Chapter 2

Pagkababa sa kaniyang pulang sasakyan, dumeretso si Stephanie sa loob ng headquarters. Binati siya ng gwardiya na nagbabantay sa entrance bago siya nagpatuloy patungong elevator. Pasara na sana ang elevator nang may marinig siyang sumigaw ng pangalan niya.

“Steph, hold the door for me!”

Ngunit imbis na pahintuin ang pinto sa pagsara ay pinanood niya lang ang lalaki na tumakbo. Bago magsara, nagawang iharang ng lalaki ang kaniyang braso ngunit halos mapangiwi naman siya sa sakit.

Imbis na kumustahin ay napangisi na lang si Stephanie sa nangyari. “Mukhang bumabagal ka na, Wyeth. I’ll need you at the gym later at 7PM.”

Nanlaki ang mga mata ni Wyeth habang nakaawang bibig. “P-Pero…”

“Mula sa entrance hanggang sa elevator, you should have reached approximately three seconds. But it took you five whole seconds instead. Masyado yata akong naging maluwag sa ‘yo nitong mga nakaraan.”

Pilit itong tumawa. “Masyado ka namang detalyado, Steph.”

“I’ll send you a new set of regimen to finish everyday. I’ll monitor you while you do it as well.”

“Ikaw naman, hindi mabiro. Sinadya ko lang talagang bagalan kanina kaya inabot ako ng limang segundo. I won’t joke about it anymore. I promise!” Tinaas niya ang kanang kamay na tila namamanata.

Tinitigan ni Stephanie ang kaniyang kanang kamay hanggang sa bumukas ang pinto ng elevator. Wala nang nagawa pa si Wyeth nang lumabas ang dalaga nang hindi pinapansin ang sinasabi niya.

“Nakapag-breakfast ka na?” tanong ni Wyeth.

“I did.”

“Do you want some coffee?”

“Already had one.”

Nag-isip pa ng ibang dahilan si Wyeth habang patuloy sa pagsunod kay Stephanie papunta sa office nito. “What about donuts? You love donuts! I’ll buy you a box.”

Nang makarating sa harap ng office ay huminto si Stephanie bago siya hinarap. “You know nothing will change my mind. At kapag hindi ka pa tumigil, I’ll triple it.”

Napakagat si Wyeth sa kaniyang labi upang pigilan ang sarili na magsalita.

“And, oh,” pagpapatuloy ni Stephanie, “buy me three boxes. Your treat, right?”

Bago pa man makaangal si Wyeth ay nakapasok na si Stephanie sa kaniyang office at naisara na ang pinto. Nanlulumo naman siyang tumalikod papunta sa sarili niyang office at sumalampak sa kaniyang upuan.

Mayamaya ay pumasok si Salvatore sa kaniyang office at natawa nang makita ang itsura ng kaibigan at boss niya. “Stephanie again?”

“As usual.” Sabay silang natawa. “Any new work for me?”

“Just a couple of new paperworks na kailangan ng pirma. Pero maliban dito, wala na. Remind ko lang din ang report sa big boss.” Naglapag siya ng ilang papeles sa lamesa nito na hindi tinapunan ng tingin ni Wyeth.

“I’ll deal with that later.” Tumayo siya at lumabas kasama si Salvatore. “I need to buy her majesty three boxes of donuts. I’ll be back.”

“Sure, bossing. Padamay naman ng isang mainit na kape. Hindi pa ako pwedeng matulog dahil marami pang gawain.”

“Sana kasingsipag mo ang boss natin.”

Natawa si Salvatore. “Mas pipiliin ko ang walang-tulog na trabaho ko sa likod ng computer kaysa sa ginagawa ni Stephanie.”

Nagkibit-balikat ito. “Good point.”

Sa kabilang banda, nagsimula namang magtipa si Stephanie sa kaniyang laptop upang gumawa ng report. Napapabuntonghininga siya sa tuwing nakatatapos ng isang pahina.

“Still hate paperworks?”

Napaangat ang tingin ni Stephanie sa kaniyang kanang kamay. Halos kuminang naman ang mga mata niya nang makita ang hawak nitong limang box galing sa paborito niyang shop ng donut. Imbis na ipakitang masaya siya ay pilit niyang sineryoso ang kaniyang mukha.

“I’ll forgive you for taking so long since you bought five boxes.” 

Natawa na lang si Wyeth sa sinabi nito. “Okay. Okay. I’m sorry, your highness.”

Kumunot ang noo ni Stephanie. “I’m serious, Wyeth. Kailangan mong mag-work out.”

Ngumiti ito. “I know. Gagawin ko naman kahit anong klaseng regimen pa ang ipagawa mo.”

Hindi na nagsalita si Stephanie at nagsimula nang lantakan ang donuts na dala ng binata. Napangiti na lang si Wyeth bago lumabas ng office at dumeretso sa kaniya para magtrabaho.

Naiintindihan niya kung bakit ganito kastrikto ang kaniyang boss sa kaniyang work out. Para din naman sa kaniyang kapakanan ang mga pinagagawa sa kaniya ni Stephanie. Kanang kamay siya nito, at nararapat lang na palagi itong nasa malusog at malakas na pangangatawan. Walang nakaaalam kung kailan nila kakailanganin ang lakas nila.

Ilang linggong natambak si Wyeth bilang support sa kaniyang boss dahil iyon ang gusto nito. Mas gusto ni Stephanie na siya ang tumapos ng misyon mag-isa dahil alam niya sa sariling kaya na niya.

Ngunit hindi magtatagal, tiyak na bibigyan na ulit sila ng bagong misyon ng maf!a lord. Hindi sila dapat magpakampante.

Para bang narinig ng langit ang kinatatakot ni Stephanie dahil biglang kumatok sa kaniyang pinto si Wyeth.

“New mission from the big boss,” ani Wyeth. “And this time, gusto niyang kausapin ka nang personal para pag-usapan ang misyon.”

Napataas ang kanang kilay ni Stephanie. “The old hag wants to see me personally? Did I hear that right?”

“I had to ask that three times before going here.” Natawa sila pareho.

Bumuntonghininga si Stephanie bago tumayo. “I guess we’ll go now. We don’t want the angry lion to get mad for being late.”

“Of course. She hates us as it is. Ayoko na lang isipin kung ano ang magiging reaksyon niya kapag nahuli tayo.”

Habang naglalakad palabas ng building ay binabati sila ng bawat madaanan nila. The guard greeted them again with a salute before the valet parked the car in front of the building. Agad niyang inabot ang susi kay Stephanie na siyang magmamaneho.

Nang makasakay sila ay agad na pinaharurot ni Stephanie ang sasakyan, iniwan ang parking valet na kasalukuyang nakatindig pa rin at nakasaludo sa dereksyon nila.

Nang makarating sa building ng big boss ay agad nila itong nakitang papalabas ng building. Saktong pagbaba nila ng sasakyan ay ang pagsalubong sa kanila ng matangkad at sopistikadang babae na halos anim na talampakan ang tangkad.

“Follow me,” masungit nitong utos nang hindi man lang sila tinatapunan ng tingin.

Nagkatinginan na lang ang dalawa at walang angal na sinunod ang utos nito. Nang makapasok sila ay mabilis na bumuntonghininga si Stephanie na tila naglalabas ng sama ng loob.

“Bakit ba ako umaasang babatiin niya tayo nang maayos?” tanong ni Stephanie.

“We’ve been working for her for almost a decade now. Pero kahit gano’n, hindi pa rin ako nasasanay.” Hinarap niya si Stephanie. “Do you want me to drive?”

“No time for that.” Mabilis niyang sinundan ang sasakyan kung saan lulang si Francesca. 

“Sorry. Kailangan mong magtimpi sa ngayon.”

“I’m trying, so stop talking.”

Umakto si Wyeth na tinitikom ang bibig habang nakatingin sa harapan nila. 

Hindi nila alam kung saan ito patungo kaya naman hindi nila inalis ang tingin sa sasakyan ni Francesca upang hindi nila ito mawala. May kabilisan magmaneho ang driver ng kanilang boss ngunit hindi sila nahirapan.

Hindi naman nagtagal ay dumating sila sa isang hindi pamilyar na lugar. Kumpara sa building ng Faraci at Orlov, ‘di hamak na mas malaki itong pinuntahan nila. Hindi nila inaasahang mayroong ganito kataas na building sa bansa.

Muling nagkatinginan sina Stephanie at Wyeth bago sumunod kay Francesca na hindi pa rin pinaliliwanag kung ano ang mangyayari. Nang makarating sa guard ay hinarangan sila nito.

“Oh, sorry,” ani Francesca. “They’re with me. Your boss wants to see them.”

Muli pa silang tinitigan ng guwardiya ngunit hindi sila nagpatalo sa pakikipagtitigan. Kusa namang tumabi ang guwardiya matapos ang narinig ngunit hindi pa rin inaalis ang tingin sa kanilang dalawa.

“People here have guts,” bulong ni Wyeth sa dalaga.

Napangisi ito. “That’s how I like it.”

Nang makarating sa pinakatuktok na palapag ay pumasok sila sa nag-iisang pinto na naroon. Hindi na nag-aksaya pa ng pagkakataon si Stephanie at agad hinanap ng mga mata ang taong tinutukoy ni Francesca kanina.

Ngunit ang hindi nila inaasahan ay ang presensiya ng lalaking kaharap. Mabilis silang lumuhod habang nakayuko upang bigyang pugay ang kaharap. Hindi pa rin sila makapaniwala sa nakikita at wala ni isa sa kanilang dalawa ang nakapagsalita.

“There’s no need for that,” ani baritonong boses ng lalaki na agad silang pinatayo.

Nagdadalawang isip man ay tumayo pa rin sila habang bahagyang nakayuko. 

“You seem surprised to see me. Hindi ba nabanggit ni Francesca na ako ang nagpatawag sa inyo?”

Napatingin silang lahat kay Francesca. “I did… didn’t I?”

“You didn’t, ma’am Francesca,” sagot ng kaniyang personal assistant. 

“Oh.” Nagkibit-balikat ito. “My bad.”

Mahinang natawa ang lalaking kaharap nila. “Nevermind. Ang mahalaga ay narito na kayo sa harap ko. Bakit hindi muna kayo maupo?”

Sinunod nila ang lalaki at nagtungo sa isang sofa na nasa gilid ng silid. Hinintay muna nilang makaupo ang lalaki bago sila naupo habang nakayuko pa rin.

Seeing the maf!a lord in person is still so surprising to them. Kung madalang nila makita sa personal si Francesca, never naman nilang nakita ang maf!a lord nang harapan. Tanging sa litrato lang nila nakikita ito.

“I’m assuming Francesca hasn’t told you the reason why you’re here.”

Napakagat lang ng ibabang labi si Stephanie samantalang napakurap naman si Wyeth. Muling natawa ang lalaki na para bang inaasahan na niyang mangyayari ‘yon.

“Anyway, that’s not important, isn’t it?” Nang sumeryoso ang tingin at tindig ng lalaki ay napaupo rin nang ayos sina Stephanie at Wyeth.

“Hindi na ako magpapaligoy-ligoy pa.” Pinatong niya ang siko sa lamesa at pinagsaklop ang mga palad. “This mission will prove to me how effective and how loyal you are to my family, Ms. Orlov.”

Napalunok si Stephanie nang titigan siya ng maf!a lord. Kung kanina ay tumatawa at ngumingiti pa ito, ngayon ay hindi na ‘yon nababakasan pa ng kahit anong tuwa. Mas lalo siyang nakaramdam ng kaba sa dibdib.

“Someone is doing business in my territory,” panimula ng maf!a lord. “I’m assigning you to take them down, and show them how stupid they are for trying to anger me. In short, I want them all gone.”

Huminga nang malalim si Stephanie para pakalmahin ang sarili. The maf!a lord gave her an order. At nakatitiyak siyang kapag nagawa niya ‘to nang maayos ay hindi lang ito ang una at huling beses na mangyayari ‘to.

Receiving a direct order from the maf!a lord himself is a huge honor for mafio.sos like her. 

Pumalakpak ang maf!a lord bago tumayo at dumeretso sa harap ng office desk niya. “Bulacan is my territory. People shouldn’t touch what’s mine.” Nang makaupo siya ay nginitian niya ang dalawang kaharap. “That’s it. You may leave.”

Muli silang yumuko sa harap nito bago lumabas ng room. Nang makarating sila sa mga sasakyan nila ay nagsalita si Francesca. 

“I’ll leave everything to you,” ani niya nang hindi tumitingin sa kanilang dalawa. “Marami pa akong dapat na asikasuhin. My job here’s done.”

Yumuko silang dalawa sa harap ng papaalis nitong sasakyan. Nang mawala ito sa kanilang paningin, sabay silang napangiti at nag-high five.

“Can you pinch me?” tanong ni Wyeth. “Pakiramdam ko ay nananaginip lang ako.”

Imbis na kurutin ay mabilis na sinuntok ni Stephanie ang binata. Napaatras ito at halos ngumudngod pa sa lupa dahil sa lakas.

“What?” tanong ni Stephanie. “Na-confirm mo ba?”

Napasinghal si Wyeth habang pinupunasan ang gilid ng labi. “Confirm na confirm.”

Nagkibit-balikat si Stephanie bago pumasok sa sasakyan niya. Ngunit imbis na sa driver’s seat ay sa passenger’s seat siya naupo.

“You drive. I’m tired.”

Napabuntonghininga na lang si Wyeth dahil sa paiba-ibang mood ng kaniyang boss. Ngunit imbis na umangal ay sumunod na lang siya nang walang angal. Sa halos isang dekada nilang pagtatrabaho nang magkasama, nasanay na lang siya rito.

“Take me to the bar,” utos ni Stephanie.

“Aye, aye, ma’am.”

Dumeretso sila sa Impero Bar bago bumaba si Stephanie. “Take my car home. Mamamasahe na lang ako pag-uwi.”

“Nah. Message me. Susunduin na lang kita mamaya. Babalik ako sa headquarters.” 

Bago pa makaangal si Stephanie ay mabilis na itong nagpaalam. Pinanood na lang niya itong umalis bago pumasok sa bar. Dumeretso agad siya sa counter at naupo sa isang bakanteng stool nang lumapit si Enteng.

“Good afternoon, ma’am,” bungad na pambati ng bartender. “Ang aga natin, ah?”

Natawa si Stephanie dahil ang aga pa nga para uminom. Pero bigla siyang nakaramdam ng uhaw kaya rito siya dumeretso. “Just one shot. I just need to think.”

“Right away, ma’am.”

Napatulala si Stephanie habang malalim na nag-iisip. Kasama ng tuwang nararamdaman niya matapos ang nangyari ay ang pag-aalala. Kung binigyan siya ng misyon ng maf!a lord mismo, dalawa lang ang naisip niya.

Una, mayroong problemang nangyayari sa kanilang organisasyon na kinailangan nilang hingin pati ang tulong ng isang hamak na mafio.so na gaya niya. At ikalawa, may ibang balak ang maf!a lord sa kaniya.

Sa ikalawang iyon, kung hindi maganda ay tiyak na masamang indikasyon ‘yon. At ito ang ikinababahala niya. Binigyan ba siya ng misyon para i-promote? O para ipatapon dahil hindi na siya epektibo sa organisasyon.

Sa gitna ng malalim na pag-iisip ay ang biglang pagsulpot ng isang taong hindi niya inaasahang makikita sa bar nang ganitong oras.

“Hi, neighbor!” masiglang bati ni Avaluan.