing-limang taon...Humugot ng malalim na hininga si Emilie Albreicht upang kumalma habang naghihintay na sabihin ng facilitator ang huling salitang kailangan niyang ipagsulat. Kung makuha niya ang tamang baybay, magiging grand winner siya ng Spelling Bee ng Saint Therese ngayong taon.Siya na ang nanalo sa prestihiyosong Spelling Bee simula pa noong kanyang unang taon sa mataas na paaralan, at ngayon na nasa huling taon na siya, nais niyang muling manalo ng grand prize. Ayaw niyang masira ang kanyang winning streak, kaya't walang lugar para sa anumang pagkakamali.Nagbigay si Emilie ng maliit na ngiti patungo sa kanyang mga magulang, sina Mr. Emmett at Mrs. Lara Albreicht. Kasama rin sa event ang kanyang dalawang kapatid na babae. Ang kanyang pamilya ay mukhang sobrang excited at may pag-asa, habang ang kanyang mga kapatid ay nagpapakita ng "thumb's-up" na senyales.Ang suporta ng kanyang mga magulang at mga kapatid na babae ay napakahalaga sa kanya. Sila ang kanyang
"Okay, Claire. Sana gumaling ka agad. Ang boring sa school kapag wala ka." wika ni Emilie."Sana makabawi ako agad. Miss ko na rin magpunta sa school." sagot ni Claire.Pagkalipas ng ilang minuto, natapos na ang kanilang pag-uusap sa telepono.Nais magpahinga ni Emilie, ngunit hindi niya magawa dahil kailangan pa niyang mag-aral. Hindi niya kayang mag-aksaya ng oras. Wala siyang panahon para mag-relax. Kung gusto niyang maging Valedictorian, kailangan niyang magsakripisyo para sa mas magandang kinabukasan. Sigurado siyang magiging grateful siya sa sarili sa hinaharap. Nais niyang magtagumpay sa lahat ng bagay na ginagawa niya.Dahan-dahan niyang pinatama ang kanyang mga pisngi upang magising, pagkatapos ay binuksan ang kanyang libro at notebook. Pagkalipas ng ilang minuto, nagsimula na siyang mag-concentrate sa kanyang pag-aaral...=========================Ilang araw ang lumipas.Pinilit ni Emilie na pumasok sa school kahit na hindi maganda ang pakiramdam niya. Hindi siya pwedeng mag
At nang isara at i-lock niya ang pinto ng kanyang kwarto, nagpasya siyang magpahulog sa kanyang kama, at tumitig sa puting kisame."nagpapasalamat ako sa ginawa ni Jayden para sa akin, pero bakit parang lahat ng tao ginagawang malaking isyu ito? At wala kaming romantic na relasyon!" galit niyang bulong.Simula nang maging popular si Jayden sa kanilang paaralan, pakiramdam ni Emilie ay parang lumayo na siya kay Jayden, iniwan siya. Noon, halos hindi sila magkalayo noong mga araw nila sa elementarya, at ngayon na nasa high school na sila, para na silang mga ganap na estranghero."Pero iba na ang lahat ngayon, at wala na tayong magagawa tungkol dito. Ibalik ko na lang ang jacket kay Jayden at magpatuloy na. Huwag na, magtatapos din kami ng pag-aaral at magka-kanyang landas na kami sa kolehiyo." matigas na sabi ni Emilie sa kanyang sarili.Nagdesisyon siyang ibalik ang jacket ni Jayden sa paaralan bukas...==========================Dumating na ang weekend."Good morning, everyone!" masay
Sa maaliwalas na umaga, ang araw ay unti-unting sumisilip sa ibabaw ng lawa. Ang mga sinag nito ay naglalaro sa kumikinang na tubig, waring sumasayaw sa simoy ng hangin. Sa balkonahe ng kanilang rest house, nakaupo sina Clark at Danielle sa kanilang paboritong duyan. Magkahawak ang kanilang mga kamay, habang pinagmamasdan ang kalikasan sa kanilang paligid. Sa kabila ng mga kulubot sa kanilang mga palad at buhok na halos puti na lahat, nananatiling matibay ang pag-ibig nila—mas malalim pa kaysa sa mga pangakong binitiwan nila sa isa’t isa animnapung taon na ang nakalipas.Ang kanilang tahanan ay napapalibutan ng mga makukulay na bulaklak—rosas, liryo, at mga sunflower na itinanim mismo ni Danielle noong kabataan niya. Sa hardin, may maliit na puno ng mangga na itinanim nila noong unang taon ng kanilang kasal. Ngayon, ito ay matayog na at hitik sa bunga—parang sagisag ng kanilang lumalaking pamilya at pag-ibig.Sa loob ng bahay, abala ang kanilang mga anak sa paghahanda para sa isang es
Mabilis na lumipas ang maraming taon, ngunit ang pag-ibig nina Clark at Danielle ay nanatiling matibay at buo—higit pa sa kanilang mga pangarap. Sa kanilang rest house sa tabi ng lawa, napapalibutan sila ng kanilang mga anak, apo, at mga mahal sa buhay. Wala nang iba pang makakapagpasaya sa kanila ngayon dahil Basa kanila na ang lahat. Ang hangin ay banayad, at ang kalangitan ay naglalaro sa mga kulay ng dapithapon. Sa gitna ng hardin, may isang malaking mesa na puno ng pagkain, bulaklak, at mga dekorasyon. Ngayon ay ipinagdiriwang nila ang ika-60 anibersaryo ng kanilang kasal—isang ginintuang milestone ng kanilang pagmamahalan. Masayang nagkukuwentuhan ang pamilya, nagbabalik-tanaw sa mga masasayang alaala. Si Ava at Liam, ang kanilang mga anak, ay abala sa pag-aasikaso ng handaan. “Ma, Pa, hindi niyo ba nagustuhan ang sorpresa namin?” tanong ni Ava habang lumapit sa kanila. Napangiti si Danielle, sabay yakap sa kanyang anak. “Sobra! Hindi ko inakalang magkakaroon pa
Isang maaliwalas na hapon sa hardin ng kanilang rest house, nakatayo sa tabi ng isang lawa.Ang paligid ay puno ng makukulay na bulaklak—rosas, sunflower, at lavender na paborito ni Danielle.May nakahilerang mga mesa na may puting tablecloth at mga eleganteng bulaklak bilang centerpiece.Ang mga panauhin ay pawang malalapit nilang kaibigan at pamilya.Ang himig ng isang live acoustic band ay marahang pumupuno sa hangin.Sa isang mesa sa ilalim ng malaking puno, nakaupo sina Clark at Danielle.Kapwa silang may uban na sa buhok, ngunit napanatili pa rin ang sigla sa kanilang mga mata.Suot ni Clark ang isang navy blue suit na may puting boutonniere sa dibdib, habang si Danielle ay nakasuot ng eleganteng kulay cream na gown na may mga bulaklak na burda.Sa kabila ng paglipas ng panahon, nandun pa rin ang lambing at init ng pagmamahal sa kanilang mga mata habang nagtititigan.“Fifty years, huh?” bulong ni Clark, hawak ang kamay ni Danielle.“Oo… hindi ko nga namalayan, parang kahapon lan
Pagkatapos ng masayang pagdiriwang ng kanilang kasal, nagpaalam na ang mga bisita sa bagong mag-asawa.Nagpaulan ng petals at confetti ang kanilang mga kaibigan at pamilya habang lumalakad sina Clark at Danielle papunta sa nakahandang sasakyan.Hawak-kamay sila, kapwa nakangiti, habang ang mga kaibigan nila ay nag-cheer at nagpalakpakan.“Mabuhay ang bagong kasal!” sigaw ng lahat.“We love you, Mr. and Mrs. Ramirez!” dagdag pa ng isa sa mga kaibigan ni Clark.Pagkasakay nila sa kotse, humilig si Danielle sa balikat ni Clark, ramdam ang pagod ngunit puno ng ligaya ang puso.“Hindi ako makapaniwala na mag-asawa na tayo,” bulong niya, nakangiti sa kanyang asawa.“Simula pa lang ‘to, Mrs. Ramirez,” sagot ni Clark habang hinahalikan siya sa noo.“Handa ka na ba sa forever natin?” dagdag niya.“Matagal na akong handa,” sagot ni Danielle, sabay tingin sa mga mata ni Clark.Pagdating sa airport, lumipad sila patungong Maldives para sa kanilang honeymoon.Pagdating sa resort, naglakad sila sa
Isang maaliwalas na hapon sa isang pribadong hardin.Ang araw ay malumanay na sumisilip sa mga ulap, at ang banayad na simoy ng hangin ay nagdadala ng halimuyak ng mga bulaklak.Sa gitna ng hardin, isang eleganteng altar ang itinayo—pinalamutian ng mga puting rosas, lavender, at baby’s breath.Sa magkabilang gilid ay nakapuwesto ang mga upuan, punung-puno ng kanilang mga mahal sa buhay.Ang puting carpet ay nakalatag sa gitna, tila nagsilbing daan patungo sa bagong kabanata ng kanilang pag-ibig.Nakatayo si Clark sa harap ng altar, nakasuot ng isang itim na three-piece suit na perpektong nakalapat sa kanyang matipunong pangangatawan.Ang kanyang buhok ay bahagyang nagulo ng hangin, ngunit mas lalong nagbigay ng kagwapuhan sa kanyang hitsura.Halata ang kaba sa kanyang mga mata, ngunit higit ang pananabik.Sa kanyang mga palad, nakasapo ang kanyang mga daliri sa isa’t isa, pilit na pinipigilan ang panginginig sa sobrang emosyon.Nang tumugtog ang soft instrumental music, nagsimula nang
Isang maaraw na hapon sa unibersidad.Punong-puno ng mga tao ang paligid—mga magulang, kapatid, kaibigan, at mga mahal sa buhay na nagtipon-tipon upang saksihan ang pagtatapos ng mga estudyanteng minsan ay nangarap lamang makatawid sa kolehiyo.Sa gitna ng masayang kaguluhan, naroon sina Danielle, Clark, at ang kanilang mga kaibigan—handa nang harapin ang bagong yugto ng kanilang mga buhay.Habang isa-isang tinatawag ang mga pangalan, tumayo sa gilid ng entablado sina Danielle at Clark, magkahawak-kamay.Suot ang itim na toga at sumbrero, hindi nila maiwasang ngumiti sa isa’t isa."Hindi ko akalaing aabot tayo rito," bulong ni Danielle, pilit na pinipigilan ang pagpatak ng luha."Sinabi ko sa'yo, Danielle. Walang bibitaw," sagot ni Clark, masuyong pinisil ang kanyang kamay.Nang marinig ni Danielle ang kanyang pangalan, mabilis na tumibok ang kanyang puso.Habang naglalakad sa entablado, naalala niya ang lahat ng pinagdaanan nila—ang mga pangamba, ang mga gabi ng takot at pagod, at sa
Makalipas ang dalawang linggo, unti-unting bumuti ang kalagayan ni Danielle.Nakalabas na siya sa ospital, ngunit kailangan pa rin niyang manatili sa safehouse nina Clark para sa seguridad.Tahimik ang gabi, at tanging ang mahinang sipol ng hangin ang maririnig mula sa labas ng balkonahe.Nasa labas si Danielle, nakaupo sa lumang upuan habang nakatingin sa malayo. Hawak niya ang isang tasa ng tsaa, pero matagal na iyong lumamig.Naka-pulupot sa kanya ang isang malambot na shawl, ngunit halos hindi niya ramdam ang lamig.Malalim ang kanyang iniisip—paulit-ulit na naglalaro sa kanyang isipan ang nangyari sa warehouse, ang mga mukha ng mga taong nawala, at ang muntikan na niyang pagkamatay."Hindi ka na naman natutulog," malalim at bahagyang paos na boses ni Clark ang pumukaw sa katahimikan.Napalingon si Danielle, at nakita niya itong nakatayo sa may pintuan, nakasuot lang ng itim na sweatpants at isang manipis na shirt.Medyo magulo ang buhok niya, halatang kagigising lang o hindi rin
Sa gitna ng kaguluhan sa apartment, bumagsak si Danielle sa sahig matapos ang pagputok ng sniper. Nanginginig ang kanyang mga daliri habang pinipilit hawakan ang kanyang tagiliran, kung saan dumaloy ang mainit na dugo."Danielle!" sigaw ni Clark, mabilis na lumapit sa kanya. Nakabuka ang kanyang mga mata, pero nanlalabo ang tingin. Agad siyang dumapa sa tabi ni Danielle, pinipisil ang sugat para pigilan ang pagdurugo."Kaya mo ‘to. Tingnan mo ‘ko. Huwag kang pipikit, okay?"Sa kabila ng sakit, pilit na ngumiti si Danielle, pero lumuluha na ang kanyang mga mata."H-huwag kang mag-alala… hindi pa ako mamamatay…" bulong niya, pilit na nagbibiro sa kabila ng sitwasyon.Habang nagkakagulo sa loob, si Samantha naman ay mabilis na nagtago sa likod ng sofa, pilit na pinapagana ang kanyang isip. May sniper sa kabilang gusali—alam niyang hindi sila makakaligtas kung hindi nila ito maalis."Kailangan nating makaalis dito!" sigaw niya kay Clark. "Papatayin nila tayo isa-isa!"Sa labas, naririnig
Madilim at tahimik ang eskinita kung saan nagtatago sina Danielle at Clark. Naririnig nila ang mabibigat na yabag ng mga lalaking bumaba sa van—tila tatlo o apat na tao, armado. Malamig ang pawis sa likod ni Danielle habang mariing nakahawak sa braso ni Clark."Kailangan nating makalabas dito," bulong ni Clark, sinisilip ang dulo ng eskinita. "Pero hindi pwedeng magmadali. Alam nilang nandito tayo."Huminga nang malalim si Danielle at pinisil ang kamay ni Clark. Sa kabila ng takot, alam niyang hindi siya pwedeng huminto. Dito nagkakatalo ang laban.Sa kabilang banda, nagmamadaling nagmaneho si Samantha patungo sa lokasyon nila. Sa kanyang cellphone, pinadalhan siya ni Clark ng mabilis na mensahe:"We’re cornered. Need backup. Now."Napamura si Samantha at pinindot ang gas, pinipigilang mag-panic. Sa likuran ng kanyang kotse, handa na ang baril na palihim niyang tinatago sa loob ng compartment—isang kalibre .45 na hindi niya inakalang magagamit niya sa ganitong sitwasyon.Balik sa eski